Calling attention

Sinds de ceremonie waarin hij een nieuwe mentor had gekregen, bleef iets hem de hele tijd dwars zitten waar hij nog niks aan had gedaan. Wisteriawisp. Hij voelde zoveel medeleven met de jonge poes, ondanks dat hij nooit echt directe dingen met haar had gedaan terwijl hij in de nursery was, betekende niet dat hij het erg vond voor haar dat ze nooit kon gaan voelen wat hij voelde toen hij een apprentice werd. Dat ze nooit zou voelen wat hij zou voelen zodra hij warrior zou worden. En dat voelde slecht. Hij ademde diep in, terwijl hij de den in stapte en een glimlach forceerde. ”Wisteriawisp, goedemiddag! Ik heb een cadeautje voor je meegenomen!” sprak hij met een brede glimlach terwijl hij de den in stapte. Stallionstar had hem verteld dat ze mentaal waarschijnlijk nooit zou opgroeien, dus net zoals dat hij cadeautjes mee zou nemen voor kittens, had hij ook iets meegenomen voor haar. Hij hoopte maar dat ze het iets vond, dat ze daar blij van kon worden zoals kittens dat ook meestal werden.

De jonge poes schrok op, waarna ze even haar kopje schudde voordat ze naar hem op keek. Het deed hem pijn om de jonge poes zo te zien, hij wilde haar mee naar buiten nemen, alles te laten zien maar.. Hij wist dat hij dan op z’n kop zou krijgen van Stallionstar, want hij was nog niet vol traint en kon haar niet beschermen tegen de gevaren die buiten het kamp op de loer lagen. Maar Stallionstar had het hem verteld, zodra hij warrior was kon hij haar meenemen naar buiten toe. Dus daar moest hij zich aan houden, voor Wisteriawisp zou hij proberen zo snel mogelijk warrior te worden zodat hij haar mee naar buiten kon nemen. Met hoop keek de jonge poes naar hem en hij glimlachte zachtjes naar haar. Hij draaide zich even om, om het bundeltje -Dat hij heel mooi met blaadjes had ingepakt!!!- voor haar neer te leggen. ”Ik hoop dat je het leuk vindt.” sprak hij licht spinnend tegen de jonge poes. In het bundeltje met bladeren had hij, met gevaar voor eigen leven, de mooiste steen van de gorge meegenomen. En dat was héél gevaarlijk!! Want hij had er zomaar in kunnen vallen!! Als kitten was een steen meestal heel leuk om mee te spelen, omdat het wat zwaarder was dan een mosbal, maar meestal net zo leuk was als een mosbal. Hij keek naar de jonge poes met een warme glimlach, hopende dat ze het wat vond.

Hij vond het altijd geweldig om cadeautjes te krijgen, wat het ook was. Het idee alleen maar dat iemand aan hem had gedacht en iets voor hem had meegenomen liet zijn hart al opwarmen. Daarom dat hij ook een cadeautje voor Wisteria had meegenomen en hij hoopte met alles in zijn hele lichaam dat zij het ook een leuk cadeautje vond om te krijgen. Anders moest hij weer iets anders gaan zoeken, maar hij wilde in ieder geval laten weten dat hij aan haar dacht, want dat vond hij zo belangrijk. Hij wist niet hoe haar relaties waren nu ze in de elders den leefde, of misschien katten haar niet meer spraken door haar geestelijke handicap of dat er iets anders aan de hand was... Dan leek het hem juist belangrijk dat katten elkaar moesten opvangen, dat was tenminste hoe hij ernaar keek. Ze staarde naar het cadeautje die hij aan haar had gegeven, een steen van de gorge. Waar hij zijn leven voor had gewaagd om het aan haar te geven. Ze keek langzaam op naar hem, waarna hij ze grauwde en voor hij het wist een steen recht in zijn mik kreeg en even met zijn poot over zijn neus wreef. Auw! Waar was dat voor nodig?? "Ga weg!" schreeuwde de jonge poes tegen hem, waardoor hij even verbaasd naar haar keek. Was het zo'n slecht cadeautje dan? "Je bent zelf een steen!" huh? Hij knipperde even, waarna hij zijn pootje voorzichtig neer zette. Auw, jeetje die steen kon veel pijn doen als ze zo hard tegen je aan geslagen werden. Oh.. wacht, ze dacht toch niet.. dat dit een soort gemeen grapje was tegen haar? "Nee, nee, wacht. Zo bedoel ik het niet!" sprak hij dan ook meteen, bezorgd. Hij wilde niet dat ze dacht dat zij een steen was!! "Ik bedoel het goed! Hij is heel erg mooi!" sprak hij snel, hopende dat ze door zou krijgen dat hij het echt wel goed bedoelde en niet als een grapje tegen haar. Dat zou hij nooit willen!

Het was echt niet zijn bedoeling geweest om de poes boos te maken, hij bedoelde zijn cadeautje heel erg goed! Hij vond stenen zelf altijd heel erg mooi. Maar gelukkig leek ze wel heel erg goed te zijn in het slaan van stenen, want die kwam recht tegen zijn snoet aan. En dat deed pijn, niet chill, maar hij moest zich wel meteen verontschuldigen natuurlijk. "Ik ben geen kitten." klonk er met een hoog stemmetje van de poes af, waardoor hij zijn oren iets liet zakken. Hij voelde het echt heel erg hard voor de poes, hij vond het moeilijk. Hij zou niet weten hoe hij ermee om moest gaan als hij in dit parket had gezeten. "Het is een steen. Net zo nutteloos als ik dus." hij knipperde even, waarna zijn ogen verzachtte en hij voorzichtig naar de kitten liep. Met gevaar voor eigen leven want hij had al een steen tegen zijn kop gekregen, dus wie weet wat ze nog meer kon doen. "Dat is niet waar, Wisteriawisp..." sprak hij zachtjes, voorzichtig. Hij wilde haar niet bozer maken dan dat ze was maar aan de manier hoe ze zat met een poot over haar gezicht heen kon hij zich wel indenken wat er op dit moment gebeurde. "Je bent niet nutteloos, echt niet." vervolgde hij zachtjes, waarna hij naar de steen verderop keek. "Net zoals de steen, die heel nutteloos lijkt, maar niet nutteloos is." sprak hij zachtjes, waarna hij naar de steen liep om deze op te pakken en bij haar nest te leggen. "Deze steen zat ooit aan het ravijn vast, waar wij op lopen, waar prooien op lopen." sprak hij zachtjes, terwijl hij naar de steen keek. Het leek een nutteloos ding, echt waar, maar het was het niet. "Deze steen was ooit een deel van het grote gesteente daar, waardoor wij veilig daar kunnen lopen. En nu het dat doel niet meer kan geven, heeft het een nieuw doel." sprak hij met een voorzichtige glimlach, hopende dat hij op z'n minst de poes een beetje kan opvrolijken. "We kunnen ervan leren. Apprentices gebruiken stenen om op te oefenen met jagen en vechten, kittens gebruiken het om de eerste dingen van vechten te leren." sprak hij zachtjes, terwijl hij naar de poes keek en toen weer naar de steen. Hij slikte even en haalde kort zijn poot over de gladde steen heen. "Op dit moment oogt het nutteloos, maar dat betekent niet dat het altijd nutteloos blijft... Net zoals bij jou. Je voelt je misschien nutteloos nu, maar er komt een dag dat het jouw dag wordt. Een dag waarop je zelf ook in gaat zien dat je niet nutteloos bent, dat je andere dingen kan doen." sprak hij zachtjes tegen haar. Kon hij niet gewoon nu warrior worden en haar meenemen het kamp uit? Maar hij meende zijn woorden wel. Ze kon uiteindelijk helpen met de dens verstevigen, voor de kittens te zorgen, misschien kon ze Routnose wel helpen met kleine klusjes? Er waren vast zat dingen voor haar om te doen, maar hij hoopte wel dat ze er zelf ook in zou gaan geloven. "En wie weet, als het kamp ooit wordt aangevallen, dan hebben we in ieder geval iemand die heel goed is in stenen slaan naar de vijand." sprak hij met een warme glimlach tegen de kitten.

Hij voelde zich echt heel erg slecht voor haar. Hij wilde haar helpen, haar opvrolijken maar hij wist niet hoe. Hoe kon je ooit een kitten die zich nutteloos voelde helpen? Hij kon niets anders doen dan wat Stallionstar hem gezegd had. Warrior worden en haar mee naar buiten nemen. "Waarom bracht je m dan naar mij toe.. ik kan niet oefenen.. ik kan niet jagen." fluisterde ze tegen hem. Er was voortgang! Er was geen woede meer te bespeuren. En dat was misschien wel de grootste voortgang die hij tot nu toe heeft kunnen boeken. "De steen bij mij is net zo nutteloos als ik zelf ben dan. Je zou hem aan een kitten moeten geven die wel iets kan doen. Die niet zwak en nutteloos is." klonk er fluisterend en Falcon legde voorzichtig zijn rode staart om de poes heen, troostend, maar ook om te laten merken dat hij er echt voor haar was en dat hij naar haar luisterde. "Ach, als dat het enige is wat ik kan doen." klonk er zacht grinnikend terwijl ze naar hem op keek en hij haar een zachte glimlach schonk. Hij kon zelf ook niet veel voor haar betekenen op dit moment. "We gaan gewoon andere dingen vinden die je ook kan doen, goed?" sprak hij met een warme glimlach tegen de jonge poes. Hij had het misschien wel net zo erg of erger gevonden als hij in die positie had gezeten. "En we gaan ervoor zorgen dat je de beste wordt in stenen slaan, nog beter dan dat je nu al bent! Ik offer mezelf wel op als slachtoffer." want dat was het minste wat hij kon doen om haar te helpen. "En ik weet dat ik niet veel kan helpen, maar ik wil je wel helpen waar ik kan. Stallionstar zei dat zodra ik warrior ben ik je mee kan nemen naar buiten! Dan kunnen we samen nog meer dingen verzinnen om te doen." sprak hij met een brede glimlach tegen de jonge poes. Hij wilde haar zoveel meer geven. Misschien moest ze ook eens met Gorse gaan zitten! Kon ze ook leren om bloemen te weven! Het was best moeilijk, je had veel geduld nodig, maar het was wel heel leuk! En goed voor als ze later misschien kon helpen met de dens op te knappen? "Deal?" vroeg hij met een warme glimlach aan haar.