Prince Flowers

Hij was tegen het bevel van zijn mentor in gegaan, maar het zou het waard zijn. Hij wist dat hij echt zwaar op zijn kop kon krijgen door de bloemen dat hij had meegenomen. Maar hij had blauwe bloemen uitgezocht waarvan er nog veel stonden! Om er zeker van te zijn dat ze er echt niet een paar van zouden missen. Hij wilde immers niet zijn belofte met Gorse onderbreken omdat het niet mocht van Stallionstar. En er waren er echt nog genoeg bloemen van! De blaadjes van de plant waren rood geworden in de tijd dat hij ze in de gaten had gehouden, maar de bloemetjes zelf waren blauw. Hij vond het echt werkelijk waar een mooie bloem en hoopte dat Gorse dit ook vond! Hij stapte de nursery binnen en legde de bloemetjes tussen zijn poten neer om het te beschermen van eventuele andere kittens die ze misschien van hem wilde stelen. Ze waren immers niet voor hen bedoelt, maar voor Gorsekit! "Gorse! Ik heb bloemen mee!" sprak hij luid spinnend terwijl hij met zijn blauwe ogen rond keek naar waar de jonge rode kater zat.

Hij was echt benieuwd hoe zijn jonge vriend zou gaan reageren. Hij hoopte maar dat hij het wat vond want anders was hij echt heel erg verdrietig. Hij had ze nog wel zo sneaky mogelijk het kamp in gesmokkeld, hopelijk vergaf Stallionstar hem voor het smokkelen van bloemen, maar een belofte was een belofte en die ging hij niet verbreken natuurlijk. Een veer, pff dat wilde hij toch niet hebben! Daar kon hij geen mooie dingen mee maken! Dus ja nee, hij had gewoon bloemen meegenomen. Toen hij rond riep duurde het niet lang tot hij zijn vriend zag en hij was verbaasd het wel leek dat iedere keer als hij hem zag hij groter werd. Dat was dan ook niet super gek want hij werd ook ouder. Nog even en dan konden ze eindelijk samen de apprentice den mooi maken! Dan kon hij bij hem en Heatpaw in de buurt liggen, die twee waren immers ook vrienden. Dus dat zou heel makkelijk zijn, geen stress op dat vlak. Hij was wel benieuwd wie Gorse als mentor zou krijgen, want als het iemand was waar hij het niet mee eens was zou hij gaan klagen bij zijn eigen mentor. Wat makkelijk was, want zijn eigen mentor was Stallionstar. Dus dat was super makkelijk voor hem om te doen. 'Falconpaw!' snorde de kleine rode kater blij tegen hem toen hij bij hem was aangekomen. Hij glimlachte blij naar hem en schoof de bloemen naar Gorse toe, echt hopende dat hij ze wel mooi zou vinden. Anders was het huilen hoor, dan ging hij meteen weer naar buiten toe om andere bloemen te vinden voor Gorsekit. 'Ow.. wauw.. Falconpaw!' klonk er van de jonge kater af, langzaam maar zeker. Het waren compleet andere kleuren dan de kleuren die hij in het kamp kon vinden. Daar was vooral geel en af en toe wit. En groen natuurlijk. Dus blauwe bloemen en diep rode bladeren was even heel erg anders dan alles in het kamp. En dat was ook vooral wat hem had getrokken om dit mee te nemen naar Gorse. Hij kon er niks anders van maken, het leek het meest ideaal te zijn en er was nog heel erg veel van, dus hij voelde zich ook niet slecht dat hij het had meegenomen. Maar er waren wel echt veel minder bloemen dan eerst en hij was daardoor een beetje bang. Hij zou namelijk zodra Gorse apprentice was naar de bloemen in het territorium zou gaan kijken maar dat ging moeilijk als er geen bloemen meer waren om te bekijken. Hij hoopte dat hij Gorse niet teleur ging stellen, maar hij kon het ook niet over zijn hart krijgen om het hem te vertellen. 'Super bedankt! Ze zijn prachtig.' klonk er, waarna de kater zijn kopje tegen zijn schouder aan duwde. Falconpaw spinde luid op het kopje en glimlachte even breed. Hij was blij dat zijn vriend zo blij was met zijn bloementjes. Nu hij dit had gezien zou hij alleen maar meer bloemen mee willen nemen voor de kater maar hij wist dat dit niet altijd zou gaan lukken, vooral nu de bloemen aan het verdwijnen waren door de kou die eraan kwam. Hij wilde Gorse niet teleurstellen! "Ik ben blij dat je ze leuk vindt, Gorse." sprak hij met een brede glimlach tegen zijn vriend, waarna hij even blij naar de jonge kater keek. "Ik dacht al dat je ze erg mooi zou vinden, want je hebt deze kleuren nog niet denk ik?" vroeg hij even met een hoopvolle blik. Hij hoopte maar van niet, want anders had hij al die moeite gedaan voor niks! Dat kon natuurlijk niet gebeuren. Maar hij wist ook niet hoe hij het moest opbrengen voor Gorse dat hij binnenkort misschien geen bloemen meer kon brengen. Hij wilde hem immers niet verdrietig maken met deze feit! Maar ze zouden wel weer terug komen, dat kon een troost zijn? Maar hij was nu zo blij met de bloemen! Wat moest hij doen? Hij twijfelde echt heel erg met wat hij moest gaan doen. Hij ademde even diep in en keek naar de jonge kater, waarna hij een beslissing maakte. Hij zou het hem vertellen. Beter nu dan later als hij het zo bekeek. "Gorse.. Ik moet je wel iets vertellen." sprak hij maar wel met een glimlachje. Hij wilde het natuurlijk niet te ernstig laten klinken want zo erg was het nou ook weer niet om heel erg verdrietig om te worden... hoopte hij dan. "Het wordt steeds kouder en omdat het kouder wordt... krijgen de bloemen het ook kouder en gaan ze weg." besloot hij heel rustig te vertellen. Hij wist niet goed hoe hij het anders moest gaan verwoorden zonder dat het meteen heel erg cru klonk en dit klonk nog het minst cru als hij heel erg eerlijk was. "Maar ze komen weer terug als het warmer wordt, want dan kunnen ze weer groeien van de zon die warm straalt!" vervolgde hij met een bredere glimlach. Hopende dat Gorsekit het maar gewoon zou gaan aannemen en er niet teveel achter zou gaan zoeken. Echt waar, hij hoopte het niet. En dat klonk toch heel erg goed dat de zon weer terug komt om de plantjes te verwarmen? Dat klonk in zijn oren tenminste heel erg veel beter. "... maar daardoor kan ik je wel op een gegeven moment geen bloemen meer brengen. En dat spijt me echt heel erg..." sprak hij terwijl hij zijn oren naar achteren draaide, want hij vond het zelf ook heel erg rot. En hij wist ook niet wat hij er aan kon doen om het goed te maken. Hij wilde echt zoveel mogelijk bloemen naar de kater brengen maar als ze allemaal dood gingen dan kon hij dat ook niet doen! "Maar! Zodra de eerste bloemen weer verschijnen beloof ik je dat ik je meteen bloemen kom brengen! En dat ik je ze laat zien! Een heel veld vol, want ik weet precies waar die zijn!" sprak hij met een hele grote glimlach die het hopelijk zou doen voor de kitten. Echt, accepteer zijn liefde.

Er was niks zo puur dan het gezicht van Gorsekit toen hij de bloemen had gezien tussen zijn poten. Het maakte alles waard, van het stiekem bloemen stelen tot het naar binnen smokkelen ervan. En het maakte hem niet eens uit op dit moment als hij door Stallionstar aan zijn nekvel werd gegrepen en een hele strenge preek zou krijgen van hem. En misschien kon hij er dan niet meer mee nemen, hij hoopte dat dit voorlopig genoeg kon zijn voor Gorsekit en dat hij hiermee zijn cadeautjes voor Shatteredice en Stallionstar kon afmaken. Spinnend keek de rood-witte kater hem aan met de breedste glimlach die hij ooit had gezien op de kop van zijn vriend. Hij hoopte dat Gorse het wist, dat zij twee echt wel vrienden waren geworden sinds die ene ontmoeting bij de gele bloem in de vroege morgen. 'Oh, ik ben er heel erg blij mee,' sprak de kitten dankbaar tegen hem, waardoor hij breder begon te glimlachen. Hij was echt heel erg blij dat Gorse er blij mee was. De goud-gele oogjes van Gorsekit schitterden en dat was alles wat hij nodig had. Zelf was hij er nooit zo blij mee geweest met bloemen. Hij was er natuurlijk blij mee geweest als iemand ze bracht naar hem, maar zo blij als Gorsekit en zo creatief als de jonge kitten was zou hij nooit zijn geweest. Hij zou het laten hebben liggen, terwijl de jonge kater gewoon er iets mee was begonnen. En dat was echt respect, want creatief was niet iets wat in zijn woordenboek stond. Hij vroeg aan de jonge kater of hij deze kleuren al had, waarop de kitten meteen zijn kopje schudde. 'Nee, deze zijn helemaal nieuw! Ze passen er wel perfect bij,' sprak de kitten vrolijk tegen hem, waardoor hij even opgelucht adem haalde. Hij was blij om hem nieuwe dingen te brengen waardoor hij weer vooruit kon met zijn werkje voor zijn vader en moeder. Misschien moest hij ook maar eens een keer iets brengen naar zijn moeder? Al zou die het waarschijnlijk niet zo waarderen. Gorsekit snorde vrolijk terwijl hij naar de bloemen en blaadjes keek die hij had gebracht, terwijl hij in gedachten was verzonken over hoe hij zijn vriend moest gaan vertellen dat hij voorlopig geen bloemen meer kon gaan brengen. Hij wilde zijn vriend niet teleurstellen, maar hij wilde hem wel een deel van de belofte volbrengen door op zijn minst deze bloemen naar hem te brengen. Dan was het niet compleet verbroken! Gorsekit keek vrolijk naar hem en dat maakte het alleen maar moeilijker. Toch besloot hij rustig te beginnen met dat hij hem iets moest vertellen. Het woog hem zwaar op zijn hart, want het was toch even iets wat hij moeilijk vond en niets zou dat veranderen. Gorsekit drukte meteen zijn oortjes naar achteren toen hij dat zei. Hij begon te vertellen dat het kouder werd en daardoor de bloemen weg zouden gaan. Hij hoopte dat hij Gorsekit hiermee niet té verdrietig maakte, dat was niet zijn goal. 'Oh,' kwam er een beetje teleurgesteld uit bij de kitten en hij voelde even een steek in zijn hart. Hij wilde niet dat de kitten teleurgesteld was! Als het kon zou hij alle bloemen uit het niets willen toveren en hem bedekken in de bloemen die hij wilde, zodat hij nooit teleurgesteld hoefde te zijn. Hij vertelde hem dat hij hem geen bloemen meer kon brengen in die tijd, wat niet gelogen was, want dat zou hij inderdaad niet meer kunnen doen zolang de bloemen weg bleven. Gorsekit drukte zichzelf echter meteen tegen hem aan bij die woorden, waardoor hij even naar beneden keek naar zijn vriend. 'Dat maakt niets uit. Je kan er niets aan doen en ik weet dat je heel erg je best doen!' klonk er van zijn rood-witte vriend af die hem met een brede glimlach aan keek. De oortjes van de kitten waren ook weer naar voren gekomen en hij staarde even naar zijn vriend. Vond hij het echt niet erg? Hij had nog wel een belofte gedaan en die kon hij niet eens nakomen... Dat vond hij toch wel heel erg moeilijk. 'En dat vind ik zo lief!' hij begon weer zachtjes te glimlachen, wat een heerlijk joch was het ook.. Het maakte hem blij om zijn vriend zo te zien reageren en als hij eerlijk was.. Hij was heel erg opgelucht dat Gorse het begreep en dat hij niet boos of verdrietig was op hem. Hij zou niet weten hoe hij zich dan had gevoeld, waarschijnlijk zelf ook verdrietig. Teleurgesteld in zichzelf, misschien vooral. Hij had het namelijk moeten zien aankomen, naar de tijd moeten kijken en zich moeten bedenken dat de bloemen er niet veel langer zouden zijn. En helemaal weg zouden zijn zodra Gorse apprentice was geworden. Dom, dom, dom. Hij beloofde aan zijn vriend dat zodra de bloemen er weer zouden zijn dat ze samen naar de bloemen zouden gaan. Dat was het minste wat hij kon beloven aan de kater en hij kon ook echt niet wachten hoe het gezicht van de kater eruit zou zien als hij een veld vol met bloemen zag. Als hij al zo reageerde op een paar bloemen, hoe zou hij dan kijken naar een heel veld vol met mooie bloemen? 'Dat lijkt me heel leuk! En ik kan wel wachten hoor. Ik weet zeker dat het heel speciaal zal zijn!' klonk er van de jonge kater af, waardoor zijn hart zich alleen maar meer verwarmde met vreugde. Zijn jonge vriend gaf hem nog een kopje, waardoor hij luid begon te spinnen. Hij was blij dat Gorse zijn vriend was, vooral op momenten als deze. "Dat wordt het zeker, dat beloof ik je." sprak hij spinnend tegen zijn vriend. En al had hij de allereerste bloem gevonden van het jaar, dan zou hij Gorsekit mee sleuren naar buiten als hij al Gorsepaw was en hem laten zien waar de bloem aan het groeien was. En hij zou dan de prachtige blik van Gorsepaw zien die naar de bloem keek, net zoals de eerste keer in het kamp.

Gorsekit stond opeens op, waardoor hij even zijn kopje schuin hield. Hij moest zeker even de bloemen wegstoppen, hij vond het wel jammer hoor, want ze hadden net zo'n goed gesprek maar goed, aan alles moest een einde komen. Hij hoopte alleen niet dat dit het einde was van de hele interactie tussen hen tweeën, dat zou hij pas echt jammer vinden. De jonge kitten liep weg zonder iets te zeggen en even was hij bang dat de jonge kitten dus wel echt boos of verdrietig was en daardoor even alleen moest zijn en hem even niet wilde zien. Hij trok daarom even ietwat nerveus met zijn oren, vooral omdat hij de bloemen hier had laten liggen. Wilde hij ze toch niet omdat hij boos was op hem? Hij hoopte van niet, hij had er echt moeite voor gedaan en hij wilde al helemaal niet zijn vriend verliezen... Gorsekit kwam echter teruglopen met iets in zijn bek, waardoor hij even verbaasd maar ook verward naar zijn vriend terug keek. Hij legde wat hij had meegenomen voor hem neer en begon het uit te rollen, waardoor hij allerlei bloemetjes zag, in elkaar geweven. Hij keek met grote ogen naar het kunstwerk dat Gorse gemaakt had. Wow, dat was zo knap! 'Deze heb ik gemaakt voor mama en papa. Als ik apprentice word, dan hebben ze toch nog wat van mij in hun nest,' klonk er van de rood-witte kater af, waarop hij warm begon te glimlachen. Hij was blij dat hij hem ermee had kunnen helpen, met deze bloemen zou het er vast nog veel mooier worden voor zijn ouders! 'Ik wil het ze geven op de dag voor ik apprentice word. Ze weten nog van niets. En ik ben er al heel lang mee bezig!' klonk er vrolijk van hem af, waarop hij even blij spinde. "Dat is echt heel erg lief van je! Ik weet het zeker dat ze het heel erg leuk gaan vinden!" sprak hij met een brede glimlach tegen de kitten. Dat was veel te lief. Gorsekit  had een goed hart, dat kon je wel merken. Het was een familieman, iemand die veel gaf om zijn familie en dat kon hij zeker waarderen, want daar herkende hij zichzelf ook in. Hij gaf ook zielsveel om zijn familie namelijk. Hij glimlachte warm naar zijn vriend en spinde blij. "Hij is werkelijk waar prachtig, misschien als je het ooit wilt kan je het mij ook leren?" vroeg hij spinnend aan de jonge kitten. Het leek hem tenminste erg leuk om te leren. En het was ook weer quality tijd met zijn vriend. "Alleen als je wilt natuurlijk, ik wil je niks forceren." sprak hij luid spinnend tegen hem. Hij moest er niet aan denken dat hij zijn vriend zou forceren om iets te doen wat hij niet wilde. Maar als hij het hem wilde leren, dan zou hij zich volledig overgeven en zo goed mogelijk luisteren. En zo goed mogelijk leren. Zodat Gorsekit ook trots op hem kon zijn en zijn kunstwerken ook mooi zou vinden. Dat was natuurlijk waar hij voor ging.

Alsof het nog niet duidelijk was na de eerste ontmoeting tussen hen twee, dan was het nu alleen maar duidelijker voor hem geworden. Hij was vriendjes met Gorse, nee, niet alleen vriendjes. Ze waren beste vrienden. Dat had hij daar besloten, in de nursery. Misschien was hij wel verkocht vanaf het eerste moment dat hij Gorsekit in de vroege morgen buiten de nursery had gezien. Buiten bij die gele bloem, toen het nog een stuk warmer was dan dat het nu was. Vooral in de vroege ochtenden en late avonden was het te merken dat het weer compleet was omgeslagen. De zomer was heel erg heet geweest, hij had nooit geweten dat het überhaupt zo warm kon worden, maar blijkbaar kon dat het worden. En nu was het ook zooo koud aan het worden, dat hij echt verbaasd was over hoe dit zo kon veranderen in een paar maanden. Had StarClan daar ooit wel rekening mee gehouden? Vast wel, want de seizoenen hadden natuurlijk allemaal een reden. Zonder seizoenen zou er geen moment komen voor de natuur om te herstellen, zou er een te groot verschil ontstaan en zou de grond misschien ook wel heel erg moe worden? Hij wist het niet zeker, maar toen het zo droog was, was het voor de grond ook niet goed en de planten waren ook zeker niet tevreden. Tenminste, sommige planten. Want terwijl de meeste planten zeer zeker neer gegaan waren, waren er ook toch een paar planten geweest die ondanks de droogte en het warme weer overleefden. En dat waren echte hardcore planten. Als hij een plant zou moeten zijn geweest dan zou hij het liefste zo'n plant zijn, die zelfs met de ergste hitte en droogte kon overleven. Zou dat niet super fijn zijn? Want dan had hij bijna geen water nodig om toch nog te kunnen overleven. Planten waren gewoon super cool, dat moest gewoon duidelijk zijn. Maar hij wist niet hoe die planten heten, maar als die planten in de hitte heel goed konden overleven, hoe zat dat dan als het heel erg koud ging worden? Want als het heel erg koud ging worden was dat misschien dan wel heel probleem? Want hij wilde toch echt niet dood gaan omdat hij niet tegen de kou kon. Welke plant kon er ooit tegen zowel de kou als tegen de droogte en hitte? Wat moeilijk, dat waren misschien gesprekken die hij met Routnose kon hebben, die wist veel over planten dus die zou hem ook tips kunnen geven over wat voor soort plant hij het beste kon gaan zijn. Misschien moest hij maar een plant worden met een hele mooie bloem! Want dan was Gorsekit helemaal gek op hem omdat hij een mooie bloem was! Maar wacht, betekende dat dat als hij geplukt werd hij dan dood ging? Nee!! Dat wilde hij ook niet, dat kon niet! Of ging je niet dood als de bloem werd geplukt? Want je gebruikte dan niet de hele plant, dus de plant zelf zou dan wel kunnen blijven leven toch? Of werkte dit zo niet? Aah, wat was het moeilijk. Hij wist gewoon niet hoe planten werkten. Hoe zorgden ze dat ze blijven leven? Buiten het water die van de regen viel, want zo konden planten hun dorst lessen. Dat was een makkelijke. Maar moesten planten geen eten hebben? En zo ja hoe deden ze dat? En hoe kwam het dat er nieuwe planten ieder seizoen weer verscheen? Want hij had het wel gehoord, dat ieder nieuw seizoen weer nieuwe planten op kwamen en dat het soms alleen maar meer wordt! En dat sommige planten juist in een bepaald seizoen er alleen maar op kwamen, dus dan moest hij weer in het juiste seizoen zijn zodat Gorsekit de mooiste bloemen van hem kon ontvangen.



Want dat was waar hij op dit moment mee bezig was, Gorsekit. Gorsekit, één van zijn beste vrienden. Zoon van Stallionstar. Stallionstar was zijn mentor sinds kort en hij vond trainen heel erg leuk met hem, al was die hond op zijn eerste training met Stallionstar dan wel weer minder, dat maakte verder niet heel erg veel uit, want hij daarvoor, ondanks dat hij meteen een zwaar gesprek begon, was het gewoon super gezellig! Hij was het gewend om met zijn mentor zware gesprekken te hebben, want met Burnetbliss was het ook meteen de eerste training hoppa, raak, meteen over zijn dode vader en over zijn moeilijke moeder praten. Dus het leek hem alleen maar normaal om dit ook met Stallionstar te doen, zelfs als de kater het misschien niet verwacht had. Hij zat dan ook in een moeilijke situatie, want zijn moeder was nou niet bepaald de liefste moeder die je kon hebben. Dat wist hij zelf ook wel, want hij kon wel veel het verschil merken tussen zijn moeder in de nursery en hoe de meeste andere kittens werden behandeld door hun moeder. Hij had nooit de moederlijke liefde ontvangen van Amberstorm die andere kittens wel kregen van hun moeder. En dat was niet zo erg hoor, echt niet. Want alles is toch goedgekomen met hem, zelfs met een afstandelijke moeder. Want hij hield nog steeds van haar en hij wist ook wel dat ze van hem hield, zelfs als ze dat niet liet zien aan hem. Hij wist niet zo goed hoe hij ervoor kon zorgen dat ze het tegen hem zou vertellen, maar wat hij wel wist was dat het eigenlijk niet persé hoefde van hem. Hij wist dat Hazelpaw daar meer behoefte aan had dan hem, maar dat kwam misschien ook omdat hij net wat meer sociaal was dan dat zij was. Net zoals nu maakte hij heel erg makkelijk vrienden, terwijl Hazelpaw daar misschien wat moeilijker in was. Hij wist dat hij namelijk veel vrienden had om op te leunen mocht dit nodig zijn, dat hij altijd dingen kwijt kon bij ze ook al had hij niet veel problemen en hoefde hij dus nooit echt intens te praten met zijn vrienden. Maar mocht het wel zo zijn, dan zouden zijn vrienden er voor hem zijn en er met hem over praten, daar had hij geen enkele twijfels over. Gorsekit was er nu nog misschien iets te jong voor, maar als hij wat ouder werd wist hij zeker dat hij over van alles met hem kon gaan praten en dat Gorsekit er open voor zou gaan staan.



Hij kon het al voor zich zien, hun twee samen warriors die samen problemen deelden maar ook de positieve dingen. Zoals dat Gorse naar hem toe zou komen met de grootste glimlach op zijn gezicht. Gorse had in die tijd al een partner gevonden, eentje die goed voor hem zorgde en echt heel aardig was. Wel een wat pittige dame, dat zag hij wel gebeuren, maar die wel heel erg lief was voor hem. Eentje die graag erop uit ging en Gorse mee zou sleuren. Gorse zou haar ontmoeten in hun apprenticetijd, maar daar zouden ze misschien vrienden zijn. En dan later closer worden. Gorse zou dingen met bloemen maken voor haar en haar mee vragen om dingen te gaan doen. En zij zou 'ja' zeggen en uiteindelijk zou Gorse aan haar vragen om mates te worden. Zij zou natuurlijk 'Ja' zeggen want hoe kon je nou iets anders dan ja antwoorden op die vraag? Dat zou Gorse dan natuurlijk al heel erg trots aan hem en Heatpaw komen vertellen, dat hij iemand had gevonden waar hij verliefd op was en een gezin mee wilde stichten. Tegen die tijd had hij zelf hopelijk ook iemand gevonden waar hij van hield en waar hij zelf een gezin mee zou willen stichten. En dat Gorse hem zou vertellen dat zijn partner drachtig zou zijn van zijn kittens en dat hij een vader zou worden. Ah, dat zou hij echt heel erg leuk vinden. En dat hij zelf met zijn partner ook kittens zou krijgen en dat ze rond dezelfde tijd geboren werden. En voor Heatpaw ook! Dan konden hun kittens uit die drie nestjes ook beste vrienden worden. Want was er beter dan dat? Dat soort dingen wilde hij graag delen met zijn beste vrienden. De goede dingen, maar ook de minder goede dingen in het leven. Hij wist dat niet iedereen oneindig leefde, hij had het nog niet van dichtbij meegemaakt, maar dat betekende niet dat hij het nooit zou meemaken. Dat soort dingen wilde hij ook met zijn vrienden delen, want dat was voor hem het meest belangrijke in de hele wereld. Hij was blij dat hij zulke vrienden nu al had gevonden in zijn leven, want hij hoopte dat de vriendschap die hij had met Heatpaw en Gorsekit nooit meer voorbij zouden gaan. Dat zelfs als ze dood zouden gaan ze elkaar weer zouden treffen in StarClan en ze daar alles onveilig zouden maken. Dat hun vriendschap daar door zou gaan en ze neer konden kijken op hun kittens en de rest van hun familie. Dat ze elkaar konden aankijken en konden zeggen 'we hebben een goed leven geleid'. Één van de mooie dingen die hij met Gorsekit wilde delen, was de bloemenveld die hij met Gorsekit zou gaan bezoeken zodra deze weer terug waren. En dat hij de sprankelende ogen zou zien, net zoals hij ze op dit moment voor zich zag. Blij, verwonderd, dat zou hij zo graag willen zien. En dat zou hem lukken ook, hij zou hem mee nemen naar het mooiste veld die hij kon vinden en hij zou naar Gorsekit kijken en zien hoe gelukkig hij werd van de mooie bloemen. Hij beloofde dan ook aan Gorsekit dat het heel erg mooi zou gaan worden. Zelfs als hij ervoor naar een andere clan moest gaan, hij zou aan Gorsekit de mooiste bloemen laten zien, want hij deed er alles voor om die sprankelende oogjes te zien en een brede glimlach op zijn snuit. 'Inderdaad. Dankjewel, Falconpaw.' klonk er zachtjes van de kitten af, waardoor hij alleen maar warmer begon te glimlachen. Hier deed hij het allemaal voor en hij zou er ook nooit spijt van krijgen. Daar was hij heel erg zeker van. Nooit, in zijn hele leven, zou hij hier spijt van krijgen. Het enige waar hij spijt van zou krijgen was als deze vriendschap verloren zou gaan. "Daar hoef je mij toch niet voor te bedanken." sprak hij met een warme glimlach tegen de jonge kitten, want dat meende hij. Hij hoefde hem echt niet te bedanken alleen maar omdat hij hem zou meenemen naar een bloemenveld. Hij deed het met alle liefde die in zijn kleine hartje zat. "Daar zijn beste vrienden voor." besloot hij er met een hele warme glimlach achteraan te zeggen. Hij meende het ook, want hij was speciaal geworden voor hem in zo'n korte tijd.



Hij was er volledig van overtuigd dat Gorsekit een ware artiest was. Want niemand kon het zo mooi maken als dat Gorsekit had gedaan op dit moment met dit bloemstuk. Hij was al echt prachtig aan het worden. Niemand anders was op het idee gekomen, Gorsekit had alles zelf bedacht en dat alleen maar door naar bloemen te kijken. Hij vond het speciaal, hij vond het knap en dat betekende dat hij alleen maar meer respect had gekregen voor zijn goede vriend. Dat zou ook kunnen betekenen dat de kater wat creatiever was in jagen of vechten, maar dat zou vanzelf wel duidelijk worden. En zo niet dan kon hij altijd nog Gorsekit gaan helpen! Vooral met vechten dan, want hij was niet goed in jagen en hij betwijfelde of het ooit zijn sterke punt zou gaan worden. Maar goed, dat maakte niet uit, want iedereen had weer andere sterke punten, anders was het ook wel heel erg saai geworden als iedereen hetzelfde had. Als iedereen precies hetzelfde was, vooral ook met de skills die iemand had dan had je geen variatie in de clan en zou het vooral stom zijn als je een keer zou gaan sparren. Want hoe je het dan ook zou gaan bekijken, het zou altijd gelijk eindigen omdat je precies dezelfde dingen zou gaan doen. Dus nee, creativiteit was goed en hij hoopte dat zelfs als Gorsekit apprentice zou worden, dat hij dit zou blijven doen. Het later misschien zou gaan doorgeven aan zijn eigen apprentice mocht hij hier geïnteresseerd in zijn. Misschien kon hij wel kroontjes gaan maken voor alle hoge rangen binnen de clan? Die konden ze dan opzetten als ze bijvoorbeeld een ceremonie gingen doen. Daar was Gorsekit wel creatief genoeg voor moest hij zeggen, dus dat zou wel iets zijn waar de kitten in zou kunnen uitblinken. Hij had er het uiterste vertrouwen in. Als Gorse apprentice zou worden en Stallion het cadeautje kreeg kon hij het misschien eens met Stallion erover hebben, of dat geen goed idee zou zijn om te doen! Dan waren ze extra speciaal en zouden alle andere clans echt heel erg jaloers worden op hen. Dat wist hij zeker, het kon niet anders. Als je zulke mooie kroontjes had dan zouden alle clans Gorsekit willen hebben! Oké, dat was dus toch geen goed plan, want anders zouden ze hem wegkapen hier! Nee, de andere clans mochten geen kroontjes, hadden ze maar iemand moeten hebben die net zo was zoals hij was. 'Denk je? Ik hoop dat ze het wel heel leuk vinden. Ik heb best wel mijn best gedaan namelijk,' klonk er van Gorsekit af, waarop hij warm glimlachte naar de jonge kater. Hoe konden ze dit niet mooi vinden was de vraag?? Als ze het niet mooi vonden hadden ze echt een probleem met hem, want dan zou hij eens even streng met Shatteredice en Stallionstar gaan praten. Dat kon namelijk niet he, zeggen dat het niet mooi was na alle tijd die Gorse er in had gespendeerd. Zelfs als je niet wist dat er niet zoveel tijd in was gespendeerd was het al super mooi, maar als je de intentie erachter dan ook nog eens hoorde was het al helemaal lief.



"Ik weet het zeker." sprak hij met een geruststellende glimlach tegen de kater, waarna hij even met zijn poot zachtjes de neus van de jonge kater aanraakte. "Ik denk dat ze zo blij gaan zijn dat ze er emotioneel van gaan worden." vervolgde hij met dezelfde glimlach. Als hij zo iets later van zijn kittens zou gaan krijgen-- hell, waar had hij het over. Als hij dit sowieso van een kitten of iemand anders zou krijgen zou hij al emotioneel worden. Want dit was echt een persoonlijk cadeau, persoonlijker dan dit kon je niet krijgen. Zoveel tijd was er in gestoken dat het echt zo mooi was. Kon je bloemen maar voor altijd bewaren, maar de herinnering die het zou geven zou voor eeuwig in het hart zijn van Shatteredice en Stallionstar. Toen hij zelf ook nog het compliment aan Gorse gaf dat hij het mooi vond, begon er meteen luid gespin uit de borstkas van de jongere kitten te komen, één van de mooiste en beste geluiden die je naar zijn mening kon horen. Want dat betekende dat iemand zo gelukkig was, zo blij was dat ze het soms niet konden inhouden om zo hard te spinnen. Daarom was het echt één van zijn favoriete geluiden om te horen. Het schreeuwde blijdschap, liefde, geluk. Belangrijke dingen in het leven, al waren het zijn eigen woorden. Al wist hij dat sommige warriors ook begonnen te spinnen bij pijn, maar waarom wist hij niet. Daar moest hij ook eens een keer iets over gaan vragen aan Routnose, die wist dat vast wel. Want Routnose wist alles!



Hij vond het zo leuk wat Gorsekit allemaal maakte dat hij het zelf ook wel eens wilde proberen. Natuurlijk was Gorsekit de grote meester, hij zou het nooit beter kunnen dan Gorse en dat zou hij ook niet eens willen zijn. Maar hij wilde het Gorse natuurlijk niet opdringen, hij snapte het als de kater de techniek voor zichzelf wilde houden en wilde dat niemand anders hem na zouden gaan doen. Hij zou het ook puur willen weten voor zichzelf, want als hij iets wilde voor iemand kon hij dat misschien wel aan de meester zelf vragen! Die was er zo goed in dat hij misschien wel in ruil voor iets anders ook wel kon vragen of Gorse iets voor hem kon maken zodat hij het kon geven aan iemand! Weet je wel niet hoe lief dat zou zijn! En daarbij zou hij het toch nooit zo goed kunnen als Gorsekit, want hij was echt niet zo creatief genoeg dat hij het mooi kon maken met al die kleurtjes, daar leek Gorse veel beter in te zijn dan dat hij dat was. 'Natuurlijk wil ik het je wel leren. Heel graag zelfs! Het is namelijk best wel leuk om te doen hoor,' sprak de rood witte kitten, waarop hij enthousiast begon te glimlachen en lichtjes met zijn staart sloeg. Hij was er klaar voor! Hij ging de beste leerling ooit zijn voor Gorse. Hij zou super goed opletten zodat hij heel snel het op kon pakken. Misschien zou hij eerst wat onhandig zijn maar goed, dat betekende niet dat hij het niet zou gaan kunnen want opgeven stond niet in zijn woordenboek. Opgeven zou hij nooit in zijn hele leven doen.



Het deed hem ook goed om te zien hoe Gorsekit nu met hem om kon gaan, want hij was veel vrijer in het praten. Aan het begin was Gorsekit heel erg verlegen en misschien ook wel een beetje bang van hem, maar nu was hij heel erg open en lief! Hij stond er zelfs voor open om hem wat te gaan leren op zijn oude (hele oude) dag. Wie weet kon hij ooit wel eens, als hij het goed geleerd had van Gorsekit, zelf ook iets voor Gorse maken, zodat hij voelde hoe blij het je kon maken om iets te krijgen wat iemand voor je gemaakt had. Tenminste, dat hoopte hij, want een origineel cadeautje zou het dan niet zijn en dat wist hij ook wel. Dus hij hoopte dat de kater het niet erg vond dat hij dan zijn ideetje zou stelen en hem ooit een keer zelf ook iets te maken. Of hij moest nog even creatiever worden en zelf iets heel cools verzinnen wat hij zelf kon maken en dat geven aan Gorse, maar aangezien hij tot nu toe ook niet heel erg creatief was ging hij ervan uit dat hij nu ook niks echt zelf zou kunnen verzinnen wat zo leuk was dat Gorse het ook leuk zou gaan vinden. En dat nog buiten de bloemen die hij uiteindelijk weer zou gaan brengen naar Gorse, want zelfs als hij apprentice was en hij zelf bloemen kon gaan halen, zou Falcon zelf ook nog steeds bloemen blijven brengen bij de kitten. Want zo dedicated was hij wel. En hij had het beloofd ook, dus hij zou er alles aan doen om het waar te maken. Anders zou hij een belofte breken en dat haatte hij, vooral als een belofte was naar zijn beste vriend. Dan kon hij het al helemaal niet hebben.



'We kunnen wel meteen met deze verder gaan! Dan doen we samen jouw nieuwe bloemen ertussen. En oh! De rode blaadjes zijn ook heel mooi, die kunnen er ook wel blij' klonk er vrolijk van de rood witte kater af, waardoor hij even begrijpend knikte maar ook blij glimlachte naar de kater. Hij was echt blij om de jongere kater zo enthousiast te zien over iets, want iedereen had wel iets om enthousiast over te zijn en dan waren de meeste katten op z'n puurst, het beste om te zien als het aan hem lag. Hij pakte het eerste bloemetjes van het kleine bosje die hij had meegenomen voor Gorse, waarna de kitten er even naar keek, alsof hij het even bestudeerde. Het was interessant om te zien hoe de kitten zo snel door leek te hebben hoe zo'n bloemetje in elkaar zat, want hij legde het voor zich neer en zette zijn pootje op de bloemstengel. Oh damn moest hij dit volgen?? Hij pakte zelf ook snel een bloemetje, waarna hij snel ook zijn poot er op zette, anders liep hij straks al achter en dat moest hij niet hebben! Dan kon hij het zo allemaal niet meer volgen en hij ging ervan uit dat deze bloem ook in het bloemstukje moest komen. En ach, anders was het een goede oefening voor hem niet waar? Dus het was gewoon goed om het voorbeeld te volgen als een goede leerling. Gorse pakte het rode blaadje vast met zijn bek, waarna hij bij de stengel het aanhecht punt los beet, dus Falconpaw volgde het stappenplan die Gorse voor hem had klaargelegd. Hij legde het rode blaadje neer en keek naar Gorse, want die ging bij zijn kunstwerk zitten en sloeg zijn scherpe nageltjes uit.



'Oké, kijk, het is allemaal gras in elkaar gevlochten, zoals de kamp muur en de muren van de dens,' begon de uitleg vrolijk van de jonge kater, waarop Falcon even begrijpend knikte, oké, dat was wel duidelijk ja. Één van Gorse's nagels gingen tussen twee grassprieten, of wat het ook was, in en spreidde deze lichtjes waardoor er ruimte ontstond tussen de sprieten. Daarna pakte Gorse met zijn andere poot het rode blad die hij vrij had gemaakt, wat hij al erg knap vond want nagels waren echt heel scherp en het blaadje was tot nu toe ook nog gewoon heel ook. Daar had hij diep respect voor, dat hij nu al zulke controle had over zijn nagels en poten. Gorse was ermee aan het prutsen, om de stengel van het blad tussen de sprieten te krijgen, maar uiteindelijk kreeg Gorse hem er toch in! Wow! En dat rood stond er prachtig bij, er was niks anders om het te omschrijven. Maar het leek nog niet af te zijn, want Gorse spreidde iets verder op weer de sprieten en haalde de stengel er verder doorheen. En dat nog een paar keer tot Gorse het goed leek te vinden en het met rust liet. De jonge kater keek hem met een grijns aan, waardoor hij met een glimlachje terug keek. Oh lord, hij wilde het nu niet verpesten. Stel je voor dat hij nu het hele ding sloopte door zijn scherpe nagels en alles door sneed! Hij wilde het echt niet verpesten want Gorse had er al zolang voor gewerkt. Maar hij zou zijn best doen. En super voorzichtig zijn natuurlijk. 'Het is een beetje lastig, maar als je het doorhebt is het heel makkelijk! Het duurt alleen wel eventjes,' klonk er bemoedigend van zijn vriend af, waardoor hij even begrijpend knikte en glimlachte. Als Gorse in hem geloofde, dan moest hij het kunnen!



Gorse keek hem met een bemoedigende glimlach aan, waarna hij sprak: 'Probeer maar! Ik help je wel,' Hij knikte even en ademde even diep in. Hij moest echt heel erg voorzichtig zijn want hij wilde niet dat hij de slinger brak, dus dat betekende ook opperste concentratie. Concentratie zodat hij niet al Gorse's werk voor niks had gedaan, want dat kon hij hem niet aan doen. Dan moest hij zo helemaal opnieuw beginnen. Het scheelde dat hij alvast tegelijkertijd met Gorse het blaadje van de bloem af had gehaald, dus dat betekende dat hij wel meteen verder kon gaan en dat Gorse goed naar hem kon kijken om te zien of hij het goed deed. Maar Gorse was ondertussen weer veel te lief voor hem en haalde een apart blaadje voor hem, waardoor zijn hart weer bijna begon te smelten. Hij vond het veel te lief dat Gorse zelfs hierbij weer een nieuw blaadje haalde voor hem. Alsof hij al niet genoeg voor hem aan het doen was!! Hij vond het echt heel erg lief. Hij ging geconcentreerd voor de slinger zitten en sloeg zijn nagels uit, waardoor hij even nerveus naar het kunstwerkje ging. Gewoon heeeel voorzichtig, dan kwam alles goed. Dan zou hij het nailen en zou Gorse heel erg trots op worden! En dan kon hij ook nog eens zeggen dat hij mee had geholpen aan het cadeautje! Al was het maar één blaadje. Dat ene blaadje maakte natuurlijk wel het verschil hoor, maar het kon nooit zo mooi zijn als al het andere werk die Gorse had gemaakt tot nu toe. Dat was het belangrijkste, de basis en dan ook nog al die andere bloemen die Gorse had toegevoegd... Er zat hier echt heel veel tijd in en wat hij zou doen zou maar een kleine contributie zijn. Al zou Gorsekit dit veel makkelijker en sneller doen dan dat hij deed. Dat wist hij zelf ook wel, maar dat weerhield hem er zeker niet van om het te proberen.



Hij vond een mooi plekje, en hoopte dat Gorse het ook een mooie plek vond om het blaadje tussen te doen, en heel voorzichtig probeerde hij met zijn nagels een opening te maken tussen de vlecht. Dat bleek al een heel groot gevecht te zijn, want iedere keer gleed de vlecht weer van zijn nagels af en ging hij weer dicht. Met een frons op zijn gezicht en zijn blauwe ogen geconcentreerd probeerde hij het nog een keer. Hij kreeg zijn nagels er tussen en opende deze lichtjes, niet te ver om de vlecht niet te laten scheuren, maar daardoor was het ook moeilijker voor hem om de vlecht open te houden. Vooral om ook nog eens het blaadje te pakken en ertussen te krijgen. Hoe moest hij ooit dit allemaal tegelijk doen? Dit was echt niet makkelijk en iedereen die zei dat dat wel was kreeg echt met hem aan de stok, want hij vond het knap hoe Gorse dit allemaal zo tegelijkertijd te doen. Hij wilde net het blaadje pakken toen hij voelde hoe de vlecht weer van zijn nagels af gleed en deze weer dicht ging. Hij zuchtte even en draaide even met zijn oortjes, waarna hij het blaadje maar weer even liet waarvoor het was en weer zijn nagels tussen de vlecht in probeerde te krijgen. Dit was misschien wel het meest moeilijke van allemaal! Hoe moest je ooit die vlecht open houden?! Maar hij zou het uitvogelen. Hij zou laten zien dat hij goed had opgelet bij meester Gorse en dat hij het zelf zou kunnen. Want anders had hij niet goed geleerd. Hij wilde hem niet teleurstellen, want zijn vriend had vertrouwen in hem!! Dus hij moest aan hem laten zien dat hij dit kon. Anders had hij gefaald als leerling van de grote meester die deze bloemstukken kon maken.



Nog een keer dan. Met veel moeite kreeg hij zijn nagels weer tussen de vlecht door en spreidde hij zijn nagels, waardoor er weer een gat ontstond zodat hij daar hopelijk net zoals Gorse een blaadje tussen kon doen, zodat het net zo mooi zou gaan worden als het blaadje die Gorse in het bloemstukje had gedaan. Want hij moest natuurlijk niet onder doen voor Gorse, wat als zijn ouders dachten dat hij het helemaal niet zelf had gemaakt en dat alleen dat ene slordige blaadje van Gorse was en de rest door een warrior of iemand anders!! Dat moest natuurlijk niet, alles moest even mooi zijn want hij wilde het niet verpesten voor Gorse. Dus hij moest het goed open houden! Hij zou het kunnen, hij geloofde in zichzelf. Gorsekit geloofde in hem. Dus hij zou het waar gaan maken ook. Dat was een belofte naar zichzelf en ook naar Gorsekit. Hell, ook gewoon naar de rest van de Clan! Hij pakte voorzichtig, heel voorzichtig het rode blaadje die Gorse voor hem had klaar gelegd. Het was even kijken hoor, want hij wilde het blaadje niet beschadigen. Anders moest Gorse het weer eruit halen en een ander blaadje in doen!! Dan had hij materialen verpest en dat wilde hij natuurlijk niet hebben. Deze materialen had hij namelijk zo goed kunnen gebruiken als hij ze niet zou verpesten. Hij kon namelijk niet nog meer bloemen meenemen dus dit was alles wat Gorse zou hebben. Hij liet het blaadje ook een paar keer vallen, want het was lastig om het alleen met je poten vast te pakken. En dan moest hij het iedere keer weer opnieuw oppakken en dat terwijl hij ook nog eens het gat open moest houden. Maar hij moest zeggen dat het open houden van het gat wel nu aardig onder de controle had. Hij wist niet zeker of dat ook goed zou gaan komen als hij weer opnieuw een gat moest maken, maar goed dat kwam dan wel weer. Hij was voor nu tenminste blij dat hij het gat open kon houden.



En nadat hij een paar keer het rode blaadje liet vallen, had hij eindelijk ook een keer een goede grip op het blaadje, waardoor hij het nu echt kon gaan proberen in het stuk te krijgen. Dat was misschien nog wel het moeilijkste nu hij er zo over na dacht, want daar had Gorse ook aardig veel moeite mee gehad. Hij keek moeilijk en geconcentreerd terwijl hij voorzichtig het blaadje naar het kransje bracht en tussen het gat probeerde te duwen, want dat was nog wel heel erg moeilijk. Vooral omdat hij niet veel controle had over wat hij aan het doen was met de stengel, dus het was echt heel erg moeilijk voor hem om de stengel in een relatief klein gaatje te steken zodat het in het kransje kwam. Hij wist ook niet hoe hij het nou eindelijk voor elkaar kreeg, maar hij kreeg het voor elkaar en zuchtte opgelucht. En dat zonder het ook maar te slopen!! Dat verdiende een applaus, maar dat betekende niet dat hij al klaar was. Want Gorse haalde de stengel meerdere malen door de andere vlechtjes heen. Dus de struggle met gaatjes maken en de stengel erdoor heen halen zou weer beginnen. Zijn gezicht was dan ook uiterst geconcentreerd en hij was op niks anders aan het letten dan het feit dat hij niks aan het slopen was en om de stengel verder door de vlecht heen te krijgen. Beetje bij beetje kwam hij steeds verder, steeds een stukje meer tot het bijna niet verder kon.



Hij zuchtte even opgelucht en trok zijn nagels terug in terwijl hij naar het bloemstukje keek die voor hem lag. Het was hem gelukt, er zat een blaadje in het bloemstuk van Gorse! Hij was dan misschien niet helemaal recht of op de meest mooie plek, maar goed, het was hem gelukt en hij had niks gesloopt. Hij slaakte een kreetje van blijheid. "Het is me gelukt! Gorse! Kijk!" riep hij vrolijk naar zijn beste vriend, hopende dat die net zo blij was als dat hij was. Het was misschien niet veel, maar hij was er wel echt heel erg trots op en dat liet hij weten ook. Het was nog niet zo perfect als dat Gorse het deed maar goed het was een begin. Maar daardoor twijfelde hij wel lichtjes hoor, want ondanks dat het hem gelukt was, had hij nog niet die skills die Gorse wel had ontwikkeld. "Zit 'ie op een goede plek?? Ben je er blij mee?" vroeg hij vervolgens, iets meer twijfelachtig aan zijn beste vriend. Hij kon het niet helpen, hij wilde gewoon dat dit cadeautje perfect zou gaan worden voor Gorse zijn ouders, vooral als het met de reden was omdat hij apprentice zou worden en Gorse iets wilde hebben voor zijn ouders om achter te laten. Het was veel te lief voor leven, dus hij wilde er wel voor zorgen dat het zo perfect was zoals het maar kon.