The flower that follows the sun does so even in cloudy days [Stallionstar & Shatteredice]

Het kon nu ieder moment gebeuren. Iedere dag zou het moment daar kunnen zijn. Hij zou Gorsepaw worden. De naam klonk nu nog heel vreemd, zo gewend aan zijn naam die hij zijn hele, korte leventje al had gehad. Hij zou gaan leren trainen. Hij zou hun territorium zien. Alle planten en dieren die er nog meer woonden. En hij zou eindelijk de zonsopgang helemaal kunnen zien, zonder kampwanden die de horizon verbloemden. Hij zou kunnen ontdekken met Falconpaw, met Heatpaw. Maar eerst, eerst moest hij nog een cadeautje geven aan twee hele speciale katten. Hij had er dagen aan gewerkt, maar het was nu af! Eigenlijk was het al een tijdje af sinds Falconpaw hem er zo hard mee had geholpen. Zijn bloemenkrans, met gele, witte, blauwe bloemetjes en rode blaadjes werd zorgvuldig in elkaar gerold en in zijn bekje nam hij hem mee richting de leiders den. Heel voorzichtig keek hij om het hoekje of te zien of zijn papa er toevallig was. Maar nee! Hij was er gelukkig niet. Dan was de verassing straks verpest!! Hij holde met zijn cadeautje de den binnen en daar begon hij de krans uit te leggen, zo langs de rand van zijn vaders nest. Het paste precies! Gorsekit snorde van opwinding. Het zag er prachtig uit! Hopelijk zouden zijn papa en mama dat ook vinden. Gorsekit sloop dan ook de den weer uit, goed uitkijkend of hij niet gesnapt werd door één van de twee en zijn staartje stond recht overeind. Hij zocht eerst zijn papa, hopend dat hij ergens vlakbij zou zijn. Maar tot zijn grote genoegen kwam hij net het kamp binnen lopen! Met een vrolijk snoetje kwam hij met een veer in zijn poten naar hem toe lopen. ‘Papa! Papa! Je moet komen!’ miauwde hij opgewonden. Gorsekit was meestal van netjes vragen in plaats van zo'n commando geven, maar hij kon het gewoon niet uithouden. Hij had hier zo lang voor gewerkt! ‘Maar mama moet ook komen, we moeten haar halen!’ miauwde hij luid snorrend. Hij kon zich voorstellen dat papa waarschijnlijk nu helemaal in de war was, maar dat maakte even niet uit. Dit was belangrijker. Hij huppelde naar de medicine cats den waar zijn mama nu jammer genoeg  al een tijdje was. Ze had namelijk een aanval gehad van een vos! Brrr! Dat was weer een ding op Gorsekit zijn lijstje waar hij doodsbenauwd voor was geworden. Als een vos al zijn stoere mama kon verwonden... stel je voor wat zou gebeuren als hij een vos tegen kwam! Maar die gedachte haalde hij al snel uit zijn kop en hij kwam in een vlotte tred de den binnen lopen. Hij wist wel dat hij niet kon rennen, maar hij kon zijn plezier nauwelijks nog inhouden. Gelukkig lag mama in haar tijdelijke nest. Het zou vast niet lang duren voordat ze weer ging verhuizen naar papa in de leaders den. Hij kroop naar haar toe, waarbij hij héél zachtjes zijn neusje tegen haar oor duwde. ‘Mama,’ fluisterde hij zachtjes, de blik in zijn gele ogen stond vol sprankelend vuur. ‘Mama kan je opstaan? Je moet iets zien. Het is dichtbij hoor!’ miauwde hij, toch nog een beetje zorgen maken over haar toestand. Maar hij wist zeker dat ze blij zou worden. Het zou het kleine reisje waard maken. Een brede glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij op zijn pootjes danste. Hij kon wel knappen van enthousiasme!

+ Papa & Mama <3

Het plan leek helemaal vlekkeloos te gaan. Papa kwam mee, ze zouden snel mama halen. Hij was alweer weg voordat zijn vader weer helemaal bij hem aan kon sluiten. Mama was blij hem te zien, Gorsekit snorde dan ook liefdevol toen hij geknuffeld werd door de pluizige poes. Papa vroeg nog wat aan de hand was. Zijn gele oogjes glommen, waarna een enthousiaste giechel over zijn lippen kwam. ‘Dat is een verassing!’ piepte hij opgewonden. Hij kon het nu nog niet verklappen! Ze moesten het zelf zien. Mama vroeg gelukkig al snel waar ze heen moesten. ‘Naar papa's den!’ sprak hij toen. Snel zou dat weer hun den worden. En Gorsekit had het perfect versierd voor de dag die snel zou komen. Hij zwiepte zijn staartje, waarna hij tussen papa's poten door kroop en voor zijn ouders uitging naar de leaders den. Hij trippelde vrolijk, steeds achterom kijkend of zijn ouders wel meekwamen. Het ging natuurlijk allemaal veel te langzaam. Hij wilde hun reactie nu zien, heel snel. Hij huppelde toen direct de den in, waarna hij midden in het nest ging zitten en met een brede glimlach wachtte tot zijn ouders binnen kwamen. Daar zat hij als een kleine gup, omringd door gekleurde bloemen en bladeren. Hij stond de trillen op zijn pootjes. Elk moment nu...