Warm yellow light on orange leaves

Het was midden op de dag, het kamp bruiste van levendigheid. Iedereen kwam op het warmste punt van de dag samen om prooi te delen, de avonturen van de ochtend met elkaar te delen of gewoon gezellig te roddelen. Sunkit wilde maar al te graag meedelen in dat laatste. Ze wilde alles weten, alle nieuwtjes. Ze wist nog niet precies wat alle echt sappige dingen betekenden. Maar ze wilde weten welke kitten straf had gekregen en waarom. Ze wilde weten wie vriendjes waren en wie niet meer. Maar het probleem wat er rond Sunkit hing was dat ze niet zoveel vriendjes maakte. Ze werd meteen boos zodra de ander maar iets stoms of oneerlijks deed. En dat was altijd de schuld van de ander! En dan werd zij vervolgens stom genoemd of een gemenerd, terwijl zij duidelijk gelijk had. Zo was het altijd. Maar niemand wilde haar inmiddels meer geloven en ergens had ze het gevoel dat de praatjes in de nursery steeds vaker over haar gingen. Ze had laatst knallende ruzie gehad met Ghostkit, de stommerik! Sunkit schudde haar vachtje, waarna in de open plek voor de nursery wat scharrelde, totdat er opeens een blaadje vlak voor haar neus landde. Hij was oranje, net zoals haar! Helemaal blij sprong ze op het gekleurde blaadje en liet zichzelf snorrend op haar rug vallen, waardoor ze weer het blaadje in de lucht wierp. Hij werd meegenomen met een briesje en landde precies voor de pootjes van een andere kitten. Geschrokken krabbelde Sunkit overeind, bang om haar dierbare speelgoed meteen weer te verliezen. ‘Afblijven!’ blies ze dan ook kwaad naar de ander. Als ze er maar naar keek was het foute boel. ‘Die is van mij!’

+ Emberkit eerst

Het zonnetje scheen en verwarmde het kamp. Het gaf Emberkit de gelegenheid om wat ademruimte te hebben. De meeste kittens mochten naar buiten gaan, maar Emberkit voelde zich niet echt geneigd om hun voorbeeld te volgen. Nee, ze bleef liever op een afstandje staan, kijkend naar wat er voor haar gaande was. Ze vond het nog steeds moeilijk om zich open te stellen naar anderen, om een gesprek met ze aan te gaan. Ze wist dat het een probleem zou gaan vormen als ze daar niet vanaf geraakte voordat ze apprentice werd, maar er was iets in haar dat haar tegenhield. Ze was bang voor afwijzing, bang dat ze afgesnauwd zou worden. Emberkit had echter geen keus; een queen gaf haar een zetje met haar neusje en wierp Emberkit een zachte blik toe toen deze wilde weigeren. De jonge kitten durfde al niet meer te weigeren en ging naar buiten, gevolgd door de queen. Ze zag een blaadje in haar richting komen en wilde net haar poot optillen om het stil te houden, maar opeens was daar een kitten die iets riep naar haar. Geschrokken zijnde viel het poesje naar achteren, recht op haar staart, waardoor er een pijnscheut door haar lichaam schoot. Ze was niet zeker of het door de harde woorden van de kitten kwam of door de pijn, maar er verschenen traantjes in haar ogen en geschrokken liet ze haar poot weer zakken. “S-Sorry,” piepte ze. “Ik heb het niet eens a-aangeraakt, ik zweer h-het.” De traantjes begonnen tegen haar wil over haar wangen te rollen en gekwetst liet ze haar oortjes in haar nek zakken, niet naar de kitten durvend te kijken. De queen die eerder achter haar liep, was ook nergens meer te bekennen. Ze waren alleen.

Oh! Sunkit zag het wel hoor! Emberkit wilde gewoon haar blaadje afpakken! Ze stond zo met haar pootje omhoog. De blauwe oogjes van de kitten schoten vuur. Ze snelde naar haar dierbare blaadje en keek heel boos naar de andere rode kitten. Ze vertrouwde haar dus voor geen haar op haar pels meer. Ze zei dan wel sorry, maar dat zou elke verrader zeggen! Sunkit greep het blaadje weer tussen haar pootjes en trok het naar haar toe. Maar de ander was al begonnen met huilen, jankend zeggend dat ze het niet eens had aangeraakt. ‘Goed zo,’ miauwde ze dan ook stellig. Want anders zou er wat zwaaien hoor! Deze kitten was zo'n watje, Sunkit zou haar makkelijk aankunnen! Ze draaide zich heus niet om voor een gevecht. Ze staarde nog eens hard naar de andere kitten, de jankenbalk. Wat irritant! Ze was net als Dustkit. ‘Ophouden met huilen!’ commandeerde ze dan ook. Man man, ze had haar nog niet aangeraakt hoor. Maar Sunkit voelde zich toch weer sterk. Alleen met woorden had ze al iemand aan het huilen gemaakt. Ze was onoverwinnelijk.

Emberkit keek hoopvol op toen ze de woorden van de kitten hoorde en keek op, de blauwe blik van die van de kitten, die ze herkende als Sunkit, ontmoette. Oh nee, niet Sunkit. Ze had al veel negatieve dingen over de kitten gehoord, namelijk dat ze altijd gemeen was. Waarom was Pumpkinkit niet in de buurt om haar te helpen? En waar was haar moeder eigenlijk? Was het normaal dat Emberkit zo benaderd werd? Ze wilde dat er een warrior in de buurt was waar ze zich achter kon verschuilen, maar misschien zou dat het de volgende keer dat Sunkit en zij alleen waren alleen maar erger maken. Emberkit had zich nog nooit zo eenzaam en vernederd gevoeld als nu, zeker nu Sunkit hard door de nursery riep dat ze op moest houden met huilen. “Maar d-dat gaat niet,” snikte ze. “Ik ben o-op mijn staart g-gevallen en het doet z-zeer.” Ze probeerde haar trillende lip tegen te houden door er hard op te bijten, maar de brok in haar keel werd alleen maar erger en nieuwe traantjes rolden niet veel later over haar wangen. Oh, StarClan, waarom kon ze nu niet gewoon ergens anders zijn? Of dapperder zijn? Dan zou ze Sunkit wel van repliek kunnen dienen, maar al wilde ze het nog zo graag, ze dúrfde gewoon niet.

Wat was Emberkit een bange muis zeg! Al huilen bij het minste of geringste. Maar Sunkit geloofde dat er meer achter dat huilende gezichtje zat, want ze probeerde immers háár mooie blaadje af te pakken. Ze zwiepte dan ook fel met haar staart toen ze strak naar de ander bleef kijken. Ze piepte nog snikkend dat ze niet op kon houden met huilen. Sunkit fronste, wat een onzin! Haar staart deed pijn? Pft, dan moest ze maar doorbijten. ‘Stel je niet aan,’ bromde ze dan ook nukkig. Even op haar kont vallen moest niet zoveel pijn doen, Sunkit viel ook vaak genoeg. Ze trippelde een rondje om de ander heen, haar nauwlettend in de gaten houdend. ‘Je staart zit er nog gewoon aan hoor,’ sprak ze zakelijk, maar toen ze weer naar het gezicht van de ander keek, rolden de dikke tranen alweer naar beneden. Sunkits haartjes kwamen overeind. Ze moest nu echt eens ophouden! Straks zou een queen vragen wat er aan de hand was, en dan was Sunkit nog verder van huis. Want dan zou het zeker haar schuld zijn. ‘Stop nou eens!’ miauwde ze gefrustreerd. Ze was er helemaal klaar mee.

Emberkit’s schoudertjes kwamen omhoog toen Sunkit op een botte manier aangaf dat ze zich niet moest aanstellen. De vlijmscherpe pijn die net door haar heen was gegaan toen ze op haar staart viel, begon al iets te minderen, maar het gedrag van Sunkit was nu niet bepaald iets dat hielp. Ze wilde dat Ardentpaw hier was of dat een andere kitten hier was om haar te helpen, maar ze wist dat ze het alleen moest doen. En ze wist ook dat als haar Clan later een kwestie zou hebben met een andere Clan, ze zich over haar angst heen moest zetten en haar mening moest geven of naar vechten over moest gaan. Ze dacht alleen dat ze dat niet ging kunnen, niet als ze zich zo voelde zoals nu. Emberkit klemde haar kaken op elkaar en probeerde de brok in haar keel te negeren toen Sunkit boos op haar werd. “Maar ik h-heb helemaal niks van je p-proberen te stelen,” zei ze zachtjes. De tranen waren inmiddels opgehouden en de brok lag niet meer zo hevig in haar keel. Toch was het voor de kleine kitten lastig om zich groot te houden en dus keek ze maar naar de grond in plaats van in Sunkit’s boze oogjes. “Ik snap niet waarom j-je zo boos op me bent. Wat h-heb ik toch verkeerd gedaan?”

Wauw. Emberkit was een huilebalk en ook nog eens een muizenbrein! Ze begreep gewoon helemaal niets. Ze moest niet zo piepen en gewoon niet meer haar lastig vallen! Ugh. Waarom was iedere kitten zo ontzettend stom! Dustkit luisterde tenminste nog naar haar als ze zei dat ze moest stoppen met huilen. Maar Emberkit had een dikke schedel ofzo. Ze draaide haar oortjes in haar nek en ze keek de ander hooghartig aan. ‘Je moet gewoon niet zo zielig doen,’ miauwde ze terug. Dat was eigenlijk de voornamelijke reden waarom Sunkit zo boos was. Niet eens echt meer om het blaadje, die nog steeds tussen hun in lag. Sunkit ging beschermend over het oranje blad heen staan en priemde haar blauwe oogjes in die van de ander. Sunkit kon gewoon niet goed uitleggen waarom ze boos was. Emberkit was gewoon stom en dom. ‘Je wilde mijn blaadje heus wel afpakken. Ik zag je kijken!’ miauwde ze toen beschuldigend. Dit was gewoon makkelijk om boos op Emberkit te zijn. En ze kon haar misschien wel zo schuldig laten voelen, dat ze net zoals Dustkit alles zou doen wat ze zei. ‘Je moet sorry zeggen,’ beval ze de ander toen. Ja, want zo werden problemen opgelost. En dan had Sunkit weer een streepje voor. Hah!

Emberkit draaide haar oortjes in haar nek toen Sunkit tegen haar zei dat ze niet zo zielig moest doen. Deed ze dat dan? Ze had geen idee. Dit was gewoon hoe ze reageerde als ze zich bedreigd voelde. Was dat zielig doen? Emberkit kon zich eigenlijk geen beeld vormen hoe anderen reageerden als ze zielig deden. Ze vond het zelf behoorlijk zielig als ze iemand zag huilen, maar dan wel in de zin van dat ze het écht erg vond. Sunkit leek met zielig te bedoelen dat Emberkit zich stom gedroeg en de rode tabby had vrij veel moeite met dat te verwerken. Sunkit beschuldigde haar opnieuw en droeg haar toen op om sorry te zeggen. En bijna zei Emberkit het, puur en alleen om het feit om dan van de beschuldigingen af te zijn. Maar toen ging ze bij zichzelf nadenken. Waarom zou ze sorry zeggen voor iets wat ze niet had gedaan? Ze had geen poot uitgestoken naar het blaadje. Ze had enkel gekeken omdat de kleur haar aandacht had getrokken, maar ze was nooit van plan geweest om het af te pakken van Sunkit. “Nee,” klonk er als een piepje uit haar bek en ook al was het een ontkenning, toch klonk het niet zo heel zeker. Ze slikte met moeit de brok in haar keel weg. “Ik heb net gezegd dat ik dat blaadje niet van je af ging pakken. Ik snap niet waar ik sorry voor zou moeten zeggen als al het enige wat ik deed gewoon kijken was.” Ze hoopte dat ze zekerder overkwam dan dat ze zich voelde, want op dit moment wilde ze over liever zijn dan hier.

Sunkit haar bekje viel open. Ging Emberkit nou gewoon tegen haar in? Was ze dan niet meer bang voor haar. Sunkit blaaste haar wangetjes boos op en haar haartjes kwamen overeind. Ze zou haar spieren wel even laten zien. Sunkit was het mooie blaadje helemaal vergeten, nu was ze écht woest op Emberkit. Die kleine. Ze deed net alsof ze niets fout had gedaan. Nou, ze had alles fout gedaan! Sunkit begon zelfs een beetje te grommen en ze kwam overeind, waarna ze een stapje richting de rode kitten zette. En nog één. En nog één. Zo dicht dat ze haar kopje tegen die van de andere drukte en met haar helderblauwe ogen woest in die van de andere kitten keek. ‘Ik zou maar snel sorry zeggen hoor,’ miauwde Sunkit bits terug. ‘Je mag niet eens naar mijn blaadje kijken! Hij is van mij!’ En na die woorden probeerde ze Emberkit te duwen. Ze begon met alle kracht die ze in zichzelf kon verzamelen nog harder met haar hopje tegen Emberkit aan de drukken als een stormram. Kom maar op, kleine stommerik! Ze zou haar wel krijgen!

Oh oh. Nu was ze écht te ver gegaan. Emberkit voelde zich verstijven toen ze de boze blik van Sunkit zag. Nee, boos was nog zacht uitgedrukt. Ze leek woest te zijn. Woest omdat Emberkit niet meer had gedaan dan naar haar blaadje kijken. Wat zou Pumpkinkit in haar geval doen? Waarschijnlijk hard beginnen lachen en de kitten voor haar een schampere blik toewerpen, waarna ze zou zeggen dat Sunkit op moest rotten. StarClan, had ze maar iets van de kracht overgenomen die dat haar zusje had. Dan was ze nu niet in zo’n hachelijke situatie terecht gekomen. Dan had ze voor ze voor zichzelf op kunnen komen. Dan zou Sunkit wel misschien twee keer nadenken alvorens haar nog eens lastig te vallen. Maar Sunkit ging niet twee keer nadenken. Nee, ze kwam juist dreigend dichterbij. Opeens stak haar kopje vlakbij die van Emberkit, werd haar gezegd dat ze niet eens naar het blaadje mocht kijken en begon ze Emberkit te duwen. De kleine rode tabby voelde angst en paniek in zich opkomen en wist eerst niet hoe ze moest reageren. “Nee, stop!” riep ze bang uit. “Laat me met rust!” En vergezeld met die woorden, schoot haar poot per ongeluk hard uit. Recht naar de ogen van Sunkit. Even was het muisstil en durfde Emberkit nauwelijks de kant van Sunkit op te kijken. “S-Sorry,” piepte ze. “Het was een o-ongelukje!” Nou ja, ze had in elk geval sorry gezegd. Alleen niet met de juiste timing en waarschijnlijk ook vooral niet op hetgeen waar Sunkit een sorry op wilde horen.

Sunkit dacht dat ze het helemaal gemaakt had. Ze hoorde de andere rode kitten onder haar piepen. Sunkit haar mondhoeken kropen overeind. Maar nog steeds had ze het toverwoord niet gehoord. Ze wilde Emberkit omgooien en haar dan maar eens naar adem laten snakken. Maar opeens kreeg Sunkit een poot in haar vizier. Ze probeerde nog uit te wijken, maar de poot van de ander sloeg hart tegen haar slaap. Even duizelde haar kop, maar al snel was haar woede naar een nieuw level gestegen. Haar vacht kwam helemaal overeind en haar staart sloeg als een bezetene heen en weer. Was Emberkit helemaal gek geworden?! Sunkit schreeuwde toen Emberkit begon te jammeren dat het een ongelukje was. Ze hoorde nog steeds een piep in haar oren. ‘Jij.. JIJ!’ gromde ze als een woest beest. Ze kreeg tranen van woede in haar ogen, waarna ze genadeloos toesloeg. Met uitgestoken klauwen dook ze op de ander af. Ze hield zich niet in. Het werd een waas voor haar ogen en ze begon in een wilde weg te slaan en te duwen. Ze wilde Emberkit aan het huilen laten maken. Pas dan zou ze tevreden zijn. Ze was het blaadje helemaal vergeten. Nee, het ging nu om Emberkit die het lef had gehad haar te slaan.

Onderwerp: Re: Warm yellow light on orange leaves