I see fire (Sunkit)

Ghostkit dartelde vrolijk door de nursery, nou ja dartelen… Stuntelen. Lopen was nog lang niet zo makkelijk met die slungelige pootjes. Met haar helder blauwe oogjes keek ze door de nursery. In een nest een paar staartlengtes van har vandaan zag ze een vuur rode kitten. “wow.” miauwde ze. Die kleur had ze nog niet gezien! Wat mooi! Snel dartelde ze naar de kitten toe, ze struikelde maar herpakte zich snel weer. Met veel gestuntel kroop ze in het mosbed. En tikte voorzichtig met haar pootje tegen de rode kitten aan. “Spelen!” kirde ze.

Sunkit was aan het slapen in haar zachte nestje. Ze snurkte zachtjes en haar flanken gingen vredig op en neer tijdens haar ademhaling. Ze krulde zichzelf nog iets steviger op. Ze droomde ervan dat ze op de grote rots stond, de hele clan aansprekend. Zoals Thornstar altijd deed! Het zat in haar bloed! Ze was een afstamming van Silverstar én Firestar. Het kon gewoon niet anders. Sunkit beleefde in haar droom allemaal wilde avonturen, totdat ze opeens ruw werd wakker geschud. Ze voelde een pootje tegen haar kop en meteen vlogen haar helderblauwe oogjes open. Daar zag ze het gezichtje van een lichte kitten met een zwart gepoetst neusje. Even was geschrokken, maar die uitdrukking veranderde al snel naar woede. Hoe durfde deze kitten haar wakker te maken?! ‘Nee!’ riep ze toen ook boos. Meteen draaide ze haar kopje ook weg, kneep haar ogen stevig dicht en hoopte weer terug te komen in de fantastische droom.

De rode kitten opende haar blauwe oogjes, ze keek recht in de ogen van Ghostkit "Spelen?" herhaalde de jonge kitten nog een keer. Een geschrokken uitdrukking stond op het koppie van de andere kitten, en veranderde vrijwel meteen in boosheid. Ghostkit deinsde achteruit, wat had ze fout gedaan? de ander keek haar nog steeds boos aan, "Nee!" riep ze. Ghostkit deinsde nog verder achteruit tot haar achterwerk de rand van de nursery raakte. Ze dook in een, tranen vulde haar oogjes. Ze wilde alleen maar spelen! Waarom was de andere kitten zo boos geworden. Vol on begrip keek ze toe hoe Sunkit zich omdraaide en weer in slaap probeerde te komen

Sunkit keek triomfantelijk toe hoe de witte kitten achteruit schoot en tegen de achterkant van de nursery aan knalde. Wow, Sunkit wist niet dat ze zó eng was, maar het gaf haar een kik. Een gevoel van macht. Net alsof ze bovenop de grote rots stond, de clan toesprekend als Thornstar. Sunkit krabbelde dan toch maar overeind toen ze zacht gesnik hoorde. Ze staarde met vlammende blauwe oogjes naar de kitten en ze zette de voorpootjes op de rand van haar nest. ‘Niet huilen!’ beval ze. Straks ging ze klikken aan de andere queens en zou ze problemen krijgen. Ze wilde niet straf krijgen. Ze had niets mis gedaan. Zíj had haar wakker gemaakt!

Ghostkit keek met betraande oogjes naar de kitten met de rode vacht, "Niet huilen." miauwde ze kortaf. Ghostkit wist dat ze nog steeds boos was, en knipperde met haar oogjes om de laatste tranen weg te werken. "Spwelen?" voorzichtig probeerde ze het nog een keertje, de kitten was nu toch wakker dus het maakte niet meer uit. Er was nu toch geen rede meer om boos te zijn? Dacht ze.

Man, deze kitten was standvastig, dat kon ze dan wel vaststellen. Maar ze luisterde naar haar en was gestopt met huilen. Tevreden knikte ze. Maar ze vroeg nog steeds om te spelen, ook al was Sunkit zo lelijk tegen haar geweest. Maar ja, ze was natuurlijk wel heel stoer, dus geen wonder dat Ghostkit met haar wilde spelen. ‘Ohh, oké dan,’ miauwde ze uiteindelijk. Slapen zou na dit gedoe waarschijnlijk toch niet meer lukken. Ze stapte haar nest uit en trippelde naar het witte katje. Ze plofte voor haar neer en staarde haar strak aan. ‘Wat doen dan?’ miauwde ze toen weer op dezelfde bazige toon. Ja, zíj wilde zo nodig spelen.

Sunkit was eindelijk vriendelijk en wilde met de kitten spelen, maar ze kreeg meteen een veeg over haar hoor. ‘Hey!’ miauwde ze verontwaardigd. Tikkie? Ze wilde tikkertje spelen? Maar de witte kitten scheurde voor ze het wist weg, het nest uit en rond de nursery. Toen ze ook nog de uitdaging kreeg dat ze haar toch nooit zou krijgen, was het áán. Sunkit scheurde zo hard als zo kon naar de ander toe, nam een paar gewaagde sprongen en had haar prooi al snel weer in het oog. Daarna probeerde ze met een grote sprong bovenop de ander te sprongen. Pft, ze zou haar wel krijgen! En dan zou ze ook een veeg om haar oren krijgen.

Sunkit blies haar wangen op in woede toen de andere kitten haar jengelend uitdaagde. Dat waren haar laatste woorden! De vuurrode kitten voelde nog meer woede, maar toen haar poten de witte vacht raakten en ze bovenop Ghostkit sprong, lachte ze hard. De ander sprak dat het niet eerlijk was omdat Sunkit groter was. ‘Jawel,’ miauwde ze toen stellig terug. ‘Jij bent de verliezer!’ brulde ze van plezier, een brede grijns op zijn gezicht. Maar Sunkit haar overwinnen duurde niet lang, want Ghostkit wist zich onder haar vandaan te wurmen. ‘Hey, dat is niet eerlijk!’ gilde ze. Maar Ghostkit stak zelfs haar tong uit toen ze wegrende. Sunkit gromde woest en zette de achtervolging in. Ze gingen naar buiten de nursery. Maar dat zag de rode poes niet, nee, ze zag alleen maar haar prooi waarbij ze elke pas ietsje dichterbij kwam. ‘Ik krijg je wel!’

Zodra Sunkit de nusery uit rende, was het een warboel van vachten en poten. Het was hartstikke druk! En geniepige Ghostkit had zo door het gedrang weten te ontsnappen. Het vuurrode poesje kwam tot stilstand en scande de open ruimte van het kamp af met haar helderblauwe oogjes. Ze zocht en zocht. Hoe kon Ghostkit nou opeens verdwijnen? Zomaar, poef! Ze had zich vast ergens verstopt. Sunkit kwam weer in beweging en trippelde door het kamp. Ze keek de apprentice den in, maar daar was geen teken van Ghostkit. Potverdikkie, de poes was wit! Ze zou zo moeten te vinden zijn! Totdat opeens haar een wit stipje opviel in haar ooghoek. Bij de prooistapel! De boef! De crimineel! Dat mocht zomaar niet, zich voordoen als prooi. Sunkit had meteen haar oorlogsgezicht weer opgezet. Ze stampte naar de prooistapel. Toen ze eenmaal dichtbij genoeg was, kreeg ze een gemeen plannetje. ‘Ik denk dat ik zin heb in een eekhoorn,’ miauwde ze overdreven luid. Ghostkit moest en zou het te horen krijgen. Ze wandelde naar de eekhoorn waarbij Ghostkit in de buurt lag. Sunkit deed nog net alsof ze haar niet zag, maar toen in een harde stomp zette ze niet haar poot op de staart van de eekhoorn, maar probeerde ze die op Ghostkit haar kop te slaan.

Ghostkit hoorde de rode kitten op de prooistapel aflopen, "Ik denk dat ik zin heb in een eekhoorn," miauwde Sunkit. Ghostkit hield haar adem in, had ze haar door? toen de kitten dichterbij kwam dook Ghostkit nog dichter tegen de prooi stapel aan, de kitten stapte eerst op de eekhoorn af maar stampte toen boven op Ghostkit. De grijze kitten krijste van schrik en sprong hoog de lucht in. Ze drukte haar oren plat in haar nek. Haar schouder deed zeer! Hoe durfde ze! "Gemeneerd!" krijste ze boos.

Het plannetje werkte perfect. Ghostkit steeg op vanonder de prooistapel. Sunkit lachte vals. Ze had haar goed te pakken gehad! Sunkit staart ging omhoog en het plezier was van haar gezichtje af te lezen. Maar Ghostkit maakte haar uit als gemenerd. Sunkit blauwe oogjes ontvlamde boos. ‘Nee, ik win,’ piepte ze er boos tegenin. ‘Jij bent een stommerik,’ miauwde ze toen terug. Als Ghostkit dacht dat ze haar mocht pesten, dan deed ze het lekker ook weer terug. Ze legde haar oortjes plat naar achteren. Sunkit had niet veel echt goede vriendjes, misschien was het ook omdat ze dus iedereen meteen stom vond als het haar even niet zinde. Maar ze liet zichzelf niet zomaar een gemenerd noemen!

De ogen van sunkit vlamde boos, "Nee, ik win!" miauwde ze opstandig, "Jij bent een stommerik." kaatste ze terug. Ghostkit kookte van woede, "Nee, je bsent ouder. Nie seerlijk!" siste ze. Ze was nog net geen moon oud, en Sunkit minstens 3 manen. Ze was groter en ouder. Dat was toch geen eerlijke vergelijking! Opeens besefte Ghost dat dit haar eerste echte ruzie was. Normaal zocht ze nooit ruzie en hield zich altijd gedeisd. Maar ze kon Sunkit echt niet meer uit staan nu. Ze speelde heel gemeen en lomp. Dat was niet leuk. "Nie lief!" besloot ze er achter aan te zeggen.

Hoezo niet eerlijk? Nou en dat ze ouder was. Zij was weggerend, zij had zich verstopt. Dit was puur haar eigen schuld. ‘Jawel,’ miauwde ze dan ook koppig terug. Als het een wellus-nietus spelletje zou worden, zou Sunkit eeuwen door kunnen gaan. Ze zette een stapje dichterbij en maakte zichzelf groot, zodat ze boven de pluizige kitten uittorende. Uiteindelijk zei ze dat ze niet lief was. Beledigd keek ze Ghostkit aan. ‘Jij bent niet lief!’ gilde ze kwaad. ‘Ik haat jou,’ gromde ze woest. En toen probeerde ze Ghostkit een hele harde kopstoot te geven, waarna ze met haar voorpoot naar haar schouder sloeg. Als het knokkerij moest worden, dan zou Sunkit wel laten zien wat voor een vechtersbaasje ze was!

"Jawel" kaatste Sunkit koppig terug, "Nietes." miauwde Ghostkit zachtjes, maar ze wist dat het zo altijd door zou kunnen gaan. De rode kitten die Ghost eerst zo bewondert had kwam naar voren maakte zich groter waardoor ze boven de kitten uittorende die nog steeds op de grond lag. Sun hief haar kin, en keek haar beledigend aan toen de witte kitte zei dat ze niet lief was, "Jij bent niet lief!" gilde ze terug. Ghostkit drukte haar oren nog dichter tegen zich aan en kroop tegen de grond. Sunkit zag er zo.. zo... eng uit! En ze was zo boos, maar de jongere kit kroop voorzichtig overeind en ging tegen overhaar staan, ze priemde haar blauwe kijkers in die van Sunkit. "Ik haat jou," gromde ze, toen gaf ze haar een harde kopstoot en sloeg op haar schouder. "Aaah!" krijste Ghostkit, ze had een paar dagen geleden haar hoofd gestoten en daardoor kwam de klap nog harder aan. Haar schouder prikte van de slag die sunkit er op had gegeven. Echte krijgers hadden het waarschijnlijk amper gevoeld, maar voor de nog net een maan jonge kit werd het te veel. Tranen liepen over haar wangen en haar lip trillde, "ik- i- k shaat j- jouw meer, vlossenstrlont!" piepte ze, ze probeerde boos over te komen maar haar stem trillde. "Jij glootste stlomkop ooit!" krijste ze er nog achter aan met nog steeds een tril lip. Daarna begon ze nog harder te huilen, haar hoofd deed pijn en haar schouder en die stomme Sunkit!

Raak! Yes. Sunkit voelde kracht in haar pootjes groeien. Ze was nog steeds kwaad, maar het leek alsof ze over haar hele vacht tintelde. Haar blauwe ogen schoten vuur. Ghostkit begon als een kleine baby te huilen. Ze leek wel op Dustkit! Die was ook zo'n huilebalk. Sunkit wilde haar net weer uitschelden voor een baby, toen de witte kitten met een trillende stem zij dat ze haar haatte, om haar vervolgens uit te maken als een stuk vossenstront! Haar staart sloeg woest heen en weer en ze bolde haar rug toen ze blies naar de witte kitten. ‘Nou... nou jij bent anders een grote vossenstront!’ Sunkit kende nog geen andere scheldwoorden. Maar ze wist dat vossenstront heel erg was. ‘Jij bent een huilebalk, stommerik. Stop met huilen!’ Ruw drukte Sunkit haar pootje op de bek van Sunkit op het geluid te proberen te dempen. Want ze wist dat als er iemand begon met huilen, voor ze het wist een queen tevoorschijn kwam. En Sunkit wilde alles behalve straf!

De staart van de rode kitten vloog boos heen en weer, "Nou... nou jij bent anders een grote vossenstront!" blies ze haar toe. De twee kittens kende maar weinig scheld woorden, de gene die ze dan wel kende kwamen dan ook harder aan. Vooral bij Ghostkit die twee manen jonger was. "Jij bent een huilebalk, stommerik. Stop met huilen!" Sunkit drukte boos haar pootje tegen de suit van de colour point aan. Ghostkit hapte naar adem, Tranen biggelde over de wangetjes van de witte kitten, de woorden die de rode kitten kaatste dreunde door haar oren heen. Ze was helemaal geen huilenbalk. En dat had die stomme rode haarbal veroorzaakt. Met haar pootje haalde ze uit naar het pootje van Sunkit, haar kleine nageltjes fel uitgetrokken. Voor het eerst, echt met de wil een ander pijn te doen. Ze kon het niet meer aan, woede raaste in haar. Ze zou die stomme Sunkit krijgen, en goed ook. Ze krabbelde achteruit. Haar rug bol en haar nekharen overeind. Haar nagels waren uitgestrekt en drukte zich in de grond. "Ik ga het tegen Thonrsltar zleggen!" blies ze boos, haar stem trilde nog een steeds een beetje en de tranen stonden nog in haar ogen. Maar ze was nu vooral boos, hoe durfde die stomme kitten haar te bedreigen!

Sunkit haar plannetje lukte. Haar pootje dempte het gekrijs van de jonge kitten. Tevreden kreeg ze een grijns op haar gezicht en met haar helderblauwe oogjes keek ze neer op de kitten onder haar. Even voelde ze zich de held van het kamp. Ze voelde zich groot, machtig en sterker dan ooit. Totdat ze toen ze even niet oplette nagels in haar pootje kreeg en ze die uit schrok weer naar zichzelf toe trok. ‘Auw!’ piepte ze. Had Ghostkit haar nu echt gekrabd? Dat mocht écht niet. Dat was verboden! Zelfs Sunkit wist dat dat een regel was die niet gebroken mocht worden. ‘Gemenerd! Dat mag niet!’ gilde ze, tegen Ghostkit die inmiddels weg was gekrabbeld en haar haren helemaal overeind had staan. Toen begon ze te dreigen dat ze het tegen Thornstar zou vertellen. Sunkits bekje viel open van shock, waarna een boze frons op haar kopje kwam. Ze stampte met een voorpootje op de grond en ze demonstratief de witte kitten aankeek. ‘Dat durft je niet,’ miauwde ze uitdagend. Haar ogen strak op de ander gericht. ‘Dan vertel ik dat je me met nagels hebt gekrabd!’ En ze stak haar pootje met een kras erop als bewijs voor zich uit naar Ghostkit. Hah! Nu durfde ze het vast niet meer.