Break of dawn

Het kwam niet vaak voor dat Rainpaw wakker werd voordat de andere apprentices dat deden. Meestal moesten ze haar wakker porren en kwam ze dan pas in actie, maar iets aan de ochtend wekte haar en zorgde ervoor dat ze haar nest al eerder verliet dan gewoonlijk. Wat had ze er immers aan om te blijven liggen als ze zich niet nog een keer om kon draaien en weer terug in slaap kon kukelen? Er was niets beter dan de fijne warmte dat slaap je kon geven. Ze was blij dat ze apprentice was geworden en dat ze eindelijk eens fatsoenlijk op avontuur kon gaan als ze daar zin in had, maar ze kon niet ontkennen dat ze de periode dat ze tegen haar moeder aan kon kruipen en in slaap kon vallen miste. Haar broertje en haar zusje waren helaas wat minder avontuurlijk; zij klaagden veel te vaak dat ze te veel taken voor de elders moesten doen en dat het te koud was om het gebied te verkennen. Rainpaw hield van ze, maar op die momenten kon zij ze echt op een enkelreisje recht de rivier in sturen. En dus ontweek ze hun liggende gestaltes dan ook behendig zodat ze niet per ongeluk wakker zouden worden. Ze trok verrast met haar oortjes toen ze zag dat één van de elders – wellicht de jongste elder die er was in RiverClan op dit moment – ook al buiten was. Het was Faintlight. Rainpaw kende de elders natuurlijk goed omdat ze vaak taken voor hun moest doen en het dan ook zeker niet vervelend vond om een praatje met hun te maken. En dus trippelde ze op haar gemakje zijnde op Faintlight af. “Goedemorgen, Faintlight,” zei ze op een beleefde manier tegen de she-cat. “Is er al iets wat ik voor je kan doen op deze mooie ochtend? Misschien samen een prooi delen?” Ze glimlachte, wachtend op antwoord.

Rainpaw snorde vrolijk terug toen ze al even hartelijk werd begroet door Faintlight. Ze had echt enorm veel respect voor de elder. Het moest vast moeilijk zijn om vanaf je apprenticeleeftijd al gebonden te zijn aan de elder’s den, maar Fainlight nam het nieuws in zich op en verwerkte het alsof het niets was. Rainpaw kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn om constant gebonden aan het kamp te zijn als er niemand was om met haar mee naar buiten te gaan. En toen kwam ze plotseling op een idee. Ze verwachtte niet dat ze vandaag mee moest met één van de groepjes om te gaan oefenen en dus had ze genoeg tijd om wat tijd door te brengen met Faintlight. En wat zou verfrissender zijn voor de blinde she-cat dan buiten het kamp te gaan? “Dat is zeker waar,” zei ze met een grijns toen Fainlight aangaf dat ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag was. En zoals afgesproken ging Rainpaw snel een visje halen voor hun beiden. Ze schoof de prooi netjes naar Fainlight toe zodat zij de eerste hap kon nemen en nam de tijd dat Faintlight nodig had om te eten om haar voorstel te doen. “Waarom gaan we na het eten niet samen er even op uit?” stelde ze voor. “Niet te ver als je je daar niet comfortabel bij voelt, maar gewoon even een wandeling maken? Ik durf te wedden dat ik je naar plekken kan brengen waar je nog niet bent geweest.” Ze vermeed om het woordje “zien” te gebruiken, al was het haar bijna wel ontglipt. Dat zou niet erg tactisch van haar zijn, immers.

Rainpaw voelde een zacht gesnor opkomen in haar keel toen Faintlight haar dank uitte door kort haar kopje tegen die van Rainpaw te duwen. Ze was blij dat ze weer uitzicht had op het maken van een nieuwe vriendin. En als ze tijd over had, zou ze Faintlight zo vaak uit het kamp meenemen als ze kon. Misschien konden ze steeds een stukje verder gaan, steeds meer Faintlight’s grenzen testen. Maar natuurlijk wel binnen het gevoel van comfort voor de elder; Rainpaw wilde niet dat Faintlight zich onveilig zou voelen in haar buurt. “Dan doen we dat toch gewoon!” sprak Rainpaw vrolijk. Ze nam snel een hap van de vis en duwde hem weer terug in Fainlight’s richting. “Ik heb je zeker wel al het één en ander te vertellen,” sprak ze op samenzweerderige toon. “Over een brombeer van een mentor en het uitstapje dat ik heb gemaakt met Springpaw. Oh, en over een ShadowClanner die ik ontmoet heb omdat ze in de rivier viel bij onze border!” Ze probeerde haar stem zachtjes te houden zodat niet iedereen haar zou horen. Ze dacht eerlijk gezegd wel dat Faintlight het niet erg zou vinden dat ze contact had met anderen buiten haar Clan. Ze dacht eerlijk gezegd ook dat niemand zo’n stijfkop kon zijn als Seahawk dat kon. Dat kon gewoon echt niet.