Why work when you can chill? [Shadefeather]

  Shadefeather had vandaag al een patrouille gedaan. Er was gelukkig niets opmerkelijks gebeurd in de patrouille maar hij had die ochtend nog niet gegeten dus hij gunde zichzelf wel een muis of zo. Zonder voedsel was hij namelijk ook niet veel waard.
  Snel at hij de muis op, om daarna weer op te staan om het kamp weer uit te gaan. Tijd om te jagen, nu. Hij trippelde het kamp uit, op weg naar de Moorlands, de plek waar hij het liefst joeg. Terwijl hij op weg was hield hij de omgeving goed in de gaten, waardoor hij een kat opmerkte die in het gras lag te zonnen.
  Hij spitste zijn oortjes en toen hij dichterbij kwam herkende hij Laurelpaw. Een glimlach sierde zijn gezicht en hij liep naar de she-cat toe.
  'Hallo,' begroette hij haar. 'Lekker aan het zonnen?'  

  Laurelpaw schudde haar hoofd. 'Zie je dan niet dat ik hier aan het jagen ben op... roze konijnen?'
  Shade keek haar even verbaasd aan, maar had toen wel door dat het een grapje was. Roze konijnen. Ja hoor.
  'Roze konijnen zijn héél lastig te vangen. Alleen met goede concentratie en, uhm... heeeeel veel zonnen, kun je roze konijnen vangen.'
  Shade grinnikte. 'Oké dan, dat wil ik wel eens uit proberen,' miauwde hij en hij ging naast de Apprentice liggen. Hij was goed in jagen en deed dit dan ook bijna heel de dag door, maar af en toe z'n rust pakken was ook belangrijk. En als dat samenhing met sociaal doen met je Clangenoten, dan was dat helemaal top. 'Heb je dan ooit al eens een roze konijn gevangen?' vroeg hij haar, gespeeld serieus.

  De Apprentice schoof wat opzij zodra hij naast haar ging liggen. Shadefeather nam dat op als een teken dat ze het niet fijn vond om fysiek contact te hebben, wat natuurlijk helemaal oké was. Shadefeather zelf vond het geen probleem, hij wilde juist graag fysiek contact kunnen hebben met katten waar hij close mee was. Maar met Laurelpaw was hij natuurlijk niet close, en hij respecteerde haar grenzen. Hij glimlachte naar haar.
  'Natúúrlijk. Ik ben de beste. By fár,' reageerde ze met een grijns en keek toen even opzij.
  Shade grinnikte. 'Dat geloof ik graag. Dan hoop ik dat jij mij de fijne kneepjes kan leren. Want concentreren en liggen zonnen is natuurlijk een makkie,' grijnsde hij. Vroeger was zijn concentratie span niet zo heel hoog geweest, maar tegenwoordig kon hij zich goed op één ding tegelijkertijd focussen.

  Hij zag de semi-verontwaardigde blik in haar ogen wat Shadefeather stilletjes deed grinniken. Hij mocht haar wel, en haar humor.
  'Pardon? Roze konijnen zijn héél lastig te vangen. Het vergt manen van training.' Ze schudde langzaam haar kop, alsof ze erg teleurgesteld was in hem.
  Shade kantelde zijn kopje wat, maar behield de geamuseerde glimlach op zijn gezicht.
  'Pas maar op, hoor,' begon ze waarnaar ze weer vooruit keek. 'Straks komen ze je halen in je nachtmerries. Roze konijnen kunnen heel angstaanjagend zijn, believe me.' Ze had een grijns rond haar lippen en ze ging wat verliggen.
  De kater boog zijn kop. 'Natuurlijk, ik zal ze niet meer onderschatten, en de manier van hoe je ze vangt ook niet,' sprak hij eerbiedig, maar je kon humor in zijn stem horen. Hij hief zijn kop weer op zodat hij Laurelpaw weer aankeek. 'Het is maar goed dat ik erg geduldig ben en manen van training hieraan wil besteden. Zeker als ik les krijg van dé beste,' miauwde hij.

  De kattin knikte en keek hem ernstig aan. 'Ja, discipline en geduld is héél belangrijk.' Een grijns brak door op haar gezicht.
  Shadefeather knikte dat hij het begreep. Het zal veel tijd kosten, maar het moest maar.
  'Misschien kun je ooit in de beurt komen van hoe goed ik ben. Het wordt lastig, maar misschien ooit.' Ze keek hem aan en Shade was blij toen hij zag hoeveel plezier ze had.
  Hij knikte weer. 'Ik ga zeker mijn best doen. Maar zo goed worden als jij, dat wordt lastig, dat weet ik nu al,' gaf hij toe, zijn gezicht en toon serieus te laten klinken, maar er brak een brede glimlach door op zijn gezicht. Ergens was het nog wel waar, want Laurelpaw wist wel wat luieren was. Shadefeather wilde graag bezig zijn, dingen doen. Hij vond het moeilijk om lang stil te zitten, of liggen. Maar hij had plezier in het spelletje dat ze speelden en het liet hem ook inzien dat je soms ook je rust moest pakken.

  Hij had eigenlijk verwacht dat ze op dit onderwerp zou willen blijven, maar ze sneed toch een ander onderwerp aan. Of hij al een Apprentice had. Shadefeather knikte van ja. 'Ik heb Toxicpaw nu,' miauwde hij. 'En ik hoop dat ik Heatkits mentor mag worden zodra hij oud genoeg is.' Hij glimlachte bij de gedachte alleen al. Hij en Heat hadden een goede band samen en hij was best gevleid toen Heatkit aangaf dat hij wilde dat hij zijn mentor zou worden. Ze hadden het gelijk aan Stallionstar gevraagd toen. 'Wie is jouw mentor, ook al weer?' vroeg hij.

  De Apprentice hoestte toen hij de vraag stelde en hij keek haar geschrokken aan. Gelukkig ging ze niet dood en kon ze vertellen wie haar mentor was. Darkpath dus. Shade had nog nooit met hem gesproken, maar de donkere kater oogde niet erg aardig. Niet helemaal Shade's type dus, maar je wist maar nooit. Misschien klikte ze wel helemaal.
  'En, hoe gaat het met de liefdes in je leven?' Nou, die vraag had Shadefeather dus helemaal nooit verwacht. Hij keek de kattin verbaasd aan en lachte even. Tja, de liefdes in zijn leven. Welke liefdes? Hij schudde een beetje bedroefd zijn kop. 'Geen liefdes voor mij nog, helaas,' antwoordde hij spijtig. 'En hoe zit dat met jou, hm?' grijnsde hij.

  Laurelpaw keek hem verbaasd aan. 'Dan heb je waarschijnlijk niet goed genoeg je best gedaan. Hoe oud ben je? 25, 26 moons? Er zijn al poezen die op die leeftijd kittens gekregen hebben.'
  Shade grinnikte. 'Tja, ik wil het ook niet forceren natuurlijk,' miauwde hij, maar bedacht dat het misschien toch wel tijd was om enigszins actie te ondernemen. Ook al had hij zijn poten al vol op het moment, en zijn kitten wens was ook al vervuld.
  De kattin rolde overdreven met haar ogen na zijn vraag. 'Ik heb nog 19 Moons om iemand te vinden, hem of haar in een sloot te dumpen en voor de rest van mijn leven vredig door te leven, zonder vast te zitten aan iemand.'
  Shadefeather knikte begrijpend. Hij begreep het wel, het was ook niet niets. Maar Shade was een hopeloze romanticus en hij zou het geweldig vinden om zijn leven samen met iemand te delen, iemand waar je écht van houdt.
  'Hmm.. Misschien dat je mening nog veranderd, als je ouder bent,' miauwde hij met een kleine glimlach. 'Maar nu hoef je je er inderdaad nog niet druk over te maken. Je bent nog jong, je hebt nog alle tijd.'