Perfect spot.

Talonpaw hield zijn omgeving strak in de gaten tijdens het jagen. Geen geluidje ontsnapte aan hem, geen geur ging langs hem zonder dat hij het geroken had. Zijn zintuigen stonden op scherp, net zoals ze dat altijd stonden. Maar er was een verschil tussen de werking van zijn zintuigen in het kamp of erbuiten. Erbuiten werd hij veel alerter, was hij veel sneller geneigd om tot actie over te gaan terwijl hij dat in het kamp zodanig nog kon minimaliseren dat het hem capabel maakte om rustig een gesprek aan te gaan zonder de hele tijd over zijn schouder te hoeven kijken. Maar zelfs daar was hij zich dan nog bewust van elke blik die over hem heen gleed, elke kat die langs hem heen probeerde te sluipen en elke trilling van een pootstap die dichtbij genoeg voor hem was om op te merken. Het was fantastisch, maar aan de andere kant ook vermoeiend. Misschien was het gewoon een gevolg van het te veel tijd spenderen in de tunnels. De tunnels maakten je doof, zorgden ervoor dat je gehoor en je reukzin de enige zintuigen waren waar je op kon vertrouwen. En elk klein geluidje klonk eng in de duisternis, omdat je geen idee had wat zich achter je kon bevinden en je dat enkel kon ontdekken door je goed te concentreren. Zijn mentor had het er bij hem ingeslepen dat hij vooral moest letten op wat hij hoorde, rook en voelde en niet zozeer wat hij zag. Een geur, een geluidje of een trilling kon meer zeggen dan wat zijn ogen hem vertelden op dat moment. En dus gebruikte Talonpaw the Outlook Rock als perfecte gelegenheid om zijn omgeving te scannen. De wind blies in zijn gezicht zodat hij geuren die naar hem toekwamen perfect op kon vangen. En zo merkte hij dus ook al een Clanmate van vrij ver op. Hij gaf de apprentice een knikje, maar zei verder niets.

Talonpaw kon aan het rennen zien dat Woodpaw aan het leren was om Moor Runner te worden. Of dat vermoedde hij toch. Hij had de tom meerdere keren heen en weer zien rennen voordat hij koers had gezet naar Talonpaw. Talonpaw bewonderde de manier waarop de Moor Runners hard konden rennen over de vlaktes en de wind zelf leken te zijn, maar hij verkoos toch echt liever de tunnels, waar hij zijn zintuigen op scherp kon zetten en op dezelfde manier kon navigeren door de nauwe gangen heen als dat dat Moor Runners dat bovengronds konden. Een glimlach verscheen om de lippen van de grijze tabby toen hij merkte hoe vrolijk Woodpaw hem begroette. Ze scheelden nog geen moon van elkaar en dus sliepen ze al enkele tijd bij elkaar, maar een gesprek was er nog nooit echt van gekomen. Misschien zou hij daar nu wel verandering in kunnen brengen. Hij zou het jammer vinden als hij het bij één vriend moest houden als hij over zou gaan naar de warrior’s den, wat er dik inzat dat dat binnen twee moons het geval zou zijn. “Hallo, Woodpaw,” zei hij met een knikje naar zijn Clanmate. “Was je aan het trainen?” Hij knikte naar de vlakte voor hun. “Het ziet er naar uit dat je training zijn vruchten aan het afwerpen zijn,” voegde hij er vervolgens op een vrij nonchalante manier aan toe, maar daardoor zeker niet minder gemeend.

“Je denkt het? Ik weet het anders wel zeker,” zei hij met een grijns. Hij had de tom zien rennen: hij zou een konijn met die snelheid zeker wel bij kunnen houden. Hij was een perfecte Moor Runner. Talonpaw moest voor dat soort dingen echt trainen, maar in de grotten kon hij goed zijn weg vinden, ondanks dat hij zo groot was. Hij moest zich soms lager tegen de grond houden dan alle andere apprentices en dat wilde al veel zeggen. Hij was best trots op zijn grote, gespierde postuur. Het gaf hem misschien niet meteen de bouw die de meesten in zijn Clan hadden, maar het zou hem wel een voordeel geven als ze ooit nog eens in oorlog zouden raken met RiverClan. Zonder dat hij het bewust deed, sloegen zijn nagels zich uit. Hij wist wel dat hij zou doen als hij zou moeten vechten tegen de apprentices van RiverClan. Hij zou wel eens laten zien dat WindClan te vrezen was! Zijn klauwen jeukten om Heatherfields weer terug in beslag te nemen, maar daar moest Stallionstar eerst een seintje voor geven en dat leek nog niet te gebeuren binnen de kortste keren. Talonpaw richtte zich weer op zijn gesprek met Woodpaw toen deze hem een vraag stelde. “Ook heel goed,” antwoordde hij. “Mijn vermogen om me te navigeren binnen de tunnels wordt steeds beter en mijn vechttechnieken gaan er ook goed op vooruit. Mijn mentor heeft gezegd dat hij mijn final assesment niet te lang meer wil uitstellen.” Zijn ogen glommen van trots toen hij dat zei.

Talonpaw grijnsde naar Woodpaw toen hij de tom jaloers naar hem zag kijken. “Niet zo doen,” zei hij. “Je haalt het heus wel.” De tom verwoordde vervolgens zijn zorgen en Talonpaw haalde zijn schouders op. “Misschien ben je een heel snelle leerling en haal je het wel in.” Het was natuurlijk te bezien hoe veel training Woodpaw achter stond, maar Talonpaw het zo het idee dat Woodpaw dat geen leuke vraag zou vinden. Hij leek zich er nu al heel onzeker over te voelen of hij zijn final assesment überhaupt wel op tijd ging mogen doen en Talonpaw wilde hem niet nog onzekerder maken. “Ik denk dat je je te veel zorgen maakt,” suste hij de apprentice. “En hoe veel apprentices zijn er wel niet die later warrior worden door omstandigheden? Als je al later je hogere rank zou krijgen, dan ben je heus niet de enige, hoor. En je Clan gaat je er ook niet anders om aankijken.” Iedereen deed het immers op zijn eigen tempo. Hij had van de elders gehoord dat er apprentices waren die hun final assesment pas hadden gedaan toen ze bijna in de buurt van de leeftijd van een young warrior kwamen. Dan viel Woodpaw’s kwestie nogal mee, niet dan? Yeah.

Talonpaw merkte dat Woodpaw’s zorgen niet helemaal verdwenen waren en wilde daar iets op zeggen, maar opeens verscheen er een glimlach om de lippen van de apprentice en Talonpaw durfde er zijn vacht om te verwedden dat dat niet kwam door het gesprek waar ze het over hadden of de manier waarop Talonpaw de tom cat had proberen op te vrolijken. Hij grinnikte toen de tom aan het vroeg of ze morgen samen zouden gaan trainen en hij gaf meteen een knikje. “Ik zie niet in waarom niet,” sprak hij. “Ik kan alle oefening wel gebruiken nu.” Maar even over naar dat ander onderwerp. Talonpaw was nu eigenlijk wel benieuwd waarom Woodpaw opeens zo begon te glimlachen. Hij was natuurlijk geen expert, maar het moest iets zijn dat Woodpaw gelukkig maakte. Een she-cat, perhabs? Meteen begon Talonpaw te grijnzen. “Zeg, Woodpaw,” zei hij met een flikkering in zijn ogen. “Je begon daarnet opeen wel heel gelukkig te kijken. Is er soms iets dat ik moet weten?”

Talonpaw trok kort met zijn oortje toen Woodpaw plotseling in een andere richting keek, wat zijn vermoedens eigenlijk alleen maar meer deden bevestigen. Waarschijnlijk ging het om een she-cat of iets dergelijks. Waar zou het anders over gaan? Talonpaw was verrast dat Woodpaw al zo vroeg zijn potentiële mate gevonden leek te hebben, maar aan de andere kant deerde het hem ook weinig. Als het Woodpaw gelukkig maakte, wat maakte de rest dan uit? Hij was jong, maar wat was nu de juiste leeftijd om aan zoiets te beginnen? Talonpaw had zijn ogen er in elk geval nog niet naar. En zijn oren al helemaal niet. Hij was te druk met zijn training te vervolledigen om zich om die reden te richten op de she-cats binnen zijn Clan, maar wie weet zou dat ook snel genoeg komen nadat hij een warrior was geworden. Ach ja, hij zou wel zien. Toch kon hij het niet laten om Woodpaw er nog even mee te plagen. “Ik hoop dat je gelukkig met haar wordt, man. Ze is een geluksvogel.” Hij grijnsde naar Woodpaw. “Als jullie later kits krijgen, wil ik peetvader worden,” grapte hij er nog achteraan.