You look crazy, you know that ?

Met een verveelde zucht keek Nightrise rond. Ze dreunde kribbig over de droge aarde. In haar gedachten wentelde één vraag zich keer op keer, steeds hetzelfde onoplosbare vraagstuk. Wanneer. Die schilferige muizenkop zou toch al lang dood moeten zijn! In haar ijsblauwe ogen fonkelde scherpe woede en nijdigheid, samengebald tot een dodelijke blik. Haar donkere pels lag prachtig geschikt over haar gespierde lichaam dat met zware stappen vooruit kwam. Waarheen. Ach wat kon het haar schelen veel meer dan wachten tot die jankende kitten zichzelf zou doodzweten kon ze niet doen. Oke misschien wel, Nightrise kon al tijd proberen zijn keel door te bijten als hij sliep en één of andere hersenloze rouge er de schuld van geven maar daar zou nog geen apprentice intrappen. Vermoeid door haar geirriteerde gedachten merkte ze haast niet dat haar clangeur langzaam overvloeide in een zure stank die veel weg had van kraaienvoer, venijnig prikkend in haar neusgaten. Mooi, nu dartelde ze ook nog over rouge terrein. Briesend als een humeurige hond stampte ze verder zonder ook maar moeite te doen om haar doortocht geheim te houden. Het landschap was kaler dan in haar territorium, haar clan was veel bloeiender dan dit dode landschap. Een nieuwe zucht glipte uit haar mond, haar lippen vormden een vermoeide frons. 'Verdomme!' Nightrise verdorde stem schalde over het vreemde bergachtige gebied waarin ze zich bevond. Het was er erg kaal met enkele bomen die her en der neer waren gezet, wilgen als ze zich niet vergiste. Grote bergen gruis en donker steen afval lagen overal opgehoopt de walgelijke stank van tweebeners was er onomstotelijk mee verbonden. De geur was oud het zou waarschijnlijk van de tijd dat Night een kittens was geleden zijn dat de misvormde tweepoters het hadden opgestapeld. Ergens naast de hoogstenen waren er ook zo'n hopen, het zou haar niet verbazen als dit er ook van komt. Met lichte woede ging Nightrise verder, de lelijke tweebenen hadden met hun stank het allerheiligste dat een kat zich kon indenken gewoon zonder enige vorm van schaamte besmeurd. Misschien waren ze zelfs tot in de moedermuil door gedrongen! Waar ging het met dit woud naar toe ? Nightrise stelde zichzelf gerust met het idee dat de starclan ze er zonder twijfel voor zou straffen, als het al niet was gebeurd. Een schelle kreet bracht haar terug tot bewustzijn. Nightrise was wreed, licht gestoord en sluw. Toch schreeuwden al haar instinkten naar het geluid toe te rennen om welke reden dan ook. Eén donker idee nam het voortouw, als ze het dier hielp was er geen enkele mogelijkheid dat het dier kwaad op haar kon zijn, dat het dier zelfs wat terug te betalen zou hebben misschien een moord?. Er verscheen een veel betekende grijs op haar gezicht. De geur van het dier prikkelde haar klieren. Het was een kat, ze was een kat want het was overduidelijk een vrouwtjes geur. Het rook opvallend gewoon, gedimd om het te verwoorden. Niet scherp zoals nightrise was op voorbereid maar eerder zacht, makkelijk op te nemen. Ze verscheen in haar gezichtsveld. Rossig-witte vacht lag met slordige pieken op haar lichaam, in haar ogen waadde een onvoorspelbare blik. 'He ponnie' Riep Nightrise haar toe met een vriendelijke stem al deed ze niet veel moeite de sluwe ondertoon in haar stem te dempen. 'Je ziet er vreemd uit, weet je dat?' haar stem veranderde van vriendelijk naar suikerstokzoet. Naar dodelijk.

Wat vermoeid stond de nog jonge poes op uit haar slaapplek en rekte zich uit. Elke spier in haar lichaam rekte mee. Ze waren in de tijden erg verroest geraakt, doordat er ook maar niemand in dit gebied het lef had om het met haar op te nemen. Om de een of andere reden waren ze al bang voor haar voordat ze ook maar tot het vechten aankwamen. Niet dat ze het een probleem zou vond. In tegendeel het werkte juist haar voordeel. Zorgde ervoor dat ze altijd voorrang kreeg en dat niemand haar in de weg zou lopen. Het enige nadeel was, was dat er in dit gebied weinig tot helemaal geen katten kwamen. Wat er tevens voor zorgde dat ze vaak in zichzelf begon te praten. ''Rustig maar, rustig maar.'' waren haar woorden. Zacht en geniepig. Een brede grijns was te zien op haar gelaat terwijl ze met haar tong over haar ruwe vacht ging. Dit gebied was voor haar, van haar en niemand zal het ooit van haar afnemen. Enkel een dwaas zal de moeite doen om hier de baas te willen worden. Maar zelfs die geeft het al snel op tegen de waanzinnige krachten van Vinca. Ze grinnikte weer, en haalde haar neus op. Een vreselijke geur was terecht gekomen in het gebied. Een geur die iedereen meteen herkennen zal. Een geur die iedere kat de rillingen over zijn lijf deed lopen. De geur van een clankat. Die vreselijke beesten die denken dat ze overal altijd maar de baas kunnen spelen. Die denken dat ze sterker zijn aangezien ze in een groep jagen. En die beesten die denken dat ze het recht hebben om andere uit te jouwen. En wanneer jij iets tegen hen zegt wat hun niet deert, halen ze er een groep bij. Wanneer ze zich nog een keertje uitrekte voelde ze hoe iets in haar lichaam knapte. Het voelde niet goed. Maar een kreet van genoegen verliet haar mond en vulde het gebied rond hen heen. Zelfs die vuile clankat moest dat gehoord hebben. Wanneer ze weer rechtop ging zitten merkte ze er niets van. Het zal dan ook wel niet belangrijk zijn geweest. Een zucht verliet haar mond terwijl de sterke geur van die clankat steeds dichterbij kwam. Een zwarte schim begon zich te vormen in haar ooghoeken, en vluf draaide ze zich om, om naar de kat te kijken. De vrouwelijke geur was duidelijk aanwezig. Een gemene wazige en enge glimlach was te zien op haar gelaat. Ze zette een paar stapjes, of hupjes naar voren en keek de poes goed in haar ogen aan. ''Ik stink tenminste niet naar die vreselijke geur van die clan van je.'' zei ze op de net zo vuile toon als de poes voor der. Langzaam trok ze een wenkbrauw op en grinnikte geniepig.

Ja hoop dat je er wat mee kunt.

Nightrise draaide verveeld haar kop weg van de belediging. Ze boog kreunend door haar poten, als een elder met stroeve spieren, neerzakkend op droog, korrelig mos. 'Hou even je kop, ik heb andere dingen aan mijn hoofd' Zuchtte Nightrise vermoeid. Ze bekeek haar gastvrouw eens wat beter, speurde haar lichaam af naar tekens van strijd, naar groeven die haar pels doorkliefden. Buiten dat haar haren op sommige plaatsen wat warrig naar verschillende kanten opstaken was er geen duidelijke verwijzing naar een wonde of breuk. 'Ach, sorry ik moet jou natuurlijk niet betrekken bij mijn problemen' Verontschuldigde Nightrise zich. Ze was niet in haar humeur, dus waarom zou ze niet vriendelijk doen. Het was zoals een zwakke apprentice uit haar clan, nijdig en rot deed tegen iedereen als ie niet in z'n humeur was, deed zij het tegenovergestelde. Hoe langer haar ogen de rossige poes inspecteerden hoe vreemder ze leek te zijn. Sommige delen van haar lichaam namen vreemde bochten en wendingen, alsof ze was gekneed. 'Hoe heet jij trouwens' Ze kon er niets aan doen dat ze nieuwsgierig was. Ze voelde zich net terug een kitten, ijverig en enthousiast snuffelend aan alles wat er interessant uitzag, ooit had ze perongeluk doodsbessen naar binnen weten te werken, ze had op een haar na bij de sterrenclan kunnen jagen. Uiteindelijk had ze de bessen had uitgebraakt, beverig en zwetend had ze drie zonsopgangen in coma gelegen. Haar ontdekkingswoede was niet bekoeld geweest, maar zure jaloezie had al haar enthousiasme gebroken. Dat deel van haar leven was weggedrongen naar haar onderbewustzijn. Nightrise vergat het gedoe rond Duststar liet haar gevoelens de vrije loop.

[ah zo laat sorry, moet er terug in komen]