Lunchbox Friends

  De grote kater zat op een kleine helling en keek over op het park. Het was nog prachtig weer en verschillende Twolegs liepen door het park. Soms alleen, soms samen terwijl ze elkaars poten vasthielden en soms met honden. Marvel zorgde ervoor dat hij ver weg bleef van de honden. Hij was dan misschien groot en sterk en hij kon prima vechten, honden waren geen pretje. Zeker niet als er Twolegs bij waren, want die waren ook nooit te vertrouwen.
  Voor zijn poten had hij een klein musje liggen. Die had hij een tijdje terug gevangen, maar trek had hij er niet meer in. Hij was er aan begonnen, maar opeens was de honger weg gegaan. Gedachtes over de BloodClan en Rogue groepen en de Clans bleven door zijn kop heen spoken. Ook over zichzelf, of hij wel goed genoeg was, of hij wel was wie hij dacht dat hij altijd was.
  Hij zuchtte eens diep. Het leven was ook niet makkelijk.

& Blueberry

Blueberry hinkte door het park heen met een muis haar bek. Ze had zoals altijd gejaagd, maar, zoals ondertussen ookal niet zo bijzonder meer, was haar schouder weer gaan opspelen. De adreline en woede brande nog door haal lichaam als ze dacht aan de hond die haar beet had gepakt.
Zoekend naar wat afleiding vervolgde ze haar weg, ze stak haar neus in de lucht. Geen prooi, wel de vertrouwde bloodclan geur, als snel herkende ze ook de kat. Marvel, de rode kater met wie ze een tijd geleden een vos had verjaagd.
Met geknepen ogen keek ze de orizon af, zoekend naar haar clangenoot. Al snel spotte ze hem op een helling een stuk verderop. Moeizaam, maar zeker, hinkte ze er heen. Marvel kon haar altijd wel opvrolijken of op zijn minst afleiden.
"Hey." miauwde ze wat kortaf naar de kater, met een kreun ging ze naast hem zitten, al haar gewicht steunde ze op haar rechterpoot zodat haar linker minder belaste. "Goede jacht gehad?"vroeg ze hem, opzoek naar een onderwerp.

  'Hey,' hoorde hij ineens achter hem. Snel keek hij achterom, klaar voor wat er ook zou komen, maar hij ontspande bij het zien van Blueberry. De poes ging met een kreun naast hem zitten. 'Goede jacht gehad?' vroeg ze hem.
  Marvel bromde wat en keek naar zijn muisje. 'Een goede jacht wel, maar goede eetlust heb ik niet,' miauwde hij met een zucht. Hij zag dat zij ook een prooi had gevangen, waardoor hij besloot maar niet te vragen of zij ook een goede jacht had gehad. Ze had iets gevangen en dat was het belangrijkste.
  'Gaat het, met je poot?' vroeg hij toen. Hij had zelf niet meegevochten met dat hondengevecht. Gelukkig voor hem was hij ergens anders geweest op dat moment. Hij wilde liever niet tegen die beesten willen vechten.

"Een goede jacht wel, maar goede eetlust heb ik niet," bromde de kater, "Gaat het, met je poot?" vroeg hij vervolgens. Blueberry haalde wat stram haar schouders op, "Kan beter zal ik zeggen." Voorzichtig nam ze een hap van haar muis, ze slikte het taaie stuk vlees door. Eten was eten, maar ze had wel een beter gehad. "Waarom heb je dan geen eetlust als ik vragen mag?" vroeg ze nieuwsgierig met een beetje honende toon. Ze duwde de muis een beetje weg en wende zich weer tot haar schouder, met lange streken begon ze de wond weer te likken.

  'Kan beter zal ik zeggen,' antwoordde Blueberry, waarna ze voorzichtig een hapje van haar muis nam.
  Marvel zuchtte en knikte. Daar kon hij zich wel mee inleven. Het kon altijd beter, in zijn ervaring.
  'Waarom heb je dan geen eetlust als ik vragen mag?' vroeg ze toen nieuwsgierig, maar hij hoorde de honende toon in haar stem wel.
  Hij keek haar nors aan, zijn wenkbrauwen gefronst. Inmiddels had ze haar prooi wat weggeduwd en was begonnen haar wond te likken. 'Gewoon,' antwoordde hij met een schouderophaal. Hij was niet per se van plan om al zijn problemen met haar te delen. Het was beter om het allemaal voor zichzelf te houden, had hij besloten.