Gömul kona

De kleine to-be hopte vrolijk rond het gebied heen. Ergens in de buurt liep zijn begeleiding rond, al was hij zodanig bedekt door de hoge bomen om hem heen dat hij niet hoefde te vrezen voor grote boze vogels. Aangezien normaal altijd iemand aan zijn zijde liep voelde hij zich redelijk vrij nu. Vrij om te gaan en staan waar hij wilde in dit stukje van het bos. Oké misschien lag zijn lat voor vrijheid een beetje laag, maar dat maakte zijn humeur er niet minder op. Speels sprong hij op een steen, om vanaf hier weer op de volgende steen te springen en daarna soepel te landen op een omgevallen boomstam. Hij was behendig en snel, iets wat deels te danken was aan zijn energie. Op momenten zoals deze kon hij zijn zorgen gewoon eventjes aan de kant zetten, het wilde gevoel van stres in zijn borstkastje negeren en gewoon wat plezier hebben. Op de manier zoals jonge katten deden gooide hij zijn achterwerk de lucht in en hopte weer naar de begaande grond toe, waar hij ineens weer heel erg klein was. Eenmaal vanaf deze hoogte zag hij wel weer wat anders, wat nieuws... een figuur. Voorzichtig maar zich van geen kwaad of natuurlijke angst bewust liep hij ernaar toe. Vooral nieuwsgierig wat dit grijs in de bosjes kon zijn. "Eh... hallo?" Opperde hij vriendelijk maar afwachtend.

+ the local mountain hag

Het grijze in de bosjes bleek een kat te zijn, maar niet eentje die hij kende. En hij kende iedereen die in de tribe hoorde. Kort maakte deze gedachte hem onzeker, want hij had nog nooit iemand anders ontmoet, nog nooit iemand gesproken die niet bij hun familie hoorde. Hij kende wel de verhalen van clankatten, en van rogues. Maar wat zou zei dan zijn? Een pure nieuwsgierigheid verving zijn originele twijfel. Misschien had ze wel veel gereisd of meegemaakt, kon ze dit delen met hem! Maar toen leek de poes wel heel erg te schrikken van hem, en begon ze vreemd te ratelen. Oké misschien zou ze hem niet met wijsheid kunnen vervullen… Maar dat betekende niet dat ze geen vrienden konden zijn. “Het spijt me mevrouw.. dat ik u liet schrikken, ik ben geen nachtdier hoor” sprak hij beleefd, hopende dat dit zou helpen. "Mijn naam is Spark that starts Wildfires, ik hoor bij de tribe, wat is uw naam?” Maar de grijze mevrouw zei enkel dat ze niet moesten treuzelen en moesten gaan, want blijkbaar hadden ze haast? Hoewel hij geen idee had waar ze over sprak was hij niet het type overtuigende woorden van een volwassene tegen te spreken. Dus liep hij maar gewoon met haar mee, haar richting op. Het zou vast geen kwaad kunnen. Toch? Nee, hij geloofde van niet. Dus zo kwam het dat de bengal de poes van dichterbij kon opnemen. Ze was een beetje hoog op haar poten, zoals een hertje was die je soms van een afstand zag. En ze was heel erg dun. Zou haar familie haar misschien niet genoeg te eten geven? Of was ze helemaal alleen? Spark had met haar te doen. “Mevrouw, waarom hebben we haast? Wat moeten we dan doen?” Hopende om antwoord te krijgen.

Spark wist niet heel goed hoe hij zichzelf moest plaatsen in deze situatie. Hij wilde niet onbeleefd zijn maar deze mevrouw was ook wel een beetje verward en wilde dat ze opschoten. En tja nee zeggen was dan ook niet netjes want ze was wel een volwassenen, en vaak hadden die gelijk over zulke dingen. En wie was hij dan om ertegenin te gaan? Toch voelde het alsof er iets mis zat en dat maakte hem enorm ongemakkelijk. Bij haar woorden drukte hij zijn oortjes verwacht in zijn vachtje. “Maar mijn papa heeft ook geen manen, ik denk niet dat ik ooit manen krijg mevrouw” Hij neeg zijn kop even terwijl ze zichzelf voorstelde. Haar naam was heel erg moeilijk. Cyanide. Cai-an-aid. De jonge kater herhaalde het een paar keertjes in zijn hoofd, maar daarna moesten ze alweer verder. Braaf liep Spark met de ander mee, zich van geen kwaad bewust. Weer had mevrouw Cai-an-aid een beetje moeite met dingen en zei toen iets over honden, schaduw honden. Hij kende honden alleen van verhaaltjes, maar een schaduwhond klonk niet als iets wat hij tegen wilde komen. “Nee mevrouw… dat klinkt helemaal niet goed. Oh, bent u vrienden met meneer Day of new Light?” Kwam er een stuk opgewekter uit. Dat stelde hem een beetje gerust, want dan moest het allemaal wel goed zijn. Maar zodra ze een beetje afstand hadden gemaakt vond Spark toch dat hij iets aan deze situatie moest doen. Want hij had nog geen schaduw honden gehoord of geroken… en deze mevrouw was zo dun. Hij kreeg een idee. “Mevrouw Cyanide? Ik heb geleerd van de guards dat we in het bos veilig zijn. Als u wilt kunnen we een veilig plekje opzoeken om te zitten en zou ik misschien iets voor u kunnen vangen? Om te eten? Als u dat niet erg vind?”

Hij maakte zich zorgen om deze vreemde poes. Ze leek ziek te zijn bijna, maar vooral heel erg verward. En al die dingen die ze zei over honden maakte hem wel een beetje bang. Maar hij besloot dat niet al te veel te laten zien. Want de mevrouw had hulp nodig, dus moest hij zijn eigen nervositeit aan de kant zetten. Spark was al blij genoeg toen hij de kans kreeg een oplossing voor te stellen, een die hun beiden misschien wat zou kunnen helpen. Weer werd hij een leeuw genoemd, maar de mevrouw keek blij te zijn met wat hij had voorgesteld. Hij voelde haar kop de zijne raken en meteen drong de geur van rot door zijn lichaam. Nee, nee ze moest echt ziek zien. Arme poes. Arme Cyanide. Hoe vuil hij de geur ook vond, hij boog zijn kop naar de hare en gaf haar wang enkele zorgvolle likken, zoals ze deden met hun clanmates bij suntime. Het was een lief gebaar, om haar een beetje troost te geven, maar ook om zichzelf een houding te geven. De jonge kater knikte en begon te weg te leiden. “Het is niet ver lopen mevrouw Cyanide. Dan kunt u daar veilig rusten, en dan ga ik eten voor u vangen” Hij voelde zich prettig nu hij de touwtjes in handen had en kon besluiten waar ze heen gingen en wat ze deden. Het voelde fijn om iets te kunnen doen in plaats van enkel blind volgen. Gelukkig kwamen ze ook al snel aan bij een holte, een niet al te diepe tunnel die eindigde in een oude burcht. Hij had hier wel eens gespeeld met wat andere jonge to-be’s. Toen hadden ze gedaan dat de burcht hun eigen tribe was, en zelf regeltjes ervoor verzonnen. Nogmaals gaf hij een lik over de kop van de ander. “Hier mevrouw, u kunt hier wachten op mij in de tunnel. Ik ben zo terug dat beloof ik” Een laatste keer zocht hij fysiek contact met haar op, op de manier hoe een jong een oudere respectvol een kopje onder de kin gaf, om hierna zich om te draaiden en het bos in te verdwijnen.

Het duurde niet ontzettend lang voor hij iets had kunnen regelen voor de ander. Hij deed het niet graag, maar hij had op een nestje vogels gejaagd. Nu liep hij dan ook langzaam terug naar de tunnel, met de oudervogel in zijn muil en een tweetal kleine eitjes die hij met zijn pootje vooruit rolde. Het was geen makkelijke vangst geweest, die vogel. En eigenlijk was hij wel een beetje teleurgesteld dat hij deze niet terug naar huis kon brengen om hem te laten zien aan de andere. Maar het was belangrijker om te helpen dan om trots te zijn vandaag. De jonge kat legde de prooi weg en kuchte enkele veren op, om hierna met zijn licht overslaande stem te praten. “Mevrouw Cyanide, ik ben terug, sorry dat het even duurde”