Oh Starclan, how can i let him that i love him?

Het werd steeds moeilijker om te zwijgen. De rood/zilveren poes kon steeds slechter de drang om haar mond of haar acties niet veel langer meer beheersen... Het was zelfs al zo erg dat ze soms maaltijden over sloeg wanneer een zekere kater in de buurt was of ze kreeg de prooi niet te pakken wanneer hij door haar hoofd rond spookten. Zelfs nu kon ze de slaap niet vatten en lag te draaien en te woelen in haar mos en heide nest! Silverlight zuchten voor de zoveelste keer en besloot toch maar op te staan. De nacht was al donker en toen ze het krijgshol uit kwam kek ze even omhoog en zag de zilverpels stralen net als elke andere avond. Ze besloot om maar even haar poten te gaan strekken, misschien zou ze straks wel moe genoeg zijn om te gaan slapen? Als ze tenminste niet over deze kater zou gaan dromen? Silver drong door de ingang van het kamp door de stekelige struiken naar buiten en sprong weg. Al rennend racete ze over het heide land naar de outlook rock. Daar kwam ze wel vaker als ze niet kon slapen. Bij het naderen van het grote rotsblok remde ze wat af tot ze omhoog sprong en daar ging zitten. De sterren straalde koud hun licht naar de aarde en Silverlight richten haar gele blik omhoog. 'Oh Starclan... Geef me de kracht om niet uit de school te klappen?!' riep ze luid in de richting van haar krijgsvoornouders en sloot haar ogen en boog haar kop zo dat ze met haar kin haar borst aan kon raken. Ze bad in stilte al wist ze dat ze geen medicijnkat was nog de leider zelf om een duidelijk antwoord te krijgen. Na een tijdje draaide ze haar kop weer naar de hemel en terwijl ze dat deed smeekte ze zachtjes. 'Ik wil Scatterdis geen onnodige pijn bezorgen nog Stallionstar dwingen een keuze te laten maken.' smeekte Silverflight en bleef naar de zilverpels kijken in hoop dat ze toch een antwoord zou terug krijgen?

@Stallionstar

Haar blik was nog steeds op de Zilverpels gericht toen ze een oh zo bekende stem hoorde. Ze schrok zich een hoedje waardoor ze een sprongetje van schrik maakte en verkeerd landen waarna ze van de rots af viel en op haar zij terecht kwam in het gras. Maar in plaats van op te staan bleef de zilverrode poes liggen. Te geschokt en gegeneerd om zich te bewegen. Zou hij haar gehoord hebben??? En zo ja oh Starclan wat moest ze nu doen? Langzaam en voorzichtig krabbelde Silverflight overeind en draaide zich om, maar ze durfde verder geen actie te ondernemen. Ze schaamde zich zo voor alle tijden dat ze niets had durven zeggen. Nu leek het juist steeds moeilijker om hem de waarheid te vertellen...'Wat... Wat doe jij hier?' goed goed het was geen antwoord maar een wedervraag. Silverlight hoopte ergens dat hij had verstaan wat ze gezegd had, maar de andere helft van haar wezen wilde zich in een van de tunnels verstoppen die onder het hoogland verborgen.

Wandelen?! Silverflight schudden haar kop. Er zou vast geen andere verklaring ervoor zijn waarom hij hier was. De kater zou haar vast niet gevolgd zijn vanuit het kamp, maar zijn vraag spookte nog steeds door haar hoofd. 'Ah ja natuurlijk...' kwam er nogal onhandig uit. Silver ging zitten en probeerde te ontspannen, maar haar gehele lichaam verried dat er wat loos was zelfs in het donker onder de maan en sterren was haar piekende vacht nog duidelijk zichtbaar. Ze zuchten diep en snapte niet waarom Starclan het haar zo moeilijk maakte. 'om nog even op je vraag terug te komen... Ik... wel... ' probeerde ze maar stokte midden in haar zin. Waarom liegen nu niet meer??? Silverflight kon het niet helpen ze moest dit doen of ze nu wilde of niet het moest eruit, maar hoe? Hoe kon ze haar gevoelens nu onder woorden brengen? De zilverrode poes probeerde Stallionstar's blik vast te houden, maar ze kon het niet. Nee ze moest... Haar hele lijf trilde van in gehouden spanning net alsof ze het koud had, maar iets in haar wilde hem niet verraden... 'Sorry!' riep ze opeens luid en draaide zich om, om het op een sprint te zetten. Ze hoopte dat Stallion haar niet achterna zou komen. Echter leek Starclan er een stokje ervoor te steken. In haar blinde paniek had ze een konijnen hol over het hoofd gezien waardoor ze er met een luide klap neer viel, maar ze had verder gelukkig geen pijn van de val. Maar ze voelde zich miserabeler dan ooit!

Oh vreselijk!!! Stallionstar kwam nu zo dichtbij dat ze zijn warme maar sterke geur niet kon buiten sluiten. Ze sloeg een van haar poten over haar snuit alsof ze de hele wereld buiten wilde sluiten. Zo kon het toch niet langer??? Hoe lang kende ze hem nu al... al vanaf haar leerlingstijd maar daarvoor ook al, maar toen was hij niet meer dan een leuk speelmaatje en halve wegen hun tijd als leerling was ze als een blok voor hem gevallen alleen was de zilverrode poes te vervelen geweest om het ooit openlijk te vertellen. Zijn woorden voelde als warm water die over haar heen spoelde, maar daarna voelde ze zich nog kouder dan ze geweest was. Silver drukte zich op en probeerde nog afstand te creëren, maar haar hart liep over van alle ingehouden emoties. Emoties die ze al manen verborgen had gehouden. Ze schudden haar hoofd en vertrouwde haar eigen stem niet. Ze wist dat als ze haar mond open zou doen dat ze niet langer meer kon verbergen wat ze al die tijd verborgen had gehouden tot ze besloten had eerst Shatteredice over haar gevoelens te vertellen na daarvoor nog een andere kat in vertrouwen te hebben genomen, maar het luchten niet op eerder had ze de strengels waarmee ze haar gevoelens voor hem had vast gebonden enkel door het te vertellen laten verslappen. Ze keek hem aan met grote ogen die vol stonden. Ze kon het niet langer meer achter een masker van vreugde, neutraliteit en leugens verbergen. Ze kon het niet meer... 'Ja en nee...' begon ze en daarna zoals ze al vreesde kon ze zich niet meer in houden! 'Het spijt me zo... Ik... ik had het je eerder moeten vertellen!' Silverflight draaide haar blik weg van hem met een grimas alsof ze zo veel pijn leed dat het leek alsof ze onder een monster van het donderpad was gekomen. 'Al manen heb ik het voor je verborgen... Maar ik kan het niet langer meer weigeren... ik wilde jouw nog Shatteredice hiermee belasten...' Oh Starclan waarom was dit toch zo moeilijk?! de zilverrode poes schudden haar kop opnieuw voor ze hem weer aan keek. Tranen biggelde uit haar ooghoeken en ze wist niet hoe hij het zou opvatten. Zou hij denken dat ze een wig probeerde te drijven tussen hem en zijn partner??? 'Stallionstar... Mijn hart loopt al manen enkel voor jouw over... over van liefde voor jouw.' He he het hoge woord was eruit, maar ze kon het niet verdragen hem nog langer aan te kijken. Haar kop zakte en haar fel gele ogen waren op haar eigen poten gericht. Ze voelde zich zo onzeker alsof ze weer een leerling was die zich ter verantwoording werd geroepen door de leider die voor haar stond... Hoe zou hij dit opvatten en wat zou hij gaan zeggen of doen??? Silverflight sloot haar ogen en bad tot Starclan dat zij haar zouden steunen door haar opbiechting die ze al manen verborgen had gehouden eerst door verlegenheid en later om hem zijn geluk te gunnen!

Het was verbazing en een verrast gemiauw die haar overviel, maar dit had ze echter niet verwacht. Silverflight wist dat hij Shatteredice als partner gekozen had, maar haar had ze ook al de waarheid verteld. De zilverrode poes keek hem weer aan en glimlachte zacht. 'Dat weet ik. ik wil jullie geluk ook niet in de weg staan.' murmelde ze en voelde zich slap worden net als toen bij de flamepoint. Toch schudden ze zich uit. Silverflight voelde zich meer opgelucht nu ze zich niet langer meer hoefde te verbergen. 'Ik durfde het je niet te vertellen toen we nog leerlingen waren al voor je Shatteredice koos als partner. Ik wist toen niet hoe je zou reageren maar het was denk ik puur uit verlegenheid en naïviteit. Maar ik respecteer jouw keuze en zal geen acties ondernemen om tussen zou en Shatteredice te komen dat heb ik al niet gewild toen we nog leerling waren en zelfs nu wil ik dat niet.' Mauwde Silver en ze wiebelde met haar oren en ging verzitten. Haar voorpoot klopte wel, maar deed verder geen pijn en ze wilde dat hij wist dat ze nog altijd vrienden wilde blijven met hem.

Hoewel zijn woorden vriendelijk waren staken ze haar toch wel een beetje, maar dat kon Stallionstar natuurlijk niet weten. Ze was toen al onzeker geweest en hij had vast gelijk dat iedereen rond die leeftijd wel onzeker was geweest. Silverlight keek even weg, maar tilde haar kop weer even op en keek de kater weer aan waar ze al zo lang ze zich herinneren kon van had gehouden. Nu hij het wist zou het voor haar hopelijk voor haar ook weer gemakkelijker worden. 'Bedankt Stallionstar. Maar dat zal verder niets af doen mijn taak om voor mijn clan te zorgen dat ze sterke krijgers krijgen en de andere clans niet te laten denken dat wij zwak zijn.' miauwde ze stellig en legde even haar staart tegen zijn schouder aan. Dit was geen poging om haar liefde naar hem te uiten, nee dit was meer een vriendschappelijk gebaar. Eentje die ze altijd gedaan had als ze serieus tegen haar vrienden sprak.

Silverflight was nog een beetje in de war en sloeg war taal uit. Ze wilde eigenlijk zeggen dat ze haar energie beter in de clan kon steken dan dat ze achter hem aan zou zitten, maar dat zou vast net zo vreemd geklonken hebben dus zweeg ze met knal rode oren en keek eventjes de andere kant op. Soms kon ze zo'n war bol zijn als Stallion in de buurt was!!! Maar zijn volgende woorden waren waar en ze keek haar leider weer aan en knikte bij zijn woorden bang dat ze weer iets onzinnigs zou zeggen. 'Goed dan kunnen we de kou uit onze poten verwijderen.' miauwde de zilverrode poes doelend op dat ze zo lang stil hadden gezeten in de koude nacht. Haar poot zeurde wel, maar Silverflight trippelde achter hem aan al hinkte ze wel lichtjes. Ze genoot van het samen zijn met hem en haar hart voelde nu ook zo veel lichter alsof het vol had gezeten met zware stenen die ze hier en nu had af geworpen!

Silverlight trippelde niet zo snel momenteel, maar ze probeerde haar leider toch wel bij te houden. Gelukkig zag Stallion dit zelf ook in en ze snorde vriendelijk voor ze naar de heide struiken verderop hinkte en zich tegen de struik aanwreef in haar volle lengte van kop tot staart. Er bleven wat haren aan hangen die toch al los in haar vacht gehangen hadden dus dat vond ze niet zo erg en trippelde verder. Bij elke stap zeurde haar poot wel, maar door het bewegen voelde haar verzwikte poot steeds soepeler worden.

De zilverrode poes luisterde naar haar leider en knikte zacht van begrip over zijn zorgen. Daarna dacht ze na over hoe goed Woodpaw het deed. Silverflight wachten even tot Stallionstar weer naast haar liep. 'Hij doet het goed en leert sneller dan ik verwacht had. Al moet hij nog aan zijn timing werken.' Mauwde Silver en ze begon weer met lopen. Het even wachten had haar poot de tijd gegeven weer koppiger te worden en opnieuw hinkte ze weer iets meer. Ze was alleen nog niet vergeten hoe haar leerling het voor haar op genomen had tegenover Amberstorm. 'Stallion, ik weet dat we nog niet lekker liggen met de rivierclan, maar ik heb Stormlight enkel begroet voor Amberstorm ons kwam storen door bijna vijandig tegenover Woodpaw en mij te spreken dat we nog in oorlog met hen zijn. Ik weet dat ook wel, maar Woodpaw nam het voor me op al had hij dat niet hoeven doen. Ik weet dat Amber onder grote stress staat nu, maar dan is het toch nog niet nodig om ons in het bijzijn van een rivierclanner af te blaffen?' legde Silverflight uit die normaal altijd wel overal begrip voor kon op brengen, maar haar stem trilde lichtjes van verontwaardiging. Ze wist heel goed hoe ze haar mond moest houden tegenover Storm. Hij was een grote informatie bron voor elke kat dan ook die naar info zocht, maar die kreeg je niet zonder zelf iets met hem te delen. Een gezellig praatje was wat anders.

Het was iets wat haar al vanaf het begin gestoken had zins Amberstorm zo was aan komen stormen en dat nog wel bij een kat die zich al zo bezig hield met allerlei informatie binnen te halen en in zijn voordeel te gebruiken. 'Alsof ik onze geheimen niet weet geheim te houden!' heel even reageerde Silverflight verontwaardigt, maar daar had ze ook weer meteen spijt van en deed een paar stappen achteruit. Stallion was niet alleen een vriend meer, maar ook haar clan leider. Ze begreep waarom hij dit had gezegd en ze veroordeelde zijn keuzes ook niet dat zou ze nooit doen tenzij het de clan echt zou schaden. 'Het spijt me, maar natuurlijk zal ik het hem vertellen Stallionstar.' verontschuldigde Silver zich en ze dwong zichzelf om de gevlekte kater weer aan te kijken en voelde zich ineens zo klein alsof ze weer een kitten was die vreselijk stout was geweest. De opvlammende groene ogen deden haar meer pijn dan Stallion kon indenken. De zilverrode poes deed nog een paar passen achteruit, maar niet uit angst voor haar leider meer omdat ze wist dat hij gelijk had. Amberstorm wilde enkel het beste voor haar clan en dat wilde zijzelf ook!