DEATH Can you drink all my thoughts?

Sinds de explosie die haar wereld in oneindige stilte gedoopt had, bevond ze zich steeds vaker op deze plek. Hoewel, eigenlijk was oneindige stilte niet de juiste benaming - ze had geen seconde stilte meer gehoord sindsdien. De knal leek te blijven nazinderen in haar oortjes, opnieuw en opnieuw, een oneindige pieptoon die zelfs haar gedachten leek weg te drijven. Ze had het moeilijk met concentreren, met een gedachte aan te houden voor meer dan een een moment, met dingen te herinneren die nog maar net gebeurd waren. Snakesong leek wel een andere kattin. Ze kon niet langer meer haar warriortaken uitvoeren en besteedde haar dagen rusteloos en nutteloos. Traagjes liep ze dagelijks naar de Littlecreek, waar ze bleef zitten, enkel starend naar het water terwijl ze zich probeerde in te beelden hoe het ook alweer klonk. De bekende angst om niet in het water te vallen was het enige waaraan ze zich kon optrekken, de enige emotie die ze kon verdragen. Het was tenminste geen woede, geen nutteloosheid, geen verveling. Over deze angst had ze controle. Hier kon ze bijna dankbaar zijn voor de piep in haar oren, die haar toeliet om niet langer het eeuwige geraas van de rivier te horen. Ze herinnerde zich nog hoe het haar vacht rechtovereind had laten staan; hoe het geluid haar steeds terug deed denken aan de dag dat hun moeder hen verlaten had. Zij en haar tweelingbroer waren slechts kittens geweest - nog zo jong. Snakesong zette een stapje dichterbij het water; met elke dag groeide ze rustelozer en moediger.

De piep in haar oren bleef piepen. Ze stak haar poot uit en raakte het water aan.
De piep in haar oren bleef piepen. Een rilling gleed over haar ruggengraat bij het ijskoude gevoel dat door haar voorpoot naar haar hele lichaam leek te verspreiden.

De piep in haar oren leek te minderen. Misschien was het haar verbeelding - het optimisme dat ze ooit bezat dat dreigde naar buiten te barsten. Snakesong slikte en duwde haar poot verder het water in.
De piep in haar oren leek te minderen. Haar ogen werden groot, een glimlach verscheen op haar snuitje. Ze leek plots haar gedachten weer te kunnen horen.

De piep verdween volledig toen ze met een enthousiast gebaar haar hele lichaam in het ijskoude water wierp. Of, misschien was het niet zo zeer dat de piep verdween, maar eerder dat ze zo overweldigd was door het water en de angst en de adrenaline die door haar lijf gierde, dat ze er niet meer aan kon denken. Snakesong ging kopje onder, haar ogen groot en bang en gelukkig, terwijl ze hulpeloos met haar poten spartelde. Haar hele lichaam leek bevroren; haar hart klopte pijnlijk in haar keel, haar longen leken door haar ribben te willen barsten.

De grijze kattin opende haar snuitje als om naar adem te happen, maar kon enkel water naar binnen nemen. Ze wou hoesten en proesten maar was omringd door water en kou. Ze was niet eens zo diep; maar ze voelde zich vastgeroest aan de bodem van de rivier.

De piep in haar oren keerde in tienvoud terug toen ze zich realiseerde in wat voor positie ze zich bevond. Langzaamaan stopte ze met worstelen; haar spieren waren te koud en te moe en ze brandden van zuurstoftekort. Haar snuit hing open alsof ze voor de laatste keer adem probeerde te halen; haar ogen leken wel vastgevroren terwijl ze naar boven keek, naar de oppervlakte die bijna binnen bereik was maar voor altijd te ver zou zijn.

De stroming bewoog haar levenloze lichaam heen en weer. Vlak onder de oppervlakte zag je haar twee groene ogen opkijken naar je in een uitdrukking die, naast heel angstig, vooral ook gelukkig was; want toen Snakesong voor de laatste keer naar adem hapte, keerde eindelijk de stilte terug in haar wereld.

OPEN

Ah. Dat bracht een verklaring voor de krijs die zijn prooi in paniekerige vlucht weg had laten vliegen. Stagpaw kwam tot stilstand, zijn borstkas op en neer rijzend van de afstand die hij in zo een korte tijd had overbrugt. Zijn tweekleurige ogen hadden eerst haar gevonden, waarna ze afdreven naar de bollen mos die ze ter aarde had laten komen en als laatste naar de bron van deze verstoring.  Twee lege, groene ogen staarden naar de hemel, vastgehouden onder een barrière van koud water dat niet voor haar had mogen breken. Stagpaw kwam rustig dichterbij, waardoor het beeld van Snakesong hem nu pas echt duidelijk leek. Vreemd. Ze was even goed een kat, het water speelde kalmpjes met haar vacht terwijl ze daar heen en weer dreef, enkel kwam er geen lucht meer uit haar longen. Waarschijnlijk enkel zwart, modderig water. Fascinerend, eigenlijk, hoe zoiets simpel als zuurstof hen allen levend hield, ieder organisme z'n hart liet kloppen. Niemand besefte zich ooit van de waarde die lucht had, en hoe verloren ze waren zonder. Zou Snakesong het zich beseft hebben toen ze de sterren onder ogen kwam? Kort trok hij haast onzichtbaar met zijn oor, immers was hij zich er van bewust hoe het water de poes enkel zwaarder zou maken. Gezien Pepperpaw in een staat van schok leek te zijn, zou hij het lichaam terug naar het kamp moeten dragen. Het zou zijn wel verzorgde vacht bevuilen met water en lijkvocht. Waarom klampten ze zich toch zo vast aan het gebruik voor doden? Wat hem betrof zouden ze enkel haar lichaam uit het water trekken. Niet voor onnodige rituelen, enkel om te voorkomen dat hun watervoorraad vervuild zou worden door haar rottende lichaam. Verder zou het bos en diens bewoners haar wel tot deel van de aarde maken, er lagen genoeg maden en wormen onder deze mossige aarde. Ah, maar zo zou het niet gaan. De kater nam een diepe teug adem en zette zichzelf neer naast de leader diens dochter, waarbij hij oh zo teder met zijn staart haar kopje weg duwde van het aanzicht en zijn lichaam troostend om de hare heen sloeg. "Oh Pepperpaw, wat een triest verlies," zijn woorden klonken droef, maar zijn eigen ogen bleven gefixeerd op het lijk, omdat hij wist dat ze niet de juiste emotie zouden weerspiegelen. Omdat hij wist dat ze leeg stonden. "Kalm maar, het komt weer goed. De dood is nu eenmaal, en zo is ongeluk,"  

Ze smolt naar zijn aanraking, liet zich volledig door zijn aanwezigheid leiden. Stagpaw legde zachtjes zijn kop op de hare, liet haar huilen en maakte sussende geluidjes. Toch snapte hij haar emoties niet, ze waren slechts een belemmering. Hoe lang zou ze hier hebben gestaan als hij er niet was geweest? Slechts nodeloze tranen over haar wangen, zonder daadwerkelijk iets neer te kunnen zetten? Het bewees slechts opnieuw dat dergelijke gevoelens je slechts tegen hielden. Snakesong was dood. Haar ogen zouden slechts nog leven zien in de sterren, als je naïef genoeg was om daar geloof in te hebben. Wat voor zin had het om daar nog tranen over te laten? Gelukkig was hij geduldig, zeer geduldig. "Rustig maar, Pepperpaw," suste hij met zijn lage, warme stem en gaf haar een lik over haar kop, zoals een moeder dat zou doen. "Ze is verdronken, lieverd, haar longen vol water. Niets waar wij nog verandering in kunnen brengen," sprak hij zachtjes, waarna zijn blik weer naar de dode poes ging. Hij zou haar het water uit kunnen trekken, waarschijnlijk ook nog wel mee naar het kamp kunnen dragen, enkel wilde hij Pepperpaw niet dat zicht aan doen. "Dat is een goed plan, Pep, we gaan samen naar het kamp en een patrol halen, oké?" hij hield zichzelf expres heel kalm, wetend dat dat waarschijnlijk was wat de poes op het moment nodig had.