Call them back

Rainpaw liep met twee vissen stotend tegen haar borst terug naar het kamp. Jammer genoeg had ze niet beide vissen gevangen. Ze had er wel één gevangen, maar dat exemplaar was duidelijk kleiner dan het exemplaar dat de andere apprentice had gevangen. In elk geval wierpen haar jachttechnieken hun vruchten af, al ging het jagen in het water haar beter af dan het jagen op land. Ze had de juiste tactiek van het zetten van haar poten en de houding van haar lichaam nog niet onder controle waardoor ze dikwijls prooi liet schrikken. Het vissen ging haar dan een stuk beter af; haar schaduw verkroppen en geduldig wachten was nu ook weer niet zo’n opgave, al zou je denken dat dat met Rainpaw’s karakter juist wél het geval zou zijn. Ze was ongeduldig om alles in haar omgeving te ontdekken, maar als het op jagen kwam, was ze eigenlijk best geduldig. Zo gaf ze het ook niet gauw op, zelfs niet als het haar voor een vierde keer niet lukte. Ze vond het alleen behoorlijk saai als ze steeds weer naar dezelfde uitleg moest luisteren. Het was niet dat ze het niet in haar kopje had opgeslagen, het was gewoon dat ze nog niet wist hoe ze het om moest zetten in praktijk. Wat vermoeiend allemaal. Rainpaw liep het kamp in, legde de prooien netjes op de prooistapel en liet haar blik door het kamp glijden. Van de elders’ den geleden ze naar de nursery, waar ze de blik van Shrimpkit opving. Een waterig glimlachje gleed om haar lippen en ze besloot om naar de kitten te gaan. Ze wist dat Shrimpkit’s zusje, Crabkit, samen met Ravenkit verdwenen was en dat de kans op terugkomst er voorlopig nog niet in zat, tot grote ontsteltenis van Ravenkit’s vader, Butterpact. Rainpaw boog zich toen ze eenmaal bij Shrimpkit was over de crèmekleurige she-cat heen en gaf haar een bemoedigende lik tussen haar oren. “Ze komen wel terug,” murmelde ze geruststellend. “Iedere RiverClanner keert altijd veilig terug als het aan de Clan ligt.”

Rainpaw legde troostend een staart om de kitten heen toen deze haar zorgen uitsprak. De kans was inderdaad behoorlijk klein dat ze veilig terug zouden keren, maar Rainpaw wilde er wel hoop in houden. Ze vroeg zich heel even af wat er van Shrimpkit zou worden als de katten niet terug zouden keren. Zou het haar karakter beïnvloeden? Misschien kon ze op dit moment wel een vriendin gebruiken. Rainpaw had toch geen dringende taken meer om te vervullen, dus ze besloot om de rest van de middag bij Shrimpkit te blijven. In elk geval tot ze wat rustiger was geworden. “Butterstar zal het echt niet over haar kant laten gaan dat ze te lang weg blijven, hoor. Ik weet zeker dat heel RiverClan er alles aan zal doen om ze terug te vinden.” Ze glimlachte naar Shrimpkit. “Ik beloof bij deze plechtig dat ik een oogje in het zeil zal houden.” Ze dwaalde vaak toch af naar verschillende plaatsen, dus misschien zou ze wel iets tegenkomen dat naar belangrijke informatie kon leiden. Maar goed, dat zou ze maar niet al te luid roepen tegen een kitten. Dadelijk bracht ze Shrimpkit nog op ideeën om zelf af te dwalen naar plekken buiten haar territorium. Het was het beste dat ze zo weinig mogelijk wist totdat ze meer informatie hadden. “Weet gewoon dat je altijd bij me terechtkunt als je erover wilt praten,” zei ze zachtjes tegen de kitten.

Rainpaw voelde een brok in haar keel opkomen die het even onmogelijk voor haar maakte om te antwoorden op Shrimpkit’s vraag; het verdriet van de kitten was behoorlijk overweldigend. Rainpaw stond er niet bij stil dat er zo veel verdriet was in de Clan. Ze zag elke dag als een avontuur, als een excuus om uit het kamp te gaan en de wereld daarbuiten te ontdekken, maar soms vergat ze daarbij de problemen binnen haar Clan. Maar, besloot ze, ze zou het goedmaken. Ze zou goed letten op tekenen van Crabkit en Ravenkit, zou hun terug halen naar de Clan. En anders zouden de warriors dat wel doen. Rainpaw wilde liever niet denken aan de andere mogelijkheid, eentje die Shrimpkit net verwoord had: dat ze niet meer terug zouden komen. Dat ze misschien zelfs niet meer zouden leven. Ze schudde wild haar kopje. Néé! Dat kon niet! Dat mocht niet! “Ze komen terug,” sprak ze met een vastberadenheid in haar stem die ze eerder niet op had kunnen brengen. “Al moet heel RiverClan tot aan de oudste en zwakste elder afreizen naar de bergen om ze te gaan halen, maar ze komen terug.” Ze boog zich naar voren en drukte haar neusje tegen die van Shrimpkit. “Troost je met de gedachte dat Crabkit niet alleen is, Shrimpkit. Ravenkit is bij haar. Samen staan ze sowieso sterker, wat er ook met hun gebeurd is.”

Rainpaw keek Shrimpkit medelijdend aan toen er opnieuw een traan langs haar wang rolde. StarClan, wat wilde ze toch graag dat ze nu gewoon naar buiten kon gaan, een paar bochten kon nemen en dan de RiverClankittens weer terug kon vinden. Dat zij ze weer terug naar de nursery mee kon nemen en aan Shrimpkit kon laten zien dat ze gelijk had. Maar ze wist dat het zo makkelijk niet zou zijn. En ze had ook geruchten gehoord van waar de kittens zich wél zouden bevinden, maar die kennis ging ze niet delen met Shrimpkit. De kitten was al zo erg van slag; Rainpaw wilde het niet erger maken. Bovendien waren dat geruchten en speculaties en moest er nog een patrouille opgesteld worden om te zien of het effectief ook zo was. Maar als ze inderdaad daar gevangen werden gehouden, dan zou het nog knap lastig worden om ze te bevrijden. Rainpaw schudde haar kopje toen Shrimpkit haar vragen stelde. “Dat was maar om een voorbeeld te geven,” zei ze sussend. “Ik weet niet of ze echt bij de bergen zijn, maar dat was maar om aan te geven dat RiverClan alles voor ze over zou hebben om ze terug te halen.” Ze boog zich naar voren en drukte kort haar neusje tegen het oortje van Shrimpkit, waarna ze haar tranen weg likte. Misschien kon ze dit onderwerp wel even afsluiten door Shrimpkit af te leiden met verhaaltjes die ze zelf gehoord had. “En de bergen zijn waar de Tribe of Rushing Water leeft. Dat zijn een grote groep katten die samen in de bergen wonen.” Ze snorde. “Kun je het je voorstellen? Helemaal bovenin de bergen? Er wordt zelfs gezegd dat ze zo hoog als een vogel in de lucht kunnen springen om te jagen op prooi!”

Rainpaw voelde opluchting door zich heengaan toen ze merkte dat Shrimpkit grote ogen opzette en een fractie van een seconde afgeleid leek te zijn door de woorden die de apprentice net nog gesproken had. Ze zou het vreselijk vinden als de kitten zich rot bleef voelen. Aan de andere kant wist ze ook wel dat het haar zusje was en dat de kans steeds kleiner werd om ze te vinden naarmate de dagen verstreken. Rainpaw wilde echter hoop blijven houden en zou tijdens haar avontuurlijke uitjes ook blijven opletten naar sporen van de kittens. Rainpaw knikte overtuigend toen Shrimpkit naar bevestiging vroeg, maar schudde vervolgens haar kopje toen de vraag kwam of ze soms zelf in de bergen was geweest. “Ik was toen nog niet eens geboren,” grinnikte ze. “Al wil ik ze wel eens gaan bezoeken, maar het gaat de Clan natuurlijk opvallen als ik zo lang niet in mijn den lig. Dat is natuurlijk geen uitstap van een paar dagen.” Ze grinnikte. “Wie weet moeten we ooit nog eens deelnemen aan een speciale missie en moeten we dan een tripje naar de bergen maken. Of wordt de Clan getroffen door een ramp en moeten we via de bergen een nieuwe thuis vinden.” Een brede grijns kwam om haar lippen te staan. Oké, hun thuis achterlaten was natuurlijk wat vergezocht, maar dat tripje naar de bergen stond nog steeds op haar agenda, hoor! Wie weet kon ze, als ze warrior was, eens voorzichtig bij Butterstar informeren of ze er soms even op uit mocht trekken. Er waren genoeg katten om tijdelijk haar taken op te vangen, niet dan?

Rainpaw’s glimlach verflauwde toen ze de angstige blik in de ogen van de kitten zag. Och, Rainpaw toch! Ze was nu wel een beetje boos op zichzelf. Ze had totaal geen rekening gehouden met het idee dat Shrimpkit het wel eens helemaal niet zo geweldig zou vinden om naar de bergen te trekken. Er waren natuurlijk katten die dit gebied als hun thuis zagen en liever voor altijd hier bleven. Rainpaw was iemand die graag op onderzoek uit wilde gaan en het dus vrij weinig kon schelen waar ze zouden belanden, als ze maar rond zouden trekken. Het liefste trok ze ook elke dag rond in haar territorium, maar ze wist dat Seahawk haar dan waarschijnlijk terug kwam halen. Ze zag de boze blik van haar mentor al voor zich en kromp kort ineen. Oké, misschien bleef ze toch maar beter hier, netjes in RiverClan! “Rustig maar,” sprak ze haastig tegen Shrimpkit. “Ik bedoelde het maar voor te lachen. Natuurlijk blijft RiverClan gewoon hier. Dit gebied is ons thuis en dat zal het ook altijd blijven. Als er iemand op speciale missie wordt gestuurd, dan ga ik wel alleen.” Ze glimlachte en boog zich naar voren zodat ze haar neusje tegen die van Shrimpkit kon duwen. “Als je dan een apprentice bent, zou jij dan een goede prooi voor me willen vangen voor als ik terugkom? Ik zal vast honger hebben na zo’n tocht!” snorde ze.

Haar opbeurende woorden werkten averechts, had Rainpaw het gevoel. De kitten leek enkel verdrietiger te worden. Misschien moest ze toch maar iets anders proberen als ze de kitten op wilde vrolijken. Toch kon ze het niet laten om even te snorren toen de kitten zich tegen haar aandrukte, haar praktisch smekend om bij haar te blijven. “Ik kom altijd terug,” snorde ze en ze gaf Shrimpkit een lik over haar kopje. “Ik ga denk ik zelfs niet weg. Laat een andere kat maar weggaan. Ik zal wel bij je blijven in het kamp.” Hopelijk beurde dat de kitten een beetje op. Ze had eerlijk gezegd niet in de gaten gehad dat haar woorden al zo’n effect hadden op de kitten en dat deze misschien ook al wel een band aan voelde komen tussen hun tweeën. Rainpaw zou dat wel leuk vinden. Een vriendin waar ze op kon rekenen en die ze kon steunen. Crabkit zou binnen de kortste keren misschien niet terugkomen, maar ze hadden in elk geval elkaar om op te bouwen. “Je mag ook altijd gerust bij mij komen liggen in de den als je je alleen voelt, hoor. Of ik kom naar hier.” Ze glimlachte opgewekt naar Shrimpkit. Alles om haar nieuwe vriendin op te doen vrolijken!

Rainpaw kon niet goed peilen wat Shrimpkit vond van haar woorden, maar het leek er wel op dat de kitten het goed vond. Dat ze het misschien zelfs leuk vond. Nou ja, ze hadden wel tijd genoeg om naar elkaar op te warmen. Het was immers nog maar hun eerste ontmoeting en Rainpaw zou wel bewijzen dat Shrimpkit op haar kon rekenen, dat ze de kitten niet zomaar in de steek zou laten. Ze zouden in de toekomst meerdere ontmoetingen hebben en Rainpaw hoopte dat een vriendschap er dan wel in zou zitten. Ze glimlachte toen de crèmekleurige kitten aan haar vroeg waar ze sliep. “Zal ik het je anders even laten zien?” vroeg ze. Misschien was het geen slecht idee om Shrimpkit even uit de omgeving te halen waar ze de laatste tijd niet veel goede herinneringen meer had.