Secrets with no answers [Stallionstar]

(( It is never too late to be what you might have been. ))

Pebblekit kwam de nursery uit dartelen, gisteren had ze bedacht dat ze naar Stallionstar zou kunnen gaan voor de antwoorden op haar laatste vragen die ze had over haar missende zintuig. Stallionstar was de leider dus hij wist alles right? Voorzichtig stapte ze op zijn hol af, ze twijfelde. Was het wel zo slim? Als ze het aan hem vertelde zou de clan het nog sneller weten, haar moeder zou boos kunnen worden. Ze had immers beloofd niks te zeggen. Maar ooit zou het toch wel uitkomen, ze zou apprentice worden, en warrior. Zo'n geheim kon je bewaren als kitten, maar later zou alles uitlopen. Ze stak haar kop door het hol, "Stallionstar? K-kan ik je spreken?" miauwde aarzelend.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

Na een lange nacht wandelen was de gevlekte kater op zijn minst gezegd behoorlijk moe geworden. Het daglicht was al te zien toen hij zijn nest instapte en zich erin liet ploffen. De geur van lavendel die er hing vulde zijn neus en hij sloot zijn ogen voor een kort moment. De stilte was nog even hoorbaar in het Camp en hij voelde hoe hij al begon weg te zakken in een slaap. "Stallionstar? K-kan ik je spreken?" klonk er een aarzelende stem in de opening van zijn den. Hij opende zijn ogen en voelde hoe het knipvlies voor zijn ogen wegschoof. Bij de ingang zag hij Pebblekit staan en hij duwde zich overeind zodat hij de kitten te woord kon staan. "Natuurlijk Pebblekit. Kom binnen" miauwde hij warm tegen de kitten.

notes: -

(( It is never too late to be what you might have been. ))

Ze zag dat Stallionstar in zijn nest lag, op het punt dat hij zou gaan slapen leek het. "Natuurlijk Pebblekit. Kom binnen" miauwde hij warm, Pebblekit aarzelde. Ze zuchte en stapte zijn hol helemaal binnen en kwam wat dichter bij zijn nest. Ze ging voorzichtig zitten en sloeg haar kleine grijze staartje over haar voorpoten heen. Nog steeds niet helemaal goed wetend hoe ze moest beginnen keek ze Stallion aan met haar grote groene ogen. "Ik mocht dit eigenlijk niet zeggen van mama." murmelde ze zachtjes, in de hoop dat Stallion het zou horen. "ik..." ze slikte, en wende haar blik naar haar staart. "Ik kan niet ruiken." eindigde ze zachtjes.

What good is power if you cannot protect the ones you love?

"Ik mocht dit eigenlijk niet zeggen van mama." begon de kitten die daarna stil werd. Hij gaf de kitten een bemoedigend knikje. "Zeg het maar Pebblekit" miauwde hij en glimlachte. "Ik kan niet ruiken." kwam er uiteindelijk uit de kitten en hij trok zijn wenkbrauwen op. "Dat is heel vervelend Pebblekit. Heeft Routnose er al naar gekeken?" vroeg hij de kitten vriendelijk. "Misschien ben je verkouden of zit er iets in je neus?" miauwde hij en hij keek naar de kitten. Deze zag er verder gezond uit en mankeerde op het oog niks.

notes: -

Pebblekit schreef:: (( It is never too late to be what you might have been. ))
De grote kater gaf haar een bemoedigend knikje, "Zeg het maar Pebblekit" miauwde hij. Pebblekit keek op naar de leider. De kitten slikte, en vertelde vervolgens dat ze niet kon ruiken. De gevlekte kat haalde zijn wenkbrauwen op. "Dat is heel vervelend Pebblekit. Heeft Routnose er al naar gekeken?" zei hij vervolgens vriendelijk. De jonge kitten was lichtelijk verbaasd over de kalmte van haar leider. Maar ze knikte voorzichtig. "Ja," zei ze toen. "Misschien ben je verkouden of zit er iets in je neus?" stelde hij voor. Pebblekit schudde haar koppie. "Routnose zei ik prima in orde was, alleen dat ik niet kan ruiken." Ze keek Stallionstar hoopvol aan. "Ze zei dat ik nog warrior kan worden, dat kan toch wel gewoon hè?"

Onderwerp: Re: Secrets with no answers [Stallionstar]