Getting ready

De kater glimlachte naar hem en gaf hem een knipoog. 'Een magiër verteld nooit hun geheimen,' sprak hij met een grijnsje. Shadefeather keek hem even verbaasd aan, waarna hij grinnikte. Oké dan. Ach, het maakte hem niet zoveel uit. Misschien straalde hij wel heel goed uit dat hij een Apprentice had. Hoe hij dat deed, hij had geen idee. Of het was gewoon een wilde gok geweest van de ander. Hij zal het nooit weten..
'En? Werkt je apprentice een beetje mee?' vroeg de kater rustig waarna hij zijn blik naar de lucht richtte.
Shadefeather volgde zijn blik en knikte. 'Jazeker, het gaat heel goed met Heatpaw. Hij luistert goed en is leergierig. Ik heb hem ontmoet als kitten en toen was het al snel duidelijk dat hij mij als mentor wilde, en ik hem als Apprentice,' grinnikte hij. 'Gelukkig mocht dat.' De zwarte kater keek naar de ander. 'Heb je zelf ook een Apprentice?'

Hij had gevraagd of de ShadowClanner zelf ook een Apprentice had. De kater keek hem aan en schudde zijn kopje. 'Nope, ik ben niet echt... mentormateriaal,' sprak hij met een grijnsje. Shadefeather keek hem verbaasd aan. 'Maar goed, wie weet ooit niet waar?' sprak hij met een lichte grinnik.
Shade glimlachte en knikte. 'Ik denk dat iedereen wel een mentor kan zijn. Zolang je maar gekoppeld bent met de juiste Apprentice. Dat kan al een hele hoop schelen namelijk,' miauwde hij. De kater naast hem was niet veel ouder dan hem, maar had dus nog nooit een Apprentice gehad. Ach ja, soms gebeurde dat. Hij was zelf wel erg verbaasd geweest toen hij zijn eerste Apprentice kreeg, maar als je al aangaf dat het niet echt iets voor jou zou zijn en er verder geen tekorten waren, waarom zou je iemand dan opschepen met een Apprentice?
'Maar ik weet zeker dat je het goed zal doen, zodra je er één hebt,' glimlachte hij. 'Je bent in ieder geval al heel aardig en grappig, dus dat is altijd pluspunten,' grinnikte hij.

Het rood-witte katertje was er op zichzelf op uitgetrokken. Hij was aan het, uhm, trainen? Ja, trainen was het woord. Hij had al een paar lessen in het jagen er op zitten nu, maar het ging hem nog niet helemaal geweldig af. Maar dat liet Heatpaw zich niet ontmoedigen. Falconpaw had het ook niet gelijk perfect gekund, dus dat stelde hem wel wat gerust. Niet dat hij dacht dat de andere apprentice slecht was, nee helemaal niet. Hij vond het juist knap dat zijn vriend zo hard werkte en een apprentice zijn was ook wel heel moeilijk eigenlijk. Maar dat was waarom hij vandaag ging trainen! Of nouja, trainen, hij was gaan werken op zijn vermogen om geuren op te pikken en te onderscheiden. Het idee was zijn hoofd binnen gedrongen toen hij zijn mentor nog laat op de dag het kamp uit zag gaan. Hij had even gewacht, zodat hij Shadefeather niet zou volgen wanneer hij hem nog kon zien, want dan zou zijn kleine oefening niet veel nut hebben. Toen hij dacht dat zijn mentor dan eindelijk ver weg genoeg was, was Heatpaw opgestaan en door de kampingang het territorium ingeglipt. Nu zou de echte uitdaging beginnen; het geurspoor van zijn mentor volgen, waar hij ook naartoe mocht zijn gegaan. Daar was hij toch ook wel heel nieuwsgierig naar, eigenlijk. Het was in ieder geval niet erg gebruikelijk dat de zwarte warrior laat het kamp uit ging voor zoverre hij wist. Het was een beetje gek, maar de apprentice vertrouwde zijn mentor helemaal en veel zocht hij er dan ook niet achter. Met zijn neus in de lucht baande Heatpaw een weg door het territorium wat hij nu al meer dan een maan mocht bewandelen en tot zijn verrassing leidde het hem tot een van de grenzen. Shadefeather had ze hem een paar keer laten zien en het leek erop dat dit de grens met Shadowclan was. Na allerlei verschillende en afleidende geuren, zoals de heide die op het Windclan territorium groeide, geprobeerd opzij te zetten, had hij dan eindelijk zijn ogen gelegd op zijn mentor. Een trots gevoel vulde de jonge kater, want het was toch best pittig geweest om hier te komen. Echter maakte die trots al gauw plaats voor verwarring. Shadefeather stond met een kater aan de andere kant van de grens te praten, een Shadowclanner dus. Hij had verteld dat je vriendelijk mocht zijn met katten van andere clans en dan zal dit wel zo'n situatie zijn. Toch, zijn intresse was gewekt en dus naderde hij verder. Zijn oren pikten hun gesprek op voor hij hun gezichtsuitdrukkingen kon zien, maar het leek er op dat ze elkaar al wat langer kenden dan alleen van daarnet, zo leken ze te lachen en zo gemakkelijk verliep het gesprek. Een frons kwam op zijn gezichtje, want waarom zou zijn mentor dat dan niet vertellen dat hij vrienden had in de andere clans? Hij had gezegd tegen hem dat het mocht, een voorbeeld zou het dan toch duidelijker hebben gemaakt? Shadefeather sprak in ieder geval dat de kater aan de andere kant van de grens grappig en aardig was, waarop het antwoord een grinnik was en dat Shadefeather een hoop aardiger was. "Shadefeather is heel aardig!" sprong Heatpaw dan ook in nadat hij de laatste paar staartlengtes tussen hem en de warriors had afgelegd.

De kater vertelde dat hij wel gelijk had, maar dat zijn ideale Apprentice nog niet voorbij is gekomen. Shadefeather glimlachte enkel, wetende dat het ooit wel zou komen. Een jonge kat opleiden tot Warrior had hij erg spannend gevonden maar hij vond het ook een hele eer. Hij was in de ogen van de Leader goed genoeg daarvoor, wat hem altijd weer een gevoel van trots bezorgde. Daarna maakte hij een opmerking over dat de ander al pluspunten had verdiend met grappig en aardig zijn. Voor Shadefeather was dat in ieder geval zeker pluspunten waard.
'Ach, hou op,' sprak Inkspots met een grinnik en hij duwde hem zachtjes aan tegen zijn schouder. Shadefeather draaide even verbaasd met zijn oortjes om die actie, maar grinnikte hartelijk mee. 'Jij bent toch veel aardiger dan dat ik ben,' sprak hij met een grijnsje.
Shadefeather schudde zijn kop maar voordat hij kon reageren, sprong zijn eigen Apprentice opeens op het toneel. 'Shadefeather is heel aardig!' mauwde Heatpaw.
De zwarte kater keek zijn Apprentice met volle verbazing aan. Wat deed hij hier? 'Heatpaw, wat doe jij hier nog zo laat?' vroeg hij verbaasd. Niet dat het verboden was, maar hij had liever niet dat de jonge kater laat nog het kamp uit ging. Zeker niet alleen. Als hij wat ouder was zou hij daar makkelijker over doen, maar hij wilde niet dat hem iets overkwam in het donker.

Oh, was Shadefeather nou boos dat hij alleen naar buiten was gegaan? Hij klonk verbaasd, alsof het niet mocht. Heatpaw slikte kort. "Ik- Ik wilde alleen maar oefenen met geuren volgen en jij ging het kamp uit en toen was ik nieuwsgierig," stamelde hij, nou toch wel een beetje bang dat zijn mentor hem een straf ging geven voor zo laat het kamp nog uit te gaan in zijn eentje. Gelukkig kwam er een afleiding voor zijn nervositeit toen de bruingestreepte kater tegen hem begon te praten met een glimlach. Hij was dan gelukkig niet boos dat hij het gesprek ineens had onderbroken, dat was goed. De kater stelde zich voor als Inkspots en stelde voor dat hij zich bij hen voegde met het kijken naar de zonsondergang. Zonsondergang? Maar dat was toch eigenlijk helemaal niet zo interessant? De zon ging namelijk iedere dag onder. Toch, het was een vriendelijk aanbod en Heatpaw wilde het niet afwijzen, vooral niet omdat Inkspots een warrior van een andere clan was. Hij was immers nog steeds een apprentice en hij hoorde respect te hebben naar alle warriors of ze nou van WindClan waren of niet. Het rood-witte katertje knikte dan ook en keek zijn mentor aan. Zou het ook van Shadefeather mogen?

Was hij iets te fel geweest? Hij was wel erg verbaasd. Maar Heatpaw slikte zenuwachtig. 'Ik- Ik wilde alleen maar oefenen met geuren volgen en jij ging het kamp uit en toen was ik nieuwsgierig,' stamelde hij. Shade zuchtte en knikte even, klaar om iets te zeggen, maar Inkspots was hem voor. 'Het, Heatpaw. Ik merk inderdaad dat Shadefeather een hele aardige kater is,' sprak hij met een glimlachje. Shade glimlachte ook even. Dat was een aardig compliment.
'Ik ben Inkspots. Waarom kom je niet mee kijken naar de zonsondergang?' vroeg de ShadowClanner vervolgens en hij keek hem aan. 'Daar heb je toch geen problemen mee?'
Shadefeather knipperde met zijn gele ogen maar glimlachte toen toch. Hij had Heatpaw liever in het kamp natuurlijk, waar het veilig was. Maar hij was nu toch hier, met hem en Inkspots. Dus waarom ook niet. Heatpaw leek het in ieder geval een goed idee, gezien hij knikte.
'Geen probleem hoor, gezellig,' miauwde hij. 'Maar Heatpaw, ik heb liever niet dat je zomaar het kamp uit glipt als het al laat is. Als je extra wil oefenen met iets kan dat altijd nog, oké?' Misschien was hij een beetje te bezorgd aan het doen, maar ja. Hij wilde niet dat hem iets overkwam.

De jonge rode kater leek een prima gozer te zijn, hij wilde dus extra trainen op zichzelf. Ambitieus was hij zeker dus wel. Totaal niet zoals hem dus, maar misschien was het wel een leugen. Het klonk zeker wel als een leugen die hij zelf had kunnen verzinnen toen hij nog een apprentice was geweest. Hij had in ieder geval meer dan genoeg smoesjes moeten verzinnen back in the day. Oh, die goede oude tijd was het zeker. Toen leefde hij al helemaal als een vrije man. Dat was nu iets minder, maar het zou vanzelf wel weer terug komen, hoopte hij. En zo niet, dan was het niet zo! Het maakte hem niet heel erg meer uit, hij hoefde in ieder geval niet meer aan zijn mentor te rapporteren wanneer hij het kamp uit ging en waarom hij het kamp uit ging. Dus dat was in ieder geval veel beter geworden. Oh en het feit dat hij zichzelf kon verdedigen nu was ook wel een erg fijn ding, dat ging vroeger namelijk niet zo goed als dat hij dat nu kon natuurlijk. De jonge, rode, kater knikte even op zijn aanbod, waarna de gele ogen gleden naar Shadefeather. De kater knipperde even, waarna een glimlach verscheen op het gezicht van de kater. 'Geen probleem hoor, gezellig,' sprak de kater, waarop hij breed glimlachte naar de jonge kater. Zie? Alleen maar leuk toch dat hij er bij kon komen? 'Maar Heatpaw, ik heb liever niet dat je zomaar het kamp uit glipt als het al laat is. Als je extra wil oefenen met iets kan dat altijd nog, oké?' klonk er van de zwarte kater af, waarop hij even met een schuine grijns naar de jonkie keek. "Ik zou maar luisteren, hij is erg wijs." sprak hij met een knipoogje tegen de jonge kater, waarna hij iets op schoof en naar de grond tussen hen keek. "Kom erbij." sprak hij terwijl hij rustig naar Shadefeather keek. Een apprentice zou hij al helemaal geen haar kwaad doen hoor. En anders kon hij de rode jongen nooit zien.