Scary.

Met een zachte zucht keek Loudkit naar buiten, zich bewust zijnde van de blikken die de andere kittens op hem wierpen achter hem. Waarom had hij zich ook alweer laten uitdagen? Hij had geen idee, maar hij vond het vervelend dat andere kittens hem uitlachten omdat hij iets niet durfde te doen. Dan ging hij de uitdaging liever aan, al moest hij eerlijk zeggen dat hij Bloodpaw toch maar eng vond. Hij had de jonge tom meegemaakt vlak nadat Pepperpaw, toen nog Pepperkit, flauw was gevallen en het was echt niet leuk om te zien. Loudkit had het idee dat de tom toen boos op hem was geweest, maar nadien had hij er niks meer over gehoord en hij had op dat moment te veel gefocust op zijn moeders hulp. Zij zou hem wel beschermen. Nu werd hij ouder en kwam de tijd aanzetten dat het andersom was. Zijn moeder had hem nu al bijna vijf moons lang beschermd; nu was het Loudkit’s beurt om haar te beschermen. Maar goed, eerst moest hij dus deze opdracht voltooien. De kittens hadden hem uitgedaagd om naar de medicine cat’s den te gaan en iets mee te pakken ter bewijs dat hij daar wel geweest. Loudkit was momenteel het kamp aan het controleren om te zien of niemand hem kon ontdekken. Het was niet ongebruikelijk dat een oudere kitten op verkenning ging, maar het werd ook niet altijd getolereerd. Zijn siblings en moeder sliepen gelukkig, dus daar zou hij geen hinder van ondervinden. Hij zou graag Littlekit of Roughkit mee willen vragen, maar hij was bang dat ze te veel geluid zouden maken. Nee, deze uitdaging moest hij alleen aangaan. En dus haalde hij diep adem, zag zijn kans schoon en rende vervolgens over het centrale gedeelte naar de den van Bloodpaw en Acefray. Toen hij daar was, keek hij snel rond en zag verschillende kruiden liggen. Zijn blik viel op een paar zaadjes en hij ging al naar voren om ze te pakken, maar hoorde toen pootstappen achter zich. Oh, oh. Met een ongelukkige blik in zijn ogen keek Loudkit over zijn schouder… en vouwde zijn oortjes ver in zijn nek toen hij de blik van Bloodpaw ontmoette.

“Hé! Ik kan zelf lopen, oké!’ riep Loudkit boos uit toen hij opgepakt werd. Zijn pootjes dartelden een paar hulpeloze momenten in het rond voordat hij weer grond onder ze voelde en met een boze blik keek hij naar boven, zijn blauwgrijze ogen boos richtend op de medicine cat’s apprentice. Heel even ging de angst van hem weg, de angst die hij had gevoeld toen hij aan de kat dacht en zijn reactie nadat Pepperpaw – toen nog Pepperkit – ziek was geworden, maar die kwam gelijk weer terug toen zijn Clanmate van hem eiste of hij van de kruiden had gegeten. Meteen veranderde hij weer in die boze kat die Loudkit toen zo gevreesd had en hij dook onwillekeurig een beetje ineen. “Nee,” piepte hij als een kitten van nog maar één moon oud. “Ik heb niks gegeten. Het… het was een weddenschap, oké? Het was onschuldig.” Hij keek naar zijn poten. Oh nee. Zou hij dadelijk gestraft worden door zijn leader? Zou hij later apprentice worden? De angst sloeg hem om het hart en schaamte schoot door diep door zijn binnenste heen als hij ook maar dacht dat al zijn siblings over twee moons apprentice zouden worden en hij nog één moon of langer moest wachten eer dat hij dat ook kon worden. Wat zou zijn moeder teleurgesteld zijn! Denkend aan de teleurgestelde reactie van zijn moeder voelde Loudkit kleine traantjes opkomen. Even was hij niet meer de stoere, grofgebekte kitten die hij graag wilde zijn, maar de zielige, hulpeloze kitten die steun bij zijn moeder had gezocht toen Pepperkit plotseling tegen de grond was gegaan. “Ik word nu toch niet gestraft, hè?” Zijn stem bibberde. “Ik mag toch nog steeds apprentice worden zodra ik oud genoeg ben, toch?” Met zijn betraande oogjes keek hij hoopvol op naar Bloodpaw.