Glow in the dark.

Met zijn groengele ogen nam Darkvoid zijn omgeving kort in zich op. Het was al ver na middernacht, maar aangezien hij met de ochtendpatrouille mee was gegaan en direct daarna de middagpatrouille had overgenomen, was hij uitgeput in slaap gevallen tegen de avond en kon hij nu niet meer slapen. Bovendien zou hij straks weer de ochtendpatrouille doen en wilde hij zijn spieren even loslopen voordat de zon op zou komen, wat, als hij het moest in gaan schatten, nog maar anderhalf uur zou duren. Genoeg tijd voor hem om zijn ledematen wat te rekken, genoeg tijd voor de anderen om wat bij te kunnen slapen. Hij zou zich, als de zon op zou gaan, wel snel weer naar het kamp scheren zodat hij zich bij zijn patrouille kon voegen. En daarna zou hij gaan slapen en weer vertrekken voor te gaan jagen. Het begon een beetje routine te worden, maar gelukkig wel een routine waar Darkvoid nooit een hekel aan zou krijgen. De zwart-witte tom ging door zijn poten toen hij geritsel hoorde, sloop naar voren en had niet veel later een muis tussen zijn kaken geklemd. Hij had niet verwacht dat hij vannacht nog wat zou vangen, maar alle kleine beetjes waren mooi meegenomen voordat het extreem koude weer zich weer zou aankondigen en de periode van ziekte er ook weer zou zijn. De tom wilde zich net omdraaien zodat hij een ander deel van zijn territorium kon verkennen toen hij plotseling weer geritsel hoorde, maar deze keer duidelijk afkomstig van een kat. Darkvoid liet zijn prooi vallen en richtte zijn groengele ogen met een lichte hint van nieuwsgierigheid naar voren. Hij opende zijn bek in en meende de geur te herkennen van de kat die voor hem stond. “Settleddust? Ben jij dat?”

Darkvoid trok kort met zijn oortje toen hij de reactie van Settleddust zag, gevolgd door het onderdrukken van zijn geamuseerde trillende snorharen. Toen bedacht hij zich weer wat de jonge tom had meegemaakt de afgelopen periode en hield het trillen van zijn snorharen al snel op. Het was niet grappig. De jonge warrior had als apprentice zijnde iets behoorlijk traumatiserend meegemaakt toen zijn staart geamputeerd moest worden omdat een hond deze zwaar verwond had. Darkvoid kon zich nog goed de ellendige blik herinneren waarmee Settleddust in de medicine cat’s den had gezeten, vlak voordat hij uiteindelijk toch tot warrior werd benoemd en hij zijn taken kon hervatten. Het was niet meer dan normaal dat hij schrok als hij niemand hier verwachtte. “Rustig,” zei hij dan ook op die kalme manier waarvan hij wist dat het de meeste kalmeerden in zijn buurt. “Ik ben het maar.” Settleddust herkende hem nu echter ook en Darkvoid deed weer een paar stappen dichterbij zodat hij verlicht werd door het maanlicht. “Ik kon niet slapen,” was zijn simpele antwoord. “Plus ik vind het aangenaam als het territorium gehuld in duisternis is. Het heeft wel wat.” De tom knikte vervolgens in de richting van Settleddust’s stomp, waar ooit een staart had gezeten. Hij wist wel hoe hij rustig een gevoelig onderwerp aan moest snijden, maar hij ging niet net doen alsof hij geen idee had waarom de kat hier was. Hij wist nog dat hij helemaal uitgeput was door zijn takenpakket toen hij net warrior geworden was, dus hij dacht niet dat Settleddust een gezellig ommetje kwam maken. Niet na wat er gebeurd was. “Hoe gaat het met dat? Doet het nog veel zeer?” In zijn blik school geen medelijden, maar je kon duidelijk zien dat het hem ook niet koud liet.

Misschien was het geen goed idee geweest om juist dat onderwerp aan te snijden, maar ergens was het misschien ook wel goed om erover te praten. Darkvoid zei dus maar niks op de toon die Settleddust aansloeg en bleef zwijgen, wat resulteerde in de jonge warrior die iets meer vertelde over de pijn die hij had. Darkvoid wist dat er een woord voor was, maar hij kon er even niet op komen. Hij wilde bemoedigende woorden zeggen tegen de warrior, maar opeens weerklonk er een hoop gekraak boven hun kopjes en was er geen ruimte meer om iets te zeggen. Een tak begon al af te breken en zijn weg razendsnel naar beneden te maken. Darkvoid zijn bloed werd koud toen hij merkte dat de tak in de richting van Settleddust ging; hij zou zelf niet geraakt worden als hij hier bleef staan. Darkvoid handelde instinctief: in plaats van te roepen naar Settleddust, schoot hij vanaf zijn plek naar de jonge warrior toe, bewoog zijn schouder naar voren en liet zijn volle gewicht tegen de tabby knallen. De tak schoot met een akelig gekraak langs hun; Darkvoid voelde de uiteinden van de tak langs zijn schouders schrapen en even hapte hij naar adem, maar hij hield meteen op. Hij ging zich niet als een kitten aanstellen om een paar kleine schrammen. Hij keek kort over zijn schouder naar de gevallen tak, maar richtte zijn aandacht daarna al snel weer op de jonge tabby. Hopelijk had hij de jonge kat niet op zijn staart geduwd. Of het stompje dat zijn staart eens was. “Gaat het?” vroeg hij, proberend om zijn ademhaling onder controle te houden en enigszins neutraal te klinken. “In StarClan’s naam,” mopperde hij. “Zo hard waait het toch niet?” Hij schudde zijn kopje. “Misschien kunnen we maar beter terug naar het kamp gaan, voordat er nog meer ongelukken gebeuren. We rapporteren dit morgenvroeg aan Acorndust en Tallstar zodat ze er wat katten op uit kunnen sturen om het op te ruimen.”

“Alleen wat schrammetjes, niets dat ik niet zal overleven,” sprak Darkvoid op een nonchalante toon. Als hij ergens slecht in was, dan was het zijn gevoelens toegeven. Hij wilde altijd maar sterk zijn, altijd maar laten blijken dat niets hem kon kwetsen. Soms werkte die houding, maar soms werkte het hem ook ontzettend tegen. Iets toegeven was iets wat hij vrij moeilijk kon, zeker als het in zijn nadeel kon werken. “Dan is dat toch wel een vogel die ik graag zou willen vangen,” gromde hij. “De Clan kan het zeker gebruiken.” Maar in elk geval stemde Settleddust in om terug naar het kamp te gaan. Darkvoid voelde zich altijd veilig binnen zijn eigen territorium, maar het vallen van die tak had wat onheilspellends. Misschien mocht hij er niet te veel achter zoeken, maar de wind was helemaal niet zo sterk geweest en Settleddust’s redenatie was ook niet echt iets waar hij zich in kon vinden. “Ja, ja, je hebt gelijk,” murmelde hij terwijl hij nog één laatste keer naar boven keek. Hij was blij dat hij Settleddust op tijd opzij had kunnen duwen en er zelf maar met een paar schrammetjes vanaf was geraakt. Wie weet wat voor een schuldgevoel het hem had gegeven als hij aan zijn Clanmates moest melden hoe één van hun sterke warriors gedood was door een vallende tak? “Ik zou denken dat als StarClan ons iets belangrijks wilden vertellen, ze wel contact op hadden genomen met Acefray of Bloodpaw. Ik vermoed dat het gewoon pech geweest is dan.” En hij haalde zijn schouders op, alsof hij er ook niet meer aan toe kon voegen. “Ik heb je hopelijk niet te hard geraakt daarnet?” Hij hoefde niet nog eens naar Settleddust’s staart te informeren; de tom zou hopelijk zo ook wel weten waar het over ging. En deze keer misschien een stuk minder geïrriteerd reageren, nu hij wist dat Darkvoid echt het beste met hem voorhad.