Broken wings

Met een goede beet wist ze de vogel te smoren voordat deze de rest van het bos wakker kon schudden. Met een lege blik keek ze naar het gevederde hoopje dat niet langer meer bewoog. Stom beest ook, had hij maar niet zo achteloos tussen de wortels moeten staan wroeten, dat werd je dood. Wolfpaw snoof en pakte haar prooi op, zodat ze die onder wat blaadjes en takjes kon verbergen. Later zou ze die wel weer oppakken en meenemen, nu had ze nog absoluut geen zin om weer terug naar het kamp te gaan. Het maakte toch niet uit hoeveel stomme vogels ze wel niet de nek omdraaide, meer dan een knikje kreeg ze er toch niet vanaf. Stelletje idioten, ze zou ze nog wel eens laten zien wie ze was.

&Amberhunt

Tijdens zijn jacht had hij Wolfpaw in de verte zien lopen. Waarom hij de apprentice een stukje was gevolgd wist hij niet zeker. Maar Amberhunt had zo het idee dat het kwam doordat zij, met haar afstandelijke gedrag en felle reacties, nogal apart stond van andere apprentices. Er op lettend dat hij ver genoeg bij haar vandaan bleef zodat zij hem niet op zou merken zag de kleine warrior hoe ze geruisloos op een vogel afsloop en die met dodelijke precisie en snelheid van het leven beroofde. Het was een indrukwekkend en bijna angstaanjagend tafereel, hoewel Amberhunt wist dat de vangst op zich niet héél bijzonder was. Het was meer haar, zo leek het tenminste, complete opgaan in de jacht dat hij zo op prijs stelde. Zonder er nog bij na te denken stapte de rode tabby op Wolfpaw af "hele mooie vangst" Miauwde hij simpelweg, hoewel het erg oprecht klonk. Hij wilde niet de indruk wekken dat hij het alleen maar zei uit beleefdheid.

Ergens wilde ze uit opgekropte frustratie de vogel uit elkaar trekken, de vleugels kapot scheuren en het hele beest tot kraaienvoer maken. Maar goed, hoeveel zin had dat nou weer. Wolfpaw snoof wat geërgerd en draaide zich om, enkel om oog in oog te komen met een rossige kater. Ietwat geschrokken kwam haar vacht vijandig overeind, was hij haar aan het besluipen geweest? "hele mooie vangst" ze vernauwde haar ogen en keek hem wantrouwig aan, ondanks dat zijn stem oprecht klonk. Leuk cadeautje dat je mee kreeg wanneer je moeder enkel en alleen sarcastisch tegen je kon zijn, thanks mom. "Moet je wat?" En dan bleef Wolfpaw zich afvragen waarom ze vrijwel geen vrienden had. Good job.

De schrik en agressie waarmee ze op zijn aanwezigheid reageerde maakten Amberhunt een beetje ongerust. Maar hij liet zich niet gek maken. Zelfs toen Wolfpaw redelijk brutaal vroeg of hij iets moest bleef Amber kalm. Ze zou hem niks doen, en zelfs als ze dat wel deed dacht hij niet dat hij compleet hulpeloos zou zijn. "Nee hoor, ik kan het gewoon waarderen wanneer ik talent benuttigd zie worden" Miauwde hij simpelweg en bleef haar nog even aankijken, alvorens zich af te wenden en door te lopen. De warrior passeerde haar en liep weg van de boom waar ze haar prooi had gevangen, zich afvragend of ze nog iets naar zijn kop zou slingeren.

De ander bleef kalm, ondanks haar vijandige dispositie. Ze kende hem wel, het was Amberhunt. Degene die een keer zijn rogue - wat was het, zus? - het kamp in had gebracht omdat ze gewond was geweest. Toen was ze nog heel klein geweest, maar dat had ze onthouden. Hij deed zich vriendelijk voor en toch wantrouwde Wolfpaw hem, al wist ze niet precies waarom. "Nee hoor, ik kan het gewoon waarderen wanneer ik talent benuttigd zie worden" hij stapte langs haar heen, en een beetje stomverbaasd bleef Wolfpaw waar ze was. Verwarring lag in haar blik, maar dat sloeg snel over naar woede. Ze draaide zich om en beende om hem in te halen. "Als je denkt dat je een stom spelletje met me kan spelen, heb je het fout, Amberhunt. Rot toch een eind op!" kwam er emotioneler uit dan ze bedoeld had. Nu kwam haar opgekropte frustratie en achterdocht echt naar boven, ze kon amper meer geloven dat iemand überhaupt een gemeend compliment voor haar klaar had liggen.

Zijn vermoedens waren correct geweest; Wolfpaw liet het er niet bij zitten. Ze leek enorm achterdochtig en was onder de veronderstelling dat hij een spelletje met haar speelde. De manier waarop ze hem direct aansprak liet Amberhunt wel weten dat zij geen warior-apprentice verhouding voelde. Amberhunt kwam tot stilstand en draaide zich om, met een onpeilbare blik. "Je bent niet erg van de socialiteit, of wel?" Miauwde hij zonder oordeel. "En dat ligt natuurlijk aan alle anderen, want zij zijn tegen jou, of niet?" Eigenlijk was het meer een constatering dan een vraag. Amber wist niet precies waarom hij het deed, maar voor hem leek het er op alsof hij iemand in dezelfde duisternis zag wegzakken als waar hij zolang in verdwaald was geweest. "Maar ik weet natuurlijk niks van jou, ik ben één van hen, en ook nog één met een onbetrouwbaar verleden." Hij kwam weer wat dichterbij om het niet te laten lijken alsof hij zich op een 'veilige afstand' hielt.

Niet erg van de socialiteit? Nee, hoe zou dat nou komen. Ze luisterde zijn woorden aan en een vonk van woede schoot door haar amberen ogen. Nadat hij uitgesproken was spuugde ze op de grond naast hen en liet een zacht gegrauw horen. "Doe niet alsof je me kent en leg me geen woorden in de bek, wil je?" beet ze hem toe. Hij kende haar niet, hoe graag hij dat ook in z'n ginger kop wilde halen en ze had niets over zijn verleden gezegd. Oh ja, het was zeker een onbetrouwbaar verleden, maar zij was er niet over begonnen. Dat deed hij zelf en Wolfpaw wist hoe het was om van een kat buiten de clan te houden, helaas. Haar snorharen trok ze naar achteren. "Precies, je weet niets en ik hoef je stomme spelletjes niet,"

Oke, misschien was hij een beetje te ver gegaan in gokken waar ze aan dacht en wat ze voelde. Maar de toon waarmee hij werd toegesproken duldde de kleine kater niet langer. Hij was nu wel zolang warrior geweest dat hij mocht verwachten in ieder geval met een beetje respect behandelt te worden door apprentices, ook als zij eigenlijk te oud voor die rang waren. "je gaat nog bozer worden van wat ik nu ga zeggen: Maar iedereen van je afduwen en op zo'n manier toesnauwen werkt niet." Bijna had hij er een Geloof mij maar achteraan geplakt, maar dat het onnodig kleinerend maken.

Iedereen was altijd bezig met hoe ze zich voelde of hoe ze zich voor moest doen. Ze was er klaar mee, niemand moest zich ooit met haar bemoeien; ze wist het allemaal zelf wel. De waarheid was anders, maar door nogal wat dingen was ze nu vrijwel niet in staat om emotionele connecties met anderen te maken. Ze moesten nooit te dicht bij komen en moesten vooral geen medelijden tonen of haar willen helpen. Nee hoor, mooi niet. "je gaat nog bozer worden van wat ik nu ga zeggen: Maar iedereen van je afduwen en op zo'n manier toesnauwen werkt niet." ze keek hem ijskoud aan en bracht haar kop dicht bij de zijne, zich vrij weinig zorgen makend over het feit dat hij een stuk ouder was en meer respect verdiende. Wat wilde hij er aan doen, haar voor haar bek slaan? Oh alsjeblieft. "Rot toch een eind weg, Amberhunt," en met die woorden draaide ze zich om om weg te lopen.

Ze was een stuk intimiderender dan hij verwacht had en Amberhunt moest zijn best doen om niet weg te kijken of een stap naar achter te zetten. Maar hij slaagde er in om vort bij stuk te houden, hoewel het schijnbaar niks hielp. Wolfpaw verklaarde nogmaals op een creatieve manier dat ze zijn uitspraken niet waardeerde en wilde toen weglopen. Nu had hij niet meer zoveel te zeggen. Hij was er niet in geslaagd om overtuigend genoeg te zijn om echt te laten luisteren. "Jij ook een fijne dag, Wolfpaw. " Miauwde hij, meer tegen zichzelf, terwijl ze wegliep.