Goodmorning sunshine [Valley]

Ochtendlicht stroomde door de waterval naar binnen en veranderde de wanden van de grot in vloeibaar goud. Het begin van een prachtige dag. Day liep over een brede richel naar de Nursery, waar de de kittens en hun moeders nog sliepen in het zachte mos. Terwijl de Chief zat te kijken, roerde een van Slates kittens zich. Hij glimlachte. Wat een wurmpjes waren het toch nog. Het was moeilijk je voor te stellen dat dit straks allemaal grote, volwassen katten zouden worden, en toch zou dit straks gebeuren, in een razend tempo dat Day iedere keer weer verbaasde. Hij vroeg zich af of deze kittens dit levenspad binnen de Tribe zouden bewandelen en ze uiteindelijk uit zouden groeien tot Prey Hunters en Cave Guards. Het was de Tribe die hierover zou beslissen. Maar zo ver was het nog niet. "Goedemorgen, Valley", fluisterde hij tegen de enige in het nest die niet leek te slapen. "Was jij al wakker?"

Zo te zien was kleine Valley nog niet zo lang wakker. Ze keek nog wat slaperig uit haar amberen oogjes en ze toonde haar witte tanden in een gaap. Ze knikte bevestigend op Days vraag, om daarna een mededeling in kittentaal te doen. Gelukkig sprak Day best prima kittens - hij mocht er zelf dan geen hebben, hij bracht genoeg tijd door op kraambezoek om de fijnere kneepjes van de jongste taal te beheersen. En wat voor een mededeling was het! Een waarheid als een koe! Hier kon hij werkelijk niets tegenin brengen - er daarbij wel op rekenend dat de jonge kat enkel vanuit haar eigen perspectief sprak, er waren immers wezens op de wereld die Day allesbehalve groot zouden noemen. Maar zelfs zij zouden mogelijk toegeven dat hij voor een kat een bovengemiddeld formaat bezat. "Ik heel groot", bevestigde hij goedig. En zij nog heel klein (zij het redelijk groot voor haar leeftijd), al had ze wel flinke oren. Die zouden haar nog goed van pas komen later, welk pad ze ook zou volgen, of ze nu zou speuren naar de pootstapjes van muizen of het vleugelwieken van adelaars. Zouden haar oren ook beter de subtiliteiten in spraak kunnen horen? De verborgen boodschappen achter woorden, de vergeten gevoelens?

De grote kat bevestigde dat hij inderdaad heel groot was en een glimlachje kroop op het gezicht van het kleine poesje. Dan had ze toch gelijk! "Ikke kwein, maaw ook stoer," vertelde ze hem daarna. "Aws gwote kitten, aws gwote kat," Ja, hij was net zo stoer als de grote, maar toch niet al te lieve kitten die ze had ontmoet. Waren alle oudere katten zo stoer? Zij was ook zo stoer hoor! Ze zou wel een keer laten zien dat ze net zo stoer als hun allemaal was al mocht ze jonger en kleiner zijn. "Wat jij hiew doen?" Vroeg ze hem daarna, kopje gekanteld en nieuwsgierig naar wat een grote, stoere kater nou hier in de nursery deed. De nursery was voor kittens zoals haar en hun mama's, niet voor katten die zelfs boven de mama's van iederen uit torenden, tenzij ze eten kwamen brengen, maar daar hield ze zich nog niet zo mee bezig.