Nee

  Het voelde toch anders, als Warrior het territorium door rennen. Als Apprentice had je altijd nog een soort bescherming van de Clan en je hoefde je niet overal verantwoordelijk voor te stellen. Maar als je nu iets fout deed dan moest je ook echt een straf aanvaarden. Niet dat Silverwish iets fout zou doen, maar al die nieuwe verantwoordelijkheid was toch nieuw. Niet dat ze het erg vond, natuurlijk niet. Warrior zijn zorgde er ook voor dat je wat zekerder over jezelf was, dat je het allemaal aan kon.
  Natuurlijk is ze nog steeds dezelfde leeftijd als toen ze een Apprentice was. Zoveel scheelt dat allemaal niet, fysiek en mentaal. Alleen dachten de meeste dat ze nu alles aankonden. Silver was daar ook schuldig aan, alhoewel ze wel slim genoeg was om te weten dat ze echt niet alles aan kon. Maar wel veel.
  Silverwish trippelde de open plek van Fourtrees op en richting de vier eikenbomen. Het was weer een hele lange tijd geleden dat ze hier geweest was, en zeker toen ze Settledpaw uit de boom moest helpen. Hoe zou het met hem zijn, vroeg ze zich af. Hij zal waarschijnlijk ook al Warrior zijn, al langer dan zij.

+ Settledstump

Settleddust was al een tijd niet meer bij Fourtrees geweest. Hij had gerealiseerd dat het gekkenwerk was om te jagen op een schim. Hij moest jagen voor de clan. En bovendien, Blizzardpaw zou hem vast niet meer zien staan. Hij was niet meer dezelfde kat die hij was als apprentice. Hij had geen staart meer en hij was nog lang niet meer zo goed in het zijn van een warrior. Maar hij deed zijn best, en ondanks wat hem was overkomen had hij het geaccepteerd. En dus was het misschien weer tijd om terug te gaan naar Fourtrees. Om de plek te zien, voordat hij voor het eerst als warrior naar de gathering zou gaan.
Settleddust had de plek al vaak betreden, maar het was toch op een of andere manier anders. De bladeren van de eiken waren niet meer levendig groen, maar begonnen te verkleuren. En ondanks dat de bladeren afstierven en het een teken van de boom was om te overleven, was het een prachtig gezicht. Maar tussen al die veranderingen, was één ding herkenbaar. ‘Silverpaw?’ vroeg hij verbaasd. De poes had hem ooit uit één van deze bomen gered. Nu zou hij het nooit meer durven om omhoog te klimmen. Na dat fiasco had hij het klimmen al afgezworen, maar nu hij geen staart meer had voor balans of om zich in de lucht te kunnen draaien, zou hij het nooit meer doen. Hij wilde namelijk niet ter pletter vallen.

  De jonge kattin had naar boven zitten staren, naar de toppen van de grote bomen. Ze wilde altijd nog een keer naar boven klimmen, kijken hoe het uitzicht was. Settledpaw had gezegd dat het heel mooi was geweest, maar zelf had ze niet de kans gehad om het te zien toen ze hem de boom uit hielp. Daarna wilde ze het nog een keer proberen, maar raakte in gesprek met de Deputy van ShadowClan. Zal ze het deze keer wel doen?
  'Silverpaw?' vroeg een bekende stem achter haar.
  Blijkbaar niet dus. Silverwish draaide om en zag daar Settledpaw staan. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. 'Settled, hey!' begroette ze de kater en ze liep op hem af. 'Het is Silverwish nu,' miauwde ze trots. 'Jij hebt ook al vast je Warrior naam, toch?' Ze was benieuwd wat het was.

Settleddust kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht toen de poes hem herkende. Er waren al enkele manen overheen gegaan, maar ze mocht de poes wel. Hoe kon hij ook anders? Ze had hem uit de boom gered. Hijzelf zou dat never nooit meer doen. Vorige keer kwam hij er al nauwelijks levend uit, nu zou hij dat al helemaal niet meer kunnen. De poes vertelde toen dat ze haar warrior naam had gekregen. ‘Oh gefeliciteerd, wat goed,’ snorde hij vrolijk. Ja, hij wist hoe het voelde om warrior te worden. Zijn omstandigheden was het iets anders geweest, het was eerder bitterzoet dan echt een vreugde. Maar nu hij de ergste weken had gehad, kon hij er eindelijk echt van genieten. Zijn ogen begonnen dan ook te glimmen toen ze naar zijn naam vroeg. ‘Klopt, het is Settleddust nu,’ sprak hij met een vrolijke glimlach. ‘Waar gaat de tijd, we worden oud,’ sprak hij lachend, waarna hij een gezicht trok alsof hij een oude elder was.

  Settled feliciteerde haar vrolijk en vertelde dat zijn naam nu Settleddust was. 'Waar gaat de tijd, we worden oud,' sprak hij lachend, waarna hij net deed alsof hij een oude Elder was.
  Silverwish moest lachen en knikte. 'Precies ja. Settleddust is een leuke naam, past je ook goed,' miauwde ze met een glimlach. Die glimlach verdween echter toen ze nog wat beter keek en geen staart meer bij hem zag. Ze fronste en liep een beetje om hem heen om er zeker van te zijn dat hij echt geen staart meer had. 'Hey, waar is je staart nou heen?' vroeg ze verbaasd. 'Wat is er gebeurd?'

Settleddust glom stiekem wel een beetje van trots. Hij had het toch maar even gedaan. Hij had zo zijn best gedaan als apprentice, dus hij voelde zich ook beloond met zijn harde werk. Silverwish complimenteerde hem nog op zijn naam. ‘Dankje,’ snorde hij vrolijk. ‘Die van jou trouwens ook, Silverwish,’ voegde hij er dan ook maar even snel aan toe om het compliment terug te geven. Maar hij zag haar gezicht betrekken, en hij wist ergens al wat eraan zat te komen. Zijn staart. Of meer specifiek de afwezigheid daarvan. ‘Oh, dat,’ miauwde hij. De bitterheid was meteen teruggekomen in zijn stem. Het zou hem niets meer mogen schelen, hij was alweer bijna even goed als toen hij apprentice was en zijn final assessment had doorlopen. ‘Een ongelukje met een hond,’ sprak hij vervolgens om het maar heel kort samen te vatten. ‘Maar ik ben alweer beter,’ voegde hij er snel aan toe. Hij hoefde haar medelijden niet.

  De ShadowClanner complimenteerde haar ook nog op haar nieuwe naam, wat ze ten harte nam. Ze was zelf ook heel blij met haar naam, het paste haar goed vond ze. Helaas werd de gezellige sfeer gelijk een stuk minder toen ze over zijn staart begon. Die dus weg was.
  'Oh, dat,' miauwde Settleddust, met bitterheid in zijn stem. 'Een ongelukje met een hond. Maar ik ben alweer beter.' Hij zei het alsof hij er niet verder over wilde praten, wat Silver goed kon begrijpen. Wat zou ze het vreselijk vinden als haar staart afgebeten werd... Want ze ging ervan uit dat de hond het eraf gebeten had. Ze rilde even kort en glimlachte toen.
  'Gelukkig maar. Ik neem aan dat je dus niet meer mee naar boven wil? De boom in?' grapte ze en ze keek even naar de enorme bladerdak van de vier bomen.

Silverwish was wijs genoeg om er niet op door te gaan. Nee, ze was alleen maar blij dat hij beter was. Settleddust liet zijn adem weer gaan en glimlachte. Vervolgens begon ze over het klimmen in de boom. Settleddust schudde meteen lachend zijn kop. ‘No way. Nooit meer,’ sprak hij. Die zelfspot had hij dan nog wel zelf nog. ‘Ik was al hopeloos in klimmen, maar nu heb ik helemaal geen balans meer daarvoor,’ sprak hij. Hij knikte even met zijn kop naar achter. Hij kon niet mer balanceren op takken. Hij zou niet meer kunnen draaien in de lucht. Hij zou te pletter vallen, en hij voelde zich nog wat te jong om zichzelf bij de sterren te voegen. ‘Maar als jij wil.’ Hij zette een paar passen opzij om plaats te maken voor de zilveren poes om de stam op te gaan. ‘Ga je gang.’

  Settled schudde lachend zijn kop. 'No way. Nooit meer,' sprak hij. 'Ik was al hopeloos in klimmen maar nu heb ik helemaal geen balans meer daarvoor.' Hij knikte even naar achteren naar zijn staart.
  'Hmm, ja dat begrijp ik.' Silverwish kon wel voorstellen dat je pas beseft hoeveel je je staart nodig hebt als je het niet meer hebt. Zelf sta je er niet zo bij sta, Silver niet in ieder geval. Maar ze kon ook wel begrijpen dat Settled bang was om weer bomen in te gaan. Wel jammer, want ze had graag nog een keer Fourtrees willen beklimmen samen met hem.
  'Maar als jij wil.' Settleddust zette een paar stappen opzij, weg van de boom. 'Ga je gang.'
  De poes schudde haar kop. 'Ik beklim het wel weer een andere keer,' miauwde ze. 'Tenzij... Tenzij je het toch niet wil proberen? Ik zal je helpen, net zoals de vorige keer,' miauwde ze hoopvol. Proberen kon geen kwaad toch?

Settleddust had met een brede grijns op zijn kop gestaan toen hij haar uitgedaagd om in de grote eik te klimmen. Maar ze leek de keutel in te trekken, waardoor er weer een grijnsje op zijn gezicht ontstond. Toch nog een beetje bang? Of had ze gewoon geen zin om die moeite erin te steken, dat kon hij zich ook prima voorstellen. Totdat ze opeens een voorstel deed om weer samen te gaan. Settleddust zijn ogen werden kort groot, waarna hij wild met zijn kop begon te schudden. ‘Nee, echt niet!’ miauwde hij luid. ‘Je bent gek. Ik was al bagger, en nu kan ik mijn evenwicht al helemaal niet bewaren.’ Hij keek haar even aan alsof ze gek was. Hij had immers net gezegd dat hij het echt nooit meer wilde doen. Hij zag zichzelf alweer te pletter vallen. ‘Wil je me dood hebben ofzo?’ sprak hij met een plagende grijns.

  Ze zag zijn ogen even kort groot worden, voordat hij wild met zijn kop schudde. 'Nee, echt niet!' miauwde hij luid. 'Je bent gek. Ik was al bagger, en nu kan ik mijn evenwicht al helemaal niet bewaren.' Settleddust keek haar aan alsof ze gek geworden was en Silver moest stiekem toch een beetje grinniken. 'Wil je me dood hebben ofzo?' sprak de kater met een plagende grijns.
  'Ach, wie weet,' begon Silver op een nonchalante toon, 'één kat minder om mee te vechten mochten we ooit oorlog krijgen.' Haar blik was nog een paar seconden serieus totdat er toch weer een glimlach op haar snoet verscheen. 'Grapje, natuurlijk. Ik wil je heus niet dood hebben hoor. Maar met een beetje hulp kan het misschien nog wel lukken ook,' miauwde ze bedachtzaam en ze richtte haar blauwe ogen omhoog.

Silverwish was echt wel de grapjas hoor. Hij wist meteen dat ze niet serieus was toen ze luchtig begon te kletsen over dat zijn dood wel handig kon zijn. Hij rolde zijn ogen en grinnikte toch met haar mee op het eind. Maar nog een keer probeerde ze hem over te halen om de boom in te gaan. Hij schudde zijn kop nog een keer en ging demonstratief zitten. ‘Het antwoord blijft nee, Silverwish,’ sprak hij bloedserieus. Hij wilde echt nog niet dood, er was nog zoveel dat hij moest doen. Hij keek toen naar de jonge warrior voor zich. ‘Maar als je andere leuke manieren weet om ons samen de dood in te jagen, zeg ik misschien wel eens ja.’ De pretlichtjes schitterden in zijn ogen. Ja, iets anders wilde hij misschien nog wel eens doen.