Left in the Dust

Heel voorzichtig hield het katertje een veertje tussen zijn kaken geklemd. Hij had alleen het uitstekende steeltje vast, zodat de veer zelf mooi glad bleef zonder kreukels erin. Deze veer had hij gevonden helemaal op het rand van het kamp, hij moest naar binnen gewaaid zijn.
Het was nu precies anderhalve dag geleden dat hij heel erge ruzie had gemaakt met Littlekit en hij vond het niet leuk dat ze ruzie hadden. Hij voelde zich schuldig over wat hij gezegd had en wou het graag goedmaken. Daarom ging hij nu deze veer naar haar toebrengen, want hij had haar vorige kapot gemaakt. Veren waren stom, maar het was het proberen waard.

Dus nu liep hij naar het nest van Slatefur toe, waar hij bij aankomst super blij was om te zien dat die er nu even niet was. Hij durfde namelijk niet de moeder van Littlekit onder ogen te komen. Zachtjes schraapte hij zijn keel, waarna hij de veer voorzichtig tussen zijn poten neerlegde. "Littlekit?" piepte hij toen zenuwachtig, terwijl hij over de rand van het nest heen tuurde om te kijken waar ze was.
- 1st Littlekit

De laatste anderhalve dag had Littlekit mokkend in haar nest gespendeerd. Nee, ze wilde niet spelen, nee, ze wilde niet gewassen worden. Ze was nog altijd boos! En verdrietig, want stiekem vond ze Whitekit ook wel een beetje spannend en leuk, hij was immers een moon ouder! Maar hij was altijd zo gemeen en nu deed hij stom omdat zij een meisje was. Ze vond het zó stom, dat ze het niet eens aan haar mama had verteld. Ze wilde opeens geen meisje meer zijn! Want ze wilde niet gered worden, dat kon ze zelf wel. Littlekit lag wat te dutten toen plots een bekende geur rook. "Littlekit?" met een hele, heule boze frons op haar gelaat draaide ze zich naar hem om, bereid om hem te vertellen hoe stom hij wel niet was en dat hij weg moest gaan toen ze het veertje zag. Huh? Haar uitdrukking verzachtte en ze keek van het veertje naar hem. "Is die... Voor mij?" hij was natuurlijk veel lelijker dan de veer die hij had geruïneerd maar... Had hij hem speciaal voor haar gehaald?

Oei, als blikken konden doden was hij nu naar StarClan gestuurd! Littlekit keek hem heel erg boos aan. Dat beloofde niets goeds, maar White bleef toch staan, al duwden zijn oortjes wel wat twijfelachtig in zijn nek. Toen ze het veertje zag, veranderde haar blik echter. Hij knikte hard toen ze vroeg of die voor haar was. "Ja, ik heb hem speciaal voor jou gezocht," verklaarde hij, ook wel een beetje trots, en als hij in andere omstandigheden was had hij een heel mooi verhaal verzonnen over hoe hij deze dan wel bemachtigd had maar voor nu leek hem het beste omdat toch maar achterwege te laten. Een beetje gespannen pakte hij de veer op en liet hij deze boven Littlekit's neusje los, zodat hij hierop kon dwarrelen. "Ik wou sorry zeggen," miauwde hij toen op fluistertoon en keek haar met oprechte berouw in zijn tweekleurige ogen aan.

Ze knipperde verbaasd met haar blauw oogjes toen Whitekit toe gaf dat het veertje voor haar was, sterker nog, dat hij hem helemaal speciaal had gezocht. Toch bleef ze wat achterdochtig toen hij he veertje op pakte en boven haar neus vast hield. Wat, ging hij hem nu weer verpesten als de stommerik die hij was? Haar blik was alweer boos toen hij hem alleen liet vallen, en hij op haar neusje dwarrelde. Ze nieste zachtjes en kon het toch niet laten om zachtjes te giechelen. Dat kietelde! "Ik wou sorry zeggen," ze keek van zijn tweekleurige oogjes naar het veertje, die lang niet zo mooi was als haar eerste natuurlijk! Maar ze vond het wel lief. Zucht, oké. "Okeeee,"bracht ze uit, waarna ze dan toch uit haar nest klom, nadat ze het veertje heel mooi erbij had geled, en ietwat ongemakkelijk voor Whitekit ging zitten. "...Vriendjes?"

Gelukkig, het was hem gelukt! Nadat er een (een beetje geërgerde?) oké vanaf de andere kitten kwam klaarde zijn humeur alweer wat op. Hij was blij dat ze geen ruzie meer hadden. Hij hield niet zo van langdurig conflict. Littlekit kwam uit haar nest, en lichtelijk trots zag White hoe ze zijn gevonden veer hierin legde om te bewaren. Op de vraag of ze nog vriendjes waren spitsten zijn oortjes zich vrolijk. Hij stak zijn poot uit naar haar zodat ze deze kon schudden. "Vriendjes!" besloot hij met een grijns.

Hij stak zijn poot naar haar uit en hoewel ze eigenlijk wel heel erg goed was geworden in wrok koesteren, besloot ze toen toch dat ze het veel leuker vond om hem als vriendje te hebben. Daarom schudde ze toch maar enthousiast zijn pootje. "Vriendjes!" verklaarde ze, waarna een speelse blik in haar ogen kwam. Ze trok haar pootje kort terug en tikte hem op de schouders. "Tikkie, jij bent hem!"piepte ze en sprintte er toen giechelend vandoor. Pak me dan als je kan!

Ooh, na het schudden van zijn poot tikte Littlekit hem plots op de schouder en verklaarde ze dat hij nu de tikker was! Wat een gemene slimme zet van haar, want hij had het helemaal niet zien aankomen. Snel krabbelde hij overeind waarna hij haar achterna stormde. Hoewel hij wat dunner en leniger gebouwd was dan Little, was hij daaraan gelinkt ook erg magertjes en had hij geen geweldig uithoudingsvermogen. Haar inhalen was nog wel moeilijk dus. Maar hij bleef doorbijten, wou echt niet opgeven! Dat wou hij zijn moeder ook nooit laten zien. Na een tijdje was hij dichtbij en hij nam een grote sprong om hopelijk bovenop zijn speelkameraad te landen!

Littlekit had wel een beetje de bouw van haar mama overgenomen, ook. Ze was nóg kleiner en had wat plompe, korte pootjes waardoor ze lang niet zo snel was als de Windclanners waar ze over gehoord had. Toch wist ze het voor elkaar te krijgen om op kop te blijven, al moest ze daar wel heel erg geconcentreerd voor zijn, hoor! Ze was zelfs even gestopt met grinniken omdat ze zo hard door de nursery heen stoof, maar toen opeens kwam er een gewicht op haar. "Oef!" ontsnapte haar bek terwijl ze op de grond terecht kwam, het was Whitekit die haar getackled had! Littlekit giechelde luid en draaide zich om en probeerde hem van zich af te worstelen door haar pootjes plagend in zijn gezicht te duwen. "Raawr!" kwam speels uit haar bek. Ze wist wel dat worstelen met jongens niet heel meisjesachtige was, maar stiekem vond ze dit wel heel erg leuk.

Ja! Hij had haar, zijn sprong was net groot genoeg geweest. Wel deed zijn poot nu superveel pijn, eh, oeps? Little was erop gevallen en die was wel iets gezetter dan hem dus dat gewicht zo plots op zijn poot was niet ideaal. Toen ze eindelijk uit elkaar rolden wilde Little met hem spelen, maar met een beteuterd gezichtje keek White naar zijn poot. "Ik heb denk ik mijn enkel verstuikt," miauwde hij met een sip gezichtje. Hij hield zijn rechtervoorpoot omhoog, die hij maar niet boog want dan zou het nog meer pijn doen. Huilen deed hij niet, daar hield hij niet van en zoveel pijn deed het ook weer niet. Maar hij wist dat hij er maar geen gewicht op moest zetten, die fout had hij eerder gemaakt.

Ze wilde een spelletje spelen, een leuk spelletje maar opeens keek Whitekit niet zo gelukkig meer. Potverdorie, vond hij het nu al niet meer leuk? Ze waren net begonnen! "Ik heb denk ik mijn enkel verstuikt," wat zielig hield hij zijn rechter pootje omhoog. Littlekit keek er een klein beetje geschrokken en beteuterd naar, totdat haar hersentjes gingen kraken voor een oplossing. "Sufferd! Dat moet je niet doen," mopperde het poesje en stapte op hem af, waarna ze aan zijn pootje ging snuffelen. Toen begon er een lampje te branden. "Oh! Mijn mama zegt altijd dat het helpt als je er een kusje op doet," A+ medicine cat right here. Littlepaw keek heel tevreden met zichzelf totdat ze bedacht dat ze hem dan een kusje moest geven. Ew! Jongens!