Lovely situation.

Loudkit trok kort met zijn oortje terwijl hij naar het mosballetje keek. Zou hij het doen of zou hij het niet doen? Aan de ene kant voelde hij zich een beetje te oud voor dit soort spelletjes, maar aan de andere kant zouden er verantwoordelijkheden genoeg op hem afkomen zodra hij een apprentice zou worden. Dan was er geen tijd meer voor dit soort kittenspelletjes. En dat was wat hij nog steeds was, toch? Een kitten. Hij was nog maar vier moons, iets over de helft dus. Ja, dat was een acceptabele reden genoeg om zich een beetje te vermaken met een mosballetje. Hij rolde het mosballetje enthousiast over de grond om nog meer mos te verzamelen en het balletje groter te maken. Vervolgens rolde hij zich op zijn rug en speelde eerst een individueel spelletje door het mosballetje heen en weer te rollen tussen zijn voor- en achterpoten. Nadat hij daar genoeg van had, kwam hij weer overeind en sloeg hard tegen het balletje aan. Hij racete van de ene naar de andere kant om zijn snelheid te testen en dus duurde het niet ook niet lang eer dat zijn flanken al begonnen te zwoegen. Hij besloot om nog één stevige krachtsinspanning te doen en sloeg het mosballetje hard naar voren. Vervolgens stoof hij er op af, maar hij had helaas niet het balletje vacht gezien dat daar lag omdat hij zo gefocust was op het mosballetje. En dus struikelde hij niet al te gracieus over het balletje vacht heen, dat Twistedkit leek te zijn. Loudkit kwam hard op zijn neus terecht en een kreun verliet zijn lippen. Hij trok zijn oren naar achteren en keek Twistedkit haast verwijtend aan, totdat hij zich op tijd bedacht dat de fout bij hem lag en niet bij de andere kitten. “Sorry,” bracht hij dan ook uit, al was het niet van harte. Verdomme. Heel zijn test verpest!

Loudkit ontdooide wat toen hij de geschrokken blik van de kitten zag. Misschien moest hij maar niet al te boos zijn. Het leek erop dat de kitten niet was gaan liggen met de bedoeling om iemand pijn te doen. De grijze tabby hield kort zijn kopjes scheef toen de kitten aan hem vroeg wie dat hij was. Hij zich zo ook even niet herinneren welke naam de kitten had. Hij had de afgelopen twee moons veel tijd gespendeerd met zijn siblings en daardoor niet de tijd gekregen om al veel nieuwe kittens te leren kennen. Ondanks dat deze kitten echter zichtbaar jonger was dan Loudkit waren ze wel bijna van dezelfde grootte. Loudkit vroeg zich dan ook een tikkeltje jaloers zijnde af of de kitten groter dan hem zou worden als hij zou groeien. Helaas was zijn lengte niet iets wat hij kon beïnvloeden en moest hij maar blij zijn met wat StarClan hem gaf. Dat wilde echter niet zeggen dat hij niet jaloers mocht zijn, tho. “Mijn naam is Loudkit,” sprak hij en hij hief zijn kopje een tikje fier omhoog. Hij was trots op wie hij was en uit welk nestje hij kwam en dat mocht iedereen weten. “En wie ben jij?” vroeg hij vervolgens. En omdat hij ouder werd en het steeds moeilijker vond om zijn directe meningen voor zich te houden, voegde hij er even later ook aan toe: “Misschien moet je de volgende keer in je nest gaan liggen als je wilt slapen. Dat bespaart veel botbreuken voor andere kittens.” Niet dat hij iets had, maar goed. Een beetje overdrijven kon wel voor het goede doel, niet dan?

De kitten stelde zichzelf voor als Twistedkit en een vaag belletje begon te rinkelen in Loudkit’s kopje. Hé, ja, hij herkende de kitten nu! Hij was de zoon van de deputy. Goh, wat zou dat interessant moeten zijn. Loudkit had geen idee wie zijn vader was en tot dusver had hem dat ook niet echt beziggehouden. Het interesseerde hem ook vrij weinig dat zijn moeder geen hoge rank had in de Clan; ze was wie ze was en daar was hij blij mee. Maar toch… Het zou vast wel cool moeten zijn om zo’n voorbeeld rond te hebben lopen in de Clan. Zouden andere katten van Acorndust’s nestje verwachten dat ze zouden treden in zijn pootsporen? Dat leek Loudkit nogal moeilijk. ShadowClan kon geen zes leaders hebben, namelijk. Hij haalde zijn schouders op. Niet zijn probleem. De kitten leek zich schuldig te voelen en Loudkit ontdooide wat. “Het maakt niet uit,” zei hij snel. “Als je de volgende keer maar uitkijkt waar je gaat liggen, is het voor mij opgelost.” Zo, klaar. Zo simpel als wat, toch? Het lag niet in zijn aard om eeuwig boos te blijven om zijn Clanmates. Die frustratie hield hij wel voor andere katten. “Medicine cat,” zei hij, duidelijke nadruk leggend op elke letter die hij uitsprak. “Je moet geen “sj” uitspreken als je het woord uitspreekt, anders klopt het niet,” legde hij verder op een behulpzame manier uit. Of wat hij toch behulpzaam bedoelde. “Maar Twistedkit, dappere ShadowClanners gaan niet naar de medicine cat voor een gebroken bot,” voegde hij er vervolgens op een grappende manier aan toe. “Die blijven doorgaan tot ze neervallen van de pijn.”

Loudkit kon het niet helpen: hij begon hard te lachen toen hij het verbaasde gezicht van Twistedkit zag, die duidelijk leek te denken dat Loudkit meende wat hij zei. Natuurlijk ging je niet voor elk klein dingentje naar de medicine cat’s den, maar een botbreuk was natuurlijk wel heel iets anders dan een schrammetje. Misschien moest hij maar snel uitleggen dat het een grap was voordat Twistedkit dadelijk echt iets mee zou maken en het zou verzwijgen voor de medicine cats. Loudkit had al gemerkt dat Twistedkit zich redelijk gemakkelijk liet ompraten, misschien gewoon puur om andere katten te pleasen. Het leek Loudkit maar vermoeiend om constant zijn meningen voor zich te houden omdat hij anders ruzie zou krijgen met anderen; hij zei liever gewoon wat hij dacht en wanneer het hem uitkwam. Een gevoel van opwinding kwam bij hem op bij het idee dat hij Twistedkit misschien kon leren om meer voor zichzelf op te kunnen komen. Maar goed, eerst even iets anders. “Dat was een grap, Twistedkit,” zei hij met geamuseerd bewegende snorharen. “Natuurlijk moet je voor een botbreuk langs de medicine cat’s den. Het zou maar erg zijn als je daar mee moest blijven rondlopen.” Hij zou het wel goedmaken. “Weet je wat? Als je pijn hebt of iemand doet je pijn, dan mag je altijd naar mij komen. Dan zal ik het voor je oplossen.” Hij hief zijn kop op. “Ik zal je wel beschermen.” Natuurlijk had hij al vijf siblings en één moeder die hij moest beschermen, maar een buitenstaander kon hij er vast wel bij nemen. Misschien konden Twistedkit en hij op die manier wel vriendschap sluiten. Twistedkit zou zich beschermd bij hem voelen en Loudkit kon hem opleiden tot iemand die voor zijn mening durfde te vechten. Simpel als wat, toch?

Loudkit kopieerde Twistedkit’s glimlach toen deze zich om zijn snoetje spreidde. Hé, leuk, hij had iemand blij gemaakt! Dat gebeurde niet snel, zeker niet als hij zijn mening weer eens op een blijkbaar verkeerde manier gaf. Hij had eigenlijk al best veel meningsverschillen met andere kittens gehad, waaronder met Porcupinekit en met Chillykit. Maar Porcupinekit had gemene dingen gezegd over zijn moeder en Chillykit kon gewoon niet veel hebben. Het verbaasde hem dat Porcupinekit’s broertje, Twistedkit, zo anders was. Hun karakters waren behoorlijk verschillend, maar dat waren die van hem en zijn siblings natuurlijk ook wel. Hoarsekit was ijdel en arrogant, Fuzzykit was speels en snel afgeleid, Chillykit was een kreng, Littlekit was zijn prinsesje en lief en Roughkit was het grootste schatje van ze allemaal, naast Littlekit natuurlijk. Zo had hij ze wel prima omschreven, naar zijn idee. Natuurlijk hield hij ook wel veel van Hoarsekit en van Chillykit, mits ze niet zo vervelend deden. “Geen dank,” sprak hij en hij gaf Twistedkit een kopje terug. Oké, hij moest deze taak serieus nemen. “Maar ik zal er natuurlijk niet in alle gevallen zijn. Op die momenten is het belangrijk dat je voor jezelf opkomt.” En alsof hij een mentor was, liep hij een paar stappen weg en hief zijn staart hoog in de lucht. “Twistedkit, wat doen we als een kitten zonder reden gemeen tegen je begint te doen?”

Loudkit onderdrukte een kleine grijns toen hij de felheid zag verschijnen in de ogen van Twistedkit. Bingo! Het was misschien niet leuk om het zo te stellen, maar het was direct al wel een goed voorbeeld waar Twistedkit op in zou gaan. Familie was een gevoelig onderwerp, al zeker als het tegen je werd gebruikt. Loudkit zou perfect zijn gedachten kunnen zeggen als iemand anders twijfelde over de kwaliteiten van zijn siblings en hij vermoedde dat het voor Twistedkit niet anders was. Twistedkit begon gelijk op een felle toon zijn vader te verdedigen en Loudkit gaf een goedkeurend knikje. Nu moest hij natuurlijk wel direct aangeven dat het enkel voor de schijn was en niet serieus bedoeld. “Natuurlijk is hij dat,” snorde hij en hij drukte vlug even zijn flank tegen die van zijn vriend aan. “Het was ook maar een voorbeeld. Je hebt het goed gedaan, Twistedkit,” sprak hij op een trotse toon. “Je hebt direct van je afgebeten en je niet laten doen. En dat moet je in de toekomst ook aanhouden. Niet zomaar ja knikken als je het er niet mee eens bent, maar je mening durven geven op een respectvolle manier.” Hij knikte nogmaals op een trotse manier en grijnsde naar Twistedkit.