Awful Things

Hij had iemands hulp nodig, en wel vlug ook. De slapeloosheid had aangehouden en de meeste van zijn nachten bevatten slechts enkele uren of zelfs nog minder aan slaap. Soms lag hij gewoon de hele nacht wakker, denkend over alles en zich verschrikkelijk voelend. Overdag was die zelf-hatende Olivebranch wel weer helemaal weg, maar hij maakte plaats voor iemand die zich nauwelijks kon concentreren en kampte met heftige koppijnen. En nog steeds was hij niet naar Mistgaze gegaan, hij had het advies van Ardentpaw én de windclankat Shadefeather genegeerd en was zichzelf nu echt kapot aan het werken. Er was nog één iemand die hij er nog niet over had gesproken: De kat die in korte tijd één van, of misschien wel dé belangrijkste kat in zijn leven was geworden; Silverpaw. De twee hadden weinig tijd voor elkaar en nu hij wist dat Ardent al gemerkt had dat er iets tussen hen was, wilde Olivebranch het niet te makkelijk maken voor anderen.

Hij zat geeuwend in een stil hoekje naast de warriors den en vroeg zich af wat hij met zichzelf aanmoest. Waar kwam deze slapeloosheid vandaan en waarom was het pas in de afgelopen dagen een probleem geworden. Hij had altijd geweldig geslapen als Apprentice, en zelfs de eerste halve moon in het Warriors den waren helemaal goed gegaan. Maar nu was daar abrupt een einde aangekomen.

[Silverpaw]

  Silverpaw had het jammer gevonden dat Olivebranch en zij minder tijd met elkaar spendeerde. Maar hij had zijn Warrior taken, en zij haar Apprentice taken en trainingen. Haar hart maakte dus een opgewonden sprongetje toen ze de zwarte kater in het kamp zag zitten. Zo te zien had hij op het moment geen dingen om te doen en ook zij was op het moment vrij. Toppie.
  De kattin trippelde vrolijk op de kater af. 'Heyy,' begroette ze hem en ze gaf hem een liefkozend kopje tegen zijn wang aan. 'Hoe gaat het? Ik heb je gemist,' snorde ze en ze gaf hem gelijk nog een lik over zijn borst. Daarna keek ze hem verwachtingsvol aan, met twinkelde ogen.

Daar was ze, had ze de verandering in zijn gedrag opgemerkt? Af dacht ze dat hij het gewoon druk had, keek ze überhaupt wel naar hem om als ze elkaar een tijdje niet spraken? Dat laatste was natuurlijk een domme vraag van een paranoïde kater die te weinig slaap had gehad. Silverpaw was immers op hém afgekomen. Ze was erg lief in haar begroeting en keek hem verwachtingsvol aan met haar prachtige blauwe ogen. Het brak Olivebranch's hart dat hij niet opgewekt kon reageren. In plaats daarvan keek hij terug met zijn doffe ogen die hun uiterste best deden om een scherp beeld vast te houden. "Hey, Silver... Ik jou ook." Miauwde hij. Hij merkte meteen dat hij de 'Hoe gaat het?' Niet beantwoord had "En weet je, niet al te best" Vertelde hij op een rustige toon, hij wilde niet zielig klinken maar hij moest eerlijk tegen haar zijn.

  Ze fronste toen ze merkte dat hij haar met een doffe blik in zijn ogen aankeek. 'Hey, Silver... Ik jou ook,' miauwde hij. 'En weet je, niet al te best,' vertelde hij op rustige toon.
  Silver zette een stap achteruit en keek hem even diep in zijn ogen aan. Hij zag er niet goed uit. Hij was moe, niet helder. 'Olive... Wat is er aan de hand? Heb je wel genoeg slaap gehad?' vroeg ze bezorgd. Ze had hem nog niet eerder gezien zo, en ze wilde niet dat er iets ernstigs aan de hand was.

Niet genoeg slaap? Nee, dat kon je wel zeggen.. Hij merkte dat Silverpaw terug stapte en deed zelf een stap naar voren, hij had haar gezelschap nodig. "Nee, helemaal niet zelfs. De afgelopen nachten... Ik lig daar gewoon en het is alsof de zon nooit ondergaat. Ik lig de hele nacht wakker, en ik ben de volgende dag gesloopt... De laatste goede nacht was de laatste keer dat we samen buiten sliepen" Dat laatste voegde hij er op zachte toon aan toe. En hoewel het erg toevallig was, hij dacht niet dat de slapeloosheid kwam doordat hij alleen was. Het was iets dat een stuk dieper lag "En ik kan het niet meer goed hebben... Ook door die koppijn die ik steeds krijg.. " Verzuchtte hij somber.

  Toen zij een stap achteruit gezet had, zette Olivebranch juist weer een stap naar haar toe. 'Nee, helemaal niet zelfs. De afgelopen nachten... Ik lig daar gewoon en het is alsof de zon nooit ondergaat. Ik lig de hele nacht wakker, en ik ben de volgende dag gesloopt... De laatste goede nacht was de laatste keer dat we samen buiten sliepen.'
  De woorden van Olivebranch maakte haar zeker nog bezorgder. Dit was niet goed.
  'En ik kan het niet meer goed hebben... Ook door die koppijn die ik steeds krijg..' verzuchtte hij somber.
  Silver zuchtte en knikte even. 'Oké... Jij moet nodig naar Mistgaze, Olive,' miauwde ze standvastig, met een toon die geen tegenspraak dulde. Als het moest zou ze hem persoonlijk aan zijn staart naar de Den van de Medicine Cat sleuren. Er was iets mis met hem en het was hoog tijd dat iemand daar naar zou gaan kijken.

Nu waren er geen excuses meer, iedereen had het gezegd. Hij moest naar de medicine cat en dat was waarschijnlijk ook de oplossing. Er was eigenlijk helemaal geen reden waarom hij het niet deed, het was dom, die onafhankelijkheid die hij zo standvastig koesterde. Hij woonde toch in een clan? Ze waren er om voor elkaar te zorgen. "Ja, dat zei Ardentpaw ook al" glimlachte hij met een halfhartige glimlach. "Wat doe ik verkeerd... Ben ik geen goede Warrior geweest? Waar zou ik wakker van kunnen liggen...
Ik heb het geweldig voor elkaar' vervolgde hij, half tegen zichzelf.

  'Ja, dat zei Ardentpaw ook al,' zei hij met een halfhartige glimlach. 'Wat doe ik verkeerd... Ben ik geen goede Warrior geweest? Waar zou ik wakker van kunnen liggen... Ik heb het geweldig voor elkaar,' vervolgde hij.
  Silver kantelde haar kopje even en besloot uiteindelijk dat hij het half tegen zichzelf had. Ze schudde haar kopje. 'Nee, je bent geen slechte Warrior, Olive. Je doet het hartstikke goed. Kom op, dan gaan we samen wel naar Mistgaze,' miauwde ze op een vriendelijke toon, om hem vervolgens een licht duwtje te geven richting de Medicine Cats Den.

Tegen Ardent had hij nee durven zeggen, maar hier was dat anders.
Silverpaw begon hen meteen richting het den van Mistgaze te begeleiden en Olivebranch zuchtte, maar gaf toe. Hij kwam helemaal overeind en liep naast haar. Sinds zijn kittentijd had hij de Medicine cat niet bezocht, en die laatste keer was slechts voor een kleine snee geweest. Dit was een stuk serieuzer, en misschien wel moeilijke om op te lossen. "Bedankt... Dat ik het goed deed... Dat moest ik even horen" miauwde hij zachtjes. Misschien was het een beetje egocentrisch, maar door kon hij dan weinig aan doen.

  Olivebranch zuchtte en even was Silver bang dat hij ging protesteren, maar uiteindelijk stond hij toch op. 'Bedankt... Dat ik het goed deed... Dat moest ik even horen,' miauwde hij zachtjes.'
  Silver keek om naar hem en glimlachte. 'Natuurlijk. Maar je bent ook gewoon goed. Maar soms moet je gewoon even een break nemen, en de Medicine Cat bezoeken,' miauwde ze met een knikje, waarna ze weer naar voren keek. Met haar flank ondersteunde ze de zwarte kater, zodat het makkelijker lopen was.

Daar waren ze dan, mogelijk de oplossing voor het probleem dat hem lichamelijk en geestelijk had geteisterd voor de afgelopen dagen. Olive liep samen met zijn metgezel,  wiens steun hij gigantisch waardeerde aangezien hij nogal stram was.  "Mistgaze? Rousebell? " miauwde hij onzeker terwijl ze naarbinnen liepen. Hij hoopte dat Silverpaw in ieder geval even bij hem zou blijven om uit te leggen waarom ze hem hierheen had gestuurd, en omdat hij nerveus was...

Hun huidige dengenoten waren verzorgd en sliepen op het moment allemaal. De laatste kruiden waren netjes gesorteerd. Ah, heerlijk. Het kon soms een enorme puinhoop worden in de den als er hectische momenten waren, nu had ze eindelijk tijd gehad om die puinhoop weer op te ruimen. "Mistgaze? Rousebell?" De zilvertabby draaide haar kop richting de stem aan de ingang van de den. "Hallo Olivebranch, Silverpaw. Waar kan ik jullie mee helpen?" vroeg ze terwijl ze op het tweetal af liep. Op het moment was ze de enige Medicine cat in de den aangezien Mistgaze het kamp uit was.

Half had hij gehoopt dat er niemand was, zodat hij een excuus had om gewoon rechtsomkeert te maken en zelf te proberen een oplossing te vinden. Maar natuurlijk was één van de Medicine cats wel in het kamp, ze konden de warriors echter niet zomaar aan hun lot overlaten. Rousebell groette hen vriendelijk en Olivebranch boog heel even zijn kop, alvorens haar gewoon aan te kijken. "De afgelopen kwartmoon heb ik bijna niet geslapen, sommige nachten zelfs helemaal niet." Begon, trekkend met zijn oren omdat hij zich een beetje schaamde "En meerdere katten hebben mij verteld dat ik mijn taken zo niet langer kan vervullen" Legde hij vluchtig uit. Hij zei er maar niet bij dat Silverpaw één van hen was, ze zou het vast niet waarderen als hij de 'schuld' op haar schoof.

  Olivebranch riep voor de twee Medicine Cats, waarna er kort daarna Rousebell tevoorschijn kwam. 'Hallo Olivebranch, Silverpaw. Waar kan ik jullie mee helpen?' vroeg de kattin terwijl ze op hen afliep.
  Silverpaw keek Olive aan ten teken dat hij het woord moest houden. Hij was hier namelijk de zieke. Of vermoeiende..
  'De afgelopen kwartmoon heb ik bijna niet geslapen, sommige nachten zelfs helemaal niet,' begon de zwarte kater, waardoor Silver toch nog wat bezorgder naar hem keek. Ze had het helemaal niet gemerkt, wat erg. Ze was zo druk bezig geweest met training en alle andere dingen. Ze hadden elkaar nauwelijks kunnen zien.
  'En meerdere katten hebben mij verteld dat ik mijn taken zo niet langer kan vervullen.'
  Gelukkig maar, dacht Silver. Met hoe vermoeid hij nu was was het maar goed dat hij naar Medicine Cat ging. Ze richtte haar blik op Rousebell. 'Ik laat jullie wel alleen, dan heeft hij geen onnodige afleiding,' miauwde ze en ze grijnsde even naar Olivebranch. Daarna knikte ze Rousebell gedag en draaide zich om zodat ze haar gang kon gaan.

- Silver is het topic uit

Afwachtend keek Rousebell de twee katten om en om aan. “De afgelopen kwartmoon heb ik bijna niet geslapen, sommige nachten zelfs helemaal niet”, begon Olivebranch al trekkend met zijn oren. “En meerdere katten hebben mij verteld dat ik mijn taken zo niet langer kan vervullen”, vervolgde de kater op een wat vluchtige toon. Rousebell knikte instemmend, waarna Silverwish sprak. ‘Ik laat jullie wel even alleen, dan heeft hij geen onnodige afleiding’, zei ze met een grijns richting de kater. De twee kattinnen gaven elkaar een knikte om afscheid te nemen, waarna Rousebell zich weer op de zwarte kater richtte. ”Ik zou je papaverzaden kunnen geven maar ik probeer liever eerst iets anders. Probeer vooral in de avond zo veel mogelijk te doen en ook dan pas te eten. Mag ik ook even vragen of er op het moment iets aan de hand is wat je dwars zit?” vroeg de zilvertabby.

Silver verliet het den en Olivebranch slikte even toen hij alleen met de medicine cat achterbleef. Hij moest vooral in de avond actief zijn en eten, nou dat kon hij op zich nog wel begrijpen. Ook al was het jammer dat er geen directe oplossing was, het was tenminste iets. Toen vroeg Rousebell of er hem misschien nog iets anders dwarszat. Daar was hij ook een beetje bang voor geweest: Dat het wat persoonlijker zou worden dan gewoon een oplossing voorschrijven. "Ehh, nou ja. Ik pieker nogal vele de laatste tijd. Opeens denk ik veel na over mijn vader, omdat hij zo veel te vroeg stierf. Dat maakt mij soms bang dat hetzelfde met mij zou kunnen gebeuren" gaf de zwarte kater zo nonchalant mogelijk toe.

"Ehh, nou ja. Ik pieker nogal vele de laatste tijd. Opeens denk ik veel na over mijn vader, omdat hij zo veel te vroeg stierf. Dat maakt mij soms bang dat hetzelfde met mij zou kunnen gebeuren", vertelde Olivebranch. Het was duidelijk nonchalant bedoeld maar voor iemand die daar doorheen moest kunnen kijken voor haar taak was de onderliggende ongemakkelijkheid meer dan duidelijk. Zachtjes schudde ze met haar kop, voor ze haar ogen opnieuw op de kater richtte. "De kans is enorm klein dat zoiets jou ook zal gebeuren. Sommige katten gaan nou eenmaal vroeg richting Starclan. Als je jouw leven laat beïnvloeden door die angst, wordt de kans dat het daadwerkelijk gebeurd alleen maar groter." Ze liet deze woorden eerst even bij de kater inzinken voor ze verder sprak. "Als je er in detail over wil praten kun je altijd bij mij of Mistgaze aankloppen om je hartje te luchten."