Brave soul. [FINISHED]

Met een snelle haal van zijn klauw doodde Vallon de muis. Meteen schoot er een herinnering terug op zijn netvlies waarbij hij zijn vader op het Thunderpath duwde. Hij herinnerde zich de klap en het misselijkmakende gekraak van botten, gevolgd door de chaos die zijn Clanmates veroorzaakt hadden toen ze het lichaam zagen nadat hij zijn vader terug had gesleept in het kamp. De warrior die hem verlinkt had nadat hij dacht ontsnapt te zijn aan de gevolgen van zijn daad. De verbanning en de manier waarop zijn Clanmates hem afwijzend aan hadden gekeken toen hij vertelde over de mishandeling. Zijn kaken klemden zich op elkaar en even wilde hij zijn klauw diep in de prooi dringen, maar hij bedacht zich. Hij had moeite gedaan om deze prooi te vinden en hij had honger. Het zou een verspilling van eten zijn als hij zich nu over liet nemen door zijn woede. En dus at hij de muis op in enkele happen, likte met zijn tong zijn mond en snorharen droog en ging vervolgens naar de rand van hun territorium. Hij opende zijn bek…en bewoog alert met zijn oortjes toen hij een ShadowClangeur rook. Een moedige ziel, zo alleen zijnde. Hij had genoeg training gehad in ShadowClan om te weten dat deze kat alleen was. Even drong de belachelijke gedachte tot hem door dat Tallstar misschien spijt had en hem terug wilde halen, maar hij verdrong die gedachte. Hij had een Clanmate gedood. Voor een terechte reden in zijn ogen, maar voor de Clan was dat nog altijd verraad. Het duurde niet lang voor de tabby in zicht kwam en Vallon moest toegeven dat hij hem niet herkende. Waarschijnlijk geboren voor zijn verbanning dus, maar het school niet veel of hij had de kat wel gekend toen hij nog maar een kitten was. Het eerste wat hem opviel, was de stomp dat zijn staart zou moeten zijn. “Als je niet wilt dat je oren eindigen als je staart, dan draai je je nu maar meteen om, jonge kat,” grauwde hij, zijn lichtgroene ogen scherp richtend op de kat voor hem.

Vallon voelde een tinteling door zijn lichaam gaan toen hij de bekende flikkering van angst herkende in de blik van de ShadowClantom. Het was de angst die hij vaak in de ogen van zijn slachtoffers zag voor hij ze doodde, de angst die hij de ogen van zijn vader had gezien toen hij hem op het Thunderpath had gejaagd. Zijn Clan had zijn leugens voor enkele manen geloofd, maar opeens was daar die ene warrior die het allemaal had zien gebeuren. Vallon had, in een vlaag van haat, toegegeven en verteld dat hij mishandeld werd, maar zelfs daar wilde zijn mislukte Clan niet meer naar luisteren. Ze hadden hem verbannen en ze hadden een dode warrior, die zijn eigen zoon had mishandeld, beschermd. Vallon ontblootte zijn tanden toen een RiverClanner tevoorschijn kwam. Hij trok vervolgens een droog gezicht toen hij zag dat de RiverClanner iets in het oor van de ShadowClanner fluisterde. “Dwaas,” snauwde hij de RiverClanner toe. “Denk je nu echt dat ik je niet doorheb? Jullie zitten niet eens in dezelfde Clan. En ik weet dat vriendschappen buiten de Clan niet op prijs worden gesteld, dus ik zou niet weten waar je hem voor moest zoeken.” Hij gaf een knikje in de richting van de ShadowClanner en kwam vervolgens dichterbij. “Zegt de naam Darkrush je iets?” Hij kneep zijn ogen samen. “Ik leefde vroeger ook in jouw Clan. Ik ben verbannen omdat ik mijn vader vermoordde. Hetzelfde wat ik met jou en elke vuile ShadowClanner zal doen die zich op míjn terrein bevindt.” Hij ontblootte zijn tanden. “En als jij niet heel gauw oprot, zal jou hetzelfde lot wachten.” Hij keek met een vuile blik naar de RiverClanner. Irritante spelbreker dat het dan ook was!

Er begon bij de ShadowClan warrior geen belletje te rinkelen, maar Vallon zag dat er bij de RiverClanner wel een vonk van herkenning door zijn blik schoot. Het was ironisch te noemen hoe een kat uit zijn vorige Clan van niets wist, maar iemand die totaal losstond van ShadowClan – en bovendien ook nog eens een stuk jonger was dan Vallon zelf – er wel iets van wist. ShadowClan leek zijn young warrior niet goed te informeren. Of zijn daad was niet memorabel genoeg geweest om te onthouden. Hoe het ook zij, de RiverClanner moest zijn bek houden en dat zou hij doen ook. “Precies,” sprak hij toen de RiverClan warrior zijn verontrusting uitsprak. “En dat betekent ook dat jij het toneel moet verlaten. Dus ga terug naar je Clan en als je weet wat goed voor je is, dan blijf je daar. Laatste waarschuwing.” Vervolgens keerde hij zich weer naar de ShadowClanner. Hij opende zijn bek zodat het leek alsof hij ging spreken, maar plotseling verhief hij zich in een snelle beweging naar zijn achterpoten en haalde uit met zijn klauwen. Hij stak ze naar voren uit, mikkend op de gebogen kop van de ShadowClanner, richtend op de oren. Dat zou pijn doen als dat raak zou zijn. Hij liet zich weer op zijn vier poten vallen en zonder zijn schade te bekijken, ging hij door met praten. “Dat klopt,” gromde hij. “Ik wist al heel lang dat ik niet in ShadowClan thuishoorde, maar wel in BloodClan. Ik kan je zeggen dat wraak nemen het beste is dat je kan overkomen.” Hij keek nijdig in de richting van de jonge warrior. “En als je weet wat goed voor je is, jonge kat, dan ga je nu terug naar je Clan en vertel je dat Vallon, néé, Darkrush, de borders terroriseert.” Hij keek de ShadowClanner kil aan.

De RiverClanner leek zijn lesje geleerd te hebben en zweeg wijselijk, maar de ShadowClanner was een ander verhaal. Als zaken anders waren gelopen en Vallon nog in ShadowClan had gezeten, had hij misschien wel bewondering op kunnen brengen voor de moed van de ShadowClanner en waren ze misschien zelfs wel vrienden geworden. Tja, wat zou er van hem geworden zijn in een ander leven? Hij had eerlijk gezegd geen idee. Als zijn vader hem anders behandeld had, als zijn moeder meer voor hem was opgekomen, als zijn broers eerder hadden erkend dat er iets niet klopte… Altijd maar als, als, als, maar geen duidelijke scenario’s. Vallon zag tot zijn grote tevredenheid dat zijn klauwen doel hadden getroffen en ook al was de schade minder dan hij in eerste instantie voorzien had, toch was het genoeg om de ShadowClanner te doen terugdeinzen. Wat volgde waren een aantal stoere woorden, maar de tabby draaide zich al snel om en rende terug, terug in de richting van ShadowClan. De RiverClanner rende juist een totaal andere kant op zonder iets te zeggen, maar voor Vallon bleef het doel hetzelfde: hij had gezorgd dat de tabby iets had om hem aan te herinneren. Zijn naam zou vallen in het kamp en katten zouden weer herinneringen van hem krijgen. Hij grijnsde vals. De jonge warrior mocht misschien net gedaan hebben of het hem niks deed, maar Vallon had heus wel de angst in zijn ogen gezien toen hij zijn klauw langs zijn oortje haalde. Hij had de stijfheid in het lichaam van de kat gezien toen hij wegrende. En dat was precies het doel wat hij wilde bereiken. Vallon draaide zich om en liep terug in de richting van het kamp. Missie geslaagd, wat hem betrof.