Sanctuary

Onderwerp: Sanctuary do 27 jun 2019 - 20:32

Er waren rumoeren geweest over een oude kat die hier ergens in de buurt woonde. Eentje die voor hem belangrijk zou moeten zijn, zijn vader. Hij herinnerde zich niks meer van zijn vader, al had Claw die rol voor hem goed opgevangen. Dat maakte de behoefte voor een ouder figuur echter niet minder. Hij wilde graag iemand hebben die voor hem kon zorgen of hem wat troost kon bieden. Gewoon íets kon betekenen voor hem. Het had hem veel angst opgeleverd om zo ver uit het Bloodclan gebied te komen. Alles in zijn kop was al zo moeilijk en druk dat er geen plek was voor nieuwe prikkels. De blonde kater slikte even diep en liep verder, richting de oude schuur. "Lítill?" Zijn stem was onzeker en zacht, net zoals zijn houding. Hoewel hij een groot formaat had was hij compleet ingedoken en angstig, af en toe schrok hij achterom van geluiden die enkel bestonden in zijn koppie. Satsui deed zijn best, maar beter dan dit kon hij jammer genoeg niet doen.

Onderwerp: Re: Sanctuary do 27 jun 2019 - 21:42

... by it's cover Don't judge a book...

Hoelang was het nu wel niet geleden dat hij de elite had verlaten? Lang, vele manen geleden. Claw had hem overgenomen maar was, van wat hij had gehoord van Nevermind, weer weg. Nu was een andere kater aan de macht, Cobra. Hij had Shark nog ontmoet, ook een ex-leader van de elite. Zwak was de kater geweest, tsk. Als hij volledig gezond was geweest en niet gehandicapt was geweest door die vossenval had hij nog vele manen leader kunnen zijn. Hij zou wel willen dat hij het verleden zou kunnen laten liggen, maar dat was iets wat voor hem niet haalbaar was. Zijn verleden achtervolgde hem. Hij mocht niet gevonden worden door de elite, hij was immers vogelvrij. Hij mag zonder enige twijfel vermoord worden door iedere elite member (aangezien een young-one hem nooit zou kunnen vermoorden, zelfs in zijn huidige staat. Ze konden het wel proberen, maar hij zou ook zonder de young-one vermoorden als deze het probeerde) en dat zag hij niet zitten. Members waren getraind op het doden van katten en ondanks dat hij dat ook was; had hij een grote handicap waar hij nu mee moest werken. Vroeger was één van zijn grootste sterktes het feit dat hij snel was, maar die snelheid was hij verloren door zijn half verlamde poot. Hij kon er wel op staan, maar hij kon zich niet meer afzetten met die poot voor een sprong en hij moest ook al helemaal niet proberen om te gaan rennen. Er was zeker weten iets mis met de spieren in de poot. Toen Elite geur zijn neusgaten binnendrongen was de eerste reactie dan ook verstoppen in zijn schuur, op een plek waar hij alles goed in de gaten kon houden. Zijn olijfgroene ogen scanden de omgeving, het in de gatende houden voor deze elite. Als hij geluk had ging de kat weer door en hoefde hij zich totaal geen zorgen te maken, maar als de kat besloot rond te neuzen... dan was het een ander verhaal. Toen hij echter een hele grote kat zag, maar die uit angst zowat tegen de grond aan lag besloot hij iets uit zijn schulp te kruipen. Hij liep laag bij de grond, maar nog uit het zicht van de crème kat, om een betere indruk te krijgen van de grote kater. Dit kon namelijk een act zijn. "Lítill?" Nu was hij al helemaal gealarmeerd, de kat wist zijn naam, dat kon niks goeds betekenen. Maar ergens.. Ergens herkende hij de kat. Deze kat had ook in de elite moeten zitten toen hij leader was, of niet dan? Kwam hij hier om zijn lichaam op te halen en te slijmen bij Cobra? Hij vernauwde zijn olijfgroene ogen en probeerde diep te graven, hij leek de kater wel te herkennen, maar de naam kwam niet zijn hoofd binnen. Het lag op het puntje van zijn tong, though. Maar door de houding van de kat besloot hij voorzichtig naar voren te komen, duidelijk wel op zijn hoede en klaar om zichzelf te verdedigen mocht dit nodig zijn, maar hij liet ook duidelijk zien dat hij niet bang was door zijn borstkas vooruit te zetten. "Wie wilt dit weten?" bromde hij laag tegenover de grote kater. Hij was zeker een heel stuk kleiner dan de kater, maar goed. Toen hij leader was liet hij zich hierdoor ook niet beïnvloeden.

Satsui

Onderwerp: Re: Sanctuary do 27 jun 2019 - 22:08

De blonde kater wist niet goed wat hij moest doen in deze situatie. Hij wist dat zijn vader heer moest wonen, of in ieder geval dat hadden de andere Bloodclanners hem vertelt.. kon hij ze wel vertrouwen? Waarschijnlijk niet. Ze vielen hem vaker lastig omdat ze hem raar vonden, omdat ze niet hoorde wat hij hoorde. Het enige geluk wat hij had is dat hij een groot formaat had en hierbij ook flink veel kracht bezat. En soms, soms gebruikte hij dit. Al ging het buiten hemzelf om, alsof hij het zelf niet deed. In zulke gevallen ging het ook zwart voor zijn ogen en hielt hij er geen herinning aan over, alsof iets in hem toch probeerde het lichaam veilig te houden. Met zijn blonde staart tussen zijn poten keek hij toe hoe een oudere kat uit te schuur kwam lopen, zijn houding zowat het tegenovergestelde als die van hemzelf. W-was dit zijn vader? Hij wist het eigenlijk niet... Hij wist niet hoe zijn vader eruit zag, hoe hij was. Zou hij hem wel willen of zou hij hem alsnog willen aanvallen? Instinctief zette hij een stap naar achteren, zijn amberen ogen onzeker in de groene van de rogue gelegd. "Satsui..." De kater duwde zijn oren naar achteren en duwde zich kort omhoog, opgeschrokken van een klap. Een die even snel weer verdween als dat hij gekomen was. Het was niks, het was niet echt, het was niks. Hij verlaagde zichzelf weer. "Lítill is mijn vader..." fluisterde hij er maar achteraan, in de hoop dat dit meer duidelijkheid zou scheppen op de situatie.

Onderwerp: Re: Sanctuary zo 30 jun 2019 - 17:59

... by it's cover Don't judge a book...

De kat was echt... totaal niet zoals je een elite kat zou zien. Bang, angstig, totaal niet zelfverzekerd. Hij had deze kat nooit een member laten worden, hell, hij had hem zo de elite uitgeknikkerd. Wat had de elite nou aan zo'n pussy? De kat was al bang voor een gehandicapte kat, laat staan een clankat? Deze kater zou nooit gaan vechten, misschien alleen als zijn leven op het spel zou staan en dan nog met trillende pootjes. Toen de kater dan ook een stap terug zette en hem onzeker aan keek. "Satsui..." Hij fronste even lichtjes, voordat hij het zich weer herinnerde. Nee.. Dat kon toch niet? Dit... Dit kon toch niet zijn zoon zijn?. De kater schoot opeens ietwat omhoog, alsof hij ergens van schrok, waarna hij zich weer verlaagde. "Lítill is mijn vader..." fluisterde de kater er zachtjes achteraan, waarop hij even met zijn oren trok. "Nou.. Dan heb je hem gevonden." bromde hij kalmpjes tegen de kater, terwijl hij een keer met zijn staart sloeg. Had Velirane hem niet kunnen vertellen dat hij problemen had? Geez, daarom moesten poezen eindelijk een keer kiezen voor hem die de opvoeding moest doen in plaats van andersom. Nevermind is goed uitgekomen, dat wel, maar met zijn verdere opvoeding op dit moment is de kater alleen maar beter geworden. Hij verbeterde zijn kinderen. Wat had de elite met hem gedaan? Geez. "Je kan ontspannen, ik zal je niks aan doen." vervolgde hij, maar zijn gezichtsuitdrukking was eigenlijk nooit... relaxed. Hij zag er altijd streng en grumpy uit. Niet de meest approachable kater. De elite had zijn kind verpest, hij had ook niets anders kunnen bedenken. Nog een manier om hem te pesten dus. Ugh, wat verschrikkelijk. Je zou toch denken dat de kittens tussen hem en Velirane een stuk sterker zouden zijn.

Satsui

Onderwerp: Re: Sanctuary zo 24 nov 2019 - 13:05

De blonde kater voelde zich nog onzekerder worden onder de blik van de ander. Heel dit plan was een slecht idee geweest, hij had het ook kunnen weten. Hij had het moeten weten dat hij niet gewild was. Dat hij achter was gelaten om een rede. Niemand wilde hem meer. Zijn eigen innerlijk monoloog mengde met de vele mengeling aan stemmen die rondspookte in zijn kop. Sommige waren onverstaanbaar, sommige schreeuwde gemene dingen en enkele waren zacht en kalmerend. Katten die hij kende of katten die nooit hadden bestaan. Het was een mengeling van geluid waar hij moeilijk helderheid in kon vinden. Hij was al bijna zijn vraag vergeten toen hier ineens antwoord op kwam. Zijn blik stelde zich weer helder op de oude kat tegenover hem. De serieuze… boze kat tegenover hem. Dit moest zijn vader voorstellen? Ergens was hij teleurgesteld, ergens was bang dat het enige wat hij werkelijk had gedaan was een situatie uitzoeken om zichzelf nog meer pijn te doen. Satsui wilde hem vertellen dat hij zijn best deed, dat hij werkelijk waar een goede elite probeerde te zijn. Maar het lukte niet. Niet... zoals het hoorde. De ander zei dat hij moest ontspannen maar hij vond dit maar lastig. Toch kwam hij langzaam wat dichterbij en ging hierna zitten, zijn amberen ogen de kat voor hem opnemende. Zijn stilte kwam uit onzekerheid. Zo veel vragen die hij wilde stellen maar de angst om op te spreken was zo aanwezig… Hij drukte zijn oren dichter in zijn vacht terwijl zijn staart tikte op de grond. Toen hij eenmaal sprak had zijn stem een rauw randje, iets wat een kant van hem liet doorschemeren waar hij zelf weinig besef van had. “Wil je dat ik weg ga?” Hij hief zijn kop lichtelijk. “…ze zeiden al dat je me niet zou willen” Maar hij wilde zijn vader wel, hij wilde het idee van een vader.. zoals Claw voor hem was geweest.

Onderwerp: Re: Sanctuary ma 25 nov 2019 - 17:23

Hij had nooit verwacht dat zijn kitten hem zou gaan opzoeken op zijn oude dag. De kitten waarvan hij pas wist dat het zijn kitten was nadat hij uit de elite was weg gejaagd. Weg van zijn rang als leader en gedoemd om te sterven. Helaas voor de katten die hadden gehoopt dat hij was overleden, hij leefde nog. Hij was nog levend en wel. Dat kon hij niet zeggen over Miles. Dit was een kitten die hij met Velirane had verwekt, die kort na hem de elite had verlaten. Het was dat hij niet terug kon naar de elite om zijn kitten daar op te halen, maar hij wilde wel graag dat de kitten van hem wist dat hij nog altijd daar was als zijn vader. Nevermind was naar de elite gegaan voor hem om revenge te krijgen. Maar hij had al via via gehoord dat Claw was overleden. Er was niks meer om revenge op te krijgen want de huidige leader had niks te maken met wat er met hem gebeurt was. Hij had er gewoon zeker van moeten maken dat hij Appleblossom uit het kamp had meegesleurd na dat gevecht. Dat had zijn eis moeten zijn. Hij had Miles maar moeten laten rotten daar, want kijk nu, ze was door zijn poten heen geglipt. Weer al. "Wil je dat ik weg ga?" klonk er van de kater af, waardoor hij even verward met zijn oren draaide. Was hij helemaal naar hem toe gegaan alleen maar om weer weg te gaan? Ondanks dat hij een koude, kille kater was betekende het niet dat hij niet om zijn kittens gaf. "...ze zeiden al dat je me niet zou willen" klonk er, waarop hij even licht fronsend naar zijn zoon keek. Hij wist niet wie hem dat had verteld, maar dan kenden ze hem niet. "Nee," sprak hij tegen de kitten, zijn olijfgroene ogen op hem gericht. "Blijf, mijn zoon." vervolgde hij rustig tegen de rode kater. Hij had overduidelijk dat rode van hem geërfd. Toch deed hij hem ook ergens denken aan Miles, wat ergens ook wel weer pijn deed dat zijn goede vriend hem in die tijd had verraden. "Ik heb je nooit niet gewild, het was... gecompliceerd." Hij kon niet voor zijn zoon zorgen terwijl hij in de elite had gezeten en niet hem had gevonden. Want hij kon niet doodleuk het kamp in lopen en zeggen dat hij zijn zoon zocht. Hij zou ter plekke gedood worden.

Onderwerp: Re: Sanctuary