We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Het was al een tijdje geleden dat de clanmeeting afgelopen was en nu stond ze voor de opening van de elders den. Een den waar ze meteen intrek in had kunnen nemen als ze niet gekozen was door StarClan als medicine cat apprentice. Maar nu ging ze er alsnog in, manen later. Ze was zoveel ervaring rijker door alle jaren heen en nu was het zo ver. Ze zou echt elder worden. Het was nog even wennen aan de gedachte, maar Mistgaze voelde zich ergens wel opgelucht. Nu kon ze tijd door brengen met Rowan. Als hij haar nog wou zien. Er waren genoeg katten in ThunderClan die haar wel konden kotsen. Voorzichtig stapte ze naar binnen toe, waar ze Rowan zag in de verte. "R-rowanflight?" vroeg ze voorzichtig toen ze binnen stapte. Ze moest nog een nest bouwen, maar ze wou hem het liefste naast die van hem maken. Als hij dat goed vond..
Rowanflight
StarClan
Michelle 1172 Actief And when they seek to oppress you. And when they try to destroy you, rise and rise again and again. Like The Phoenix from the ashes. Until the Lambs have become Lions and the Rule of Darkness is no more.
Hij was niet naar de ceremonie gegaan. Mist had sinds haar korte terugkomst nieteens naar hem gekeken. Dus waarom zou hij willen vieren dat ze terug was? Het was daarnaast zwaarom zijn den te verlaten en hij was zo moe.. zo verschrikkelijk moe. Zacht zuchtte de kater en plaatste zijn kop op zijn poten, starend naar de kleine opening van de elder den. Het beetje licht dat er binnen kwam werd geblokkeerd door de kat die hij nou net niet had willen zien, of eigenlijk enorm graag had willen zien. "Mist." Fluisterde hij zacht terwijl hij zijn kop omhoog duwde. Geen energie hebbende voor de rest van zijn lichaam. "Eindelijk tijd voor mij?" Mompelde hij zachtjes. Haar verslagen aankijkende.
Haar ogen vonden die van hem en het voelde alsof ze een eeuw uit de clan weg was geweest. Hij leek jaren ouder geworden, al kwam dat misschien door het feit dat hij zich niet meer goed kon voortbewegen sinds zijn laatste gevecht fout gegaan was. "Eindelijk tijd voor mij?" het sneed in haar, zijn woorden. Haar mond trok droog terwijl ze zocht naar iets om terug te zeggen naar hem. "Ja, ik.. eh-" ze wist zich geen houding te geven op het moment. Moest ze hem omhelzen, lief zijn tegen hem? Wou hij dat wel? "Ik heb altijd tijd voor jou." maakte ze toen haar zin af. Ze stapte dichter naar hem toe en drukte haar neus tegen zijn voorhoofd. "Ik heb je zo gemist, het spijt me. Van alles." het voelde goed om eindelijk te kunnen zeggen dat het haar speet. Ondanks dat hij er misschien niks van wilde horen. Ze was blij dat ze het gezegd had. "En ik hou van je." Toen nam ze iets afstand om naar hem te kijken, zijn reactie. Hield hij ook nog van haar?
Rowanflight
StarClan
Michelle 1172 Actief And when they seek to oppress you. And when they try to destroy you, rise and rise again and again. Like The Phoenix from the ashes. Until the Lambs have become Lions and the Rule of Darkness is no more.
De pijn die hij had van het gevecht met de das was nauwelijks te vergelijken met de pijn die haar woorden hem deden. Het was een leugen, altijd tijd voor hem. Maar wanneer was die tijd nou werkelijk.. Hij zuchtte zijn kop op de grond neerleggend terwijl hij naar haar keek. De gebroken wervels van zijn rug een stekende pijn achterlatende terwijl hij zacht hoestte. "Mist.. Kijk naar ons.. We zijn gebroken hmm." Mompelde hij zacht, knipperend terwijl hij naar haar keek. "Ik had niet verwacht.. je nog eens te horen zeggen dat het je speet." Zacht glimlachte hij terwijl hij even knipperde. Was zijn gezichtveld nou vager.. Hij was vast moe. "Onze kittens zijn prachtig.. Ik wou dat ik een warrior voor ze kon zijn. Inplaats van een gebroken elder." Hij glimlachte wat waterig. "Sinds ik hier lig.. sinds ze weten van ons.. hebben ze geen een keer deze kant op gekeken. Ik heb hen gefaald.. Je had het ze niet moeten vertellen Mist." Mompelde hij, de diepe pijn sprekende in zijn ogen. Zijn kittens.. Twee waren dood. Drie wouden hem niet als vader. Dit was wat hij verdiende, hij had de warriorcode keer op keer in de wind geslagen. Gelovende dat zijn liefde voor Mist grootser was dan de code zelf. Het enige geluk dat hij zichzelf kon geven was dat de clan zelf de kits alsnog lief had. Dat ze misschien zichzelf nu als ouderloos zagen, maar dat ze niet familieloos waren. Ze hielt van hem.. Hij knipperde, oogleden zwaar en liet ze uiteindelijk maar dicht rusten. "En ik...." Fluisterde hij, zijn stem kracht wat verliezende. Een zucht uit zijn lichaam persende.
Hij wou verder spreken. Maar zijn stem verliet hem. Zijn ogen waren open, of toch niet, hij wist niet helemaal meer of hij ze open had gedaan. Maar voor zijn neus, tegen de vacht van hun moeder aan zaten twee kittens, kleiner dan hij ze zich herinnerde. Ze keken zijn kant op, grijnsjes breder dan hij had durven dromen om te zien. "Mountainkit, Alpinekit.." Fluisterde hij, zichzelf hun kant op bewegende terwijl de kleintjes naar hem toe sprongen. En vol verbazing keek hij achter zich, zijn achterpoten nieuwe kracht hebbende waardoor hij naar de twee kon stappen. Ze hopte rond zijn poten en sprongen de den uit. Zijn ogen groeide wijder terugkkijkende naar Mistgaze en binnen de enkele seconden realiseerde de kater wat er aan de hand was. Wat hij.. Met grote ogen slikte hij, zijn kop tegen de vacht van Mist duwende, wetende dat ze het niet zou voelen. Starclan riep hem.. De pijn was verdwenen en Starclan riep hem. " En Ik hou van jou." Maakte hij zijn stervende zin af. Zijn kop afwendende van zijn mate en stapte achter zijn kittens aan. Thunderclan, zijn levende kits, zijn familie en vrienden achter zich latende.
Het deed zeer om hem zo te zien. Er was niks over van de trotse kater die hij ooit was. Gekrenkt door een das. Het had Rowan een goede schop gegeven. Toen begon hij te praten, vertellend over de kittens die nooit naar hem om hadden gekeken. Ook niet naar haar. "Ik heb hen gefaald.. Je had het ze niet moeten vertellen Mist." klonk het toen. De woorden raakte haar maar ze wist dat hij gelijk had. "Ik weet het.. ik heb een fout gemaakt. Maar ik kon niet langer leven in een leugen." vertelde ze toen. Het had elke dag aan haar geknaagd als een rat. Op een dag was ze gewoon.. geknapt. Ze hadden fouten gemaakt samen, veel te veel. Haar oren draaide toen de stilte groter werd. Ze mocht dan wel geen medicine cat meer zijn, ze was niet doof en stom geworden in een maand tijd.
"En ik...." klonk het toen. Rowans hartslag.. was bijna niet bestaand. In paniek schoot de poes naar voren en legde haar oor tegen zijn borst. Ze hoorde het rochelende ademen, het onstabiel kloppende hart. Tranen rolde over de poes haar wangen terwijl ze zich besefte dat ze al te laat was. "Laat me nou niet alleen Rowan, niet nu we eindelijk samen zijn..." mompelde ze zacht, maar ze betwijfelde of hij het nog zou horen. Zijn zin had hij niet afgemaakt, maar ze wist wat hij wou gaan zeggen. Het was bijna alsof ze het hem nog kon horen zeggen. Haar betraande gezicht schoot achterom, om te kijken of ze hem nog kon zien. Maar haar contact met StarClan was afgenomen toen ze haar rang had ingeleverd. Ze zou moeten wachten tot ze hem weer zou zien. Een bitterzoete glimlach kwam rond haar mond bij het idee dat hij nu weer kon lopen, dat hij samen was met Alpinekit en Mountainkit. "Tot we elkaar weer zien.." zei ze zachtjes. Daarna schuifelde ze tegen het nog warme lichaam van Rowan aan. Ze zou nog een klein beetje tijd met hem spenderen voordat ze de clan zou vertellen dat hij weg was gegaan. Nog heel even... heel even..
Onderwerp: new home 
ma 2 dec 2019 - 16:39
