[EAGLE PATROL] Flightless

Er stond vandaag een frisse wind. Hier hoog in de bergen kon je meestal als eerst de fluisteringen van de koude seizoenen voelen in de bries die door je vacht heen sneed. Zijn wintervacht begon al goed door te komen, waardoor zijn dikke ondervacht het meeste van de kou buiten sloeg. Het zou hen goed doen, nu, want de kans dat de arend met dit weer uit jagen was, was miniem. De massieve cave guard leidde de aan hem toegewezen groep door tot aan de hogere pieken, waar hij kort tot stilstand kwam na een zware klim achter een grote rots. De beschutting bood de mogelijkheid om kort te spreken en zijn ogen gleden over de aanwezigen. Brindleleaf leek hem capabel te zijn, zelfs al had hij fluisteringen gehoord over enkele lichamelijke problemen. Zij en Flight waren ervaren en licht op de poten, precies wat ze nodig hadden. Met Cardinal had hij meer moeite, maar ondanks zijn onbuigzame meningen wist hij dat ze krachtig was. Bij de laatste, zwarte deelnemer van hun gezelschap bleven zijn ijskoude ogen langer hangen. Crow was nog jong, een to be zelfs en zijn energierijke en haast naïeve manier van reageren op de mededeling zette hem niet in het beste licht bij de massieve Cave guard. Al lag dit eerder aan zijn eigen, taaie karakter dan de zwarte to-be zelf. Alleen, Day had gesproken, had hem toegezegd te komen en Coyote vertrouwde wat dit betreft op zijn inzicht. Iedere kat had een recht om zichzelf te bewijzen, Crow kon dat nu doen. "Luister en neem deze tijd om je adem kort te sparen," begon hij kalm. "Day of New light zijn orders waren duidelijk, het is aan ons om een gevaar te elimineren. Geen twijfels, geen misstappen," zijn stem was standvastig en koud, niet anders dan het normaal was. Het was duidelijk dat hij geen twijfels had aan zijn eigen kunnen, of dat nu voortkwam uit een precieze kennis van zijn eigen talenten of een te grote hardnekkigheid om zich ooit bewust te zijn van zijn eigen gebreken. "Flight of the silver bird, Brindleleaf, jullie zullen vooruit gaan, wij als Cave guards zullen op een zekere afstand volgen en ogen op jullie ruggen hebben. Wanneer jullie de adelaar gelokaliseerd hebben, geef dan het teken door twee keer met je staart op de grond te slaan," kort sloeg hij zelf tweemaal met zijn staart op de grond als voorbeeld. "Dan zullen wij toenaderen en wanneer jullie dat gevederde stuk verderf tegen de grond hebben gewerkt, zullen wij toeschieten en het tot een einde brengen," vrijwel precies zoals Day hen had opgedragen. Ieder zou als één samen moeten werken en zijn taak naar behoren uit moeten voeren, maar Coyote had geen twijfels in hun kunnen. Ze waren geen eenlingen, geen clankatten. Nee, ze waren de Tribe of rushing water voor een reden, en vanavond zouden ze onbeschadigd terugkeren. "Als niemand iets heeft toe te voegen, stel ik voor dat we gaan,"

Patrol voor Flight, Brindleleaf, Cardinal & Crow

Er flitste kort een lichte ergernis door Cardinals ogen toen Coyote werd aangewezen als leider van de missie. Moest Day die stijfkop nou echt een excuus geven om op de rest neer te mogen kijken? Ze wist zeker dat zij het ook had gekund. Maar goed, Yote-boy was ouder en humorlozer en dus een logische keus, dat moest ze toegeven, en dus zette ze haar ergernis opzij en nam zich voor hard haar best te doen, al was het maar om te laten zien dat ze niet onderdeed voor die arrogante kwal.

Buiten was het koud en winderig. Toen ze haar diensten had aangeboden, had Cardinal weinig zenuwen gevoeld, maar nu ze de adelaarspieken naderden en de confrontatie dichterbij kwam, voelde ze toch wel een lichte tinteling in haar poten en was haar mond wat droog. Ze likte langs haar lippen en hield tegen zichzelf voor dat haar gejaagde ademhaling van de zware klim kwam, niet van het vooruitzicht op een gevecht met een grote adelaar. Ondanks haar groeiende zenuwen, bleef de blik in haar ogen vastberaden en liet ze haar houding niets verraden. Als ze aan iemand niet wilde laten zien wat ze voelde, dan was het Coyote wel. Ze zou hem echt geen reden geven haar als minderwaardig te bestempelen, hoe graag hij het ook wilde. "Dit wordt je eerste adelaar?" vroeg ze onder het klauteren aan Crow, de jongste van het gezelschap. Zelf had ze al een keer of drie een roofvogel weggejaagd, al had ze maar in één geval echt hoeven vechten.

Het groepje zocht de beschutting van wat rotsen op en Coyote nam het woord. Zijn instructies waren grotendeels een herhaling van wat Day al had gezegd, al voegde de Cave Guard er nog een teken aan toe. Cardinal knikte ten teken dat ze het had begrepen. "We zullen dat beest eens laten zien dat met de Tribe niet te spotten valt", miauwde ze met een grijns en ze zocht even oogcontact met haar patrouillegenoten. Haar zenuwen waren nu vervangen door adrenaline. Zij, de Tribe of Rushing Water, waren een combinatie van snelheid en kracht waar geen adelaar tegenop kon, samenwerking was hun kracht. Dit zou een glorieuze overwinning worden.

Hij dacht een zekere spanning tussen hen in te voelen hangen, enkel scheen die slechts afkomstig te zijn uit weggedrukte zenuwen. Ieder had een vastberadenheid in zijn of haar ogen die hem genoegen bracht, vanavond zou de Tribe voor hun juigen. Coyote legde zijn plan op tafel en ieder leek het met hem eens te zijn. Goed, dan zouden ze er ook niet meer woorden aan vuil hoeven te maken. De massieve, gespierde kater hief zichzelf overeind en keek de groep nog een laatste keer rond. "Genoeg woorden, het is tijd om te gaan," Flight en Brindleleaf hadden al bevestigd dat ze er klaar voor waren en hij knikte ieder van hen dan ook kort een laatste maal toe om aan te geven dat zij het voortouw zouden nemen. Hij wist dat zij een stuk lichter op de voeten waren dan zij als cave guards, en hij wilde niet dat zijn grove poten de adelaar mogelijk zouden verjagen. Coyote positioneerde zich naast Crow en Cardinal. Er was haast iets poëtisch in te zijn, twee zangvogels die vandaag met hem een roofvogel uit de lucht zouden plukken. "Crow with black feathers, sluit je goed bij ons aan,"sprak hij resoluut tegen de jongere to-be.

Cardinal glimlachte naar de jonge Crow. Zoals ze al had vermoed zou dit zijn eerste adelaar worden, dus het zou haar niet verbazen als hij wel wat spanning voelde. Maar het zou allemaal goed komen. Ze waren goed getraind en zouden die adelaar binnen de kortste keren kaalgeplukt hebben. Vandaag zou echter zeker weten indruk maken op de jongere kater; zij kon zich nog maar al te goed háár eerste adelaar herinneren. Wat een grote vogel was dat geweest! Die snavel en die klauwen! De adrenaline had door haar lijf gegierd en toen het beest was weggevlogen, had ze hem als een gek na staan joelen. Er was geen beter gevoel in de wereld. Hoewel, bijna geen... Maar goed, dit was niet het moment om aan dergelijke bezigheden te denken, ze moest zich nu concentreren. Op die gladjakker Coyote. En op de twee Prey Hunters die voorop gingen. Cardinal voegde zich in positie naast Coyote en Crow en staarde ingespannen naar Flight en Brindleleaf. Ze spande onwillekeurig haar spieren toen ze het afgesproken teken zag. De jagers hadden de vogel gespot. Cardinals poten jeukten om in actie te komen - niets was erger dan wachten, dan weten dat de dreiging dichtbij was. Bij gevaar deed ze niets liever dan een vol tegenin te gaan, het initiatief te nemen, maar vandaag lag het initiatief bij de Prey Hunters. Nu mocht ze alleen stilletjes en op een afstand volgen en wachten tot het gevecht was begonnen.

Kort bleven zijn ogen hangen op de lakzwarte pels van de to-be, de ze knikte vastberaden. De blik in zijn ogen vertelde Coyote genoeg, Crow zou niet twijfelen. Goed, dit zou allicht een manier zijn voor hem om zich te bewijzen en tussen de cave-guards te voegen. Kalm draaide hij zijn massieve kop weer naar de twee jagers voor hun. Zijn volledige figuur leek kalm als stilstaand water en enkel de adrenaline die normaal was golfde door hem heen. Angst leek voor hem niet te bestaan, noch nervositeit. Althans, zo lang hun plan werd aangehouden. Het gaf hem een kick dat alles leek te verlopen exact zoals hoe hij het had gepland. Totale perfectie en controle. Hun doel was niet specifiek om het dier te doden, eerder om het voorgoed te verjagen. Toch hoopte hij dat een van hun de vogel bij zijn strot zou grijpen en de laatste adem zou ontnemen, zodat ze vol triomf diens kop het kamp in konden dragen. Tijd gaf hij echter niet aan zichzelf om verder in deze fantasie te varen, immers sloeg Brindleleaf als eerste tweemaal met haar staart op de grond. Coyote haalde diep adem. "Zodra zij aanvallen, voegen wij ons bij," murmelde hij om het dier niet te wekken, waarna hij nog dichterbij sloop. Het moment was bijna daar.