When the mist clears..

<sub>Het was niet niks voor Honeyfeather om tussen de varens door te stappen alsof ze weer een Thunderclan warrior was. De varens gleden langs haar pels heen alsof ze er daadwerkelijk overheen streken en sterrenlicht dwarrelde van haar pels af. Ze had al in geen jaren meer voet gezet in dit gebied. Ze had al in geen jaren meer de Thunderclan aarde onder haar poten gezien. Maar één ding veranderde niet voor Honeyfeather. Het voelde als thuis. Haar honingkleurige ogen wisten moeiteloos de ingang van het kamp te vinden en ze stapte erdoorheen, langs de wachten van het kamp. Ongezien, ongehoord. Slechts één kat zou haar vandaag horen. Slechts één kat zou haar vandaag aanschouwen. De takken van de ingang ratelden slechts met de wind terwijl ze het kamp in stapten, ongeroerd door haar aanraking. Ze was er, en toch was ze er niet. Een vreemde gewaarwording en toch.. vertrouwd.

Het was lang geleden dat ze met Ravenwing en Steelfang in de apprentice den had geslapen. Het waren hoopvolle tijden geweest, totdat haar leven bruut weggescheurd zou worden door de jonge warrior Darkfire, hoe haar eigen dochter Tigerpaw haar had mogen vinden nadat haar eigen partner verdwenen was. Alle hoop was verdwenen en ze was tijden bitter en verdrietig geweest in Starclan. Ze was veel te jong gestorven. Toch, had ze er langzaam vrede mee gekregen, toen ze had mogen zien hoe generaties aan katten mochten opgroeien en gelukkig mochten worden. Het leven ging door. Het leven was prachtig. Ze had katten mogen straffen die dit het geluk van anderen bedreigden. Ze had Butterstar's stem af mogen nemen en ze had levens mogen geven.

Vandaag zou ze echter een kat met zijn poten op een ander pad zetten. Mits hij de doorzettingskracht had om dit pad te volgen. Dit zou zijn test zijn, om te zien of hij het waard was om het pad van Starclan te volgen. Ze hoopte dat ze juist gekozen hadden. Ze stapte tussen de katten in de apprentice den door totdat ze bij een rood met witte kater halt hield. Voorzichtig boog ze naar voren en raakte met haar met sterren glinsterende neus zijn voorhoofd aan. Langzaam vielen alle katten in de apprentices den weg terwijl ze hem uit zijn droom trok in de wereld van Starclan. Gras sprong op uit de grond en het dak van de den veranderde in een hemel bezaaid met eindeloze sterren. Met een warme lach keek ze naar de apprentice tegenover haar. "Mijn naam is Honeyfeather, een warrior van Starclan, ik kom hier met een bericht voor je, kleine apprentice, je gaat een grootse toekomst tegemoet," miauwde ze met een zachte blik in haar honingkleurige ogen, "Only after the Mist clears, the Water will shimmer with Starlight.." Ze drukte haar neus weer tegen het voorhoofd van de apprentice aan, waarbij ze hem terug stuurde naar zijn eigen slapende lichaam.</sub>

_{"Succes Waterpaw"}

OOC: Dit was mijn snelste Topic Uit ooit.

Hij was opgerold in zijn nest, de vacht van een andere apprentice tegen de zijne gedrukt. Het was een regenachtige nacht, en ergens voelde hij het vocht door de wanden van de apprentice den druppelen. Het was vandaag de dag geweest dat hij voor het eerst alleen zijn muis had gevangen, en het trots had gedeeld met zijn moeder. Maar wat kon hij nou weten, want vannacht zou hij iets veel groters vangen. Iets dat StarClan al voor lang in gedachten had.
Hij droomde niet veel. Zijn beeld bleef zwart, maar hij rook en voelde wel. Hij voelde zijn poten zweven, hij rook de geur van de zomer. Het natte gras en de zachte bries. En toch vertelde zijn instinct hem om zijn ogen te openen. Maar toen hij dat deed, was hij niet waar hij dacht dat hij was. De apprentices om hem heen waren weg. Hij was ergens, op een brede plek. Met droog gras onder zijn poten en sterren die hem van alle kanten gezelschap hielden.
Toen pas merkte hij een andere kat, een oranje kattin die hij nog nooit ontmoet had, maar toch bekend voelde. Gelukkig duurde het niet lang voor ze zelf wat zei en zijn verwarring wat verlichtte. "Mijn naam is Honeyfeather, een warrior van Starclan, ik kom hier met een bericht voor je, kleine apprentice, je gaat een grootse toekomst tegemoet," Miauwde ze opeens. Zijn hart klopte steeds sneller, en hij voelde zich lichtjes worden. Grootse toekomst? Wat bedoelde ze? Was hij deel van iets? De verwarring werd langzaamaan paniek, tot zijn groene ogen weer die van Honeyfeather vonden. En plots kreeg hij een gevoel van rust. Was hij echt in StarClan? Het moest wel. Ze geloofden in hem. Een brede glimlach kwam er op zijn gelaat. Ze hadden hem uitgekozen voor iets. Ze vertrouwden hem. Voor-

"Only after the Mist clears, the Water will shimmer with Starlight.."

Zijn glimlach ging al gauw weer weg als sneeuw voor de zon. "Wacht...". Hij voelde weer haar neus tegen zijn voorhoofd. Waarna hij weer terug naar de apprentice den werd gestuurd. Gelijk gingen zijn ogen weer wijd open, zijn ademhaling zwaarder. Hij hoorde nog de stem van Honeyfeather echoën. "Succes Waterpaw." Succes? Mist... Mistgaze. Bedoelden ze dat hij zijn plaats als medicine cat apprentice moest nemen? Maar dat kon niet. Hij kon Mistgaze niet vervangen. Wat als ze terug kwam? Hij besloot om recht op te staan. Zijn ogen waren gericht op de grijzige vacht van Nettlepaw. Als hij op Rousebell afstapte, om de rang aan te nemen. Zou ze hem accepteren? Hij keek naar buiten, waar het langzaamaan steeds lichter werd. Dit kon niet zomaar een droom zijn. Hij had met StarClan gepraat, hij had StarClan gezien.

Toen pas besloot hij om te bewegen. Zijn vacht nog steeds rommelig met mos hier en daar. Maar dat was nu niet waar hij zorgen om zich moest maken. Hij moest dit aan Thornstar melden, of Rousebell of- argh! Plots struikelde hij over de staart van éen van de apprentice's. Zijn vacht recht overeind. Waterpaw keek een nogal nijdige kat aan. Zijn ogen rond en wijd open. Hij mompelde een kleine 'sorry' voor hij snel de den uit liep. Rousebell.