I guess I need to say sorry, but I actually don't want to. [Dewpaw]

Sorry zeggen in niet leuk, het kan soms moeilijk zijjjjjjjjjn. (Nostalgie, hier. :'D)

I guess I need to say sorry, but I actually don't want to. [Dewpaw] Oie_rf11

______________________________________________________________________
Ze wilde het niet perse 'bang zijn' noemen, maar eigenlijk was dat wel zo. Ze was doodsbang om Dewpaw tegen te komen. Haar eerste indruk was dan ook zo slecht als maar mogelijk en eigenlijk had ze nooit excuses aangeboden. Ze vroeg zich even af of ze dat nog moest doen, of niet. Zou Dewpaw het vergeten zijn? Waarschijnlijk niet. Het spookte al dagen door haar hoofd. Wat als ze haar tegen zou komen? Zou ze bang zijn? Boos? Bij het idee dat de poes misschien wel wraak ging nemen, stopte Laurelpaw haar gedachten. Als dat zo zou gebeuren, zou iemand Dewpaw toch wel tegenhouden? Ze werd steeds minder zeker dat ze hier wel wilde staan, recht in de opening. Laurelpaw was nu eenmaal wel een makkelijke prooi, nu zo nog nooit een vechttraining gehad had.
Misschien stelde Laurelpaw zich wel verschrikkelijk aan, maar op dit moment wist ze eigenlijk niet meer wat ze kon verwachten.
[Tag: Dewpaw]

Dewpaw had Laurelpaw eigenlijk zo veel mogelijk ontweken na wat er gebeurd was in de nursery toen ze nog een kitten was en toen ze als apprentice benoemd werd kon ze wel door de grond zakken. Toen ze wakker werd in haar nest rekte ze zich even uit nadat ze opgestaan was en likte de haren op haar borst die alle kanten op stonden. Een moon geleden had ze haar vacht nog belangrijk gevonden en was het het belangrijkste dat deze schoon was, maar nu vond ze het al goed genoeg als het een beetje redelijk zat. De iets oudere apprentice had haar allang in de opening zien staan, maar meer dan een halve seconde had ze niet naar haar gekeken. Haar goudgele ogen waren gericht op het kamp achter de ander toen ze eenmaal genoeg moed verzameld had om naar haar toe te lopen en probeerde zo langs haar te lopen.

______________________________________________________________________
Laurelpaw schrok zich helemaal wild toen ze plots pootstappen achter zich hoorde. Even schoten al haar vier poten de lucht in, voor ze weer landden op de grond. Twee seconden was ze vandaan van een vinnige opmerking, toen ze de grijs-witte vacht en gele ogen ontdekte. Laurelpaws mond ging open en weer dicht, alsof ze een vis was die naar adem hapte, maar tegelijk ook iets wilde zeggen. "I-ik... uhm..." Een paar onverstaanbare geluiden volgden, toen ze haastig opzij liep. Als er iemand was die nu ongemakkelijker was dan ooit, dan was het Laurelpaw wel. Gefrustreerd op zichzelf, schudde ze even haar hoofd. "D-doet het... doet het nog pijn?" Haar stem klonk hoger dan normaal en er zat een rare trilling in. Mousesh*t, waarom kon haar stem niet normaal zijn?

Dewpaw trok haar wenkbrauw naar de ander op en liet haar staart langzaam heen en weer gaan. Ze stond in de weg en de oudere apprentice wou graag naar buiten zonder nogmaals een tik tegen haar neus te krijgen. Laurelpaw stotterde en mompelde wat woorden waardoor Dewpaw met een zucht ging zitten, wetend dat het misschien nog wel even zou duren voordat ze eindelijk uit haar woorden zou komen. ”D-doet het... doet het nog pijn?” Haar stem klonk hoog en trilde een beetje waardoor de grijs met witte apprentice haar kopje geamuseerd scheef hield. ”Nee. Dat was zo weer geheeld. Was dat alles?” Haar woorden waren scherp en de vriendelijkheid die normaalgesproken altijd in haar stem te horen was was ver te zoeken.

______________________________________________________________________
Laurelpaw werd met de seconde nerveuzer, nadat ze merkte dat de andere apprentice het blijkbaar amusant vond dat zij haar excuses aan probeerde te bieden. Even slikte ze, terwijl ze in haar hele lichaam een drang voelde om weg te rennen. Ze wilde zichzelf gewoon gelijk kunnen voelen aan Dewpaw, zodat ze weer normale gesprekken konden voeren. Plus, het was gewoon vervelend dat ze elke keer herinnert werd aan de slechte beslissingen die ze gemaakt had in het verleden. ”Nee. Dat was zo weer geheeld. Was dat alles?” Laurelpaw was verbaasd. Als de poes helemaal geen last had van haar verwonding, waarom was ze dan nog zo koel en boos op haar. "Uhm, ja?" Het duurde even voor ze doorhad dat ze in de deur opening stond en dat Dewpaw er graag langs wilde. Ze zette een stap opzij. Toch besloot ze op het laatste moment om nog een vraag te stellen. "Waarom ben je eigenlijk nog boos?"

De grijs met witte kattin tikte ongeduldig met haar staart op de grond terwijl ze de ander vroeg of dat alles was nadat ze haar vraag beantwoord had. Met een zucht luisterde ze naar het ‘antwoord’ van de ander, als je het al een antwoord kon noemen. ”Uhm, ja?” Dewpaw knikte dan ook en stond op om weg te lopen toen ze een stap opzij gezet had maar stopte toen Laurelpaw haar vroeg waarom ze eigenlijk nog zo boos was. ”Omdat ik niet wil dat ik zomaar geslagen wordt door de eerste de beste kitten als ik alleen maar wil helpen.” Haar nekharen kwamen langzaam maar zeker overeind te staan en haar staart sloeg heen en weer. ”Ook als het maar een krasje was is dat niet acceptabel, Laurelpaw. We zijn een clan, niet en stel rogues.” Haar blik doorboorde die van haar en met een opgetrokken wenkbrauw wachtte ze op een antwoord, of ze nog wat te zeggen had.

I guess I need to say sorry, but I actually don't want to. [Dewpaw] D9s7qxh-9e3c5544-2c31-49cd-b405-ad7d96801252.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcL2ZiYTljM2U5LTVmMWYtNDYxYi05OTJlLTc2NTVmZmEwMjMzYVwvZDlzN3F4aC05ZTNjNTU0NC0yYzMxLTQ5Y2QtYjQwNS1hZDdkOTY4MDEyNTIuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

I guess I need to say sorry, but I actually don't want to. [Dewpaw] Floer_by_adorelee-db9e5oy

Laurelpaw had het wel aan kunnen zien komen. ”Omdat ik niet wil dat ik zomaar geslagen wordt door de eerste de beste kitten als ik alleen maar wil helpen.” Toch leek ze een beetje van 'Laurelpaw' terug te krijgen. "That's fair." Dewpaw leek echt boos te worden en Laurelpaw, hoe graag ze het ook wilde, vond agressieve of boze katten gewoon veel te grappig. ”Ook als het maar een krasje was is dat niet acceptabel, Laurelpaw. We zijn een clan, niet en stel rogues.” Laurelpaw knikte en had moeite om haar lach in te houden. Toch hield ze haar gezicht in plooi. "Het zal niet nog eens gebeuren. En, zoals ik al gezegd had, het spijt me." In de hoop het, soort van, goed te maken, stelde ze iets voor. "Heb je toevallig zin om te gaan jagen?"

Ze wist dat ze niet boos zou moeten worden met Laurelpaw in de buurt, maar ze kon er niks aan doen. Het feit dat ze nu pas naar haar toe durfde te komen was gewoon frustrerend voor de oudere apprentice. ”Het zal niet nog eens gebeuren. En, zoals ik al gezegd had, het spijt me.” Dewpaw trok een wenkbrauw naar haar op toen ze voorstelde om samen te gaan jagen. ”Leuk, maar nee. Ik moet naar Stallionstar straks.” Miauwde ze misschien een beetje bot naar haar, maar de was hier helemaal niet op voorbereid en dus was ze even van haar stuk gebracht.