Pain can go away, but scars stays

Tja, het waren altijd de dagen waarop je dacht eens een beetje uit te kunnen slapen dat er vroege patiënten kwamen. Routnose haar den was op het moment verrassend leeg, de meeste lang blijvers waren inmiddels beter en vertrokken waardoor ze het relatief rustig had. Helaas was dat waarschijnlijk een stilte voor de storm, want de koudere seizoenen brachten altijd problemen met zich mee. Daarom zat ze ook absoluut niet stil, maar vandaag had ze besloten dat ze heus wel even door de dageraad heen mocht slapen - of niet. Een nogal luide binnenkomst zorgde ervoor dat ze meteen recht overeind schrok. Wat uit haar doen haastte ze zich overeind en naar de ingang van de den, bang dat er iets ernstigs was. Tot haar opluchting bleek het alleen Amberpaw te zijn die perrongelijk gestruikeld was. Routnose gunde haar een glimlach, maar die verdween toen ze niet overeind kwam en er pijn in haar stem door klonk. Haastig kwam ze naar de gevlekte poes toe en hielp die voorzichtig overeind. "Kom, kom ik heb een nest voor je. Wat is er gebeurd?" vroeg ze bezorgd terwijl ze de apprentice uiterst voorzichtig naar een leeg nest naast hun begeleide.

Routnose luisterde wat bezorgd naar haar verhaal en knikte. Oh, het was niet iets onbekends, dat apprentices soms net even iets te wild waren gaan sparren en dan de volgende dag met hangende pootjes bij haar aan kwamen kloppen. Het was niet erg, daar was ze voor. De gevlekte tabby vertelde de jonge poes om even te wachten, waarna ze haar den in dook en een paar papverzaadjes uit de knol schudde. Met één zaadje tussen haar kaken geklemd keerde ze terug, waarna ze het zaadje naar Amberpaw toeschoof. "Hier, eet dit op, het helpt tegen de pijn," haar ogen gingen over het lichaam van de poes. "Zou je mij precies willen aanwijzen waar precies hij je heeft geraakt?"

Aandachtig keek Routnose toe terwijl Amberpaw met haar staart aanwees waar ze precies geraakt was. Hm, haar onderbuik dus echt. 'Zoals ik net al uitlegde de onderkant van mijn buik.' ze knikte wat bedenkelijk bij die woorden. Er was een reden waarom ze het dubbel checkte, omdat je in de hitte van het moment niet altijd goed registreerde wat er exact gebeurde. Kans was dat ze een gekneusde rip had, maar daar zat dit toch echt te laag voor. "Oké Amberpaw, Woodpaw heeft het vast niet expres gedaan, maar hij heeft je een beetje op een nare plek geraakt." legde ze rustig uit. "Hij heeft je net onder je ribben geraakt, waardoor alles in je buik nu wat in de knel ligt. Niets ernstigs, maar je moet vandaag en morgen even rustig in een nest blijven liggen," ze gunde de ander een geruststellende glimlach. "Geen zorgen, het papaverzaadje zal zo gaan werken en ik zeg je mentor wel dat je even rust nodig hebt. Komt goed!" Daar had ze geen twijfels over, Amberpaw en Woodpaw waren niet de eerste apprentices die iets te wild hadden gestoeid.

'Dat weet ik wel, maar hij draaide zo onverwacht om dat ik niet meer kon reageren.' sprak de poes met een wat moeizame stem, maar er klonk geen verwijt in door. Dat deed de Medicine cat goed, meer dan eens konden door dit soort situaties vervelende ruzies ontstaan, die ook nog eens bijzonder onnodig waren. Ongelukjes gebeurden nou eenmaal soms. De zaadjes begonnen al snel genoeg te werken en Amberpaw begon er moe uit te zien. 'Bedankt Routnose.' mompelde ze nog net. Routnose keek wat vertederd toe. "Het is oké, slaap nu maar lekker. Zo zal je je al stukken beter voelen," murmelde ze zachtjes en schoof een stukje mos naar haar toe waar ze haar kop op kon laten rusten mocht ze dat willen.