Catch!

Met blije ogen keek ze naar het bolletje mos dat ze net had gekregen van een moeder poes. Zijzelf was nog niet handig genoeg er zelf eentje te maken, maar daar had ze de queens voor! Nu nog alleen opzoek naar een speelmaatje. Haar eerste keus was natuurlijk Loudkit, want die deed bijna alles wat ze zei, maar helaas leek haar broertje er even niet te zijn. Wel viel haar een bruin gevlekte figuur op die ze nog niet eerder had gezien. Nou, het moest dan maar. Met een tikje van haar poot schopte ze de bal naar hem toe. "Vang em!" piepte ze vrolijk.

&Pythonkit

Pythonkit schrok zich een ongeluk toen plots een mosballetje recht tegen zijn snuit rolde. De ander had waarschijnlijk verwacht dat hij het zou vangen, sinds hij met zijn mistige blauwe oogjes bijna recht op de ander staarde, maar die wist dan waarschijnlijk niet dat zijn oogjes helemaal niets konden zien. Het zorgde ervoor dat hij zich plots rechtzette, zijn bruin gestipte vacht opgezet in schrik. Met zijn voorpootjes voelde hij over de grond naar het ding dat tegen zijn neus gebotst was, maar dat was ondertussen al wat verder weggerold en kon hij dus niet meer vinden.

Oh huh, hij ving hem niet? Littlekit hield haar kopje schuin toen de ander leek te schrikken van haar spelletje, waarna hij overeind veerde en met zijn pootjes over de grond voelde. Ergens voelde ze zich een beetje schuldig, maar hij had haar toch recht aangekeken? Waarom zag hij haar balletje dan niet? De poes stapte wat dichterbij en pakte het balletje, dat de ander niet meer kon vinden, op. Vervolgens legde ze die voor de poten van de ander. "Hier!" Ze kwam nog wat dichterbij, personal space even vergetend, waarna ze kort aan de ander snuffelde en die diep, diep in de ogen keek. Oh! Hij had dezelfde ogen als mama! En die kon ook nooit zo goed dingen zien. "Oh! Oh! Net als mama," piepte ze dan ook. "Jij ook mooie oogjes," giechelde ze even. Dat was niet erg! Ze konden wel iets anders spelen.

Plots voelde hij het ding weer tegen zijn poten. Hij hief zijn linkervoorpootje op en duwde het op de mosbal, voelend wat voor vorm en structuur het had. Het leek semi-rond en squishy. Hm. Gelukkig dat het geen steen of zo geweest was, want dat had vast meer pijn gedaan. Pythonkit schrok toen hij plots snorharen tegen zijn snuitje voelde en zette verbaasd een stapje naar achteren, zijn mistige blauwe ogen groot. Opnieuw kwam er een opmerking over zijn ogen, iets dat hij niet echt snapte. Waarom zei iedereen daar iets over? Rook het verbazingwekkend goed of voelde het gewoon leuk? Hij snapte het niet. Dit poesje zei echter ook nog iets meer, namelijk dat het "net als mama" was. Oh? Dat was misschien interessant. "..Mama?", vroeg hij verbaasd. Hoezo was dat net als mama? Als wie zijn mama?

Oh, Slatefur. Die had hij al ontmoet. Het leek hem een vriendelijke en rustige kattin. Niet echt zoals haar dochter, schijnbaar. Die was immers druk en enthousiast en liet hem schrikken. Dat apprecieerde Pythonkit niet echt. "Sinclaw", mauwde hij met trots in zijn stem toen Littlekit hem vroeg wie zijn mama was. Meestal werd dat antwoord gevolgd door iets van angst, wat hij wel leuk vond. Zijn mama was badass en niet iemand om mee te sollen!

Hmm, die naam kwam haar bekend voor. Littlekit dacht even duidelijk diep na, voordat het haar opeens te binnen schoot. Sinclaw! Die kende ze wel, dat was die grote, enge, zwart-witte heuvel die in het nest wat dieper in de nursery lag. Maar dat betekende... "Oh! Dan is jouw broertje dus Whitekit?" ze bekeek de ander van top tot teen, een beetje verbaasd. "Je lijkt niet op hem," bracht ze wat verward uit. Pythonkit was best wel groot met van die gave ogen, terwijl Whitekit een dun zwart-wit dingetje was! Toch vond ze het wel grappig dat ze broertjes waren, want hoewel ze ook wel veel ruzie hadden, was Whitekit wel haar speelmaatje.

Pythonkit glimlachte lichtjes toen ze mauwde dat Whitekit dan zijn broertje moest zijn en maakte een bevestigend geluidje. Jup, zijn kleine broertje. Hij fronste echter niet-begrijpend toen ze vervolgde dat ze niet op elkaar leken. Hoezo dat? Hun stemmen waren relatief gelijkaardig en hun geuren al helemaal, wat natuurlijk ook logisch was - ze spendeerden zeer veel tijd samen, in het zelfde nest en met dezelfde katten. Bovendien hadden ze ook dezelfde bloedlijn. "Niet?", mauwde hij dan ook vragend, zijn stem verward. Dat moest ze toch even uitleggen hoor.