Heaven is a place on earth (BLIND DATE)

Vallon had eigenlijk geen idee waarom hij had ingestemd met dit idee. Opeens was één of andere oudere rogue op hem afgelopen en had Vallon gevraagd of hij geïnteresseerd zou zijn in een date. Vallon, die zich zelfs in ShadowClan niets had aangetrokken van de knappe she-cats die er rondliepen, had hem vreemd aangekeken en hem eerst gevraagd of het soms een domme grap was. Het bleek echter geen grap te zijn en Vallon had dan maar ingestemd. Want wat had hij anders te doen, right? Het tijdstip en de dag die de rogue had opgegeven beviel hem bovendien wel en al snel had hij ingestemd om de kat te ontmoeten. Hij vroeg zich af of het een rogue was of iemand in zijn Clan. En als het iemand in zijn Clan was, wie ze het dan zijn? Vallon kromp ineen bij het idee dat de rogue hem gekoppeld zou hebben met een andere rogue. Hopelijk wist de rogue wel dat een rogue en een BloodClanner niet samen zou gaan, om praktische redenen niet. Als Vallon haar een lekker ding vond en hun karakters gingen goed samen, dan moest hij haar meenemen naar de Elite. En niet elke kat stond daar voor open, zeker niet als ze zou horen wat voor taken ze daar moesten doen en heel dat hondentandensysteem. Vallon zuchtte vermoeid. Waarom had hij hier ook alweer mee ingestemd? Hij liep echter kalm af op de plek waar hij de rogue zou ontmoeten en niet veel later zag hij de rogue staan, gevolgd door zijn date. Zijn oortje trok verrast naar achteren en even wist hij niet wat hij moest zeggen, maar toen kwam een onbeholpen grijns om zijn lippen en luisterde hij naar wat de rogue te zeggen had. Great. Dieren gaan kijken. Maar de tom had zijn best gedaan en Vallon was geen watje, dus hij zou de opdracht wel uitvoeren. Misschien kon het nog geinig worden ook. De rogue ging weg en Vallon keerde zich naar zijn date. “Dus… zullen we dan maar?”

Ergens had Vallon wel kunnen verwachten dat Brat zijn date zou zijn. Welke rogue zou een BloodClanner immers ook koppelen aan een rogue of een kittypet? En aan een Clan cat zouden ze al helemaal niet doen. En dat was maar goed ook. Het zou een vrij bloederige date zijn geworden als het één van de voorgaande keuzes zou zijn geweest. Maar Brat was prima. Brat was perfect. Wie weet leerden ze elkaar nog wel kennen op een manier dat niet eerder voorgekomen was, al betwijfelde Vallon dat. Ze hadden al vrij veel besproken en Brat wist bijna alles van zijn verleden. Maar toch… Dit was natuurlijk een heel andere setting dan dat ze gewoon waren en bovendien was Vallon op de toespelingen van de rogue ingegaan juist omdat hij zijn “date” op een ander level wilde leren kennen. Brat begon te lachen en Vallon viel haar niet veel later bij. “Ja, dit had ik niet zien aankomen eerlijk gezegd,” zei hij met een grijns tegen haar. “Maar je hebt inderdaad gelijk als je zegt dat het leuk is.” Hij grijnsde naar haar en liet zijn blik vervolgens over de plek gaan dat zich voor hun bevond. “Twolegs die andere dieren dan honden en katten vasthouden, het moet niet gekker worden,” bromde hij vervolgens. Hij deed een knikje in de richting van waar hij vermoedde dat de dieren vastgehouden werden. “Na u, my pretty lady,” grijnsde hij tegen haar. Want ja, een gentleman moest hij wel blijven, niet dan?

Vallon kreeg in de gaten dat Brat hem tijdens zijn uitleg met een ongelovig gezicht had bestudeerd. Wacht… dacht ze nu werkelijk dat hij dit opgezet had? Als hij haar op date had willen vragen, dan had hij dat wel uit zichzelf gedaan. Dacht hij… Ze was een aantrekkelijke kat, maar hij was niet zeker of hij haar op díe manier zag. Ach, wat maakte het hem ook uit of ze dacht dat hij dit met opzet had gedaan? Als ze dat al dacht, dan leek ze het in elk geval niet zo erg te vinden. Brat kennende had ze zich wel omgedraaid als ze hier anders over dacht. Hij liet het onderwerp rusten en grijnsde toen ze haar opmerking maakte. Hij volgde haar vervolgens en liet zijn blik over het pad glijden. Aan weerszijden bevonden zich groenachtige afzettingen waarachter zich vreemde beesten bevonden. Beesten die Vallon nog nooit had gezien. Hij vroeg zich af welke romantische sfeer deze setting moest creëren en draaide zich naar Brat toe. “Ik zou eerlijk gezegd, als ik mijn oog had laten vallen op één of andere she-cat, deze plek niet uitgekozen hebben als eerste date,” zei hij met een grijns tegen haar. “Het is nu niet echt een plek waar je indruk op elkaar kunt maken en het feit dat die beesten er hilarisch uitzien, helpt ook niet echt.”

Brat leek het er wel naar haar zin te hebben. Ze liet het duidelijk merken in de manier waarop ze praatte. Vallon grijnsde en richtte zijn blik op haar, maar zag dat ze dat niet merkte omdat ze volop naar de dieren aan het kijken was. Ach ja. De rogue had zijn best gedaan, maar een romantische setting zou er niet inzitten. Vallon vroeg zich eerlijk gezegd ook af wat Brat ervan dacht dat uitgerekend zij aan elkaar gekoppeld waren, maar aan haar geïnteresseerde houding te zien die volledig gericht leek te zijn op de beesten, kon hij die vraag wel op zijn buik schrijven totdat hun bezoekje gedaan was. Nou ja, dat moest dan maar. “Nee, je hebt gelijk. Dit is inderdaad wel een stuk interessanter.” En hij wilde nog meer zeggen, maar zijn blik viel op een beest dat hun strak in de gaten hield. Het had een soort van oranjeachtige pels, maar met zwarte strepen in plaats van het oranjeachtige dat je bij een tabby zou zien. Zo’n kat had hij echt nog nooit gezien. En het was ook nog eens groter dan Brat en hij bij elkaar. Opeens ontblootte het beest zijn vlijmscherpe, grote tanden naar hun en verhief het zich naar zijn achterpoten, waarna het zijn voorpoten stevig tegen het glas duwde. Zijn klauwen kwamen uit hun hulzen en lieten diepe, lange groeven achter op het glas. Vallon was inmiddels een beetje voor Brat gaan staan en trok met zijn oren naar het beest. “Stel je voor dat dat los zou lopen in het kamp,” gromde hij over zijn schouder naar Brat.

Het was misschien niet zijn beste idee om voor haar te gaan staan en hij wist ook niet of Brat het op prijs zou stellen, maar iets aan de dreigende houding van het beest zorgde ervoor dat er een drang in hem opkwam om haar te beschermen. Het was niet dat hij iets kon doen als het beest echt zou losbreken en hij zou net als Brat de poten nemen, maar hij zou haar in elk geval niet aan haar lot overlaten. “Dan mag jij alvast vooruit rennen als dat gebeurt. Lief van mij, hè?” Hij zag dat het grote beest hun nog steeds met ontblootte tanden en klauwen in zich opnam. Zijn ogen knepen zich kort samen en pas toen hij besloten had dat de katten geen bedreiging voor hem vormden, liet hij zich op de grond zakken en keerde hun demonstratief de rug toe. Vallon ontspande enigszins en ging weer in een normale positie langs Brat staan. “Ik zei toch dat ik onbevreesd was,” zei hij met een knipoogje tegen haar, waarna hij zijn blik liet glijden langs de andere uitzettingen. “Kijk,” zei hij en hij wees met zijn staart naar een grotere omheining. “Ik geloof dat we pas kunnen zien wat zich daar bevindt als we op dat grote hek gaan staan.” Hij zag wel een vreemd Twolegding met daarop iets dat er vreemd uitzag. Iets met… wat was dat voor iets? Waren dat speciale tekens dat alleen een Twoleg kon verstaan? Toch maar vreemde wezens hoor, die Twolegs!