Can you take me now?

Onderwerp: Can you take me now? zo 15 dec 2019 - 12:19

Hij moest het eens zeggen tegen iemand. Maar niemand was te vertrouwen. Hij zuchtte even. Zijn poten deden pijn, zijn botten voelden als glas aan. Het leek te snijden tegen zijn vlees en huis. De pijn die door zijn lichaam ruiste maakte hem bijna gek. Moest hij Bloodpaw hierover aanspreken? Een lichte twijfeling lag in zijn gedachten. Hij wist helemaal niet meer wat hij moest doen. Hij wilde gewoon dat de pijn weg ging. Het was enkel erger geworden met een apprentice te worden en ondanks dat hij zijn ademhaling steeds meer onder controle had, waren er andere dingen die aan hem begonnen te knagen. Een van die dingen was de eeuwige pijn aan zijn botten en spieren. Toen hij als jong nog bij Bloodpaw had geslapen, had hij vernomen dat papaverzaden een pijnstillende werking hadden. En dus was hij vandaag opzoek naar die dingen. De goedhartige Brittlepaw wilde immers helemaal niet stelen van de medicine cats… Ondanks dat hij er misschien wel weg mee zou komen zou hij er waarschijnlijk niet lang mee kunnen zitten. Dus nu zit hij hier dan, gravende in de grond… Zoekende. Hij had helemaal gene idee waar je papaverzaden kon vinden..

- Flamepaw

Onderwerp: Re: Can you take me now? ma 16 dec 2019 - 23:03

Flamepaw liet zijn blik naar de lucht glijden en liet een opgeluchte zucht varen toen hij opmerkte dat het vandaag niet zou gaan regenen. De kille wind was al erg genoeg, laat staan dat er ook nog eens van die koude regen bij kwam kijken. Hij wist dat dat echter geen invloed had op zijn trainingen en dat hij gewoon moest gaan trainen, of het nu wel heel hard regende of niet. Maar ja, dat maakte natuurlijk niet dat hij het aangenaam vond. Zijn groenige blik gleed door het kamp en hij merkte op dat er geen groepjes waren waar hij zich bij moest aansluiten. Betekende dit dat hij vrije keuze had…? Het kwam zelden voor dat een apprentice zomaar mocht doen wat hij wilde, zeker een jonge apprentice. Flamepaw koos echter het moment om snel uit het kamp te verdwijnen. Hij hield van zijn training en hij leerde graag bij, maar soms was hij ook een beetje een rebel en greep dan graag de kans aan om zich buiten het kamp te begeven. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen toen hij dacht aan het avontuur dat hij buiten zijn territorium had meegemaakt. Het was spannend geweest, maar Flamepaw was zeker een ervaring rijker geweest. De rood-witte tabby liep door het territorium en hield halt toen hij Brittlepaw zag. Hij trok kort met zijn oortje toen hij zag dat de apprentice aan het… graven was? Nieuwsgierig zijnde kwam de jonge apprentice dichterbij en keek over de schouder van Brittlepaw mee. “Wat ben je aan het doen, Brittlepaw?” vroeg hij. “Ben je een schat op aan het graven? Een dikke vette prooi?” Zijn mond liep vol water bij dat idee.