Lesson 2: Intelligence [Wren]

Een nieuwe dag, een nieuwe kans. De vroegste verkenningspatrouilles waren vertrokken zodra de lucht begon te verkleuren, maar het duurde nog even voor de zon zich liet zien. Zodra de eerste zonnestraal zijn vacht raakte, liep Day terug de grot in om zijn To-be te wekken. "Goedemorgen, Wren Gliding on Morning Breeze", miauwde hij. "Het is een mooie dag om naar buiten te gaan. Bereid je voor, dan zie ik je spoedig aan de andere kant van de waterval." Hij vroeg zich af hoe de rest van de vorige dag voor haar verlopen was en of ze had gedaan wat hij haar had gevraagd. Hij had haar met opzet niet in de gaten gehouden en nu was hij zeer benieuwd wat er van de vraag geworden was.
Buiten staarde hij in vredige stilte naar kalme, licht bewolkte hemel. Laag aan de hemel scheen de zon nog onder het wolkendek door, maar spoedig zou ze erbovenuit stijgen en zouden de wolken haar aan het oog onttrekken. Toch zou genoeg van haar licht door het dek heen dringen, zo krachtig waren haar stralen. Hoe dicht de bewolking ook was, het zou dag nooit in nacht veranderen - hooguit in schemering.

Wren had zich gisteren de rest van de dag weggetrokken in de to-be den. Haar eerste training met Day was rampzalig verlopen. En ze was nog steeds boos op hem. Ze had er zelfs slecht van kunnen slapen, gewoon omdat ze allemaal scenario's had verzonnen om terug te komen op Day. Dat ze weigerde nog langer stomme, nutteloze trainingen te doen. Dat ze zou vragen om een nieuwe mentor. Dat ze het tegen haar moeder zou zeggen. Ze was dus nog steeds in een pesthumeur toen ze de dag erna wakker was geworden. Ze was dus ook al wakker voordat Day haar op kwam halen. Ze had haar rug naar hem gekeerd terwijl ze in haar nest lag, en bromde alleen iets terug toen hij goedemorgen zei. Maar toen hij sprak dat ze naar buiten zouden gaan, was haar interesse toch gewekt. Ze keek op uit haar nest en keek hem na toen hij vertrok. Meende hij dit? Ze sprong overeind en volgde hem nadat ze hem mos van zich af had geschud.
En hij meende het echt. Hij zat net buiten de grot op haar te wachten. Onverstoord. Het deed haar direct weer denken aan gisteren, wat de irritatie in haar weer aanwakkerde. Maar, misschien was hij het wel vergeten dat ze nog een opdracht had staan en gingen ze gewoon een leuke training houden. ‘Wat gaan we doen?’ vroeg ze dus ook direct toen ze naast hem stond. Ze bleef express op haar poten staan, aantonend dat ze klaar was om direct te vertrekken.  

Ah, daar was ze. Hij keek naar haar en probeerde haar humeur te peilen. De woede die gisteren haar trekken had vervormd, was nu verdwenen en haar gezichtje toonde geen ergernis, maar wel iets uitdagends - waag het eens nog zo'n stunt te trekken als gisteren, vandaag gaan we naar buiten, kijk, ik sta al klaar en ik laat me niet terug naar binnen sturen - zo keek ze. Day glimlachte. "We gaan allereerst een eindje lopen", miauwde hij en hij duwde zich op zijn grote poten uit zijn zittende positie omhoog. Hij begon te lopen en wenkte haar met zijn pluizige staart hem te volgen, al had ze waarschijnlijk geen aanmoediging nodig. "En daarna ga ik je vragen of je de zin nog hebt weten te vinden."

Gelukkig, ze gingen lopen. Dat was al een begin. Wren was al eerder vertrokken dan Day en voor ze het wist liep ze al een staartlengte voor hem en sprong ze het pad langs de waterval naar beneden. Ze had echt geen zin om nog langer op Day te wachten. Ze had al lang genoeg gewacht op dit moment. Maar Day was gisteren helaas niet vergeten en meteen schokte haar passen, alsof een rilling door haar lijf schoot en haar staart druilde als in een reflex naar beneden. De zin? Noemde hij het tegenwoordig alweer zo. Wren beet op haar lip. Ze stond op een keerpunt, of ze ging braaf antwoorden en weer een dag niets doen, of ze nam zelf de teugels in handen. ‘Oké,’ antwoordde ze toen eindelijk, niet eens haar mentor aankijkend. ‘Maar vraag dat maar als we op de hooglanden zijn!’ riep ze toen uitdagend over haar schouder. Ha! Hij moest haar nu maar eens te pakken krijgen. En alsof een startschot af was gegaan, scheurde zo hard als ze kon naar voren. Ze rende en ze rende, steeds verder en ze sprong over de ruwe stenen. Het landschap veranderde langzaam naam kleine struiken en stekelige grassen. Hah Day, kon me nu maar eens pakken!

Wren keek nog een keer achter zich. Day had de achtervolging ingezet, maar zij was sneller! Ze bleef hem voor. Vrolijk rende ze door, dansend over het ruige territorium alsof ze er al veel langer paradeerde dan een maan. De wind in haar vacht, de frisse lucht in haar neus. Voor ze het wist was ze op de hooglanden, Day nog steeds in haar kielzog. Maar ze moest toegeven dat ze best moe was na zo'n stuk op volle snelheid te rennen. Haar flanken gingen hevig op en neer en haar hartslag lag hoog. Tot haar ongenoegen verminderde ze haar snelheid. Totdat ze terug viel in een drafje en uiteindelijk slechts nog wandelend vooruit kwam. Maar ze weigerde Day nog aan te kijken en sprong op een grote rots, haar nagels krassend op de gladde steen. Maar ze wist zichzelf erop te hijsen en toen keek ze uit over een prachtig glooiend hoogland, het scherpe reliëf van de bergen op de achtergrond. Ze hijgde daar even uit, haar blik strak vooruit en geen woord kwam over haar lippen.

Ah, ze werd moe. Dat werd tijd ook, want Day moest toegeven dat langeafstandsrennen ook niet helemaal zijn sterkste punt was. Zijn To-be koos ervoor hem nog even te negeren en haar mentor op zijn beurt besloot zich nog even genegeerd te laten worden. Het prachtige landschap was haar aandacht immers ook waard, di door de wind geteisterde glooiende land, onderbroken door dramatische rotspartijen en boompjes die de vorm van de wind hadden aangenomen, hun takken buigend als in een storm zelfs als de wind even ging liggen, en daarachter de bergen, die prachtige bergen, naar achteren to steeds blauwer tot ze haast niet meer van de lucht te onderscheiden waren. Zouden die verre bergen echt zo weinig substantieel zijn, of was het een effect van de verte? Hij had nooit ver genoeg gereisd om het te ontdekken, maar wat hij aan verhalen had gehoord, suggereerde dat de verte niet daadwerkelijk blauw was.

Na enkele minuten van rust, stapte Day naar voren om zich bij Wren op haar rots te voegen. "Ben je nu klaar voor de vraag, Wren Gliding on Morning Breeze?" vroeg hij.

Wren stond op haar rots. Ja, dit was nu haar rots. Ze staarde voor zich uit, weigerde achterom te kijken. Ze zouden wel eens zien wie als eerste zou barsten. Toch werd het wachten al snel heel saai. Ze stond te wiebelen op haar pootjes en haar ogen scanden de al even saaie omgeving. Het puntje van haar staart wiebelde heen en weer. Maar het was Day die als eerste opgaf. Hah! Ze keek naar de grote kater die op haar rots kwam. De brutaliteit! Maar ze liet het gebeuren. De vraag kwam en ze wilde hem eigenlijk nog steeds niet beantwoorden. Want ze had nog geen antwoord. Het doel van naar een rots staren. Het was al net zo doelloos als hier voor zich uit staren. Maar toen had ze in elk geval nog het doel om van Day te winnen. Kijken naar een steen totdat het poten kreeg, dat was gewoon een doel van Day om haar boos te krijgen. ‘De zin van de steen bestaat niet,’ antwoordde ze toen bits. ‘Het zal nooit poten krijgen.’ Ze keek uitdagend naar haar mentor. Ze wist ook wel dat het niet het antwoord was wat hij wilde horen. ‘Ik heb toch geen geduld om mijn pels grijs te zien worden! Ik kan veel betere dingen dan dat doen!’

Even was het stil en toen Wren begon te praten, klonk ze allesbehalve geamuseerd. Boze woorden waren als het prikken van dorens in je vacht en haar uitdagende blik deed het lijken alsof ze zich tegen hem keerde, maar hij nam het haar niet kwalijk. Hij kon haar ook niet echt ongelijk geven en toch was dat precies wat hij ging doen, want de subtiliteiten van de rede lieten toe dat een kat gelijk en ongelijk had tegelijk. Aan haar deed de steen zich zinloos en pootloos voor. Nu, pootloos was hij voor Day ook, maar zinloos zeker niet. "Geduld is een schone zaak", miauwde Day afwezig het cliché. De woorden droegen een betekenis die er voor velen uitgesleten leek, maar ze waren enkel versleten omdat ze waar waren, en het kon goed zijn om er eens met een andere blik naar te kijken en die waarheid te zien. In zijn kop zocht hij naar andere woorden. "De helft van het leven bestaat uit wachten terwijl je pels grijs wordt. Een kat die niet wacht, mist alle kansen. Een kat die niet wacht, mist alle gevaren", miauwde hij. "Niemand die niet naar de stenen blijft kijken zal ze zien op de dag dat ze pootjes groeien. En niemand die niet uren, dagen naar een lege lucht heeft gestaard zal de adelaar zien naderen."

Day leek zich helaas niets aan te trekken van haar rebelse woorden. Ze wilde niet meewerken aan zijn stomme training. Maar hij bleef met datzelfde, stomme, kalme hoofd naar haar kijken. Het maakte haar gewoon kwaad. Ze drukte haar oren in haar nek en bleef hem demonstratief aankijken. Maar toen hij uitsprak dat geduld een schone zaak was, kreunde ze luid van frustratie en sloeg met haar poten op de grond. Ze keerde haar kop weg en staarde kribbig in de verte. Het dal was opeens super interessant. En toen begon Day uit te leggen. Wren blies haar wangen bol op en klemde haar kaken op elkaar. Hij zei allemaal onlogische dingen, maar uiteindelijk begon er een klik te komen. Hij wilde haar gewoon leren om naar de lucht te staren, voor arenden. Dat was het punt. Maar, maar waarom deze achterlijke test? Ze wierp haar blik weer naar de gevlekte kater. ‘Zeg dat dan! Ik kan wel gewoon een dag naar de lucht staren voor arenden, dat heeft tenminste een doel!’ riep ze fel uit naar de kater. Ja, ze wist dat wacht staan een deel van de training was, om de grot en alle katten erin te beschermen. Dat wist zelfs de kleinste kitten! Dat hoefde hij niet zo te bewijzen. Ze kwam weer op haar poten en sprong demonstratief van de rots af, het stekelige gras weer onder haar poten. ‘En ik ben het niet er mee eens dat je altijd maar moet wachten. Moet je rondhangen en wachten tot de kansen in je poten springen? Je moet zélf je kansen pakken, zélf creëren. Niet hopen dat er ooit een dag iets magisch gebeurt!’ Ze draaide zich om en keek naar de kater die nog op de steen zat. Hij was altijd de gene met zijn domme, filosofische, spirituele, wat dan ook verhalen. Maar  nu vond ze dat zij wel een punt had. Pft!

Hij keek onverstoorbaar naar de felle To-be. "Een tijdje terug zat je op wacht met Cardinal with Scarlet Feathers, niet?" merkte hij kalm op. Hoe vroeg zich af of verdere toelichting nodig was. Hij liet een stilte vallen voor hij op het tweede deel van Wrens tirade reageerde. "De helft van het leven, zei ik niet?" miauwde hij, een twinkeling in zijn ogen. Het was belangrijk om goed te luisteren naar wat iemand zei. "Er is een tijd voor zitten en een tijd voor rennen. Een tijd voor wachten en een tijd voor springen. Er zijn twee soorten kansen in het leven: de kansen je die maakt en de kansen die komen. De kunst is om geen van beiden te missen."

Doe. Iets! Wren haalde haar hele arsenaal eruit en Day bleef haar aankijken met dezelfde blik. Ugh! Ze wilde het haar uit haar kop trekken. Ze bleef hem met haar kwade blik aanstaren, haar oren in haar nek. Opeens vroeg hij iets over een wacht van Cardinal. Even kort was de verwarring op haar gezicht te lezen. ‘Ja, hoezo?’ miauwde ze stellig. Toen was het tenminste spannend geweest, een échte arend was er geweest. En zij had hem als eerste gezien! Maar de reactie op haar naaldloze redenering was niet wat ze wenste. Nee, en al helemaal niet die blik in Days ogen. Hij was zo verzot op zichzelf. En ze wilde echt niet de helft van haar leven gaan wachten. Ze keerde zich weer om, kijkend naar het dal. Ze moest even nadenken wat ze ging zeggen, voordat Day het weer kunstzinnig zou uitpluizen en haar dromen zou verpletteren. Maar Wren was niet zo kunstig met woorden als Day. ‘Nou en! Ik maak liever mijn eigen pad,’ was daarom haar beste comeback.

De boodschap leek niet volledig door te komen. Of zou ze enkel doen alsof ze was vergeten dat ze zich die dag niet echt helemaal in staat had getoond een dag lang onverstoord naar de lucht te kijken. Hoe lang had Cardinal gezegd dat het had geduurd voor Wren uit verveling vals alarm had geslagen? Ach, het gaf niet, ze was immers nog een jonge To-be. Dergelijke fouten konden in dit stadium van haar leven nog niet veel kwaad. Day wilde haar er niet op afbranden, er waren vriendelijker manieren om haar de nodige lessen bij te brengen. Hij glimlachte. "Iedere kat maakt zijn eigen pad, Wren. Sommigen leggen hun paden over die van anderen heen, sommigen maken een recht pad en anderen een dat zigzagt door het leven. Spring over beken en worstel door struiken als dat je voldoening schenkt. Neem zijpaden, verken het terrein, en laat vooral je pad met dat van anderen kruisen. Het belangrijkste is dat alle Tribekatten uiteindelijk in dezelfde richting bewegen." Ach, hoe zou hij zijn pad kunnen omschrijven? Hij volgde eerdere pootstappen met soms een uitstapje in de wolken, een doolhof op zijn tijd, maar altijd de blik op de bergen gericht waar de zon achter oprees in de ochtend. Het was over het algemeen een aangenaam pad, uitgesleten en vertrouwd.

Wren moest haar best doen om niet hardop te kreunen toen Day weer een saai verhaal begon over paden en bla bla. Ze wilde hem door elkaar schudden en smeken om gewoon te trainen, zoals alle andere to-be's. En dat hij kon ophouden zo erg "Day" te zijn. Maar om dat te hopen was wachten op het lopen van een steen. Hij wilde uiteindelijk dat alle tribekatten dezelfde kant op bewogen. Ze keek hem uitdagend aan. ‘En wat nou als ik de andere kant op wil?’ miauwde ze toen. Ze was er erg op gebrand om haar eigen lot te creëren en niet een uitgelegd pad te volgen. Ze wilde alles ontdekken wat er was, ze wilde alles leren wat het was om cave guard te zijn. En niet over Day zijn eindeloze verhalen. En hoewel ze cool waren toen ze een kitten was, ze was nu een to-be. Ze wilde niet meer over eindeloze wateren weten en zonsopgangen en amahoela. Ze wilde vechten!

De uitdaging in haar blik kwam niet als een verrassing. Wanneer had Wren zijn woorden ooit zonder tegenwicht aangenomen? Day glimlachte - hij zou niet anders willen. Het was een uitdaging om Wren te trainen, maar hij had er nu al veel plezier in. Haar vrije geest en sterke wil waren mooie eigenschappen, ze had veel in zich, dat was hem wel duidelijk. Ze kon een uitmuntende Cave Guard worden, al betwijfelde hij of ze een recht pad in die richting zou volgen. Zij leek meer een kat van bochten, cross country en side quests. Zou haar pad uiteindelijk toch in dezelfde richting bewegen? Zelfs dat wist hij niet zeker, maar hij was vastbesloten zich door die onzekerheid niet uit het veld te laten slaan. Natuurlijk zag hij graag alle Tribekatten een pad delen, ook al legden ze de route allen op hun eigen manier af. Ze deelden een doel, een bestemming, en hoe sterker dat gedeelde gevoel was, hoe sterker de Tribe was. Maar Wren was meer dan een potentiele beschermer van de Tribe, ze was zichzelf, en hij zou er alles aan doen om haar te helpen de zelf te worden die ze wilde zijn. Haar uitdaging beantwoordde hij dan ook met niets dan zachtheid. "Dan zal ik je niet stoppen", miauwde hij. Hij keek haar aan. "Ik ben niet je mentor om jouw route voor je uit te stippelen, ik ben hier enkel om je de weg te wijzen die ik ken en je voor te bereiden op wat je onderweg zoal tegen kunt komen." Hij tikte met een poot tegen haar schouder. "Jij kiest je pad." Een speelse twinkeling verscheen in zijn ogen. "Ik hoop alleen dat je vandaag even mijn voetstappen zou willen volgen, zodat we de training kunnen voortzetten."

Eindelijk hoorde Wren woorden die ze wilde horen. Dat ze vrij was zelf te kiezen. Dat ze niet slechts een pion was in het systeem. Eindelijk kwamen er stellingen waar ze het over eens kon zijn. Een voorzichtige glimlach kwam op haar gezicht, waarna ze weer vastberaden voor zich uit keek. Ze wilde ook helemaal niet zoals Day worden. Ze verschilden als dag en nacht. Misschien was het daarom dat mama haar aan hem gekoppeld had, om meer zoals hem te worden en minder zoals haar. Maar het zat nou eenmaal in haar DNA. Ze kreeg nog een tik tegen haar schouder, en ze moest ook lachen. ‘Mooi! Want dat zou ik tóch wel doen,’ miauwde ze met een koppig stemmetje, maar de vreugde klonk ertussen. En toen kwam iets wat als muziek in haar oren klonk. Trainen. Ja! Ze wilde niets liever. Eindelijk kon ze de gave trucjes leren die Day Chief hadden gemaakt. ‘Ja, graag! Laat zien wat je kan, oude man,’ miauwde ze ondeugend. Haar staartje vloog recht omhoog de lucht in en ze rekte haar klauwen uit. Ze was er klaar voor!

Hij zag haar gezicht tot zijn tevredenheid even oplichten. Zijn woorden vielen duidelijk goed, de vreugde was in haar stem te horen, al liet ze haar koppige aard ook niet helemaal los. Zelfs een toezegging van vrijheid moest ze nog even naar haar eigen hand zetten. Haar enthousiasme kwam helemaal terug toen het woordje 'training' viel, maar Day zou Day niet zijn als hij haar nu meteen de ingewikkeldste en meest flashy vechtmoves zou laten zien. Nee, daar nam hij nog even de tijd voor. Geamuseerd bedacht hij zich dat niet iedere mentor het geaccepteerd zou hebben om met 'oude man' aangesproken te worden en hierbij kwam hem als vanzelf een bekende bruin-witte kop met ijsblauwe ogen voor de geest, maar zelf stoorde zich er niet aan. Hij was ook een stuk ouder dan zij, toch? In haar ogen moest hij al wel met één poot in de eldersden staan - maar zo ver was het nog niet. "Het eerste wat een Cave Guard moet leren is waarnemen. Welke zintuigen denk je dat het belangrijkst zijn in het open veld?" miauwde hij terwijl hij in beweging kwam om een wandelingetje over de Highlands te beginnen. Ja, de vechttraining zou nog even op zich laten wachten. Eerst was het tijd voor een goede oude pubquiz.

Ja, daar zouden ze gaan hoor! Eindelijk beginnen aan haar eerste, échte training. Ze was er helemaal klaar voor. Day stond te kijken met die stomme lach op zijn hoofd. Ergens zag ze de bui alweer hangen. Dit zou weer een saaie les worden. Maar, het had al meer te maken met cave guard zijn. Misschien moest ze die compromis voor vandaag maar even sluiten. Haar blauwe ogen gingen naar Day, die haar weer een vraag begon te stellen. Over het cave-guard zijn. Waarnemen? Het woord zei het toch al? Maar hij verraadde ook al in de vraagstelling dat het waarschijnlijk meerdere zouden zijn. ‘Je ogen, want je moet in de lucht kijken of er gevaar is,’ miauwde Wren als de meest brave leerling die ze voor nu even kon zijn. Er was niet voor niets dat ze altijd omhoog keken, de hemel af. ‘En je oren, want arenden kun je horen schreeuwen,’ miauwde ze vervolgens. Ja, de domme vogels. Ze krijsten al voordat ze aanvielen. Zo was je nooit sneaky, hè. Haar blik ging weer naar Day. Had ze eindelijk een antwoord kunnen geven waar hij tevreden mee was?