Friend of a friend [Viperpaw]

Viperpaw had Amberhunt enkel begroet met een knikje, maar dat was niet om de reden wat anderen dachten. Hij had geen hekel aan de tom, het was niet dat hij geen zin had in dit tripje en het was ook niet dat hij te verlegen was. De dag dat hij verlegen zou worden, zou Tallstar hem persoonlijk naar StarClan mogen overhandigen. Nee, Viperpaw had deze ochtend een te dikke muis gegeten. Een van de apprentices had hem uitgedaagd om het dikste exemplaar van de prooistapel op te eten – aan de geur te ruiken was de muis al zeker twee dagen oud waardoor niemand anders hem op had willen eten – en Viperpaw had dat uiteraard niet geweigerd. En dus zat hij nu aardig vol, moest hij soms letterlijk zijn kaken op elkaar klemmen om niet over te geven. Het rennen hielp er ook niet echt bij, maar geen haar op zijn kop die eraan dacht om dat toe te geven aan de warrior. En dus rende hij achter de warrior, zorgvuldig zijn afstand behoudend zodat de rode tabby niet zag hoe veel boertjes hij wel niet weg moest slikken. Toen ze echter op hun bestemming aankwamen, kon Viperpaw niet verhinderen dat een grote boer zijn lippen verliet. “Excuse me,” zei hij vervolgens en maakte een buiging alsof hij de heer excellentie hemzelf was. “Zo, die zat echt dwars.” Ja, na dat boeren ging het alweer een stuk beter. Nu hopen dat hij niet uit zijn bek stond, want dat zou geen goed begin van de patrouille zijn. “Ik geef je één tip: laat je nooit uitdagen door katten om iets te doen. Ik vrees dat die muis er straks langs de andere kant uit gaat komen.” En vervolgens trok hij een ernstig gezicht, alsof hij het over een potentiële oorlog tussen ShadowClan en één van de andere Clans had en niet over een mogelijk gevalletje ernstige diarree.

“Ik zal mijn staart voor mijn kont houden zodat die als eerste geraakt wordt. Met die bruine tabby vacht zie je toch niks,” zei hij al op een even ernstige toon terug, maar hij kon het niet laten om ook even te grinniken. Hij was echt kinderachtig, hij wist het. Dat zou waarschijnlijk niet veranderen als hij warrior werd. Er waren eigenlijk vrij weinig momenten in Viperpaw’s leven dat hij écht serieus was, behalve die keer met Dewpaw. En toen hij ruzie had met Settleddust, maar daarna was hij gewoon weer zichzelf geweest. Onhandig, een idioot, een entertainend gezelschap. Al deelde hij die laatste mening eigenlijk voornamelijk zelf. De tom richtte zijn blik op de rode tabby en gaf een knikje. “Als je nu nog maar niet te veel van me verwacht,” waarschuwde hij de tabby. “Ik voel me net een anderhalve moon zwangere queen.” En hij liet vervolgens een dramatische kreun volgen, de neiging onderdrukkend om zich op de grond te laten vallen. De boer had veel geholpen, maar het ongemakkelijke gevoel zat nog steeds in zijn maag. Dan dadelijk toch maar even een rustig plekje opzoeken; Amberhunt zou het wel alleen afkunnen. “Maar hoe is het met je, Amberhunt? Alles kits achter de rits?” Hij zou van zijn mentor waarschijnlijk een klap hebben gekregen als hij zo joviaal deed met een warrior, maar zijn mentor was hier niet en Viperpaw dacht wel dat hij met dat geluid van daarnet het formele wel afgedaan had. Niet dan?

Amberhunt vertelde hem met iets te veel woorden hoe het met hem ging en Viperpaw keek hem aan alsof hij een StarClan warrior was, gekomen naar de grond om het Viperpaw extra moeilijk te maken in zijn leven. Hoe moest hij dit nu weer doorgronden? “Dat klinkt als de dag van een queen,” grapte hij. Hij vond she-cats maar serieus moeilijke wezens, met hun vele emoties en hun rare opvattingen. Hij had tijdens de korte ontmoetingen met Dewpaw al vaak genoeg meegemaakt dat ze zich beledigd had gevoeld over iets dat hij helemaal niet zo bedoelde. Maar Dewpaw was geen queen. En zodra ze warrior zou worden en kittens zou krijgen, dan zou ze niet zíjn queen zijn. Viperpaw was boos op zichzelf omdat hij zich zo liet afleiden en kuchte. Hij opende zijn bek om nog iets te zeggen, maar plotseling hoorde hij geschuifel en hief hij in plaats daarvan zijn staart in de lucht. Hij glipte behoedzaam langs Amberhunt door en schoof met zijn poten over het gras om zo min mogelijk geluid te maken. Zijn mentor had gezegd dat als de vorst door begon te komen, schuivende bewegingen maken soms minder geluid maakte dan stappende bewegingen. En inderdaad: Viperpaw zag een muisje ietsje verderop. Het was magerder dan dat ze gewoon waren, maar het was prooi. Viperpaw dook in de jachthouding en sloop voorzichtig naar voren. Toen hij dacht dat hij de sprong wel kon wagen, zette hij af en doodde het muisje met een snelle beet. “Ik denk dat dat muisje zich exact voelde zoals jij het net uitlegde,” grapte hij vervolgens tegen de warrior.

Viperpaw kreeg een grijns om zijn lippen toen Amberhunt hem eerst feliciteerde met zijn vangst en daarna uitlegde dat Viperpaw’s uitleg niet helemaal hoorde bij hoe hij zich voelde. Viperpaw had geen idee wat hij daar op moest zeggen. Was dit nu een stille hint voor hem om er op te door te gaan of wilde Amberhunt toch liever dat hij de kwestie liet rusten? Maar waarom zou hij er anders zo over doorgaan? Viperpaw onderdrukte een zachte zucht. En Amberhunt hem maar vertellen dat hoe een queen zich voelde geen vergelijking was met hoe hij zichzelf voelde. Hmm, nee, misschien niet. Queens konden tijdens hun zwangerschap ook behoorlijk kribbig zijn en tot dusver leek Amberhunt daar nog geen probleem mee te hebben. Misschien was hij dan inderdaad geen goede vergelijking met een queen. “Maar hoe voel je je dan wel, Amberhunt?” vroeg hij vervolgens en hij trok met zijn oortje. “Je weet toch dat je me nu ontzettend verwart, of niet soms?”

Het werd er niet gemakkelijker op. Amberhunt sprak tegen Viperpaw alsof hij een warrior van StarClan zelf was, al leek het Viperpaw vrij ongewoon hun voorouders het zouden hebben over hun eigen gevoelens als ze een boodschap door moesten geven. But then again, hij was nog nooit in StarClan geweest, dus hij zou het niet weten. Maar prophecies werden toch ook op onduidelijke wijze doorgegeven? Viperpaw achtte de kans echter vrij klein in dat Amberhunt opeens voor zijn neus heengegaan was en nu in hem tegen raadsels sprak, dus nam hij aan dat de senior warrior hem aan het plagen was en dat hij er zijn eigen versie van mocht maken. Een grijns verscheen om Viperpaw’s lippen. “Dus je voelt je eigenlijk als een naaktkat?” Vervolgens bekeek Viperpaw hem uitvoerig, alsof hij een lekker stukje prooi was. “Oh, Amberhunt,” vervolgde hij op een zachte, dramatische toon zodat hij de jacht van de kat niet zou storen. “Voor een naaktkat zie je er dan nog vrij goed uit, hoor.”

Viperpaw had een grijns om zijn lippen, maar deze verflauwde toen Amberhunt zijn woorden sprak. Wat zou hij hierop reageren? Negeren en gewoon verder gaan met de jacht? Of interesse tonen en zien wat de rode tabby zou zeggen? Sinds dat Settleddust zijn vertrouwen had beschaamd door zijn opmerkingen de grond in te boren over Dewpaw, was Viperpaw er een beetje bitter over om interesse te tonen in problemen van anderen. Aan de andere kant wist hij ook wel dat hij dat akkefietje van Settleddust en hem niet langer meer aan zijn hart mocht laten komen omdat ze het ten eerste goed hadden gemaakt en hij Dewpaw ten tweede niet meer zag. Het was onzin om net te doen alsof hij niks gehoord had. Dan maar optie twee. “Wil je daar iets meer over kwijt?” vroeg hij op een nonchalante toon die niet per se interesse aantoonde, maar de rode tabby ook niet helemaal afwimpelde. Het zat er een beetje tussenin.