Rainy days

Talonpaw had vandaag opdracht gekregen van zijn mentor om te gaan jagen. Hij wilde Talonpaw’s skills testen als het weer tegenzat. En dus was Talonpaw door de stromende regen aan het rennen, opzoek zijnde naar prooi. De regen was vervelend. Het plakte aan zijn pels en het overstemde de geluiden die prooidieren zouden kunnen maken. En het zorgde er ook nog eens voor dat geuren verdreven werden, waardoor het zoeken van een prooi nóg moeilijker was. Een groot nadeel van hun territorium was dat er niet veel beschutting te zoeken viel en Talonpaw wilde niet het risico lopen dat hij de tunnels nat zou maken met zijn modderige poten. En dus richtte hij zich met een zachte zucht vol tegenzin op de jacht. Hij probeerde het zachte geluid van de regen te negeren terwijl hij zich concentreerde op prooi. Hij hield zich laag tegen de grond en negeerde het irritante gevoel van zijn vacht dat plakte tegen zijn vel. Hij dankte StarClan dat hij geen immens dikke pels had zoals Stallionstar. Dat zou vast nóg vervelender aanvoelen dan de dunne haren die hij had. Talonpaw richtte zich weer terug op zijn omgeving en langzaam werden de verschillende geluiden van de vlakte hem duidelijk. Hij drukte zijn poten stevig tegen de grond… en meende zacht geroffel te voelen. Zijn groengele ogen schoten naar de plek waar hij het hoorde en tot zijn tevredenheid zag hij een konijn nietsvermoedend uit zijn holletje komen. Het leek de situatie in zich op te nemen en zich weer te willen verschuilen voor de regen, maar daar had Talonpaw weinig boodschap aan. Zijn klauwen lieten diepe groeven achter op de plek waar hij nog net had gestaan. Het was een helse jacht wat nog vervelender werd door de stromende regen in zijn gezicht, maar uiteindelijk ving hij het konijn waarna hij met zwoegende flanken en een pijnlijke ademhaling weer terug rende naar het kamp. Zijn vacht was inmiddels zo nat dat de kou door zijn botten leek te snijden. Hij had nood aan warmte. Hij had nood aan rust. En hij wilde vooral van die irritante prikkels af die de regen met zich meebracht. Met een achteloze zwaai gooide hij geïrriteerd het konijn op de prooistapel nadat hij in het kamp aangekomen was en koos de eerste beste plek om zich te schuilen: de nursery. Meteen overviel de warmte en de geur van melk hem direct en hij kon het niet laten om zacht te snorren. Hij grinnikte geamuseerd toen hij vervolgens de blik van één van de kittens ontmoette. “Geloof me, Oleanderkit,” zei hij. “Het is hier binnen echt wel beter dan daarbuiten."