Hello there!

Het was een frisse ochtend, ondanks het feit dat er een waterig zonnetje aan de hemel verschenen was. Veel warmte bracht het echter niet en Rainpaw pompte haar poten sneller vooruit zodat ze hopelijk door te rennen wat warmte kon krijgen. RiverClan had geen last van koude winden zoals WindClan dat waarschijnlijk wel had, maar toch was de wind die over het water heen kwam nog steeds erg frisjes. En dat zou alleen maar erger worden, vreesde ze. Ze was blij dat ze de nursery uit was en eindelijk op ontdekking kon gaan, maar ze vond de kou niet echt aangenaam. Ze zou dan ook weer blij zijn als dit seizoen voorbij was. Voor nu konden ze nog genoeg prooi vinden, maar ze hield haar hart al vast wat het zou geven als de echte wintertijd aan zou breken. Gelukkig kon ze al wel jagen, maar haar echte vaste training begon natuurlijk bij de volgende ceremonie, als Butterstar haar een nieuwe mentor toe zou wijzen. Ze smachtte al wel naar dat moment. Hoe meer vrijheid zou ze krijgen, hoe beter. Ze pakte de twee muizen op die ze ergens halverwege haar tocht van het kamp begraven had en rende weer verder. Haar bloed stroomde inmiddels goed door op de koudere plekken van haar lichaam; Rainpaw voelde zachte tintelingen op de plekken waar haar huid weer warm begon te worden. Uiteindelijk kwam de apprentice hijgend aan in het kamp, waar ze raar aangekeken werd door twee warriors die passeerden. Eentje had een bezorgde uitdrukking op zijn gelaat en Rainpaw moest hem ervan verzekeren dat er geen gevaar was voordat ze verder liep. En waar was de beste plaats om warmte op te gaan zoeken? De nursery, natuurlijk! Aangezien ze niet over wilde komen alsof ze profiteerde, nam ze snel een paar prooien mee. Dan had ze tenminste een excuus. Ze ging naar binnen, legde de prooien neer bij de slapende queens en draaide zich vervolgens om met een grijns naar de kittens. “Wie van jullie kan mij zeggen wat dit is?” Ze wees vervolgens naar vogelachtige prooi. Een lijster, om precies te zijn.

Het antwoord liet even op zich wachten, maar uiteindelijk kwam er dan toch één van de kittens naar voren. Rainpaw herkende de kitten als Honorkit en een glimlach gleed om haar lippen toen ze zag dat de kitten toch ietwat nieuwsgierig aan de prooi snuffelde. Het was de jongste dochter van Panthergrowl; Rainpaw had nog even met haar in de nursery gewoond vlak nadat ze geboren was. Ze hadden echter niet veel tijd met elkaar gespendeerd en misschien kon ze dat nu inhalen. Ze vond het leuk om met haar Clanmates om te gaan. Naast de buitenwereld ontdekken, haar nieuwsgierigheid naar de andere Clan cats sussend en haar Clantaken uitvoeren, was dit ook een favoriete bezigheid van haar. Ze vond het interessant hoe verschillend hun karakters waren, hoe anders ze reageerden op sommige situaties. Rainpaw werd weer naar het heden getrokken toen Honorkit een antwoord gaf. De lichtgrijze tabby knikte bemoedigend, vermoedend dat de soort van de vogel benoemen misschien nog een beetje te lastig was voor de jonge kitten. “Heel goed,” snorde ze. “Dit is een lijster,” legde ze verder uit. “Ze zijn lastig te vangen omdat ze zich dikwijls hoog in bomen schuilhouden, dus je moet ze echt proberen te vangen als ze naar de grond komen om bijvoorbeeld een worm uit de grond te pikken.”

Rainpaw had tijdens de uitleg al in de gaten dat Honorkit er met haar gedachten niet helemaal bij was. Je hoefde ook niet uit StarClan te komen om te weten om welke reden dat dat was. Rainpaw beet op de binnenkanten van haar wangen terwijl ze probeerde te voorkomen dat ze met een erg medelijdende blik naar de kitten keek. Het was aan algemeen gegeven dat vele kittens er erg mee inzaten dat Crabkit en Ravenkit niet meer terug waren gekomen. Rainpaw had aan Shrimpkit de belofte gedaan dat RiverClan ze wel terug zou halen, maar ze was eerlijk gezegd zelf niet meer zeker of ze die belofte wel waar kon maken. De waarheid was dat de tijd begon te tikken en dat met elke dag dat de Clan de kittens niet meer terugvond de kans ook een stuk kleiner was dat ze ooit nog terug zouden komen. Ze slikte en besloot om de lijster apart te houden voor een ander moment. Ze ging liggen zodat ze ongeveer op ooghoogte met Honorkit kwam en schraapte haar keel. “Je ziet er verdrietig uit, Honorkit,” begon ze voorzichtig. “Is er iets waar je met me over wilt praten? Ik ben misschien niet één van je ouders en ik ben geen warrior, noch kan ik geen valse beloftes maken, maar ik kan je wel verzekeren dat ik een luisterend oor kan bieden als je dat zou willen.”

Rainpaw bewoog enkel met haar oortje toen Honorkit haar opeens begon te besnuffelen. Ze hield zich stil en grinnikte zachtjes toen ze Honorkit’s poten tegen haar wangen voelde en er vervolgens een gek gezicht werd getrokken. Oké, dat was dus wel duidelijk. De kitten wilde er niet over praten en wilde waarschijnlijk dat Rainpaw het onderwerp liet varen. De lichtgrijze tabby had geen zin om aan te dringen en hoopte dat ze had duidelijk gemaakt dat Honorkit altijd bij haar terecht zou kunnen als ze dat wilde. Ze begreep echter ook dat de kitten er nu weinig zin naar had om er met haar over te praten en dus besloot ze om het op een ander onderwerp te gooien. “Is dat het beste gezicht dat je kunt trekken?” sprak ze op een uitdagende toon. Ze opende vervolgens haar bek, sperde haar ogen wijd open alsof ze een monster aan zag komen en liet haar haren in de lucht rijzen, wat vast een vreemd zicht moest geven. Vervolgens trok ze weer een normaal gezicht en keek de kitten met een grijns aan. “Ik durf te wedden dat je daar niet aan kunt tippen!” Ze had haar kopje vlak voor ze de gekke bek trok een stukje teruggetrokken zodat Honorkit’s poten haar loslieten en ze de kitten niet per ongeluk zou raken met haar tanden. Nu boog ze zich echter naar voren en keek de kitten met een vrolijke glimlach aan.

Rainpaw had de uitdaging beter niet aan kunnen gaan: het gezicht dat Honorkit trok nadat ze haar woorden had gesproken, zorgde ervoor dat de lichtgrijze tabby eerst even verbaasd zijnde stil bleef, maar vervolgens kwam er een brede lach om haar lippen en begon ze hard te lachen. “Nee, die was echt goed!” bracht ze hikkend van het lachen uit. “Ik geloof dat ik mijn woorden terugneem. Ik denk dat ík niet aan jóu kan tippen.” Maar ze kon het natuurlijk altijd nog proberen, niet dan? En dus stak ze haar poot in haar bek, duwde deze zo ver mogelijk naar de zijkant van haar wang zodat deze meekwam en stak haar tong vervolgens uit waarna ze haar ogen naar de hemel richtte. Ze had geen idee wat dat voor een beeld zou geven, maar mooi moest het vast niet zijn. Het was maar goed dat ze nog lang niet de leeftijd had om een mate te vinden: als een tom cat dit zou zien, dan zou hij vast niet meer in haar buurt durven komen! Rainpaw moest al bijna lachen bij het idee en trok terug een normaal gezicht, waarna ze grijnsde naar Honorkit. Kon ze beter dan dat?

Rainpaw voelde een warm gevoel in haar binnenste opkomen toen ze de glimlach van Honorkit zag. Het deed haar goed om de kitten even afgeleid te zien, om haar hopelijk een beetje op te kunnen beuren na alles wat er gaande was in RiverClan. Soms was het gewoon beter om niet te veel aan de slechte dingen te denken en zich wat meer te focussen op de goede zaken, al was dat niet altijd even makkelijk en waren er soms veel factoren waardoor dat wat lastiger ging. Rainpaw had haar poot nog maar net op de grond gezet toen Honorkit weer een poging deed tot het trekken van een goede bek, maar deze keer spatte de schattigheid er gewoon vanaf en Rainpaw glimlachte warm naar de kitten. “Daar kan ik natuurlijk niet tegen op met mijn oudere gelaatstrekken,” zei ze grappend tegen de kitten. “Dus we kunnen veilig aannemen dat jij gewonnen hebt.” Het was wel leuk om zulke spelletjes met elkaar te spelen en Rainpaw merkte oprecht op dat ze wilde dat ze vriendinnen zouden worden. Honorkit was natuurlijk een stuk jonger dan haar, maar maakte leeftijd echt iets uit? Ze had ook elders waarmee ze goed overweg kon. Er waren ook kittens en elders die een goede band met elkaar hadden, ook al kwam dat ietsje minder vaak voor. Rainpaw maakte het zichzelf gemakkelijk door te gaan liggen en richtte haar blik op Honorkit. “Misschien moet je dit spelletje eens proberen te spelen met je vader. Ik denk dat dat er pas hilarisch uitziet,” zei ze met een grijns. Ze kon Panthergrowl niet goed voorstellen met een gekke bek, maar de kans dat Honorkit het bij hem gedaan kreeg, was natuurlijk vrij groot.

Rainpaw glimlachte toen Honorkit haar opmerking maakte en grinnikte toen de kitten vervolgens een vraag stelde. Oh nee, zij ging het niet vragen aan Panthergrowl. Ze had tijdens hun gesprek wel gemerkt dat hij lang niet zo’n stijve warrior was als hij zichzelf voor wilde doen en dat hij echt wel diepe emoties had, maar ze ging hem niet vragen of hij een gekke bek wilde trekken puur om haar aan het lachen te brengen. Rainpaw had zo het idee dat Panthergrowl een bepaalde reputatie omhoog wilde houden voor de Clan en dat hij dat niet wilde verpesten door zich bezig te houden met dit soort spelletjes. “Dat ga ik niet doen,” zei ze met een grijns tegen Honorkit. “Maar jij mag het natuurlijk altijd proberen.” Ze dacht aan Seahawk en stelde zich voor hoe hij er uit zou zien als hij zich bezighield met zo’n soort spelletjes. Ze kon een grijns nauwelijks verhullen. Ze zag het hem dan ook dus echt niet doen. “Ik ken zo nog wel een paar katten waar we het aan kunnen vragen. De grappigste zijn diegenen waarvan je weet dat ze het toch nooit gaan doen. Maar wie weet worden we nog wel eens verrast en doen ze het toch wel,” knipoogde ze naar de kitten. “Tegen zo’n schattige blik als die van jou zeggen ze toch geen nee, lijkt me.”