I'm just a painter, I do my crappy art

Na eindelijk klaar te zijn met de sleur aan taken van vandaag, was ze wel toe aan lekker liggen niksen in de schaduw. En dat was ook precies wat ze deed. Met haar ogen half gesloten liet ze de kampgeluiden op zich inwerken. Een kit die iets aan zijn moeder vroeg, een groepje warriors dat zat te samentongen, iemand die een stuk prooi van de stapel aftrok. Het had iets rustgevends. Het maakte duidelijk dat ze ongeacht wat er aan de hand was, altijd iemand had om voor haar te zorgen. Er waren altijd anderen om haar heen. En dat was een gedachte die haar van binnen warm maakte. Ze zou nooit, maar dan ook nooit, kiezen voor het eenzame leven van een Rogue. Daarvoor hechtte ze veel te veel waarde aan ThunderClan, haar thuis. Plots kwam er iemand in haar beeld. Ze trok haar ogen wat verder open en herkende Ardentpaw. Zo te zien was hij alleen. Aangezien ze de jolige apprentice wel mocht besloot ze hem gezelschap te houden. Wat stijfjes hees ze zichzelf omhoog. "Hé Ardentpaw." begroette ze hem openhartig terwijl ze al rekkend op hem afstapte.

+ Ardentpaw eerst

Het was het eind van een drukke dag, wat betekende dat het kamp vol was met katten; warriors die terugkwamen van een late jachtpatroeile, mentoren en apprentices die de tekenen droegen van een hele dag trainen in het woud, maar ook kittens die net buiten de nursery zaten en apprentices die samen een maaltijd deelden buiten hun den. Ardentpaw zat een eindje van hen af. Zijn vrienden zaten niet bij het groepje apprentices daar buiten de apprentices den en hij wilde ze net gaan zoeken toen Dawnwhisper op hem af kwam lopen. Hij kende de warrior niet persoonlijk, maar hij wist dat ze de mentor was van Silverpaw. "Hallo, Dawnwhisper," groette de tabby apprentice haar vriendelijk terug. "Hoe gaat het er mee? Gaat Silverpaw's training goed?" Daar toonde hij zeker wel intresse in, want hij wist hoe graag de oudere apprentice een warrior wilde worden. Voor meer dan één reden, dacht hij geamuseerd.

Vriendelijk groette hij haar terug, waarna hij naar Silverpaw's training vroeg. Hij klonk geïnteresseerd. Dawn wist dat ze met elkaar optrokken en zocht er dus maar niks achter. Ontspannen ging ze zitten, met haar staart voor haar voorpoten geslagen. "Heel goed." antwoordde ze tevreden. "Silverpaw heeft haar achterstand helemaal ingehaald. Olivebranch heeft haar daar mee geholpen." Er lag een trotse toon in haar stem. Hoewel ze wist dat die twee close waren, was ze zich nog niet bewust van wat hun relatie eigenlijk voorstelde. Ze waren immers niet meer dan vrienden, toch?

Dawnwhisper vertelde hem trots dat Silverpaw haar achterstand helemaal had ingehaald met de hulp van Olivebranch. Ah, misschien dat ze daarom nu zo smoorverlief waren, bedacht hij zich geamuseerd. Natuurlijk waren ze het niet in iedereens gezicht aan het wrijven, maar heel subtiel was het ook niet. Tenminste, niet voor hem, maar hij was dan ook goed bevriend met beide. Misschien kon hij het daar beter door opmerken. "Dat is geweldig om te horen! Dan is ze vast ook snel al een warrior," Dat klonk gaaf, maar hij zou haar dan wel minder zien. Toch wenste hij het haar zeker toe, met hoe hard ze er voor heeft gewerkt. "Ik denk alleen nu dat Olivebranch haar meer afleid dan helpt te focussen," voegde hij er grinnikend aan toe.