Down at the river

Ravenkit moest rennen om Rosepaw bij te houden. Ze waren zodra ze buiten het kamp waren gegaan, door het stroompje gezwommen om het territorium binnen te gaan. Nou ja, gezwommen. Ravenkit had getrappeld voor zijn leven, maar hij had het gered. Hij had dan ook al een beetje kunnen oefenen in het stroompje voor de kittens. Vervolgens moest hij met een zware vacht achter de gevlekte leerling aan rennen, maar het was het waard. En bovendien, in de zon droogde zijn roetzwarte vacht in een oogwenk op. Maar het tempo nam iets af en voor hij het wist stonden zijn ogen op een enorme, kolkende rivier. Niets wat hij zich ooit had kunnen voorstellen. ‘Wooooow!’ sprak hij verwondert. Hij had nog nooit zoveel water gezien! Hij had sowieso nog nooit zoveel wereld gezien. Hij had geleefd in gebieden die altijd veilig afgeschermd waren door muren: De nursery, het kamp. Maar nu, nu was hij in de echte wereld! Zo ver als hij kon kijken was gras, bomen en een blauwe lucht. Maar de rivier, niets was zo bijzonder als de rivier. Hij rende zo snel als hij kon naar de rivier, helemaal toen Rosepaw zei dat hij niet lang kon blijven. ‘Waarom mag ik niet lang blijven?’ hijgde hij naar haar tijdens het rennen. ‘Ik wil alles zien!’

Het gevlekte poesje was helemaal niet bezig geweest met die stomme Ravenkit. Nee, ze was gewoon lekker haar ding aan het doen in het kamp, toen ze hem ineens opmerkte. Natuurlijk was hij weer net zo irritant als normaal en dus ergerde ze zich aan hem. Niets nieuws. Ze hield hem in de gaten met vernauwde oogjes en ze zou het niet toegeven, maar ze was verrast toen ze hem en een apprentice zag verdwijnen. Crabkit kon het niet helpen om nieuwsgierig te zijn en dus liep het poesje ze achterna. Zorgend dat ze uit het zicht bleef van alle warriors en queens en andere katten die haar zo weer tegen zouden houden. Het leek in ieder geval niet pluis. Stilletjes volgde ze de twee. Maar wat was dat nou? Ze gingen het kamp uit. Maar dat wilde zij ook! Die stomme, zwarte pluizenbol verdiende het geen eens. Hij was hij nou weer beter dan haar? Hij was een klier en snapte niets van eerlijk spel! Toch, dit was ook haar kans. Gauw glipte ze ze achterna. Ze was totaal overdonderd door alle geuren en dingen die de buitenwereld zo kort buiten het kamp al aanbood. Het liefste wilde ze er ook zelf op uit trekken, maar ze was wel iets slimmer als dat. Ze kenden het gebied niet en die apprentice wel. Ravenkit en de apprentice, de enigste die haar niet stom leek op dit moment, liepen een aardig stukje en snél ook. Crabkit moest hollen om ze bij te houden. Toch, uiteindelijk kwam ze een beetje later dan de andere twee bij de rivier uit. Ravenkit was al aan het zeuren dat hij lang wilde blijven en alles wilde zien. Normaal zou ze tegen zijn woorden zijn ingegaan, want alles wat hij leuk vond was alleen maar stom. Geen van zijn beweringen klopten vaak en hij was irritant. Maar ze wilde ook alles zien. Maar dan ook echt álles. "Niet zonder mij! Ik ga ook mee." Kondigde ze aan, haar rivaliteit met de andere kitten dan even vergeten. Mooi niet dat ze haar nu buiten zouden gaan sluiten.

Ravenkit draafde vlug achter haar aan. “Waarom mag ik niet lang blijven?” voeg hij verbaasd. “Omdat je niet te lang weg blijven uit de nursery,” antwoorde ze wat kortaf. “Ik wis alles zien!” kirde de zwarte kitten. “Je zult genoeg zien, meer dan je ogen aan kunnen! Schelpjes, water, misschien vissen en met wat geluk watervogels.” miauwde ze vrolijk. Het enthousiasme van Ravenkit was echt aanstekelijk. “En geloof me, uiteindelijk als je leerling bent zul je die rivier nog meer dan genoeg zien. En als je echt niet kan wachten neem ik je nog een tweede keer mee.” Ze stapte flink door, misschien was het toch te veel voor de nog jonge kit dacht Rosepaw met een blik op Ravenkit. Het was immers een stuk verder naar de rivier met nog kleine pootjes. Het deed haar denken aan haar eerste training met Lotuspaw en Appleseed. Applessed had zulke beren stappen genomen... Ze had het amper bij kunnen houden, maar ja ze was ondertussen al een stukje ouder. “Niet zonder mij, Ik ga ook mee.” Rosepaw draaide zich met een ruk om en keek recht in de ogen van Crabkit. “Crabkit!Wat doe je hier, het was niet verstandig zomaar het kamp te verlaten." miauwde ze met verbazing in haar stem, de kitten was hun dat hele stuk gevolg. "Je moet terug naar huis Crabkit. Voordat katten je gaan missen." Toen besefte ze dat ze de kitten niet zomaar naar huis kon sturen. Misschien wist ze de weg niet terug. Dus zouden zij en ravenkit met haar mee moeten gaan en vervolgens weer terug. Dat was misschien ook niet al te verstandig. Ze keek bedenkelijk op de schildpad kitten. “Alhoewel, je mag mee. Maar dan moet je goed luisteren en geen domme dingen doen. Ook wil ik geen piep horen over pijnlijke pootjes, je wou zelf graag mee.” miauwde ze streng. De kitten was immers een stuk jonger als Ravenkit, pijnlijke pootjes zouden geen verrassing zijn.

Ravenkit werd meteen weer teleurgesteld. Hij mocht niet te lang uit de nursery blijven. Tsk, dat kon heus wel! Hij was al heel oud en sterk. Hij had toch net die muis naar de elders gebracht? Waar had ze het over. Maar hij werd al snel afgeleid toen Rosepaw vertelde over de schelpen, het water en de vissen. Hij wilde alles zien, en wel nu! Niet als leerling pas. Hihi, dit zou hij mooi kunnen vertellen in de nursery waar hij was geweest. Iedereen zou zo jaloers zijn! Nou ja… Bijna iedereen. Achter hem hoorde hij opeens de stem van Crabkit. Oh nee, niet zij! Crabkit was zijn aartsvijand. Hij haatte haar! En ze mocht zeker niet mee naar de rivier. Ravenkit zijn vachtje kwam recht overeind en hij leek een gevaarlijk, bolletje zwarte woede. Maar Rosepaw stond aan zijn kant. Ze zei dat Crabkit terug moest. ‘Ja Crabkit, ga terug naar de nursery, waar je hoort!’ zei hij plagerig tegen de andere kitten. Tevreden keek hij Rosepaw aan. Maar zijn bekje viel open toen ze zei dat Crabkit toch meemocht. ‘Nee!’ gilde Ravenkit meteen. ‘Rosepaw, Crabkit is gemeen! Ik wil haar niet mee,’ miauwde hij direct. Ja, hij kon dit niet zomaar toelaten! Crabkit was de vijand en hij zou nooit samen met haar plezier maken. Het was ook op dat moment besloten dat Ravenkit weigerde om haar ook nog maar één keer aan te kijken.

Hey! Dus haar ging die apprentice vertellen dat het niet verstandig was om het kamp uit te komen, maar Ravekit mocht wel mee op pad. Dat was niet eerlijk! En nou wilden ze haar ook nog eens naar huis sturen. "Als ik terug moet dan moet Ravenkit ook mee terug!" pufte ze boos uit nadat die stomme zwarte klier ook nog eens instemde dat ze terug moest gaan waar ze hoorde. Hij was maar één maan ouder als haar, dan hoorde hij daar ook nog thuis. Stommerik dat hij was! Maar de stomme apprentice keek haar nu bedenkelijk aan voordat ze aankonigde dat ze mee mocht zolang ze goed luisterde, geen domme dingen deed en niet zeurde. Dat deed ze toch al nooit! Nouja... Misschien luisterde ze soms wat selectief, maar dat maakte niet uit, ze zou vandaag heel goed naar de apprentice luisteren als het betekende dat ze buiten het kamp kon zijn. Plus dat Ravenkit het niet leuk vond, dus dan moest het goed zijn. "Ha!" riep ze in zijn gezicht toen hij begon tegen te sputteren. Maar toen noemde hij haar ineens gemeen. "Ik ben niet gemeen, jij bent gemeen! Jij wilde mijn nest inpikken en je maakte mij wakker midden in de nacht!" beschuldigde ze hem. Zo was het gegaan, dat moest hij niet vergeten. Zij was niet de slechterik hier!

Een beetje hopeloos keek ze toe hoe de twee kittens elkaar bijna in de haren vlogen, “Stop. Jullie allebei, jullie oude probleempjes zoeken jullie later maar uit.” snauwde ze de twee kittens toe. Ze zouden gezellig naar de rivier gaan potverdorie. Niet een beetje staan bekvechten hier, die kittens ruzies zochten ze later maar uit. Haar nekharen gingen weer liggen en ze wende zich tot het zwarte katertje “Sorry ravenkit, maar Crabkit heeft gelijk, als zij gaat ga jij ook. Het is alweer een behoorlijk eind naar het kamp en dat moeten we dan weer heen, terug en nog eens heen. Ik weet niet of je dat volhoudt. En ook is het niet zo eerlijk, snap je dat?” sprak ze Ravenkit, Crabkit en hij waren duidelijk niet echt vrienden, maar het zij zo. Niet dat als ze crabkit bij het kamp achterlieten dat ze dan niet in opstand zou komen maar goed.   “En crabkit, je moet niet zo flauw doen, anders gaan we inderdaad terug naar het kamp.” en ze keek naar crabkit. Dit ging een lange tocht worden, dat wist ze nu al. “Allebei.” voegde ze er aan toe. Nu moesten ze wel aardig doen, anders zouden ze allebei terug moeten. Met een zwier van haar staart draaide ze zich om en vervolgde haar weg naar de Rivier.

Rosepaw hield haar neus in de lucht, ze rook iets, kat, maar een andere geur als de andere clans. Laat staan Riverclan. Misschien Shadowclan, die had ze immers nog nooit geroken. Maar dit was een enkele kat, zelfs een shadowclanner was te dom om in zijn eentje een vijandige clan binnen te vallen. “Hier komen jullie 2.”snauwde ze angstig naar de twee kittens, een onheilspellend gevoel bekroop haar. Er was iets niet goed. “L-luister, blijf goed bij me, als je iets ziet, zeg het meteen.” fluisterde de ze. Ze wist dat het beter was terug naar het kamp te gaan, maar zo zouden ze de invaller misschien de rug toe keren, duizenden opties bekropen haar, maar geen een leek de juiste. Voordat ze ook maar verder iets kon bedenken kwam er een grote verminkte kat uit het water. Haar lichaam zat onder de littekens, vecht littekens maar ook andere wonden. Rosepaw vermoede brandwonde. Tussen alle schrammen was een lange bleke vacht te zien. "Hallo daar kleintjes." miauwde ze geamuseerd. Eerst was ze opgelucht, een gewone Rogue, die kon ze misschien verjagen. Maar de kittens waren een struikelblok. Ze liet haar blik verder over de kattin glijden, haar halsband. Was ze een Kittypet? Maar nee, Rosepaw hapte naar adem: Bloodclan, haar halsband zat voor honden tanden. “W-wie ben je? W-wat wil je?” stamelde ze. Maar stiekem wist ze het wel, naar aanleiding van de verhalen stonden de bloodclanners bekend als katten met honger naar macht en rijkdom. Een groot territorium met overvloed aan prooi. Hoe meer leden hoe beter. Ze wist ook dat er wel eens kittens gestolen waren. Ze wierp een vluchtige blik de kittens, daar was voor. Om Crabkit en Ravenkit te ontvoeren.
Rosepaw dacht maar aan een ding: Vluchten, de kleintjes in veiligheid brengen. “Ravenkit, Crabkit, vlucht naar het kam…” haar stem stokte apurt. De verbrande kattin had met haar poot uitgehaald precies op Rosepaws slaap. Haar ogen draaide en haar poten voelde week. Met een klap viel ze op de grond. “Neen…” murmelde ze. Haar ogen sloten en toen niks meer.

Iedereen moest hun mond nou houden. Het was helemaal niet leuk als Crabkit meeging. Ze moest ook álles verpesten. Ravenkit keek met opgeblazen wangetjes van Rosepaw naar Crabkit. Het ging helemaal mis! Crabkit piepte dat hij dan ook mee terug moest, waarna hij wilde met zijn kopje schudde. Hij had dit avontuur helemaal uit gepland. Geen Crabkit was daar in voorgekomen. De stoom kwam bijna uit zijn oren, helemaal toen Crabkit ging zeggen dat hij de gemene was. ‘Ik sla niet!’ miauwde hij fel terug. ‘Jij begint altijd!’ Hij zwiepte zijn zwarte staartje woest heen en weer en zijn oren waren achter in zijn nek gedrukt, toen hij Crabkit woest aankeek.
Maar Rosepaw ging het ook weer verpesten toen ze zei dat ze op moesten houden. ‘Maar-’ probeerde Ravenkit er nog tegenin te brengen, maar de gevlekte apprentice leek haar gedachte al op een rijtje te hebben. Crabkit moest mee, of ze moesten allemaal terug. En Ravenkit wilde zo graag de rivier een keer zien! Uiteindelijk liet hij zijn kopje gewonnen vallen, waarna hij onder zijn adem nog allemaal gemopper liet horen. Iets in de trant van: “Stomme Crabkit, stomme Rosepaw.” Maar nog even werd Crabkit op haar plek gezet door de apprentice, waarna hij een zelfgenoegen grijs naar Crabkit wierp. ‘Ja Crabkit, niet stom doen. Dan verpest je het voor íédereen!’ Ravenkit draaide toen zijn kopje van haar af en schonk haar geen waardige blik meer. Het was alsnog Rosepaw en zijn avontuur. Crabkit moest gewoon maar mee proberen te komen. ‘Gaan we nu dan eindelijk naar de rivier?’ vroeg hij toen aan Rosepaw. Het had nu wel lang genoeg geduurd!

Maar een vreemde geur kwam op het toneel. Zelfs Ravenkit kon merken dat dit niet rook als thuis. Zijn oogjes werden groter en hij keek in het rond, op zoek naar wat de bron van deze vreemde geur was. Was het een watervogel waar Rosepaw het over had? Ze zouden die alleen zien als ze geluk hadden! Het avontuur kriebelde aan Ravenkits pootjes toen hij naar voren rende. Maar hij werd snel terug geroepen door Rosepaw. Hij keek om, zijn blauwe oogjes vol van teleurstelling. ‘Maar-’ begon hij weer tegen te werken, maar hij zag de angst in haar ogen. Ravenkit keek weer voor zich, en haastte zich toen terug naar Rosepaw. ‘Wat is er?’ vroeg hij nog, voordat er opeens een andere kat op het toneel verscheen.
De ravenzwarte kitten had nog nooit een kat zoals deze gezien. Ze was helemaal getekend! Ze zag er eng uit. Ravenkit dook in elkaar en krabbelde wat terug achter Rosepaw. De poes groette hun wel gewoon. Hij keek haar verward aan. Wie was ze? Rosepaw kende haar duidelijk niet. ‘Hallo,’ piepte Ravenkit nog vanachter Rosepaw naar de poes. Hij wilde wel dapper lijken hoor! Maar opeens schreeuwde Rosepaw dat hij moest rennen met Crabkit, terug naar huis. Ravenkit keek geschrokken om zich heen. Hij wist niet meer waar huis was! Daar had hij Rosepaw voor. Maar de andere kat sloeg Rosepaw opeens neer alsof ze een stuk prooi was en de het jonge katertje gilde uit angst. Nu pas realiseerde hij dat het echt foute boel was. ‘Nee, Rosepaw!’ gilde hij nog. Rosepaw was zijn vriendinnetje, die grote poes was heel erg gemeen. Verstijft van angst keek hij naar de verschillende ogen van de poes en de tranen begonnen in zijn ogen op te wellen. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij wist niet waar huis was, en hij werd gevangen door de blik van de enge poes. Hij begon achteruit te krabbelen, waarbij vluchtig zijn blik ging naar Crabkit. Zijn aartsvijand, maar nu het enige bekende gezichtje dat nog wakker was.

De apprentice leek niets te willen weten van Ravenkits stomme streken. Waarom dacht iedereen toch dat die stomme pluizenbal zo’n lieverdje was. Hij was gewoon een gemenerik die leugens vertelde over van alles en nog wat. “Echt niet! Jíj begon de vorige twee keer!” Riep ze kwaad uit. Zie je; alleen maar leugens! Toch, toen er verteld werd aan Ravenkit dat zij gelijk had, pufte ze haar borstkasje naar voren. Ja, zij had gelijk, niet hij! Ze wilde het net in zijn gezicht gaan wrijven toen zij ineens weer specifiek aan werd gesproken. Wat had zíj nou weer gedaan?! Die stomme Ravenkit ging er ook nog eens op in, zeggen dat zij het voor iedereen aan het verpesten was. Alsof hij dat niet deed! Ugh, stomme spartelende vis! “Jij verpest het voor iedereen!” kraaide ze naar hem toe, woede duidelijk in haar stem. Waarom kon hij niet gewoon eens de stomme waarheid toegeven! Maar nee, in plaats van eens eerlijk te doen en zich te vermannen, veranderde hij het onderwerp. Wat een achterbaks kind!
Crabkit wilde net haar mondje opentrekken, om bezwaar te maken en die stomme pluizenbal nog wat meer te beledigen, toen de apprentice waarmee ze nu op pad waren hen ineens terugriep. Wat? Nee! Zelfs Ravenkit leek daar een weerwoord op te geven en een rilling ging door haar heen dat ze het ergens over eens waren. Hij was de vijand! Ze hoorden het dus helemaal niet eens met elkaar te zijn. Nu-uh! Het gevlekte poesje wilde een opmerking maken, over hoe dom de apprentice aan het stotteren was en dat ze niet naar haar ging luisteren als ze zo dom deed, toen er ineens een andere kat opdook. Ze was groot en heel erg intimiderend. Eng! Ravenkit krabbelde al achter Rosepaw en ze zou het niet toegeven maar eigenlijk had ze hetzelfde willen doen.
Haar pootjes trilden van angst, maar er leek nog geen gevaar te zijn op dit moment. De kattin groette hun net zoals een clangenoot dat zou doen. Maar…Ze was geen clangenoot? Een vreemde geur vulde namelijk haar neusje, eentje die niet op die van RiverClan leek. Hij was onaangenaam en scherp. Zou het een van de andere clan kunnen zijn? Maar die zouden hier niet durven te komen. Zij waren RiverClan, de sterkste clan in het woud! Maar Rosepaw leek erg bang? Genoeg om Crabkit dan toch ook bang te maken van de grote katten voor hun en het ergste was dat zij nog hier in het midden stond! Het gevlekte poesje probeerde langzaam wat stapjes achteruit te zetten, hopelijk onopgemerkt. Maar toen schreeuwde Rosepaw ineens dat zij en Ravenkit moesten vluchten. Dat probeerde ze tenminste, maar een razendsnelle mep op het hoofd van de apprentice had haar stil op de grond. Crabkit’s groenblauwe oogjes werden groot uit angst. Niet omdat ze bang was dat Rosepaw gewond was, maar omdat ze bang was dat hetzelfde bij haar zou kunnen gebeuren. Het ging niet door haar kopje heen om de woorden van de apprentice uit te voeren, om terug te rennen naar het kamp. Nee, ze stond hier genageld aan de grond terwijl Ravenkit nog de naam van de apprentice uitgilde. Haar pootjes trilden nu nog harder, haar hartje bonsde in haar keel en haar stem wilde eventjes niet werken. Ze slikte hard, langs de knoop die in haar keel was gevormd en haalde diep adem. Ravenkit zou nu geen hulp zijn, die was al aan het wegkrabbelen. Die realisatie zou haar bang moeten maken en dat deed het ook zeker, maar het hielp haar ook haar stem terug te vinden. “W-wat moet je m-met ons?” Vroeg Crabkit beverig.

Zwart, alles was zwart. Het enige wat Rosepaw zintuigen konden waarnemen was een bonkende pijn in haar kop. Wat was er gebeurt? Langzaam opende ze haar ogen, eerst zag ze wazig. Toen herkende ze de vage contouren van de rivier. De rivier, waarom was ze in sterrenclans naam bij de rivier? Voorzichtig ging ze rechtop zitten, gelukkig deed alleen haar hoofd pijn. Een vage geur hing in de lucht. Ze hief haar neus: Bloed. Ze haalde haar poot langs haar kop en zag dat er een beetje bloed uit een kleine hoofdwond kwam. Ze wiebelde met haar oren, wat was er gebeurt? Nogmaals stak ze haar neus in de lucht, ze rook Riverclan en melk? Kittens? Nogmaals, ook een vreemde geur die ze niet herkende. Pijnlijk schudde ze haar kop, “Wat in sterrenclans naam is hier gebeurt?” murmelde ze, heb ik gevochten? Duizenden vragen bestoken haar kop die nog steeds barstte van de pijn. Langzaam stond ze op, wat het ook zei, ze moest terug naar het kamp.
Wankel en duizelig stapte ze onzeker richting het kamp, op zoek naar hulp. Maar wat hier gebeurt was, opnieuw schudde ze haar kop. Ze wist het niet meer. Haar herinneringen van de afgelopen uren waren verdwenen. In rook opgegaan. En hoe diep ze ook graafde, niks.
Overal in haar geheugen ontbraken stukjes, als een half complete puzzel. Niks leek meer wat het was, en Rosepaw wist dat het nooit meer zoals vroeger zou zijn.

Ravenkit keek met grote ogen toe hoe de getekende poes dichterbij kwam. En zijn ogen stonden aan haar vastgenageld. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer enge dingen hij zag. Een missend oor, de ander half missend. Hij zag slagen over haar oog gaan, haar neus, haar borst. Geen enkel stukje van haar lichaam was bespaard gebleven. Plukken vacht misten. Ravenkit realiseerde dat dit een écht monster was. Niet een monster zoals hij zich voordeed als hij Crabkit bang maakte, of als de apprentice die hem een lesje wilde leren. Nee, dit waren de monsters zoals in de verhalen. Katten die je uit je nest kwamen halen als je stout was geweest. Oh nee. Ravenkit was stout geweest! Hij had het kamp verlaten terwijl dat niet mocht. Hij dook in elkaar en probeer nog weg te komen. Hij hoorde Crabkit nog vragen wat ze kwam doen. Maar voor hij het wist had de poes de staart om hun heen geslagen. Ravenkit liet een piepje uit zijn bek ontsnappen. Hij vreesde voor het ergste. Dat hij ook dood gemaakt zou worden, net zoals Rosepaw. Maar er gebeurde niets verschrikkelijks. Nee, dit was rustig en kalm. Bijna zoals hij queens bij kittens zag doen. Zijn eigen moeder was nooit aanhankelijk geweest, dus hij wist niet hoe échte moederlijke liefde voelde.

Haar kop kwam dichterbij. Ravenkit probeerde in de grond te verdwijnen, maar hij zat tegen Crabkit aan gedrukt. Haar pels was het enige vertrouwde en ook al haatte hij haar, het was geruststellend. De poes vertelde hen dat ze niet bang hoefde te zijn. En het hielp. Ravenkit ontspande een beetje en ondanks dat ze er nog heel eng uitzag, waren haar woorden het tegendeel. Ravenkits ogen werden groot toen ze vertelde dat ze Lethal heette, en dat ze door StarClan gestuurd was. StarClan? Was dat waar? Oh.. misschien waren Crabkit en hij dan wel uitverkorenen! Waren ze speciaal. Ravenkit fronste. Nee, Crabkit was gemeen. Ze kon niet speciaal zijn. Maar Lethal zou hun beide naar een andere Clan brengen om groot en sterke krijgers te worden. StarClan wilde dat zo. Ravenkit was helemaal in de war, zijn oortjes lagen plat in zijn nek toen hij de poes met misplaatste verwondering aankeek. Hij begreep het niet. Hoezo wilde StarClan dit? Moest hij nu weg bij papa en mama? En Breakingkit en Bitterkit dan? Hij zou hun allemaal verschrikkelijk missen. Maar voor hij het wist werd hij bij zijn nekvel opgepakt. Hij en Crabkit vlogen door de lucht, zijn pootjes hingen bewegingloos langs zijn lichaam, waarna de shock langzaam zijn lichaam over begon te nemen. Zijn ogen stonden wijd open en hij voelde bijna niet eens meer hoe hij door de rivier werd gebracht. De buitenwereld ging bij hem langs, toen de omgeving langzaam om hem heen begon te veranderen.

Rosepaw leunde tegen de lichte vacht van Icecream, ze voelde zijn spanning en angst. "Het spijt me zo erg..." ze liet haar hoofd hangen en dikke tranen biggelde langs haar wangen op de grond. "Ik weet het niet meer Icecream, het enige wat ik me kan herrineren is een harde klap en toen niks meer." sputterde ze. Ze had geen idee wat hier gebeurt was, maar het was niet goed. Het was waarschijnlijk allemaal haar schuld. Zoals altijd. Ze schudde haar kop, “Kom je moet naar Chivysniff.” bood Icecream aan. Rosepaw knikte, "Ja ik denk het." langzaam met de kater aan haar zijde vervolgde ze hun weg terug naar het kamp.
Elke stap dichterbij bij het kamp ging moeizamer. Alsof er bij elke beweging een nieuw blok aan haar poten werd gebonden. Vlak voor de ingang stopte ze, een flits van herrineringen vloog door haar heen, een zwarte kitten met helder blauwe ogen, en een calico kitten. Beide als verstijfd, doodsbang. "Ravenkit en Crabkit." murmelde ze heel zachtjes. Wat was er met ze? Diep gravend in haar geheugen. Ze hapte naar adem, de rivier, de kittens. Ze had ravenkit meegenomen naar de rivier zoals ze manen geleden had belooft! "Icecream ik weet het," miauwde ze zachtjes. "Ik had Ravenkit mee naar de rivier genomen.." haar adem stolkte, kittens mochten het kamp eigenlijk niet verlaten. "Dat had ik hem een tijd terug belooft, maar verder." ze schudde haar kop. "meer weet ik gewoon niet," Vol smekende ogen keek ze Icecream aan, "Ik weet het echt niet meer, alsof mijn geheugen een grote bol spinrag is. Er is iets heel ergs gebeurt? Of niet?" ze wist, ze wist het gewoon. De kittens, de onbekende geur, de angst en spanning van Icecream, haar bonkende hoofd. Maar wat? Wat in sterrenclans naam...

Topic uit, ik zal een nieuwe maken in het kamp, met de zelfde post.

Crabkit stond nog steeds op trillende pootjes toen er een staart zich om haar en Ravenkit ontfermde. De staart van de enge kattin. Was het zodat ze niet zouden wegrennen? Maar nee, dat klopte niet, ze had het gebaar eerder gezien. Dit was wat de queens in de nursery deden bij hun kittens, een beschermend gebaar. Toch voelde het gevlekte poesje zich niet bepaald veilig nu de kattin die Rosepaw met één uithaal had neergehaald zo dichtbij was. Ze kon de tekenen van een hard en onaangenaam leven nu duidelijk zien; de littekens die de kattin markeerden. Ze sprak woorden waarvan Crabkit niet zeker was of ze ze wel moest geloven, woorden dat ze hen geen pijn zou doen en dat StarClan haar had gestuurd.
Was StarClan niet alle dode katten in de lucht, in de sterren van de zilverpels, zoals haar was verteld? Maar dat moest betekenen dat de kattin van een andere clan kwam? Die vraag werd beantwoord bij de volgende woorden. Lethal, dat was haar naam, vertelde haar en Ravenkit hoe StarClan haar had gestuurd met de reden om hun naar een nieuwe clan, om hen machtige warriors te maken. Ergens voelde het poesje dat ze de waarheid sprak, maar het gaf haar als nog geen prettig gevoel. Ravenkit die bibberend tegen haar aangedrukt zat was ook zeker niet fijn, maar voor deze ene keer kon ze het hem vergeven. Zelf was ze ook bang. Maar Crabkit wilde helemaal niet naar een nieuwe clan, ze wilde bij Shrimpkit en Hermitkit blijven, hoe stom ze soms ook konden zijn, en bij haar pleegpapa, Icecream. Maar ze drufde geen woord uit te brengen, want als er iets duidelijk was, dan was het dat de kattin erg machtig was.
En voor ze het wist was de kop van de kattin ineens nog dichterbij. Tanden pakten haar bij haar nekvel op, maar of het onaangenaam was of niet, dat zou ze niet weten. Adrenaline en angst hadden haar lichaam gevoelloos gemaakt voor nu. De wereld buiten het kamp, die ze zo graag had willen ontdekken nog maar een paar momenten eerder, vloog nu voorbij. De Rivier voelde koud, maar ze voelde het amper. De rivier was ook het laatste bekende ding wat ze voor een tijdje zou zien, want, terwijl ze meegedragen werd naar een onbekende plek, wist ze wel zeker dat ze niet meer in RiverClan territorium was.





Laat but topic uitgekitnapt