That hurts!

Emberkit had geen idee wat haar bezielde waardoor ze haar plan uitvoerde, maar ze wilde heel even weg van de nursery. Weg van de drukte, weg van de blikken van de andere kittens waar ze het gevoel van had dat die enkel op haar gericht waren en weg van het ongemak dat ze daardoor ervoer. Ze liet de nursery achter zich, maar alleen maar om een beetje door het kamp te dwalen, zoals ze de queens beloofd had dat ze zou doen. Normaal gezien dwaalde ze nooit zo ver af, maar ze wilde even alleen zijn met haar gedachten en ze had een grote kans dat een kitten haar weer lastig zou komen vallen als ze een paar muislengtes van de nursery zou gaan zitten. En dus liep ze naar de boom die eerder de slaapplaats van hun overleden leader was geweest. Ze liet haar blik naar boven dwalen, naar de hoogste takken van de boom en vroeg zich af hoe iemand daar nu graag wilde slapen. Aan de andere kant vroeg ze zich ook af hoe Silverstar was. Ze had hem niet ontmoet omdat hij al overleden was nog voordat zij geboren werd. Ze was zelfs nog niet geboren toen Evenningglow als deputy benoemd werd. Ze kende de history van haar Clan niet zo goed en dat vond ze jammer, maar ze had ook weer niet genoeg moed om naar de elders’ den te gaan en het te gaan vragen. Ze was bang dat ze haar af zouden wijzen, dat ze zouden zeggen dat ze wel iets beters te doen hadden. Gefrustreerd omwille van haar eigen gedachten sprong Emberkit naar voren en sloeg haar kleine klauwtjes in de bast van de boom, maar had natuurlijk lang niet genoeg kracht om zich op te hijsen en viel algauw met een zachte klap op de grond. De klap was niet hard geweest, maar genoeg om de kitten haar oortjes in haar nek te doen leggen. Wat was ze stom geweest om dit uit te proberen! Auw, dat deed toch wel pijn, hoor!

En alsof de pijn en de schaamte nog niet genoeg was, dook daar opeens achter haar Lionkit op, die ook nog eens alles gezien had. Ontkennen had geen zin; Emberkit voelde haar huid warm worden onder haar pels en kuchte een beetje overdreven om haar schaamte wat te maskeren. “Het gaat wel,” murmelde ze. Plotseling bedacht ze zich hoe het er uit moest hebben gezien en onderdrukte ze een zachte giechel. Als ze alleen was geweest, had ze waarschijnlijk wel hardop durven lachen, maar ze wilde niet dat Lionkit dacht dat Emberkit haar aan het uitlachen was en dus onderdrukte ze haar lach dan maar. “Het gaat me ooit wel lukken,” verzekerde ze de andere kitten. “Als ik apprentice of warrior ben, ben ik een stuk groter en dan zal het wel gaan.” Of ze zou weer zo’n smak maken en dan kon heel de Clan met haar lachen. Het idee zorgde er net niet voor dat ze haar oortjes in haar nek legde en gegeneerd keek ze in de richting van de nursery. “Ben je het daarbinnen ook een beetje beu?” vroeg ze voorzichtig aan de kitten. Ze wilde immers niet te nieuwsgierig overkomen of Lionkit het idee geven dat ze haar in de gaten hield, want dat deed ze absoluut niet, hoor!

“Dat klinkt als een beter idee. Bedankt, Lionkit.” Emberkit was oprecht blij met het feit dat ze nu een plan had om te oefenen. Als ze de bomen in hun territorium kon beklimmen, dan zou dat vast ook wel lukken met de vroegere boom van Silverstar, niet dan? Ze liet haar blik nog eens naar omhoog gaan en werd een beetje duizelig door het aanzicht van de takken die ver boven haar kopje staken. Het zou haar ontzettend veel moeite kosten om naar boven te klimmen en daar eenmaal boven moest het vast een hallucinant beeld geven om naar beneden te kijken. Haar aandacht werd afgeleid door Lionkit die duidelijk liet blijken dat ze klaar was met de nursery. Emberkit wilde ook weg van de nursery, alleen maar vanwege dat geplaag al. Ze durfde dat echter niet goed aan te geven bij Lionkit omdat ze bang was dat de kitten haar dan maar een watje zou vinden. Dat wilde ze niet, niet nu ze net een gesprek hadden. “Ik snap wat je bedoelt,” zei ze met een zachte zucht. “Het duurt in tegenstelling tot bij sommige kittens in de nursery niet lang meer tot ik apprentice word, maar het lijkt net wel alsof het veel langer duurt naarmate het moment dichterbij komt.” Ze wierp een verlangende blik op de uitgang van het kamp. “Het moest vast heerlijk zijn om me even af te kunnen zonderen van al die spottende blikken,” murmelde ze er zacht achteraan, in zichzelf mompelend.

Emberkit merkte op dat Lionkit precies begreep wat ze bedoelde, al betwijfelde ze ten zeerste dat de kitten ook gepest werd. Ze leek wel iemand die niet op haar mondje gevallen was en terug durfde te praten, net zoals Pumpkinkit dat ook kon. StarClan, wat wilde ze toch graag dat zij dat ook kon. Dat ze ook van zich af kon bijten en dat katten zoals Sunkit haar dan met rust zouden laten. Helaas zat het niet bepaald in haar genen. “Nog ongeveer anderhalve maan,” antwoordde ze dan ook op een vrij miserabele toon tegen Lionkit. Misschien overdreef ze nu wel een beetje, maar ze vond het echt niet leuk meer in de nursery. Het voordeel van een apprentice zijn was dat als ze klaar was met haar training dat ze zich af kon zonderen in het woud en dat niemand last van haar zou hebben. Ze kon zich terugtrekken wanneer ze dat wilde en als de avond viel, koos ze gewoon een plekje ergens uit waar nog niemand lag en niemand ook last van haar zou hebben. Nu had ze het idee dat iedereen in de nursery haar in de gaten hield, wachtend totdat ze weer een blunder zou maken. “Heb jij eigenlijk ook niet veel vriendjes in de nursery?” polste ze voorzichtig bij Lionkit. “Is dat ook een reden waarom je zo graag weg wilt daar?”

Lionkit gaf aan wat ze van de meeste kittens van de nursery dacht en Emberkit keek naar de grond. Zie je wel? Zelfs Lionkit gaf nu aan dat ze saai was, dat ze geen potentie had om mee bevriend te worden. Misschien kon ze het gesprek beter afkappen en weer terug naar de nursery gaan. Met wie ze ook bevriend zou worden, het was duidelijk dat Lionkit te hoog gegrepen was voor haar. Bovendien zou de kitten dadelijk apprentice worden en dan zouden ze al helemaal uit elkaar groeien. Misschien was het dan beter als Emberkit voor de korte pijn zorgde en het zelf maar afkapte. Dan zou het voor haar in elk geval al ietsje minder pijnlijk zijn. Emberkit gaf een halfhartig knikje op wat Lionkit zei over het warrior worden. Zij had die drang ietsje minder, omdat ze behoorlijk twijfelde over haar capabiliteit om warrior te worden, maar ze begreep dat er katten zoals Lionkit waren die hun toekomst al helemaal voor zich zagen. “Nou eh…” Ze was heel even stil en keek naar de boom voor zich. “Dan zal ik je maar niet meer langer lastigvallen,” bracht ze op een pieperige toon uit. Haar karakter was simpelweg niet sterk genoeg om te kunnen matchen met die van Lionkit. Maar ja, dat gevoel had ze van iedereen die hier in het kamp rondliep. Alles leek te hoog gegrepen voor haar. StarClan, had Thornstar überhaupt wel vertrouwen in haar?

Emberkit had eerlijk gezegd niet verwacht dat de volgende vraag uit Lionkit’s bekje zou komen. Ze vroeg wat ze ging doen en of ze mee wilde gaan. Even keek Emberkit de kitten peilend aan met haar honingkleurige ogen, maar het leek er niet op dat de kitten een grapje maakte. En het leek er evenmin op dat ze haar woorden binnen de kortste keren terug zou trekken. “Eh…” Ze trok kort met haar oortje. “Weet je zeker dat je dat wel wilt?” Oh, wat een domme vraag! Zou Lionkit dat gezegd hebben als ze het niet meende? Om de één of andere reden vond Emberkit het moeilijk om te geloven dat Lionkit zomaar uit aardigheid iets zou doen als ze Emberkit eigenlijk helemaal geen aangenaam gezelschap vond. “Ik bedoel…” Ze wiebelde met haar oortjes en trok een ongelukkig gezicht. Waarom moest ze het ook altijd weer zo moeilijk voor zichzelf maken? “Jij bent… verschillend van mij. Jij bent stoer en ik.. niet.” Ze keek verlegen naar haar pootjes. Had ze zich goed uitgedrukt of dreigde dit weer uit te lopen op een fiasco?