[Day] Talk the talk and walk the walk

Toen Shroud de cave of pointed stones uitstapte, zochten haar ogen één  kat in het bijzonder. Haar blik stond enigszins bezorgd en haar staartpunt zwiepte lichtjes heen en weer in agitatie. Waar was.. daar was Day. Shroud haar oren prikten omhoog en ze maakte een opgelucht prrt geluidje. Voor een moment twijfelde ze, waarna ze toch met gracieuze stappen op de kater afstapte. Langzaam maar zeker, stapje voor stapje, raakte ze steeds meer in haar rol, droeg ze zichzelf met steeds meer zelfvertrouwen. Het had tijd nodig. "Day? Miauwde de kattin, voor de veel grotere kater tot stilstand komende. Haar amberkleurige ogen zochten de zijne, al moest ze daarvoor wel iets omhoog kijken. Dat maakte op zich niet uit, ze was het wel gewend.  "Zouden we even onder vier ogen kunnen praten?"

Stil als bevroren, blik op oneindig. Langzaam werd hij zich gewaar van het feit dat iemand zojuist zijn naam had gezet. Day knipperde eens met zijn ogen en als een vis die uit diep water omhoog zwemt, rees zijn bewustzijn op uit een diepe dagdroom die hij plotsklaps vergat zodra hij het oppervlak had bereikt. Zijn blik, nu weer helder, richtte zich op de spreker. Ah, Shroud. Hij glimlachte. "Natuurlijk, Shroud of Fallen Stars", miauwde hij. Hij stond op en schudde zijn manen. Onder vier ogen? Hier in de grot was het wat te druk, en stemmen konden duidelijk hoorbaar door de grot echoën juist vanaf de plekken waar je dacht in alle rust een privaat gesprek te kunnen voeren, dus ging hij de Healer to-be voor naar buiten, waar achter enkele rotsen een goed, stil plekje te vinden was (en nog een voordeel van een plek buiten: het helle zonlicht verjoeg het laatste beetje slaap uit zijn geest). Daar draaide hij zich om naar Shroud, een vragende blik in zijn ogen.

Een zachte glimlach verscheen op Shroud's gelaat toen Day naar haar glimlache. Day was altijd zo vriendelijk en zijn hart was puur en goed wat Shroud betrof. Maar had hij een goed inschattingsvermogen? Kon hij katten op waarde schatten of ging hij altijd uit van het goede? Daar begonnen Shroud's twijfels. De kattin neeg haar kop echter enkel toen de kater haar verzoek bevestigde en liep met hem mee de grot uit. Gelukkig was hij wel serieus, maar anders had Skyteller hem waarschijnlijk ook niet gekozen. Ze nam plaats voor de kater en krulde haar staart om haar lichaam heen. Het was een brutale vraag die ze ging stellen, maar ze was niet een individu die om problemen heen bleef dansen. "Wat is je indruk van de nieuweling?" viel ze dan ook maar met de deur in huis, Day's blik zoekende. Er was immers net een kat omgebracht en toen verscheen er een erg verlittekende nieuweling. Noemde Shroud wantrouwig, maar ze nam liever geen risico's.

Shroud kwam meteen ter zake: de nieuweling. "Appleblossom?" miauwde Day. Hij glimlachte. "Een zachte ziel die een harde reis achter de rug heeft." Dat ze desondanks geen hard schild had opgebouwd, zei iets over haar en als je het aan Day vroeg, was het iets goeds. Het vergde een ander soort kracht om, geconfronteerd met hardheid, zelf een open, zachte houding te bewaren. En dat was wat Appleblossom deed; kijkend naar de bergen waar ze een moeizame tocht door achter de rug had, waar ze een sneeuwstorm had moeten trotseren om hier te komen, had ze geen tegenzin, maar verwondering gevoeld. En in plaats van hem te wantrouwen na de harde woorden van zijn vader, had ze hem onmiddellijk vertrouwen en vriendelijkheid getoond. "Een paar woorden kunnen een kat geen recht doen, maar, kort als ik haar ken, is dit de eerste indruk die ik van haar heb gekregen."

Shroud leek in eerste instantie wel tevreden met zijn korte uitleg, maar toen kwam de 'maar'. Day keek haar vriendelijk aan. Hij nam het haar niet kwalijk dat ze haar twijfels had, twijfel was iedere kat immers eigen en niet iedereen kon even makkelijk de woorden van een ander aannemen. Shroud leek hem typisch een kat die haar mening liever baseerde op eigen waarnemingen, wat overigens zeker geen slechte eigenschap was. Toch kon hij haar zorgen niet delen. Hij vertrouwde immers ook op zijn eigen waarnemingen en die waren louter positief. Day haalde een keer rustig adem voor hij antwoord gaf. "Shroud of Fallen Stars, had je Appleblossom in die storm had gezien toen ik haar voor het eerst zag, angstig en uitgeput na haar lange reis, dan had je deze twijfel niet hoeven voelen. Zowel haar aard als haar conditie zouden haar een dergelijke gruweldaad niet toegelaten hebben." Hij glimlachte en sprak verder, zijn stem zacht. "Vergeet niet dat het niet de eigen littekens zijn die een agressieve aard onthullen, maar die van anderen, en dat sommige gebeurtenissen zich moeilijk uit laten spreken." Haar gehavende gezicht en zwijgzaamheid als het haar verleden betrof, waren voor Day geen redenen voor wantrouwen. Het waren sporen van een zwaar leven, maar het enige waarop hij zijn mening over haar karakter wilde baseren, waren haar acties hier en nu, en uit die acties sprak niets dan zachtheid.

Het lichte tikken van haar staart verried dat zijn woorden haar nog altijd niet volledig gerust wisten te stellen en Day vroeg zich af wat hij kon zeggen om haar zorgen weg te nemen. Hoewel hij haar onrust begreep, had hij liever gezien dat ze Appleblossom zou vertrouwen zoals hij deed. Dat was echter moeilijk voor haar, hij wist het. Het was voor velen moeilijk om anderen zonder meer te vertrouwen, dat was iets wat hij al vaak had gemerkt. Voor hem was het misschien makkelijker, wantrouwen lag niet in zijn aard en misschien was hij ook gewoon nog niet zo vaak teleurgesteld. Hij tikte de Healer to-be kort aan met zijn staart in een meelevend, geruststellend gebaar. "Appleblossom is geen wolf, Shroud of Fallen Stars, maak je daarover geen zorgen." Maar haar andere woorden voelde hij wel. Zelf zou hij ook iedere kat hier willen beschermen tegen het dreigende gevaar. Ook hij had Wisp willen beschermen, maar niemand had geweten dat er iets was waartegen ze beschermd moest worden. Nee, niet iets. Iemand. Misschien was dat nog het pijnlijkste van alles. Het was een gedachte die hem een naar gevoel gaf. Dat een kat... Maar niet Appleblossom. Het moest een uit de hand gelopen gevecht geweest zijn met een eenling die op zoek was naar prooi in hun territorium. Het was de tijd van ijs en kou geweest en hongerige eenlingen konden tot veel in staat zijn. Dergelijke incidenten waren zeldzaam en eindigden maar zelden met een sterfgeval, maar het was al met al de meest waarschijnlijke optie. "Waarom zou de dader naar ons toe komen? Waarom zou die een dergelijk risico lopen?" Hij haalde een keer licht zijn schouders op en zuchtte. "Sinds de dood van Wisp of Fading Light zijn er geen incidenten geweest, geen verdere sporen van de indringer. Het is misschien geen bevredigend einde, maar waarschijnlijk is de dader lang en breed uit de bergen vertrokken. Waarschijnlijk is het allemaal al voorbij." Velen zouden zeggen dat Wisp zo niet de gerechtigheid kreeg die ze verdiende, maar Day zag de zin van vergelding niet in. Hij was allang tevreden als dit inderdaad voorbij was.

Shroud liet zichzelf kort wegzakken in haar gedachten, alsof ze onderdook in de star pools en zichzelf helemaal liet onderdompelen. Ze bleef haar hoofd breken over wat er nou aan de hand kon zijn geweest met Wisp, wie haar gegrepen had. Katten konden zich heel lang anders voordoen als dat ze waren, Shroud wist dat als geen ander. De kater die haar kittens verwekt had, had dat immers ook gedaan. Die had haar als oud vuil laten liggen vanaf het moment dat er bekend werd dat de kleintjes in haar buik groeiden. Misschien dat ze daarom wel geschikt was geweest voor deze rang. Liefhebben op die manier zou ze niet snel meer. Ze schrok op toen Day haar aantikte met zijn staart, ruw weggetrokken uit haar gedachten. Ze luisterde echter in stilte naar zijn woorden, ze overwegend. “Maar ik maak me zorgen,” verzuchtte Shroud, haar oren wat naar achteren draaiend. “Wisp was zo geliefd binnen de Tribe, ik kan niet geloven, nee, ik weiger te geloven dat iemand van ons haar iets aangedaan kan hebben.” Haar gouden ogen waren gevuld met emotie, onmacht. Bij de volgende argumenten van Day liet ze haar kop hangen en schudde ze deze zuchtend. “Ik weet het ook niet Day..” mompelde ze zachtjes, naar de kiezels op de grond voor haar starend. “Sky heeft geprobeerd me te leren om de signalen van de Tribe of Endless Hunting te interpreteren,” bekende ze vervolgens in stilte, “maar ik krijg slechts flarden mee.. En geen van die flarden is goed.”

Hij zag haar wegdrijven, hij kon het precies zien aan de manier waarop ze stilviel en haar blik even zijn focus verloor. Naar waar ze heen dreef kon hij enkel raden, maar gezien het gespreksonderwerp was de veiligheid van de Tribe de meest logische bestemming. Hij trok haar terug door haar zacht aan te tikken en haar focus lag weer bij het gesprek. Day glimlachte even. "Vertrouw op dat geloof", miauwde hij, zijn eigen geloof rotsvast. "Dit was niet het werk van een van de onzen." Kon iedereen dat maar inzien. Hoe kon het een van hen zijn? Ze waren allemaal samen opgegroeid in deze grot, het was simpelweg onmogelijk dat iemand van de Tribe zo veel verborgen wreedheid in zich kon hebben om zich op deze manier tegen Wisp te keren. Iedereen hield van Wisp of Fading Light. Niemand die haar kende zou zoiets gedaan hebben.
Er kwam iets sombers in zijn blik toen Shroud verder sprak. De Tribe of Endless Hunting was niet zijn terrein. Als Shroud hem vertelde dat hun voorouders hen slechte voortekenen stuurden, kon hij niet anders dan haar geloven. "Zal ik extra patrouilles langs de randen van ons gebied sturen? Als de indringer terugkeert, zullen we het meteen ontdekken", stelde hij voor. Hij kon zich immers niet voorstellen dat de dader zich al die tijd nog in het territorium had schuilgehouden. De Tribe zou hen allang gevonden hebben, of op zijn minst een spoor.

Shroud kon altijd rust vinden in de kalmte van Day. Hij was als een zonnige dag met schapenwolken in een onrustige storm. Maar toch, haar storm was op dit moment fel en ondanks dat Day als een rots was, kon ze de felle rukwinden aan haar binnensten voelen trekken. "Het kan niet één van ons zijn," herhaalde ze zachtjes, proberend dezelfde convictie in haar stem te leggen, maar ze faalde uiteindelijk. Ze kon zichzelf niet afsluiten voor de mogelijkheid, ze moest haar ogen openhouden anders zou ze op de rand van naïviteit balanceren. Gelukkig konden ze het over één ding eens zijn. "Ik denk dat extra patrouilles niet onverstandig zouden zijn, en in ieder geval katten niet alleen te laten reizen als het mogelijk is." Ze haalden juist hun kracht uit het samen zijn. Alleen waren ze kwetsbaar.

"Inderdaad", bevestigde hij, in zijn stem de overtuiging leggend die in de hare ontbrak, hopend deze zo toch nog over te kunnen dragen. Hij knikte beslist toen Shroud aangaf dat hij het idee van extra patrouilles uit kon voeren. De eerstvolgende keer dat hij de patrouilles op weg zond, zou hij een extra groep langs de grenzen sturen. "Een combinatie van Prey Hunters en Cave Guards", bedacht hij hardop, zijn blik nadenkend wat omhoog gericht. "Geen spoor zal door de jagers gemist worden en geen aanval zal hen in gevaar brengen met wachters aan hun zijde." Day geloofde - of hoopte, maar hoop en geloof lagen voor hem dikwijls dicht bij elkaar - dat de indringer lang en breed gevlogen gewas, gevlucht na de gruweldaad om nooit meer terug te keren. Maar het was beter om het zekere voor het onzekere te nemen, al was het maar voor de gemoedsrust. Met de veiligheid van de Tribe diende niet licht omgesprongen te worden en maatregelen om herhaling van deze tragedie te voorkomen waren dan ook op zijn plaats. Intussen probeerde hij voor zijn eigen gemoedsrust niet te veel na te denken over de aard van deze moordenaar. Liever dacht hij over de dader na als een roofdier zoals het soort waarmee ze vaker te maken hadden. Niet als een kat, een soortgenoot. Die twee beelden waren te moeilijk met elkaar te rijmen.

Ze wou dat ze de convictie kon overbrengen die Day in zijn woorden kon leggen. De kater was de rust zelve. Ze vroeg zich ergens af of Skyteller het niet verkeerd geïnterpreteerd had. was de kater niet voorbestemd geweest om de healer to-be te zijn? Het zou natuurlijk wel rot zijn voor zijn vader, die grote hoop scheen te hebben voor het feit dat Day ooit kleinkinderen zou bezorgen aan hem, maar alsnog. Misschien had Bee de Tribe of Endless Hunting wel omgekocht en had zij eigenlijk Chief moeten zijn, of überhaupt niks en had ze in de nursery moeten liggen. Ze wist echter beter dan om dit uit te spreken. Ze wilde Skyteller niet beledigen en ze moest het nu doen met de taak die ze opgelegd gekregen had. Ze zou een healer zijn, ze zou de tribe leiden. Mits ze niet zoals Tiger haar taken zou neerleggen omdat het te zwaar was. Shroud was echter nooit een opgever geweest, nooit van haar leven zelfs. Ze zou het niet opgeven. "Dat klinkt als een goed idee.." miauwde Shroud zachtjes bij de woorden van Day. "Laten we hopen dat Wisp slechts een ongeluk was, misschien hebben we het zelfs wel verkeerd gezien en was het wel een adelaar.." Maar welke adelaar neemt zijn prooi nou niet mee? Zong het achter in haar kop. Ze duwde het idee weg. Het moest een adelaar zijn, of een zwervende eenling. Het kon geen tribekat zijn. Het kon domweg niet. Ze weigerde het te geloven. Ze kon als leider niet achterdochtig zijn naar de katten om haar heen. Of tenminste, een leider in opleiding.