Longing (Blueberry)

Rascal struinde door de straten. Hij zat nog steeds met lood in zijn schoenen. Hij had Eveningglow nog niet weer gezien. Hij miste zijn zus iedere dag. Ze was een raampje voor hem naar de buitenwereld, een ontsnapping van zijn druilerige bestaan. Hij had dan wel een schild om zich heen van grappen en grollen, maar hij wilde niets liever dan ontsnappen aan de verwarring waar hij nu in leefde. Rascal hing bijna dag en nacht rond bij de huizen die grensden aan ThunderClan territorium. Hij jaagde in de tuinen, op huismussen en vette muizen. Sliep op de daken en in de zeldzame keer dat het regende was een simpel struikje meer dan genoeg onderdak. Hij keek uit op de boomtoppen, smachtend naar een ander leven. Misschien moest hij het een keer doen, gewoon weggaan, alles achterlaten. Maar dan bleef hij in tweestrijd. Hij had familie in de elite. Hij moest op ze passen, kostte wat het kostte. Daarom bleef hij zo nu en dan het kamp bezoeken, checken of alles nog oké was. Maar voor nu zat hij op een muurtje die een tweebeen tuin omsloot, starend naar het diepe woud waar zijn zus zich verschool.

Blueberry struinde langs de rand van het woud, waar de boskatten woonde. Ze had er eigelijk nog nooit een ontmoet. Ze was eigelijk best benieuwd, ze had wel verhalen gehoord over kruidenkatjes en allemaal ingewikkelde regels. Vooral het geloof in een of andere dode katten stond centraal, en tja that's all. Meer wist ze niet. Ze had besloten een beetje op onderzoek uit te gaan, met geknepen ogen keek ze het bos in. Ze vroeg zich soms wel eens af hoe het leven in het woud zou zijn. Ze zou zich waarschijnlijk nooit thuis voelen daar, maar toch.
Blueberry vervolgde haar weg, ze proefde de lucht door haar mond een beetje open te doen. Een bekende geur: Bloodclan. Er was nog een bloodclanner in de buurt. Blueberry liet een grommend geluid horen. Ze kon ook nooit eens alleen zijn. Ze rook nog een keer en herkende Rascal. Ze zwiepte geirriteert met haar staart, ze kon dat stuk vossenstront af en toe niet uitstaan. Maar soms vond ze het wel leuk om een beetje met hem te sollen. Ze trippelde wat sneller richting de geur en al snel zag ze zijn bruin witte vacht. "Hey Haarbal," miauwde ze grimmig terwijl ze naast hem ging zitten. "Waar kijken we naar?" vroeg ze hem. Ze had hem wel zien kijken, starend naar het bos. Wou hij soms ook een boskat worden? Of had hij een liefje daar? Vragen bestookte haar hoofd. Ze wou maar al te graag weten wat hij nu weer aan het uitvreten was.

Rascal leek de rust en stilte echter niet lang gegund. Voordat hij de poes zag, rook hij haar al. Zijn kop draaide loom opzij en de grijze poes kwam al aanzetten. Rascal rolde zijn ogen en hij zuchtte diep. Oh nee, werd het weer zo’n dag? Liever wilde hij niet dat het hier krioelde van de BloodClanners. Misschien zou ThunderClan dan wel denken dat ze hen aan het bespioneren waren. Dat moest ook niet gebeuren. Nee, ThunderClan was zijn geheime projectje, niemand mocht zich daarmee bemoeien. Hij werd ook weer met de gewoonlijke vriendelijkheid begroet. Ze haatte hem toch? Waarom kwam ze dan een gezellig praatje hebben. ‘Oh nee, jij weer,’ bromde hij cynisch toen ze bij hem kwam zitten. Meteen sloeg hij zijn staart beschermend om zijn lichaam heen en liet het puntje op zijn voorpoten rusten. Zijn blik ging naar de poes, waarna hij met een licht misgunnend geluid zijn kop afwende. Ze vroeg waar ze naar keken. ‘ThunderClan,’ mauwde hij doodsimpel. Had ze dan nooit een mentor gehad? Jinx had dit bijna vanaf dag één in hem gestampt. Hij moest weten wat de clans waren en hun specialiteiten, mochten ze ooit tegen hun vechten. En tegen hun gevochten hadden ze zeker gedaan. Maar ThunderClan was natuurlijk wel een beetje speciaal voor Rascal, dat zou hij nooit toegeven aan ook maar iemand. Het was zijn bloed. Hij was er geboren. Niemand wist dat behalve hij. En degene die het hadden geweten waren dood, letterlijk of figuurlijk. Claw was niet meer en Shark… Shark kon net zo goed dood zijn. Zijn blik ging weer even naar Blueberry. ‘Ben ik nu de slimmere hier?’ grapte hij vervolgens met een scheve grijns.

"Oh nee, jij weer." bromde de kater. Blueberry grijnsde, die had ze wel verwacht. "Thunderclan." antwoorde hij kortaf op haar vraag. "Ben ik nu de slimme hier?" hij glimlachte scheefjes. "Misschien." miauwde ze met een ondertoon in haar stem. Hij was de gene die naar de thunderclan zat te kijken als een blinde kitten, niet zij. En natuurlijk wist ze wel waar naar hij keek, ze was verdomme niet van gisteren. Alleen het leek alsof hij iets zocht. "En waarom kijken we naar Thunderclan? Vragen of we alvast een stuk bos kunnen lenen om leaf-bare door te komen?" vroeg ze nieuwsgierig. Het zou op-zich niet verkeerd zijn een deel van het bos in te pikken, dan hadden ze tenminste wat extra prooi. Er waren anders genoeg monden die gevoed moesten worden.

Rascal keek de poes even schuin aan toen ze misschien zei. Hij liep wat onhoorbaar gemurmel uit zijn bek komen, waarna hij zijn blik weer op de bomen afwende. Misschien konden ze hier maar beter weggaan, voordat hij zichzelf nog verdachter opstelde dan hij al was. Maar Blueberry was het druk met zeggen dat ze wel even een stukje woud konden claimen als BloodClan. Rascal rolde zijn ogen, waarna hij zijn kaken strak op elkaar klemde. ‘Haha, ja, toe maar. Dat lijkt me nog wel grappig,’ miauwde hij sarcastisch. Ze moest de clans niet onderschatten. Ze deed net alsof ze boven iedereen anders stond. Zelfs Claw kon ThunderClan niet land onder zijn klauw houden. ‘Ben je de laatste keer vergeten dat we tegen de clans vochten?’ miauwde hij schamper. Hij was er zelf ook bij geweest. Grote ogen had hij het slagveld aangekeken. Hoe Claw werd vermoord en zijn vader met man en macht de rest bij elkaar probeerde te houden. Rascal was gevlucht op het eerste teken. Nee, dat was niet grappig geweest. ‘Laten we gaan,’ opperde hij. De grote kater kwam overeind en probeerde meteen de poes van het muurtje te duwen.

"Haha, ja, toe maar. Dat lijkt me nog wel grappig" miauwde Rascal vol Sarcasme, Blueberry snoof en gaf een zwiep met haar staart over zijn oren. Stomkop, dacht ze. "Ben je de laatste keer vergeten dat we tegen de clans vochten?" vervolgde hij, Blueberry wiebelde met haar oren, "Ja natuurlijk, elke kat kent het gevecht waarin Claw stief." en ze keek hem geknepen oogjes aan, ze was heus de vorige keer dat ze elkaar ontmoete niet vergeten. Die schurft had beweert dat de Bloodclan niks voor hem betekende. Toch na al zijn beweringen vroeg ze zich af waar hij zonder de clan zou zijn, het zou toch wel iets voor hem moeten beteken? "Laten we gaan." miauwde hij kortaf en hij duwde haar bijna van de muur af. "Ik kan zelf springen, dank je." en ze sprong soepel van het muurtje af.

Rascal snoof schamper toen ze sprak dat het niet vergeten was. ‘Dan weet je ook dat je niet met ze moet sollen,’ bromde hij zachtjes. Rascal wierp nog een laatste verlangende blik op de bomen, waarna hij Blueberry alweer in haar naam hoorde kirren dat ze heus zelf wel kon springen. Rascal sprong achter haar na en landde slechts een staartlengte van haar vandaan. Hij slofte achter haar aan en wist nu niet meer wat hij moest doen. Hij wilde niet een gezellig ommetje maken of over de laatste roddels spreken. ‘Nou, poessie,’ begon hij toen maar. ‘Waarom kom je mij nou weer lastig vallen?’ Want ja, hij dacht dat het wel duidelijk was dat ze geen vrienden waren. Maar Rascal had zijn kop er niet genoeg bij om haar op de kast te jagen. Misschien de volgende keer maar weer.

Geen reden. Fijn. Maar hij hoopte nu niet vast te zitten aan een schaduw. Hij moest al op zijn passen letten, maar de grote kater was steeds roekelozer aan het worden. Maar tot nu toe had hij nog geen poot op ThunderClan territorium gezet. Dat kon je niet over al hun liefelijke clanleden zeggen. Ugh. Hij slenterde sloom voort, nog steeds geïrriteerd dat mevrouw hem nog op de hielen zat. Zijn oren stonden geïrriteerd naar achteren gericht, waarna hij zijn staart langs haar gezicht zwiepte. ‘Heb je niets beters te doen? Beminde hondentandjes verzamelen of iets dergelijks?’ Tsja, dat was toch waar die katten voor leefden? Klimmen op de sociale ladder? Naar Cobra’s pijpen te dansen en hopen dat hij hen aardig zou vinden? Dat ze in zijn clubje mochten blijven? Wat kon je ermee bereiken? Eer? Aanzien? Rascal had er nooit wat in gezien. Het waren allemaal hersenloze honden, het enige wat ze wilden doen was spierballen laten zien en macht hebben. Maar sinds Claw was gestorven, had de elite nog maar weinig bereikt.

"Heb je niets beters te doen? Beminde hondentandjes verzamelen of iets dergelijks?" miauwde hij honend. Blueberry rolde met haar ogen, alsof alles draaide om een halsband met wat tanden. Het was vele male meer dan dat, niet dat hij daar ooit iets van zou begrijpen. "De bloodclan is meer dan dat hoor." miauwde ze fel. Ze kon nog al fel de hoek om zeilen als het om de clan ging. Soms dacht ze dat ze een van de weinige trouwe leden was. Er waren er immers zat die het gewoon voor de lol deden. Nah, het was wel leuk andere katten de stuipen op het lijf te jagen natuurlijk. Maar toch, de meeste, zoals haarbal rascal, deden het gewoon voor de bescherming.

Nog steeds niet afgeschud. Hij zuchtte nog een keer luid. De poes sprak uiteindelijk vermoeiend dat de elite meer was dan dat. ‘De elite is meer dan dat!’ imiteerde hij haar in een irritant, hoog stemmetje. Ach, ze moest haar domme smoel houden. Hij keerde zich abrupt om, zwiepte geïrriteerd met zijn staart. Hij drukte intimiderend zijn kop tegen de hare en zette nog een stap bij. ‘Zoals wat dan?’ siste hij fel. ‘Lachen over de lijken die jullie hebben geproduceerd? Onschuldige kittypets van hun leven beroven? Zo lang jullie maar samen zijn, want dat is stoer,’ miauwde hij spottend. Zijn ogen vlamden, zijn vacht borstelend. Hij duwde nog even zijn kop tegen haar aan, voordat hij haar nog een laatste strak gaf en weer omdraaide. ‘Jullie zouden elkaar nog vermoorden als het beter uitkwam,’ spuwde hij minachtend. Hij was het helemaal zat. Zijn vader had er altijd sport in gezien, moorden en verminken. Rascal weigerde om dat te worden.