Wild Foxgloves [Brat]

Met een geïrriteerde blik op haar mooie gezicht stampte Flower weg van de boerderij. Ze was nogal in een verhitte discussie met één van haar collega-boerderijkatten gekomen en had hem een venijnige mep tegen zijn snuit gegeven. Hoewel ze wist dat hij haar vanmiddag wel zou vergeven vond de kattin dat het slimmer was om voor nu even uit zijn buurt te blijven. En dus struinde ze van het grindpad dat naar de rest van de mensenplaats leidde af en begon door het hoge gras te wandelen. Het was een mooie herfstdag en het waaide een beetje, wat ervoor zorgde dat Flower haar irritatie al gauw vergeten was. Ze lette nog steeds wel goed op de verschillende grenzen die hier een beetje kriskras door elkaar liepen, ze had namelijk geen zin om plotseling verrast te worden door een boze wilde kat die vond dat zij wat meer respect moest hebben voor zijn of haar grenzen. Plotseling merkte ze een grote kat op die in haar richting aan het lopen was. Omdat ze niet helemaal wist wat de ander wilde ging Flower maar gewoon zitten en wachtte tot de ander, waarvan het nu duidelijk was dat het ook een kattin was, bij haar was.

De stem van de ander had een beetje een vervaarlijke ondertoon, maar Flower liet zich niet gek maken. Dit was duidelijk een kat die afkomstig was van de groep die zich had gevestigd in het verlaten park, haar geur en de onheilspellende halsband gaven dat weg. Ze was even de naam van die groep vergeten maar wist dat ze de meeste stadskatten de stuipen op het lijf jaagden. En hoewel het misschien roekeloos was, was Flower ook wel ergens nieuwsgierig naar de 'bloeddorstige katten' "Jazeker, even op onderzoek uit" Miauwde ze opgewekt en liet haar onderliggende ongerustheid niet merken.

Het duurde een paar tellen voordat Flower besefte dat er met haar gespeelt werd. Het circelen van de grote kattin maakte het allemaal niet veel beter, vooral niet toen ze geamuseerd grijnsde en haar hoofd schudde. Maar zo makkelijk zou ze zich niet laten intimideren, ze was namelijk jong en veel te heldhaftig voor haar gezondheid. "Een boerderij" antwoorde ze simpelweg toen er gevraagd werd waar ze vandaan kwam. "En jij komt van de Bloodclan." Het was geen vraag, eerder een verlichting. Flower had eindelijk de naam van de groep voor zich kunnen halen.

Haar omvang en halsband waren redelijk intimiderend en Flower moest haar uiterste best doen om niet weg te kijken of terug te stappen. De Bloodclan kattin vroeg haar over de boerderij. "Nou ehm... Het is een plek waar mensen hun voedsel groeien. En ik woon daar met een paar andere katten om de muizen uit hun schuur te houden." Legde ze vluchtig uit, terwijl ze de ander zo strak mogelijk aan bleef kijken. "Maar het is ongelofelijk saai om altijd maar daar rond te hangen" vervolgde ze om haar wandeling uit te leggen.

Het zat Flower niet helemaal lekker dat de kattin bleef doorvragen. Want haar vragen wekten een licht dreigende indruk. "Zes" zij ze simpelweg, het had geen zin om te liegen, dat kon haar alleen maar in de problemen brengen. "En nee, we mogen daar slapen en sommigen accepteren hun eten, maar we zijn geen huiskatten" Legde ze uit, nog steeds op de meest rustige toon die ze kon opbrengen.

De lach gaf haar een onaangenaam gevoel en Flower moest haar best doen om een rilling te onderdrukken. Ze slikte even toen ze begreep dat ze veel te veel verteld had. Ze had zonder ook maar een tel na te denken alles over haar leefsituatie en bescherming verteld. Deze kattin was helemaal niet te vertrouwen, en dat had ze al geweten. Als zij iets kwaads in de zin had, had ze tientallen andere katten om op te vertrouwen. Flower had dan misschien haar vijf medebewoners, maar zij was by far de meest fitte en gevechtsklare kat daar. Plotseling voelde ze zich klein en kwetsbaar. "Aangenaam" Antwoordde ze met een vreemde klank in haar stem, en zonder ook maar een snorhaar te verroeren. Ze had de ander op een geweldige plek voor prooi gewezen, en had precies verteld hoe slecht die bewaakt werd.

Meteen besefte ze dat ze was vergeten haar eigen naam te zeggen. Maar misschien was het wel beter zo, dan was de kans misschien iets kleiner dat ze opnieuw gevonden zou worden door de Bloodclankatten. Maar ja, wie hield ze voor de gek? Als de ander haar thuis wilde vinden zou ze Flower gewoon stiekem volgen. Een koude windvlaag liet haar rillen en ze zette haar lange vacht op. Brat leek eindelijk besloten te hebben dat zij de aandacht niet meer waard was en keek weg. Flower volgde voorzichtig haar blik en keek naar dezelfde ronddansende bladeren. "Ehh, ja.. prachtig.. Hey, alles wat ik je net verteld heb, gaat dat mij in de toekomst problemen opbrengen" Vroeg ze uiteindelijk maar gewoon rechtuit. Als haar vermoedens bevestigd werden kon ze zich in ieder geval voorbereiden op het onheil.

Het antwoord dat Brat gaf maakte haar gevoel van ongerustheid alleen maar erger. Want hoewel ze niet direct zei dat er iets ging gebeuren, was het feit dat ze Flower aanraadde om op haar hoede te zijn wel genoeg bewijs. "Als jullie toch iets doen, kan je dan in ieder geval beloven dat er met de anderen niks gebeurt" Miauwde ze voorzichtig en bijna mompelend. "Ze zullen zichzelf toch snel gewonnen geven, dus dan heeft het geen zin om onnodige slachtoffers te maken" Want hoe vaak Flower ook ruzie met haar medebewoners had, ze zou het afgrijselijk vinden als hen iets overkwam door haar toedoen.

De lachbui van brat zorgde ervoor dat Flower meteen doorhad dat heer woorden helemaal geen kracht hielden. Als zij zin hadden om haar en de anderen op de boerderij te vermoorden, dan was dat hoe het zou gebeuren. Ze besloot nu gewoon haar mond te houden en stond op, van plan om weg te lopen zonder nog om te kijken. "Doe wat je niet laten kunt" Mompelde ze, haar eigen uitspraak direct opvolgend, ze had immers niks meer willen zeggen.