Pebble Webble

  Met een glimlach keek de kater naar zijn kittens, die een eindje verderop van hem waren. Het was opeens wel een stuk drukker, maar lang nog niet zo druk als hij ze had gehad als ze net geboren waren. Maar nu moest hij het ook nog in z'n eentje doen ook. Maar hij vond het geen probleem, hij hield van ze.
  Op dit moment hadden ze zijn aandacht echter niet nodig, maar om er gewoon bij te zitten vond hij ook helemaal prima. Zo kon hij ook altijd nog inspringen als het nodig mocht zijn, bijvoorbeeld als er een ruzie uitbrak of iets dergelijks.

+ Pebblekit

Pebblekit keek naar de grote zwarte kater die een eindje verderop zat te kijken naar een nestje met kittens, zijn eigen kitten vermoede Pebble. Ze herkende de kat als Shadefeather. Voorzichtig stapte ze op hem af, misschien kon ze wel even met hem kletsen of zo iets. Haar moeder was immers even weg en de andere kits leken niet echt in de speel stemming. Misschien wel, maar ze wouden niet met haar spelen. Ookal wisten ze niet precies wat er met haar was. Sommige dachten het te weten, dat ze doof of blind was. Stom vond pebble want ze reageerde op hun vragen en keek ze altijd aan. Maar ze was anders en dat was het enige wat de andere kits leken te zien. Ze vonden het maar niks dus lieten haar links liggen. Ze wiebelde een beetje met haar oren en drukte de gedachtes weer opzij, ze ging naast de kater zitten.  "Hallo meneer." miauwde ze zachtjes met een warme glimlach naar de kater.

  Shadefeather ging nog eens wat gemakkelijker liggen toen een stemmetje zijn aandacht vroeg. 'Hallo meneer,' miauwde Pebblekit zachtjes met een warme glimlach.
  Shade glimlachte terug. Hij kende Pebblekit wel, maar had nog nooit met haar gesproken. Ze was dezelfde leeftijd als zijn kittens. Hij was benieuwd of ze vrienden met elkaar waren, ook al had hij ze nog nooit samen zien spelen.
  'Hallo, Pebblekit. Alles goed met je? Zin om Apprentice te worden?' vroeg hij vriendelijk.

Shadefeather glimlachte terug, "Hallo, Pebblekit. Alles goed met je? Zin om Apprentice te worden?" vroeg hij. Pebblekit knikte heftig, "Zeker" zin, die was er wel. Maar ze wist niet of ze echt ooit een warrior zou kunnen worden. Die gedachtes deden haar pijn, vooral nu ze ouder werd en het steeds meer begon door te dringen. Ze kon niet ruiken, geen prooi geen vijanden. Maar ach, het zou wel goedkomen toch? Je hoeft toch niet persee een konijn te ruiken om het te willen vangen? met die gedachtes stelde ze zichzelf gerust, maar ze wist dat het meer was dan dat. Omdat haar moeder had verboden er iets over te zeggen toverde ze een glimlach te voorschijn. "Zijn dat uw kits?" vroeg ze, en ze wees met haar neus richting het nestje kits waar Shadefeather naar had zitten staren

  Pebblekit knikte heftig op zijn vraag. 'Zeker.'
  Shade glimlachte. Dat was mooi, een kitten die zin had om Apprentice te worden. Zelf was hij ook altijd leergierig geweest. Toch spoorde hij iets van verdriet op bij de kitten. Verdriet? Waarom dat? Hij wilde er wel naar vragen, maar toen ze het onderwerp veranderde besloot hij het maar te laten.
  De kater knikte bij haar vraag en keek even naar zijn kittens. 'Dat zijn ze zeker.' Hij richtte zijn gele ogen weer op Pebblekit. 'Geadopteerd, maar wel mijn kits nu,' glimlachte hij. Niet dat hij ze opeens meegenomen had van buiten WindClan, alsof hun moeder iemand uit een andere Clan was. Nee hoor, dat nooit.

De zwarte kater knikte even, "Dat zijn ze zeker." miauwde hij, Pebble glimlachte bij het zien van de kater hoe hij gelukkig naar zijn kits keken "Geadopteerd, maar wel mijn kits nu," Pebblekit knikte, het gebeurde wel vaker dat kittens geadopteerd werden, maar voornamelijk door moederkatten, katers kwam minder voor. Sommige vriendjes waren ook geadopteerd door andere ouders. "Hoe is het om Apprentice zijn?" vroeg ze plots, de andere apprentices wouden niet met haar spelen of praten meestal, deze kater wel. Dus misschien kon hij haar wat bijbrengen. Routnose had haar gezegd dat ze apprentice zou worden, maar Pebblekit twijfelde nog steeds af en toe.

  Shadefeather keek nog even richting zijn kinders voordat Pebble een vraag stelde. Hij richtte zijn ogen weer op de kitten. Hoe het was om Apprentice te zijn? Een glimlach verscheen op zijn gezicht.
  'Oh, ik vond het geweldig. Wel spannend af en toe hoor, zeker in het begin. Maar het kwam allemaal goed, geloof me maar. Ik vond het de leukste tijd uit mijn jeugd,' miauwde hij vrolijk. Soms wenste hij dat hij weer heel even een Apprentice kon zijn, gewoon, voor de ervaring weer.
  'Heb je er een beetje zin in?'

De kater glimlachte weer, "Oh, ik vond het geweldig. Wel spannend af en toe hoor, zeker in het begin. Maar het kwam allemaal goed, geloof me maar. Ik vond het de leukste tijd uit mijn jeugd," miauwde hij vrolijk. Pebblekit zag dat hij weer terug dacht van de tijd van Shadepaw, "Heb je er een beetje zin in?" Pebblekit knikte heftig, maar ze twijfelde toch een beetje. Natuurlijk had routnose het verzekerd dat ze leerling zou worden en uiteindelijk ook krijger. Maar ze twijfelde nog steeds of ze helemaal mee zou kunnen draaien met alle taken, de patrouilles. Alles. Ze keek de zwarte kater aan, ze zou het hem kunnen vertellen. Misschien dat hij er wat tips kon geven. "I-k, Ik kan niet ruiken." miauwde ze tenslotte. Mama had gezegd dat ze het niet mocht vertellen. Maar het zou ooit toch wel uitkomen.

  Hij was blij te zien dat Pebblekit er zin in had toen ze heftig van ja knikte. Toch merkte ze enige twijfel, ook alsof ze iets wilde zeggen maar niet zeker wist hoe, of dat ze het überhaupt wel wilde zeggen. Hij besloot maar rustig af te wachten, daar kwam je het verst mee, vond de kater. Het had toch geen zin om anderen te dwingen iets te zeggen wat ze niet wilde zeggen.
  'I-Ik kan niet ruiken,' miauwde Pebblekit tenslotte.
  Dat had hij niet verwacht. Hij keek haar verbaasd aan en wiebelde even met zijn oortjes. Niet kunnen ruiken? Dat kwam niet vaak voor. 'Oh..' bracht hij uit, en kort daarna realiseerde hij dat dit natuurlijk niet het antwoord is waar ze op gehoopt had. 'Ben je al naar Routnose geweest? Misschien weet zij er iets voor.' Shadefeather had nog nooit gehoord dat je een niet ruikende neus kon genezen, maar hij was dan ook geen Medicine Cat.

  De grijze kitten knikte. 'Ja, ik ben er mee geboren,' miauwde ze, waarna ze een zucht slaakte. 'Ze zegt dat ik nog een warrior kan worden, maar het is niet het zelfde,' begon ze. 'Hoe kan ik ooit de grens ruiken? Of andere katten, hoe kan ik prooi opsporen?'
  Shadefeather zuchtte zachtjes en keek haar met een bezorgde blik aan. Hij vond het vervelend dat Pebblekit zo terneergeslagen was door haar reuk gebrek. Zo'n jonge kat zou daar geen zorgen over hoeven te maken, maar dat deed ze natuurlijk wel. Hij moest weer even denken aan Molekit, die zo'n soortgelijk probleem had. Maar hij wist zeker dat zij ook een geweldig Warrior zou worden.
  Hij glimlachte naar de kitten. 'Het komt heus wel goed, Pebblekit. Je wordt gewoon Apprentice, met een goede mentor die daar vooral veel aandacht aan besteedt.' Hij vertrouwde Stallionstar genoeg daarvoor. 'En gelukkig heb je nog ogen, en oren,' glimlachte hij. 'Die worden daardoor nog beter, omdat je er meer op gaat letten en gaat compenseren. Echt waar, Pebblekit, het komt allemaal goed. Je hebt misschien alleen wat meer tijd en hulp nodig, maar ik weet zeker dat de Clan je daar heel goed bij kan helpen.'

  De kleine Pebblekit keek hem verbijsterd aan. 'D- denk je dat echt?' vroeg ze twijfelend.
  Shade glimlachte en knikte. 'Zeker weten wel. Het komt altijd wel goed, Pebblekit. Een kat komt niet voor niets altijd op z'n pootjes terecht,' glimlachte hij, met glinsterende oogjes. Shadefeather geloofde er heilig in en hij vond het heel fijn dat hij een onzekere kitten zoals Pebblekit kon helpen. Net zoals Gorsekit en zijn dochter Molekit.
  'K- kun je me alvast wat leren?' vroeg de grijze kitten toen onzeker.
  Tja, daar had hij niet zo snel een antwoord op. De kater zuchtte terwijl hij nadacht. Hoe kon hij haar helpen? 'Ik denk dat het vooral veel oefenen is, Pebblekit,' miauwde hij uiteindelijk. 'Dan weet je waar je op moet letten als je kijkt en luistert. Misschien.. Misschien is dat wel een goede oefening.' Hij kreeg weer hoop nu hij er zo over nadacht. Haar echt iets leren was het niet, maar het zal misschien wel wat opleveren voor in de toekomst. Ze was er in ieder geval actief mee bezig.
  'Je kan oefenen met heel goed kijken en horen. Probeer bijvoorbeeld je ogen dicht te doen om je gehoor extra te oefenen en te letten op de kleine geluidjes. En probeer met je ogen de omgeving goed te scannen. Je leert vanzelf wel wat belangrijk is en niet, maar je kan er in ieder geval al mee beginnen.' De kater glimlachte hoopvol, hopend dat hij haar ten minste een klein beetje mee kon helpen.