Silence.

Onderwerp: Silence. vr 28 jun 2019 - 11:59

Eigenlijk wist Bloomburrow niet zo goed waarom ze hier graag kwam. Was het de stilte, die hier altijd leek te overheersen? Het was waar dat het fijn was om zachtjes door de as te lopen, geen geluid makend, alsof ze niet bestond en geen effect had op de wereld om haar heen. Of was het eerder de geschiedenis achter deze plek? Het immense verlies dat dit bos getekend had, de sporen die je nog steeds zag? Hoeveel levens waren hier geleefd en verloren, hoeveel geesten dwaalden hier rond? Het was net alsof ze rondliep op een kerkhof. Ergens hield ze wel van het benauwde gevoel dat het haar gaf. Ze voelde zich hier dicht bij Starclan, zo dicht als ze kon komen als een gewone warrior.

+Tallstar eerst

Onderwerp: Re: Silence. wo 10 jul 2019 - 17:31

Tall was hier omdat het hier rustig was. Geen idee waarom hij dat aan zichzelf uit moest leggen, maar het was goed om duidelijk te hebben voor wanneer iemand je dat vroeg. Bijvoorbeeld de geest die een eindje verderop zweefde en door wie Tall als aan de grond genageld stond, en met open mond naar het verschijnsel voor hem keek. "Wow," Wist hij uit te brengen, al weigerden zijn poten nog steeds dienst. Dat gebeurde wel eens, tsja.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Silence. ma 15 jul 2019 - 15:56

Haar witte pootjes kleurden zwart door de as die aan haar vacht bleef plakken, maar ze deed haar best om toch ervoor te zorgen dat ze niet al te veel waswerk zou hebben wanneer ze terug in het camp was. Plots hoorde ze een stem - of was dat slechts verbeelding? Bloomburrow stopte plotsklaps, haar oortjes gespitst. Haar tweekleurige ogen scanden de omgeving. Was hier nog iemand die ze niet opgemerkt had? Haar blik viel op een bruine tabby die een kort afstandje van haar vandaan stond, zijn mond open. Was dat.. Was dat niet Tallstar? Wat deed hij hier en waarom zag hij eruit alsof hij een geest gezien had?

Onderwerp: Re: Silence. do 29 aug 2019 - 16:10

Als aan de grond genageld stond de kater, met open mond en wijde ogen. Tenminste, tot de geest zich had omgedraaid en hem recht aankeek. Meteen kwam de kater weer tot leven en sprong soepeltjes - lees: met alle ledematen over elkaar heen in een soort koprol waar zelfs Van 't End trots op zou zijn - achter een bosje, waar hij zichzelf kort moed insprak om vervolgens zijn ogen erbovenuit te steken. De geest zweefde er nog steeds. Creepy.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Silence. zo 1 sep 2019 - 13:29

Bloomburrow fronste niet-begrijpend toen de kater leek te schrikken en halsoverkop een bosje in rolde/dook/stuntelde. Wat..? De witte kattin liep dichterbij met zachte pootstappen. Had hij catnip gesnoven, ofzo? Plots stak Tallstar zijn kop uit het bosje, waarop de witte warrior ook schrok en snel achteruit stapte. Wat was zijn probleem? Zo eng was ze toch ook weer niet! Ze wenste dat ze het kon vragen.

Onderwerp: Re: Silence. za 5 okt 2019 - 0:46

Met zijn oren als periscopen boven het bosje focuste hij weer op de poes - ja stiekem tuurde hij ook door de blaadjes heen so what - die achteruit sprong. Hoe een geest kon springen was op dit niet belangrijk, al was het wel cool, en dat de geest net zo bang leek als hijzelf registreerde de kater ook niet echt. Toch vatte hij een beetje moed door de extra afstand, en sprong zelf weer tevoorschijn, alsof het wezen hem net niet in de bosjes had zien duiken. Way to go Tall. "Hi," Sprak hij, in een moment van dapperheid, voor het verdween en zijn ogen weer schoteltjes werden.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Silence. zo 10 nov 2019 - 17:35

Tallstar leek even genoeg moed bijeen te schrapen om haar snel te begroeten, alvorens hij haar opnieuw aanstaarde met grote groene ogen. Bloomburrow wist niet goed wat te doen en spiegelde daarom zijn shell-shocked look. Ze was vooral verbaasd om zijn reactie, niet goed wetend waarom hij reageerde zoals hij reageerde; en aan de andere kant was ze ook vooral iemand die keek naar de ander om te weten hoe ze zich moest gedragen in een gesprek.

Onderwerp: Re: Silence. ma 18 nov 2019 - 17:08

De ander keek al net zo bang als hij, wat dan wel weer bemoedigend was want spoken die net zo bang waren voor jou als jij voor hen konden niet zo gevaarlijk zijn. Tall was namelijk ook niet zo gevaarlijk. #logica. Aan de andere kant zinde het hem geenszins om hier nog langer te dralen, en begon hij juist langzaam naar de rand van de struiken te bewegen, om zich heen kijkend of er nog meer spoken tevoorschijn kwamen. Toen dat niet het geval was keek hij weer naar degene die er wel was en glimlachte even beleefd. "Dusehh, ja goed gesprek?" Voor hij zich voorzichtig achterwaarts weg begon te bewegen. No way dat hij dat spook zijn rug toe zou keren.

#Awesome:

Onderwerp: Re: Silence.