Oh, boy. Is that a zebra? [Apricotpaw]

_______________________________________________________________________
Barnpaw was aardig optimistisch begonnen met een wandeling. Het was deels bedoeld om te gaan jagen, maar hij werd nu al afgeleid door alle kleuren en vrolijke bloemen en stuff. Zonder dat zelf door te hebben, werd hij langzaam naar de Lily Pool geleid, waar hij met een zucht even genoot van het prachtige uitzicht. Het leek wel alsof het hier betoverd was, door het prachtige licht dat weerkaatste in het water. Het was hier prachtig.
Vrolijk begon hij, al spetterend, het water in te wandelen. Hij ging steeds verder, totdat overal lelies om hem heen dreven. Barnpaw vond het hier zo prachtig, dat hij even vergat wat hij hier deed.
De stengels van de bloemen vormden zich om zijn poten, maar het gaf hem een veilig gevoel. Hoewel ze hem een beetje onder water trokken, voelde het voor hem alsof ze hem met zijn beide benen op de grond hielden, nu hij bijna weg leek te drijven met zijn gedachten.

[ @Apricotpaw ]

Apricotpaw

De witte poes sleepte zichzelf wel vaker naar de Lily Pool als ze even rust nodig had. De afgelopen dagen waren zwaar geweest. Het kamp was onrustig met alle gebeurtenissen de laatste tijd. Apricot liet haar ogen over het water glijden; niets was zo mooi als het licht dat om dit uur in het water weerkaatste. Op de een of andere manier deed het de lelies nog meer oplichten; bijna alsof ze daadwerkelijk licht gaven, alsof ze zich in een droom bevond. Terwijl haar ogen hun weg over de pool vervolgden, vormde zich plots een vreemd object in haar blikveld. De poes kneep iets met haar ogen, om haar beeld te verscherpen. Toen ze eenmaal doorhad wat er daarginds in het water lag, begon haar hart sneller te kloppen. Paniek sloeg haar hoofd in. In het water lag een andere Riverclan apprentice, hopeloos verstrengeld in de leliebladeren. Het zag er naar uit dat hij zichzelf zometeen ongestoord zou laten verdrinken. Dit was niet de eerste keer dat ze iemand uit de Lily Pool had moeten vissen, maar de vorige apprentice leek tenminste wel levendig genoeg om gered te willen worden. Ze keek om zich heen, waarna haar oog viel op een grote tak iets verderop. Apricot zette een sprint in, greep de tak in haar bekje mee en vloog zowat richting de Lily Pool. "Hey! HEY!" Haar stem klonk schel en brak een beetje. Dat haar vader was verdronken, was er al een teveel. Ze zou hem redden, ongeacht of ze haar leven ervoor zou moeten wagen. Apricot hield met alle kracht de tak over de vijver. "Pak vast!" Haar woorden werden ongemakkelijk ter wereld gebracht, sinds ze ook nog een tak in haar bek had. Hoopvol wachtte ze op reactie van de apprentice in het water.

+ tag@Barnpaw

thanks tayter

_______________________________________________________________________
Barnpaws poten voelde opeens geen grond meer en met korte en geruisloze slagen zorgde hij ervoor dat zijn hoofd boven water bleef. Hij had er geen moeite mee, want dit was iets dat hij meer dan een keer gedaan had. Hij had wel ervaring. De paniek die opeens klonk in een schreeuw, maakte dat Barnpaw zich omdraaide, naar het geluid. Was er iemand in de problemen? "Hey! HEY!" De stem herkende Barnpaw als die van Apricotpaw, iemand waarmee hij nog niet veel gepraat had. De angst die in haar ogen stond, maakte dat Barnpaw direct medelijden had. Toch duurde het nog enkele seconden om te beseffen dat ze dacht dat hij verdronk. "Pak vast!" Hij hoorde hoe haar stem over sloeg, maar in plaats van het aanraken van de tak, zwom hij erlangs, tot hij op de kant stond. "Ik verdronk niet. Maar ik kan het zeker waarderen dat je zoveel moeite deed voor mij." Hij glimlachte naar haar. "Maar als je wilt, wil ik best verdrinken, zodat je mij kunt redden." Met het puntje van zijn staart, raakte hij even haar rug aan. "Het spijt me als ik je heb laten schrikken."

Een vreemd geluid klinkt en bubbels borrelen omhoog uit het moeraswater. Zit er iets verstopt of was het toeval..?

Apricotpaw

Het hart van de apprentice klopte nog steeds twee keer harder dan gewoonlijk. Ze had inmiddels de aandacht van de andere kat. Maar in plaats van dat hij haar hulp accepteerde, zwom hij recht langs de tak. Hij zwom! Stomverbaasd stond Apricot aan de waterkant, wezenloos in wat er zojuist gebeurd was. Half teruggezakt naar de aarde, hoorde ze verreweg de stem van de kater in haar gezelschap. "Ik verdronk niet. Maar ik kan het zeker waarderen dat je zoveel moeite deed voor mij." Zijn gezicht droeg een glimlach. "Maar als je wilt, wil ik best verdrinken, zodat je mij kunt redden." Hij praatte zo.. Flirterig? Apricot's hoofdje draaide overuren. Plots liep er een rilling over haar rug; de kater raakte haar aan met het puntje van zijn staart. Overdonderd deinsde de poes een stap terug. "Het spijt me als ik je heb laten schrikken." Sprak de kat; Barnpaw, als ze hem goed herkende. Voordat ze een woord terug kon zeggen, hoorde ze achter haar een nieuw geluid uit de vijver komen. In één stap had de poes zich naar het water gekeerd. "Wat was dat?" Op het wateroppervlak verschenen bubbels. Apricot's hartje klopte nog steeds niet op een normaal tempo. "Barnpaw, wat was dat?" Haar stem klonk hard en angstig. Ze sprak zijn naam zelfverzekerd uit, zonder eigenlijk te weten of het wel de juiste was. Haar blik richtte ze op de kater; wachtend op zijn antwoord, maar nog steeds lichtelijk verward door zijn gedrag.

+ tag@Barnpaw

thanks tayter

_______________________________________________________________________
Hij kon niet ontkennen dat hij enigszins geamuseerd was door Apricotpaw's stom verbaasdheid. Het was zo lief. Toch was hij een beetje bang dat hij haar overdonderde. Ze leek zo verrast en vooral een beetje geschrokken. Ergens had Barnpaw wel medelijden. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken! Ze leek gespannen tot in het puntje van haar staart en draaide zich geschrokken om toen ze achter zich een geluid uit de vijver hoorde komen. "Wat was dat?" Ze klonk lichtelijk in paniek en Barnpaw wist niet precies wat te doen. "Barnpaw, wat was dat?" Apricotpaw leek tegelijk verward en angstig. Barnpaw wist dat hij wat moest doen, maar wát wist hij niet. Hij snapte ook niet helemaal waar Apricot's angst vandaan kwam. Was ze niet gewend om te zwemmen? Om haar toch gerust te stellen, liep hij weer het water in, totdat het bijna zijn buikje raakte. De kleine kater zakte in een jachthouding en sprong toen, recht bovenop de bubbels. Hij voelde iets glibberigs onder zijn poten vandaan glijden en keek enthousiast naar Apricotpaw. "Kijk, hij ontsnapt!" Een glibberige kikker sprong op een kleine afstand van Barnpaw het water uit, richting Apricotpaw. "Pak hem!" Zelf sprong Barnpaw achter de kikker aan, maar hij was niet van plan deze te pakken. Dat mocht de kleine poes zelf doen.

Apricotpaw

De kater tegenover haar staarde terug met eenzelfde verwarde blik. Het hart zat Apricot nog steeds in haar keel, terwijl ze inmiddels ook op haar poten stond te trillen. Apricot volgde het lichaam van Barnpaw, terwijl hij zich het water weer inwaadde. Ze snapte niks van hem; wilde hij indruk maken of haar gerust stellen? Hij had net ook al zo radicaal in het water gelegen. Apricot was eigenlijk nooit echt bezig geweest met de katers, hiervoor was ze toch te snel afgeleid. Haar hartslag begon voorzichtig wat te verlangzamen, totdat Barnpaw opeens het besluit nam korte mette met de bubbels te maken. Haar adem stokte toen er opeens een kikker uit het water gesprongen kwam. De kater sprak haar toe, maar de woorden kwamen niet in haar hoofdje binnen. Ze zag hoe Barnpaw achter de kikker aan sprong, en zette na een lichtelijke kortsluiting ook de achtervolging in. Een paar grote sprongen verder had ze het beestje in zicht. Wat nu? Ze had nog nooit daadwerkelijk iets gevangen, haar training was pas net weer opgepakt.. Na een halve seconde wikken en wegen besloot de poes het er toch op te wagen. Na een triomfantelijke sprong richting de kikker had ze hem toch echt tussen haar klauwen zitten. De poes straalde; dit gevoel was beter dan elk ander gevoel dat ze kende. Apricot glimlachte en draaide zich naar Barnpaw, die nog iets achter haar stond. "Volgensmij heb ik hem." Haar eigen verbazing was in haar stem te horen.

+ tag@Barnpaw

thanks tayter

Oh, boy. Is that a zebra? [Apricotpaw] D9ydzfl-69c1744c-ecfc-40a1-b0a5-680d44a7fb7a.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcL2NmMzM5NTllLTU5MzMtNGQzNi05ZDYxLTFjOWYxOTE1ODBjN1wvZDl5ZHpmbC02OWMxNzQ0Yy1lY2ZjLTQwYTEtYjBhNS02ODBkNDRhN2ZiN2EucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Barnpaw wist niet of de poes haar wel echt verstaan had, maar ze begreep in iedergeval wel wat de bedoeling was. Toen Apricotpaw de achtervolging ingezet had, had hij wat ingehouden. De jonge kater had het goed ingeschat; Apricotpaw was in staat een goede sprong te maken en ving de kikker. De stralende glimlach die ze hem daarna gaf, was voor Barnpaw meer waard dan hij had verwacht. "Volgensmij heb ik hem." Barnpaw grijnsde breed naar haar. Hoewel hij het haar wel wat makkelijker gemaakt had, was het toch aardig indrukwekkend dat ze de kikker gevangen had. Langzaam klom hij weer uit de vijver met een druipende vacht. Toen hij op de kant stond, schudde hij zijn vacht en verspreidde spetters in het rond. "Dat was wel een spetterende vangst, dat is zeker." Hij genoot meer van zijn woordgrapje dan hij eigenlijk zou moeten. Hij trippelde naar Apricotpaw en haar prooi. "Je bent geen groentje meer." Barnpaw stond op het punt om in lachen uit te barsten, terwijl hij vlug nadacht over nog tien andere woordgrapjes over kikkers of water.

Onderwerp: Re: Oh, boy. Is that a zebra? [Apricotpaw]