This solacity

Hij hield ervan om na zijn trainingen de rust te zoeken op hun territorium. En hij was eerlijk, dat extra deel dat Riverclan had overgenomen was net een deel die hij miste. Hij had er heerlijk doorheen kunnen rennen en genieten. En dat wist hij, want hij was er al een keer geweest; een keer geweest omdat hij niet had gemerkt dat hij over de grens heen was gegaan. Maar de geur van WindClan was nog zo vers geweest... Dat zijn ongetrainde neus er geen vragen over had gesteld en hij gewoon naar binnen was gegaan. Hij liep langs de tunnels, de trots van Windclan. Toch zou het voor hem niks zijn, dacht hij zo. Hij genoot teveel van buiten rennen en de wind in zijn vacht. Zijn ogen vielen op een kat, een grote zwart-witte kat die hij vrijwel meteen herkende. De nieuwe deputy van Windclan; Sabrefur! Met een glimlach trippelde hij naar de grote kater, "Hallo Sabrefur!" sprak hij met een glimlach tegen de kater en een licht zwiepende, enthousiaste staart. "Wat heeft u vandaag gedaan?" altijd netjes blijven, Falcon.

Sabrefur had zijn oog voor een tel gesloten om de rust en het ruisen van de wind door het gras in zich op te nemen. Hij opende die dus ook weer toen een stem zijn oren bereikte. Hij keek naar beneden en zag Falconpaw voor hem staan. Waar was die snotaap vandaan gekomen? "Falconpaw," groette hij hem. "Gegraven. Een tunnel was bijna ingestort op een apprentice maar ik kan je melden dat die gang inmiddels weer veiliggesteld is." Hij stond op en begon zijn spieren uit te rekken die stijf waren van de kleine gangen waar hij in had gekropen. Hij was nu eenmaal groter dan de gemiddelde windclanner en dat merkte hij als hij de tunnels in ging. "Hard werk.." gromde hij toen hij zijn voorpoten uitstrekte en krassen in de aarde trok met zijn nagels.

HIJ had nooit echt de kans gehad om te praten met de nieuwe deputy! Dus hij was best wel blij toen hij de kans zag en hij was ook zeker niet bang om die te grijpen. Sommige apprentices vonden hem er een beetje 'eng' uit zien, maar zo eng kon de kater toch niet zijn, of wel dan? "Falconpaw," begroette de kater hem, waarop hij blij naar de kater keek. Zie? Helemaal niet eng. Hij was niet voor niets de deputy geworden van WindClan! "Gegraven. Een tunnel was bijna ingestort op een apprentice maar ik kan je melden dat die gang inmiddels weer veiliggesteld is." Cool! Hij was bijna vergeten dat dit ook een deel was van WindClan! Hij was nog nooit de tunnels in geweest! Hij was dan ook bijna letterlijk aan het stralen naar de grote kater, die zich aan het uitrekken was. "Hard werk." bromde de kater, waarop Falcon enthousiast met zijn staart zwiepte. "Wat cool!" bracht hij enthousiast uit tegen hem. "Hoe zien de tunnels er van binnen uit?" vroeg hij met een brede glimlach aan de grote kater. "het is er vast heel donker, of niet? Of komt er juist nog wel veel licht binnen??" Hij zou toch altijd nieuwsgierig blijven.

Sabrefur moest een zucht onderdrukken. Falconpaw was erg enthousiast wat niet direct een slecht punt was. Het was gewoon dat de zwart witte deputy niet van snotapen hield. Met misschien één uitzondering en dat was zijn dochter. "In de winter is het verschrikkelijk koud. In de zomer kan het verzengend heet zijn. De tunnels zijn lang, eindeloos voor het ongeoefende oog, en ik ken ze inmiddels allemaal." Somde hij op terwijl hij op zijn zij plofte en zijn poot een paar likken gaf. "Het is verstandig dat je niet alleen de tunnels bent in gegaan nog, je had zo kunnen verdwalen en dan valt er nog maar te hopen dat we je vinden op tijd." Een tikkeltje donker om dat tegen een jonge leerling te zeggen maar Sabrefur maakte altijd tijd vrij om dit punt over te brengen aan de jeugd. Er waren genoeg stommeriken die in het verleden alleen waren gegaan en in een tunnel waren beland die ingestort was op hen. Soms waren ze op tijd geweest, andere keren niet.