And who might you be?

Met een verveelde blik keek Loudkit naar het plafond dat bestond uit een dicht bladerdek en enkele dicht naar elkaar geschoven takken. Voor de regen waren ze in de nursery altijd beschermd en warmte was er ook genoeg. Misschien zou hij het wel missen als hij eenmaal in de apprentice’s den zou liggen, maar voor nu wilde hij niets liever. Hij was klaar om op zijn eigen poten te staan en hij was benieuwd naar wat het apprenticeschap hem zou geven. Hij wilde zijn moeder trots maken, zij aan zij met zijn siblings door het woud rennen en andere Clans laten weten dat zij, ShadowClan, de beste Clan waren. En dan zou hij vervolgens streven naar het worden van een goede warrior, zodat hij zijn moeder nóg trotser kon maken. Een grijns verscheen om zijn lippen bij dat idee en even sloot hij zijn ogen zodat hij het droombeeld nog intenser in zich op kon nemen. Toen hoorde hij pootstappen aankomen die de droom ruw doorbraken en was hij genoodzaakt om zijn ogen weer open te doen. Aangezien ze hier niet echt veel bezoek kregen, rolde Loudkit nieuwsgierig op zijn zij om te zien wie het was. Hij trok kort met zijn oortje toen hij een apprentice zag die hij nog niet eerder had gezien. Snel kwam hij overeind. Hij greep elke kans die hij kreeg om een Clanmate te leren kennen maar al te graag aan. Hij liet de warmte die zijn moeder en zijn siblings hem brachten achter zich en rende naar de nieuwkomer toe. “Hallo!” zei hij op een enthousiaste toon tegen haar, een glimlach om zijn snoet. “Wie ben jij en wat kom jij hier dan?”

De apprentice, die trouwens behoorlijk chagrijnig keek, stelde zichzelf voor als Wolfpaw en legde de prooi die ze had gevangen – of die ze had meegenomen van de prooistapel – voor hem neer. Loudkit verlangde naar het moment dat hij zelf voor zijn eten kon jagen en dat hij het dan naar zijn moeder kon brengen, al dacht hij wel dat zijn moeder dat zelf ook wel zou kunnen. Ze was haar zicht verloren, maar haar andere zintuigen werkten nog prima en Loudkit weigerde te geloven dat dat niet voldoende zou zijn om te kunnen jagen en vechten. De kitten richtte zijn blik weer op de apprentice en wilde iets zeggen toen haar natte vacht hem opviel. Hij twijfelde kort. Ze had prooi naar hem gebracht en ondanks dat ze chagrijnig uit haar ogen keek, was het minste wat hij kon doen om haar te bedanken haar een warme plek in zijn nest aanbieden. En dus stond hij op en gaf een knikje naar het plekje waar hij net had gelegen. “Waarom blijf je niet even gezellig hier? Misschien kunnen we de prooi wel delen,” zei hij met een vlugge blik op zijn siblings en zijn moeder, die allemaal ver in dromenland verzeild leken te zijn geraakt. “Of heb je misschien nog andere belangrijke taken die je nu meteen moet doen?” Hij kon een hint van nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Hij wilde weten wat hem te wachten stond als hij apprentice zou worden!

Loudkit trok kort met zijn oortje toen Wolfpaw een vaag antwoord gaf op zijn vraag. Zijn mondhoeken trokken lichtjes naar beneden en hij deed moeite om zijn oren niet teleurgesteld in zijn nek te laten zakken. Wat was hij? Een kit van één moon oud? Huh! Toen Wolfpaw aan hem vroeg of zijn moeder wakker was, keek Loudkit kort over zijn schouder. Hij zag al gelijk dat ze sliep en schuifelde onbewust een beetje naar opzij zodat Wolfpaw moeilijker bij zijn moeder kon. Ze had hun misschien voedsel gebracht, maar ze mocht zijn moeder niet wakker maken. Niet zonder zijn toestemming. Hij voelde zich op dit moment een kat die zijn nestje moest beschermen en dat zou hij doen ook. “Nee,” zei hij terwijl hij zijn kopje hoog ophief en haar recht aankeek. “Mama slaapt. Je mag straks pas met haar praten als ze wakker is.” En hij nam zijn plekje die hij net zo gewillig nog had willen afgeven weer in. “Dus zou je je dan maar niet gaan focussen op die belangrijke dingen die je nog moet gaan doen?” vroeg hij vervolgens op een poeslieve toon aan haar, een grijns om zijn lippen. Hé, als zij niet de moeite ging nemen om hem iets over haar apprenticeschap uit te gaan leggen, dan ging hij haar niet toelaten om zijn moeder te wekken. Het was zo simpel als het kon zijn.

Loudkit’s hart sloeg een slag over toen de apprentice opeens haar haren opzette. Plotseling was ze niet meer de aardige apprentice van eerst, maar leek ze eerder op een roofdier dat hem elk moment kon verscheuren. De drang om zijn moeders naam te roepen en zich in haar vacht te verschuilen was groot, maar hij zette zich al snel over die angst heen. Hoe kon hij groot worden en zijn Clan beschermen als hij al bang werd van een Clanmate? Hij voelde zich aangemoedigd door de gedachte dat ze hem hier niets kon doen. Zijn moeder zou geheid wakker worden als zij hem aan zou vallen en de andere queens hielden ook een oogje in het zeil. En dus ging hij rechter zitten en probeerde haar blik vast te houden. Hij wiebelde met zijn oortjes toen ze opeens weer normaal tegen hem sprak, alsof ze net niet op het punt had gestaan om hem pijn te doen. Maar hij had gezien wat ze van plan was. En zijn respect voor haar was op slag verdwenen. Hij zou deze kat niet dicht in de buurt van zijn moeder laten komen, niet waar hij bij was. “Ik zeg helemaal niks,” zei hij op een opstandige toon. “En ik ga pas letten op mijn toon als jij normaal tegen me doet.” Zo. En dat was dat. Hij keek haar boos aan, zijn snoetje wat vertrokken en zijn kleine klauwtjes stekend in de grond. Hij probeerde zich net als haar groter te maken, maar helaas was zijn vacht niet zo lang en imponerend zoals zij dat over kon brengen. Hm. Jammer. "Bovendien weet ik zeker dat mama niet de groetjes van iemand wil hebben die zo gemeen tegen me doet!"

Loudkit’s karakter begon eindelijk door te komen. En dat was duidelijk te merken. Hij wilde dapper en onbevreesd zijn en hij wilde gerust respect hebben… alleen niet voor katten die zo tegen hem deden. Hij wist dat hij brutaal kon zijn en als kitten moest hij deze troef juist wat meer uitspelen. Er waren katten in zijn Clan die hij vertrouwde, die hij aardig vond en waar hij respect voor had, maar Wolfpaw was daar nu niet meer één van, niet nu zo hem zo aan het bedreigen was. Hij opende zijn bek en zijn kleine tandjes waren in een dreigende houding te zien toen Wolfpaw opnieuw tegen hem sprak. Voordat hij echter iets terug kon zeggen, was Porcupinekit daar al die aan het slijmen was tegen Wolfpaw. Wha…? Loudkit keek de kitten verbouwereerd aan, begreep werkelijk waar niets van de paniek die zich verspreidde over het gezicht van de kitten. Verrekte bangerik! Loudkit zou hem wel eens laten zien hoe hij dapper moest zijn. Hij rolde met zijn ogen toen Porcupinekit de naam van Wolfpaw herhaalde. Jahaaaa, dat wist hij ondertussen wel! “Dat heeft ze me net verteld, bedankt om het nog eens te herhalen,” merkte hij droogjes op. Hoe Wolfpaw Porcupinekit vervolgens op een lieve manier benaderde, liet zijn bloed al helemaal koken. “Nee, dat weet ik níet!” krijste hij luid door de nursery waardoor hij waarschijnlijk de aandacht van andere kittens, warriors of queens zou trekken. Maar dat kon hem op dit moment helemaal niks schelen. “Hij is niet slim, hij is bang,” spuugde hij naar Wolfpaw toe. “En ik snap niet waarom. Als jij vriendjes maakt of respect afdwingt door andere katten bang te maken, dan word je zeker nooit een vriend van mij. Hoor je dat, Wolfpaw?” En toen vervolgens, gewoon om het nog even duidelijk te maken, krijste hij woest: “IK BEN NIET BANG VOOR JE!”