[HALLOWEEN SPECIAL] Trick or Treat

Roseburn was dood.
Maar ze was niet weg. En ze zat ook zeker niet stil. Sterker nog, ze draaide overuren. Hoefde niet meer te slapen, niet meer te eten, had alleen maar tijd. Zeeën ervan. Na twee weken dood zijn had ze een plan uitgedacht, een plan wat ervoor zorgen dat haar legacy doorgegeven werd, dat deze niet stierf met haar. Haar kinderen waren nog niet oud genoeg om haar wil door te zetten dus moest het anders. Immers kon zij ook niet praten met hen.. Maar wel met anderen. Meer dan genoeg anderen.

Coyotepaw

Haar moeder's dochter, haar halfzus. Haar vervloekte zus die ze zo haatte, maar die ze nodig had voor haar plan.

Chivysniff

Laatst nog zo gestraft door haar goden die zich goed noemden, wie diens zicht afgenomen hadden en haar blind achterlieten. Die wrok in zich had waar ze gebruik van kon maken.

Bloodpaw

Jong maar met potentie, als klei dat zij bewerken kon. Met een mentor wiens geur al in Dark Forest hing, die hier niet onbekend was.

Routnose

Naïef, zo veel te naïef, een makkelijk doelwit. Behoorde toe aan de clan waar de vader van haar kittens woonde. En was uitermate belangrijk voor haar plan.

Het was nacht op hun aarde. Ze sliepen allemaal. Stuk voor stuk wekte ze hen op. Eerst ging ze naar haar oude clan. Ze drukte haar neus tegen Chivysniff's voorhoofd en nam haar mee. Ook Coyotepaw, de apprentice van de medicine cat, ontwaakte ze. Vervolgens ging ze naar WindClan om hier Routnose te wekken en als laatste haalde ze Bloodpaw uit diens slaap. Met de zielen in haar klauwen keerde ze terug naar Dark Forest. Hier zette zij ze neer, waarna ze wachtte tot ze zouden bijkomen en haar zouden zien.
- Alleen voor de bovengenoemde Medicine Cat(s) (Apprentices!)
- (Met toestemming van het team)

Hoeveel mos ze ook in haar bed neer legde, het bleef koud. De poes had zich opgekruld tot slechts een klein bolletje Routnose, haar staart over haar neus en haar pootjes onder haar lichaam om zichzelf warm te houden. Liever vroeg ze Dinspots om iedere nacht bij haar te slapen, maar ze wist beter dan dat. Misschien was het de winter die op de stoep stond, of het feit dat Lizardpath nu weg was. Wat het ook was, dat verlangen om net zoals Stallionstar, net zoals de queens die ze verzorgde een familie te starten met een partner werd steeds groter. Gelukkig wist ze wel beter, ze zou binnenkort een apprentice op moeten leiden en Starclan verbood het haar. Dus sliep Routnose alleen in haar te grote nest, net als ze vanavond deed. Het was echter die specifieke nacht dat ze diep in haar slaap plots bedolven werd met een nieuwe soort kou. Een vreemd soort wind drong haar den in en een ijzige kou leek zich als ijs door haar lichaam te schieten. Met een scherpe ademhaal werd de poes wakker, kort volledig gedesoriënteerd. Had Starclan haar geroepen..? Bezorgd en verward stond ze op en keek om zich heen, maar deze bomen waren bedreigend, dit gras bevatte geen warme sterretje... Deze kou was niet bekend. "Wa-" bracht ze lichtelijk angstig en bovenalles verward uit; ze was niet alleen. De slapende lichamen van veel van de andere medicine cats lagen om haar heen te slapen. Ze herkende Chivysniff, Coyotepaw, Bloodpaw... Maar het donkere figuur daar tegenover haar niet. Duidelijk angstig dook ze achteruit. "W-wie ben jij?"

Het was een drukke tijd voor iedereen. Vooral omdat sinds een week iedereen meer begon te snuffelen en te niezen. Haar kruiden vlogen de deur uit. Chivysniff moest ook vaker het camp uit om de Bloodclanner te verzorgen. Ze had de naam niet goed kunnen liplezen dus voor haar was ze Blurry geworden. Daar leek het althans op. De kattin was erg ziek en vergde veel van haar tijd. Er naar toe gaan was altijd met tintelende poten. Ze vond het spannend dat ze nog eens iemand geheim mocht verzorgen. Net zoals ze met Ravenkit had gedaan of Silverkit. Dat waren de laatste gedachten voor deze vervaagden in slaap. Al snel werd haar ademhaling rustig. Haar staart zocht zich een weg naar haar apprentice. Ze legde hem over haar en viel zo in slaap. Het leek een eeuwigheid toen een kou haar zachtjes wekte. Ze wist eerst niet goed wat het was, maar toen ze een vage stem hoorde deed ze haar ogen open. Chivysniff knipperde. Het leek alsof ze nog sliep, alsof haar ogen nog dicht zaten, maar al snel kon ze contouren waarnemen van donkere bomen. Het waren precies de kale bomen van het territorium van Shadowclan, met een paar wilgen. Zonder bladeren treurden ze zachtjes over een bruin-groen stroompje. Haar blauwe ogen hadden hun twinkel verloren. Net zoals dit stukje wereld. De dove kattin hees zich overeind. Ze keek naast haar. Routnose en Coyotepaw leken al wakker te zijn. Voor een paar luttele seconden kon ze Bloodpaw niet zien, maar ook de grote kater herkende ze. Allebei de wakkere katten staarden ze naar iets. Chivysniff volgde hun blik. Daar stond Roseburn. Haar wonden lekten. Er sijpelde wondvocht en bloed uit. Zachtjes, net te traag om er niet aan dood te gaan. Nochtans, was deze kattin dood. Ze voelde haar hart sneller gaan, maar probeerde rustig ter plaatse te blijven. Het was nooit goed als een Dark Forest kat hun riep. "Roseburn, vanwaar dit welkow?", vroeg ze op een zachte toon.

Het duurde niet lang voor ze ontwaakten. Roseburn stapte de schaduwen uit. Binnen een interval van een paar seconden waren ze allemaal wakker. Routnose begon met spreken; vroeg wie zei was. Een glimlachje trok over haar gezicht terwijl ze naar het katje keek die haast over haar woorden struikelde terwijl ze haar aansprak. Chivysniff herkende haar uiteraard nadat ze zichzelf zichtbaar gemaakt had. Coyotepaw ook zonder twijfel.

De stem van Chivysniff was vervormd. Roseburn's oren gleden in haar nek. "Kijk wat StarClan haar aangedaan heeft," begon ze richting de andere drie medicine cats. "Ze hebben haar doof gemaakt als straf dat een WindClanner haar aangevallen heeft." De gevlekte kat schudde met haar kop, haar ogen flitsten donker. Druppeltjes bloed vielen uit de eeuwige wond op haar nek. "Vertel me, Chivysniff," vroeg ze zachtjes richting de zilveren she-cat waarna ze haar neus tegen de oren drukte van de kat. "Hoe voelt dat?" fluisterde ze in diens oren, die nu horen konden - alleen nu ze in dark forest was, zodra ze ontwaakte zou dit effect ongedaan worden. Dat zou haar.. Afhankelijk maken. Haar blik gleed naar Routnose, een WindClanner. Voelde ze zich schuldig? Voor nu liet ze Bloodpaw en Coyotepaw kijken. Kijken naar de kracht die nu door haar stroomde. En kijken naar wat zij voor hen betekenen kon.

Om haar heen begon iedereen te ontwaken. Routnose was opgelucht om te zien dat hun ogen dezelfde angstige, verwarde emoties deelde. Chivysniff sprak en gaf daarbij deze onbekende, prachtige kwelgeest een naam; Roseburn. Een antwoord op haar vraag kreeg ze niet, immers had Chivysniff die al gegeven. In plaats daarvan legde de gevlekte poes haar oren in haar nek en richtte zich tot de medicine cat van Riverclan."Kijk wat StarClan haar aangedaan heeft," begon ze, haar stem was zo zoet en glad, terwijl haar woorden toch zo giftig klonken. Routnose slikte en bewoog ongemakkelijk het gewicht van haar ene poot naar de andere. "Ze hebben haar doof gemaakt als straf dat een WindClanner haar aangevallen heeft." Nu waren het haar oren die uit ongemak in haar nek vielen. Ze kende het verhaal, immers was ze er present geweest. Toch was de waarheid verdraaid. "Vertel me, Chivysniff," waakzaam zag ze toe hoe Roseburn zich naar Chivysniff begaf en diens oren aanraakte."Hoe voelt dat?" ze maakte oogcontact met de poes, maar wendde haar blik snel af naar Chivy. Er lag pijn in haar groene ogen en schuld, maar dit was niet haar keuze geweest. Oh, Windclan had een fout begaan om de medicine cat aan te vallen. Maar was het niet hun leider die als wraak daarop een Northdrift had gedood? Was het niet zij die toen Chivysniff weg had gehaald van de strijd? Natuurlijk viel het recht te praten, maar ze hoopte dat Riverclanner het zou herinneren. Met haar staart streelde ze kort aftastend langs de flank van haar oude vriendin, al wist ze niet zeker of hun band nog altijd zo te beschrijven viel. "We zaten allemaal fout.. En daar heeft ieder ook de prijs voor moeten betalen," murmelde ze, haar uiterste best aan het doen om haar angst te verbergen. Ze wilde geen discussie aan gaan met deze demon, ze wilde hier weg. Routnose was niet dapper. "Roseburn, alsjeblieft, waarom zijn we hier..?"

De grote zilveren kattin voelde zich misselijk worden tot ze plots de ijzig dode stem van Roseburn kon horen. Haar binnenste werd bijna even koud als de omgeving hier. Ze ademde zachtjes uit. Zelfs dat kon ze horen! Oh, wat had ze dat gemist. Het was een rinkelend gevoel in haar oren dat zich spreidde naar de rest van haar lichaam. Chivysniff voelde zich goed, maar slecht tegelijk. Dit was Dark Forest. Nu moest ze de juiste keuze's maken. Dit was een test. Een test om te zien aan wie ze trouw was. De sterren of de foute keuze's. Chivysniff keek op, recht in de lege blik van Roseburn. "Ik heb mijn lot gekozen en geaccepteerd. Alles gebeurd met een reden Roseburn." Ze schudde zachtjes haar kop. Haar oren zwaaiden mee. De lucht was hier stil. Heel vreemd en koud. De geur was net zo erg. Ze hield de blik van de kattin ondertussen vast, maar haar gedachten waren bij andere dingen. Zoals het geluid van Dark Forest. Het leek op een mistroostig liedje dat de Queens zongen voor hun kittens. Een steek door haar hart deed haar ineen krimpen. Haar blik ging eventjes naar de rest. "Ik heb vergeven, niemand heeft meer schuld, maar ik geef toe weer horen voelt heel goed."

I won’t look too far ahead
It’s too much for me to take
But break it down to this next breath
This next step
This next choice is one that I can make